"Babe, let's break up..."
TT____________________TT
"Hey, what're you saying?"
"I wanna break up. I'm letting you go so that you can be happy with Bryan."
"Really? Pero--"
"SIge, tulog nako... Goodnyt." tas pumasok na ko sa kwarto ko. aaaaaaaaaarrrrrrrrggggggghhhhhhhh!!! Gusto kong magwala! When i said 'let's break up', she seemed so happy but yet confused. Siguro kaya siya nagtaka kasi mahal ko nga siya tas ako pa makikipag break?
Humiga nalang ako sa kama ko tas nakita ko ung bedsheet ko, naalala ko tuloy ung nangyari samin before this disaster bago sirain ni Princess ang lahat. Nung natetemp daw siya? Grabe, namiss ko tuloy ung kiss niya... aaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhhhhhh!!! I'm craving for her...
Christine's POV
"Babe, let's break up..."
O_O
HUH?
"Hey, what're you saying?"
"I wanna break up. I'm letting you go so that you can be happy with Bryan."
"Really? Pero--"
"SIge, tulog nako... Goodnyt." tas pumasok na siya sa kwarto niya. Ano ba problema nun? Akala ko ba mahal niya ako? Tsaka mag asawa daw kami diba? Pano kami mag bebreak? HmP! hayaan mo na nga atleast pwede na kong makipagkita kay Bryan without any hesitation and worries.
Sino ba kasi ung lalaking un sa dating ako? Guys, totoong nagka amnesia ako at ang pinaka hindi ko lang talaga naaalala is ung si Zyren tsaka ung mga in laws ko. Ilang linggo na ko dito pero wala parin akong maalala sa kanya ni isa. At nagulat nga ako dun sa malaking malaking wedding picture namin sa sala tsaka ung wall design ng hallway, puro pictures naming dalawa. Ang cute pero nakaka irita.
Pero to tell you the truth, nung una ko siyang nakita sa ospital, napatingin ako agad sa lips niya tas parang pakiramdam ko nakiss ko na un ng maraming beses. >///<
Pagkagising ko, ang tanging natatandaan ko lang is yung day bago ung 7th monthsary namin ni Bryan. Un lang tsaka nag aaral ako sa LCA. HUmiga nako sa kama ko para matulog kaya lang ayaw ako dapuan ni antok eh kaya bumaba nalang muna ako to get some mul (tubig).
Nung pagbaba ko, binuksan ko ung ilaw tas kumuha agad ako ng tubig then may napansin akong tao sa labas bago ako umakyat at parang pamilyar ung likod niya sakin tas nung nag side view ung tao, si Zyren pala un. Nakaupo siya sa labas tas umiinom ng soju. Pangatlong bote na ung iniinom niya ngayon at may reserba pang iba sa tabi niya. Gusto yatang magpakamatay sa lasing nitong lalaking to eh...
Tas may balak pa atang tumayo, nung tumayo na siya at naglakad, pagewang gewang na sa sobrang kalasingan kaya lumabas na ko para alalayan sya.
"Ya! Bwoya?! Micheoss-eo?! (Hoy! Ano ba yang ginagawa mo?! Nababaliw ka na ba?!) Iinom inom ka ng marami tas hindi mo naman pala kaya... Halika na nga sa loob." tas inakay ko na siya pero bigla niya akong tinulak.
"Lumayo ka nga! break na tayo dba?! Pinakawalan na kita kaya wag mo na akong pakielaman... kaya ko ang sarili ko." tas lumakad na siya ulet.
"Kaya ka ba nagkakaganyan? dahil sa ginawa mo kanina? Fine! Sige, katulad ng sinabi mo hindi na kita pakikielaman sa mga gagawin mo! Bahala ka na jan!" tas nag walk out na ko. Bigla nalang akong nagalit kasi siya na nga ang tutulungan mo, ayaw pa? Tas sinabihan ka pang wag mo daw siya pakielaman?
"Nakakainis! Buti pa si Bryan hin--" hindi ko na natuloy ung sinasabi ko kasi hinila niya ako tas kiniss sa lips.
eeeewwwwwwww... lasang soju ung bibig niya, ampait! Hinahampas ko ung dibdib niya pero hinawakan niya ung kamay ko para hindi ako makapalag. tas tinulak niya ako pasandal sa sliding door namin then kiniss niya ulet ako.
"A-ano b-ba?! Lasang a-alak yang bibig mo!" sabi ko pero wala yata siyang pakielam.
Tas nakapa ko ung bukasan kaya binuksan ko pero natumba kaming pareho kaya ngayon nakahiga na kami sa sahig. AAAAAAAArrrrrgggggggggggghhhhhhhhh!!! Ano ba to? Hindi pa ba nakakahalik ng babae tong taong to? Kung makahalik kasi sakin parang uhaw na uhaw sa halik. HUmahanap ako ng paraan para makaalis tas huminto siya. Hindi ko alam kung bakit, un pala magtatanggal siya ng jacket niya at habang ginagawa niya un, mabilis akong tumayo at tumakbo sa couch pero nahuli niya ako.
Yan tuloy kasalanan ko pa ngayon kung bakit he's feeling all comfortable kasi sa couch na kami nakahiga ngayon. Hindi ako makapag isip sa mga ginagawa niya... Feeling ko nangyari na rin to dati na nakikiss kami ni Zyren pero hindi ko alam kung saan at kung totoo nga. Parang the way kisses me right now, parang i don't have any violent reactions, parang sanay na ko??? Shet, ano ba to...
"Z-zyren!!! Stop it! PLease!"
"I can't... stop. Can't control my... self." then he began to give me more deep, harsh and wild kisses.
"Stop it!!! Zyren!!!" tas tinulak ko na siya. Then suddenly, may pumatak nalang na luha sa pisngi ko na galing sa mga mata ni Zyren. I was so surprised to see him crying like this, tuloy tuloy na pumapatak ung mga luha niya sa mga pising ko. tas nakafeel ako ng sharp pain habang umiiyak siya, parang naaawa ako tas naguiguilty din ako for making him cry and suffer like this.
Umalis na siya sa ibabaw ko tas umupo nalang sa dulo ng couch at umiyak. Nung lumayo siya sakin, nilapitan ko siya tas sabi niya...
"(sob)(sob) i'm sorry (sob) for crying like (sob) this in front of you... Hindi ko na napigilan eh, bigla nalang lumabas. Hindi ko nacontrol na hindi umiyak... (sob)(sob)"
HInawakan ko ung mukha niya tas pinunasan ung mga luha niya. Sa sobrang iyak niya, sobrang pula na rin ng mga mata niya.
"Zyren... eh bakit naman kasi ginawa mo pa un? tas iiyak iyak ka naman pala jan..."
"Eh kasi kapag kasama mo ko, bored ka palagi pero kapag si Bryan ang kasama mo, sobrang masaya ka... I just want you to be happy, kahit na alam kong hindi ako ung makakagawa nun para sayo."
"Edi dapat kinausap mo nalang ako na wag nang masyadong isipin si Bryan o kaya sana nag isip ka ng mga bagay na pinaka gusto ko tas ginamit mo un para mapasaya ako diba? Pwede naman un eh... kAhit na hindi pa kita naaalala." then nag yawn na ako. Patay...
"sige na nga, bukas nalang natin pag usapan yan... Inaantok ka na eh delikado un." tas tumayo na siya para pumunta sa kwarto niya.
"P-pano mo nalaman un?"
"Syempre ako pa? Eh natry ko nang gamitin yan para sa gusto kong ipagawa sayo eh... wahaha. Sige, goodnyt!" tumakbo na siya paakyat sa kwarto niya.
O_O
Ano kaya ung pinagawa niya sakin nun? Kinabahan ako bigla ah... whhhooo!!! Sige na nga, Goodnyt na! zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz...
Zyren's POV
Eto mag dadalawang buwan na siya dito sa bahay mula nung maospital siya pero hindi parin bumabalik ung alaala niya. Kapag nasa school kami, she's with Bryan the whole day pero pag nasa bahay naman siya she's always calling my attention even when i'm busy. Tas bigla siyang nagtanong...
"Zyren, alam mo ba kung bakit wala akong cellphone? Alam ko kasi dati meron ako nun eh pero bat wala na?"
O_O
Patay! Sasabihin ko ba ung totoo? Na hinagis ko ung cellphone niya sa ilog? >.<
"A-ah.. Hindi ko alam eh, baka nawala mo na sa kung saan o kaya nailagay mo lang sa sulok sulok ng kwarto mo..."
"Ah, ok. Sige." tas umalis na siya.
3 days nalang pala bago ung fieldtrip namin sa Seoul. WAAAAAHHHH!!! Excited na kong makita si Motherland!
Christine's poV
Malapit na kaming pumunta sa Motherland!!! Wahaha~! Excited much na ako! Pupuntahan din daw namin yung mga sikat na places dun! ANg boring dito sa kwarto ko kaya pinuntahan ko muna si Zyren sa kwarto niya para manggulo. XD
~toktoktok~
"Zyren? Pwede ba kitang maistorbo?"
"Eh hindi naman ako pwedeng humindi diba? Kahit naman umayaw ako manggugulo ka parin eh... Ay, tamang tama may sasabihin nga pala ako sayo. Pupunta daw ulet sila Lolo dito mamayang gabi, family dinner daw ulet."
"Ulet? Nagfamily dinner na ba tayo dati?"
"Oo naman. Hay nako, ang hirap talaga ng asawang may amnesia. pati si Manang nakalimutan mo na rin. Ang galing din niyang sakit mo eh noh? Lahat lang ng may kinalaman sakin ung nakalimutan mo..."
"Eh anong magagawa ko? Nangyari na ang mga bagay na dapat mangyari tsaka naniniwala ako na may purpose kung bakit nagkaamnesia ako..."
"Para pahirapan at parusahan ako??? hhhaaaaaayyyyyyy..."
"siguro nga baka ganun. Ahaha. Sige tutulungan ko nalang muna si Manang sa baba na maghanda ng kakainin." tas bumaba na ko para tulungan si Manang. Actually, nakalimutan ko nga si Manang pero mabilis naman kaming nagkasundo kasi mabait siya and very considering. Parang siya na ung nanay ko dito sa bahay...
Sa kalagitnaan ng paghihiwa ko ng mga bagay bagay, biglang sumakit ung ulo ko tas nahihilo na rin ako kaya nabagsak ko ung knife pero swerte ko kasi hindi tumama sa paa ko. masakit un!
"AAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHH!!! Manang! Sobrang sakit ng ulo ko! Parang binibiyak! Aaaaaaaaarrrrrrrrrggggggghhhhhhhh!"
"Nako! teka, humiga ka muna dun sa couch sa sala. magpahinga ka nalang muna."
"eH Manang, pan--"
"Hwag na makulet. Baka epekto yan ng aksidente mo pero bakit ngayon lang? hayaan mo na nga, magpahinga ka nalang muna." tas tinulak niya ako papunta sa sala. So, habang naglalakad ako...
bbbbbbbbbbbbbbbbbbbbuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuugggggggggggggggggg!!!
"Aaaaaaayyyyyyyyyy!!! Anak!!!"
--------------------------------------------------------------------------------
What happened??? Bakit kaya sumakit ang ulo at nahilo si Christine?
Malapit na sila pumunta sa motherland!!! YEs!
^o^
Next chappie nalang ulet!
Vote, comment and become a fan!!!
Thanks for reading!