"ရွိဳင္းထြဋ္.."
"ေမ.."
"ဘာေမလဲ..ကဲဟာ.."
ေျဖာင္းခနဲေနေအာင္ အရိုက္ခံလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ရွိဳင္းထြဋ္ ေက်ာေကာ့သြားသည္။ ေျပာင္လိုက္သည့္ လက္သံ။ သူ႔မိခင္ ေဒၚမိမိတင္သည္ လက္ကတိုသေလာက္ အရိုက္ကသန္သည္။ တစ္ခ်က္၊ တစ္ခ်က္ သူ႔ေက်ာကို ရိုက္လုိက္လ်ွင္ အဆုတ္ကြာမလား ထင္ရသည္။ အခုလည္းၾကည့္။ ေက်ာင္းအုပ္ရံုးခန္းထဲသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ဘာျဖစ္သည္လဲ မေမး။ ဘယ္သူစလဲ မသိခ်င္။ သူ႔ကိုေဆာ္ဖို႔သာ နားလည္သည္။
"ထြဋ္ထြဋ္.. နင္ ဒီဒီ့ကို ဘာလုပ္ျပန္ျပီလဲ။"
"သူ အရင္စတာ ေမေမရ။"
"ဘာလဲ ဒီဒီက နင့္ကို ဘယ္တုန္းကမွ ရန္မရွာဘူး။ နင္ပဲ ေခြးရူးအရိုးျမင္သလို ဒီဒီ့ေတြ႔တိုင္း ရန္လိုေနတာ။"
ေဒၚမိမိတင္သည္ လံုးလံုးျပည့္ျပည့္ျဖစ္သည္။ အ၀ၾကီးေတာ့မဟုတ္။ အရပ္က ပုေသာေၾကာင့္သာ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္လို ထင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ အလွအပမၾကိဳက္။ သနပ္ခါးေတာင္ သူမ စိတ္ပါမွလိမ္းတတ္သည္။ ဆံပင္ကိုလည္း အသက္ၾကီးမွ အသိမိတ္ေဆြေတြ ၀ိုင္းေျပာလြန္း၍ ဆံထံုးထံုး၍ရေလာက္ေအာင္သာ ခပ္ရွည္ရွည္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
"မဟုတ္ပါဘူး မမမိရယ္။ ဒီေကာင္ေလး ဆိုးလို႔ပါ။ သူ သြားစတာ ေသခ်ာတယ္။ သား ရွိဳင္းက ဘယ္တုန္းကမွ မလိုဘဲ မလုပ္ဘူး။ အခုခံရတာ နည္းေတာင္နည္းေသး။"
ဒါက ေဒၚျမေလး။ ဒီမိုးယံ၏ မိခင္။ အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ေနတာေတာင္ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္လို လွတုန္း၊ ႏုတုန္း။ ခ်ပ္ရပ္ေသာ ကိုယ္မွာ အ၀တ္အစားမေတာက္ေျပာင္ေပမယ့္ ယဥ္ယဥ္ေလးႏွင့္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသည္။ စကားေျပာလ်ွင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ အေလာမၾကီးသလို အလ်ွင္မလို။ ေလသံေအးေအးေလးႏွင့္ နား၀င္ခ်ိဳေအာင္ ေျပာတတ္သည္။
ဒီလိုမိခင္မ်ိဳးကိုရထားေသာ ဒီမိုးယံကို ရွိဳင္းထြဋ္ မနာလိုျဖစ္မိသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လ်ွင္ သူ႔မိခင္ ေဒၚမိမိတင္ႏွင့္ လဲလိုက္ခ်င္သည္။
"ဘယ္ကလာ ျမေလးရယ္။ ထြဋ္ထြဋ္ေၾကာင့္ပါ။ ၾကည့္ပါဦး.. ကေလး မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းလံုး ဖူးေရာင္ေနတာပဲ။"
ဒီမိုးယံ၏ ေမးေစ့ကို ဘုရားတင္ရမည့္ ပန္းတစ္ပြင့္လို ေဒၚမိမိတင္ တယုတယကိုင္မကာ ဟိုဘက္သည္ဘက္ လွည့္ၾကည့္ေနသည္။ ေကာင္စုတ္ေလးကလည္း အခုမွ ေသခါနီးလူနာတစ္ေယာက္လို မ်က္ႏွာကို သနားစရာေကာင္းေအာင္ ညွိဳးျပေနသည္။ အခုနက တစ္ခ်ိန္လံုးရွိေနသည့္ ေျပာင္စပ္စပ္မ်က္ႏွာကို အစပင္ ရွာမရေတာ့။ တအားအား၊ တကၽြတ္ကၽြတ္ျဖင့္ စုတ္သပ္ေနသည္မွာ ရုပ္ရွင္ကားၾကီးတစ္ကား၏ ဇာတ္၀င္ခန္းဆိုလ်ွင္ အကယ္ဒမီ ရေလာက္သည္။
ျဖစ္ႏိုင္လ်ွင္ ေကာင္းေနသည့္ ပါးတစ္ဖက္ကို သူ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထ ထိုးလိုက္ခ်င္သည္။
"သနားပါတယ္ကြယ္။ ဒီေလာက္ေခ်ာတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို နင္မို႔လုပ္ရက္တယ္။"
"ေျဖာင္း.."
"အား.. ရား.. ေမၾကီးရ.. နာတယ္ဗ်။"
"သူမ်ားကိုလုပ္ေတာ့ မနာရဘူးလားဟင္။"
ေဒၚမိမိတင္မွာ ရွိဳင္းထြဋ္ကို ေျပာလည္းေျပာ၊ ဗိုက္ေခါက္ကိုလည္းဆြဲလိမ္သည္။ ျပဳတ္တူတစ္ေခ်ာင္းထက္သန္ေသာ လက္မ်ားေၾကာင့္ ရွိဳင္းထြဋ္တစ္ေယာက္ တီေကာင္ဆားပက္ခံရသလို တြန္႔လိမ္ေနေတာ့သည္။
သူ႔မွာ ဒီမိုးယံကို တစ္ခါသာ ထိုးရသည္။ သူ႔အေမ သူ႔ကို ျပန္ေဆာ္ေနသည္မွာ ႏွစ္ခါရွိျပီမို႔ သိပ္ေတာ့မသက္သာ။ ဒါကလည္း ထံုးစံပဲျဖစ္သည္။ ဒီမိုးယံဆိုလ်ွင္ မိမိသားအရင္းမဟုတ္ေပမယ့္ ေဒၚမိမိတင္ အလြန္ခ်စ္သည္။ အျခားသူမ်ားႏွင့္ ရန္ျဖစ္၍ ေဒၚျမေလးကဆူလ်ွင္၊ ရိုက္လ်ွင္ပင္ သူမက ဒီမိုးယံေရွ႕မွာ ကာေပးေနၾက။
"သားရွိဳင္းေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး မမမိရယ္။ ျမ ကိုယ့္သားအေၾကာင္းကိုယ္သိပါတယ္။ ဒီဒီကသာ ရန္သြားစတာ။"
"ထြဋ္ထြဋ္ေၾကာင့္ပါ ျမရယ္။"
"အဟမ္း.. အဟမ္း..."
ေဒၚ၀င္းၾကည္ ေခ်ာင္းဟန္႔ရင္း ရံုးခန္းထဲတြင္ သူမလည္းရွိေသးေၾကာင္း အသိေပးရသည္။ ေရာက္လာကတည္းက ကိုယ့္သားကိုယ္ အျပစ္ေျပာေနေသာ ေဒၚမိမိတင္ႏွင့္ ေဒၚျမေလးတို႔ၾကားတြင္ သူမ စကားတစ္ခြန္းမွ မစရေသး။
သားႏွစ္ေယာက္က မတည့္သေလာက္ မိခင္ႏွစ္ေယာက္က ညီအစ္မမ်ားလား ထင္ရေအာင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ခ်စ္လြန္းသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူ႔သားကို ကိုယ့္သားထက္ ပိုခ်စ္သလားဟုပင္ ေဒၚ၀င္းၾကည္ သံသယ၀င္ရသည္အထိ။ ဒီမိုးယံအေမ ေဒၚျမေလးက ရွိဳင္းထြဋ္ကို ခ်စ္လြန္းသေလာက္ ရွိဳင္းထြဋ္အေမ ေဒၚမိမိတင္မွာ ဒီမိုးယံကို ဘယ္ေတာ့မွ အျပစ္မျမင္ခဲ့။
ဒီအတိုင္းဆက္လႊတ္ထားလို႔ေတာ့ မရေတာ့။ သူမလည္း စကားေလးဘာေလး ၀င္ေျပာမွျဖစ္မည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးသိကၡာကို အက်ခံ၍မျဖစ္။
"မိမိ... ျမေလး.. ငါ ညည္းတို႔ကိုေခၚတာ..."
ေဒၚ၀င္းၾကည္ စကားမဆံုးလိုက္။ ရံုးခန္းေပါက္၀မွ ရွိဳင္းထြဋ္၏ဖခင္ဦးမင္းမင္းႏွင့္ ဒီမိုးယံဖခင္ျဖစ္သူ ဦးေက်ာ္ေဇာတို႔ပါ ၀င္လာသည္။ ေဒၚ၀င္းၾကည္မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ဘယ့္ႏွယ္ မိစံုဖစံု ေပၚလာၾကသည္မသိ။
"ထြဋ္ထြဋ္ေရ... ငါ႔သားကေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ျပီကြာ။ ဟား ဟား.."
ဦးမင္းမင္းက မိမိသားကို ၀မ္းသာအားရ အားေပးေရရြတ္ေတာ့ ေဒၚျမေလးကျပံဳးသည္။ ေဒၚမိမိတင္က ေယာက္်ားျဖစ္သူကို မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။
ဦးမင္းမင္းက ေဒၚမိမိတင္ထက္ အသက္ဆယ္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ပိုၾကီးသည္။ ဒါေပမယ့္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ခန္႔ေခ်ာၾကီးဟု အေျပာခံရေလာက္ေအာင္ မိမိကိုယ္ကို ဂရုစိုက္သည္။ အ၀တ္အစားဆိုလ်ွင္ မီးပူတိုက္ျပီးမွ၊ ဖိနပ္ဆိုလ်ွင္ ဖုန္စင္ေအာင္သုတ္ျပီးမွ ၀တ္ေလ့၊ စီးေလ့ရွိသည္။ ဆံပင္ျဖဴကိုလည္း အမည္းေရာင္ေဆးဆိုးရမွေနတတ္သည္။
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေပမယ့္ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္သူ ဒီမိုးယံ၏ဖခင္ျဖစ္သူ ဦးေက်ာ္ေဇာႏွင့္မတည့္။ သားျဖစ္သူ ရွိဳင္းထြဋ္က ဒီမိုးယံကိုခ်တိုင္း သူက ၀မ္းသာေနတတ္သည္။ ဒီမိုးယံကို နာေစခ်င္၍ေတာ့မဟုတ္။ ဦးေက်ာ္ေဇာကို ႏိုင္လိုက္ရသည္ဟု ခံယူထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အခုလည္း မ်က္ႏွာပ်က္ေနေသာ ဦးေက်ာ္ေဇာကိုၾကည့္ရင္း ဦးမင္းမင္း အေက်နပ္ၾကီးေက်နပ္ေနသည္။
ဦးေက်ာ္ေဇာသည္ ဦးမင္းမင္းထက္ အသက္အမ်ားၾကီးငယ္ေပမယ့္ ပိုရင့္သည္။ ညေနေစာင္းတိုင္း တစ္ခြက္တစ္ေလပါဆိုကာ ေသာက္ေလ့ေသာက္ထရွိေသာ အရက္ခြက္မ်ားဒဏ္လည္းပါမည္။ ဆံပင္ေတြေရာ မုတ္ဆိတ္ေတြပါ အျဖဴႏွင့္အမည္းေရာကာ ဖိုးရိုးဖားရားႏွင့္ ၾကည့္ရဆိုးသည္။ အက်ီၤလည္ပင္းေပါက္မွ ျမင္ေနရေသာ အေမႊးအမ်ွင္မ်ားသည္ပင္ ျဖဴေနျပီျဖစ္သည္။ ပိန္လွီေသာလက္ဖ်ံႏွင့္ လက္ေမာင္းမ်ားမွ အေၾကာမ်ားမွာ ထင္းေနျပီး ေခါင္းျဖဴဆံကၽြတ္အဘိုးၾကီးငယ္တစ္ေယာက္ပံု ေပါက္ေနသည္။
"ဆရာမၾကီးရာ.. အမိမိုက္ေတာ့ႏွုတ္ၾကမ္း.. အဖမိုက္ေတာ့လက္ရမ္းတဲ့။ ကေလးကို အေဖက မဆံုးမမွေတာ့ ဒါမ်ိဳးခဏခဏျဖစ္တာ မထူးဆန္းပါဘူး။"
"ဦးေက်ာ္ေဇာရယ္.. ဆိုရိုးက အမိယုတ္ႏွုတ္ၾကမ္း အဖယုတ္လက္ၾကမ္းပါ။"
ေဒၚ၀င္းၾကည္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ဆိုသည္။ ဦးမင္းမင္းကေတာ့ ၾကားလိုက္ရသည့္စကားေၾကာင့္ အျမီးနင္းခံလိုက္ရသည့္ ေျမြေဟာက္တစ္ေကာင္လို ပါးျပင္းေထာင္သြားသည္။
"က်ဳပ္က မဆံုးမလို႔ ဟုတ္လား ဦးေက်ာေဇာ။ ဒီမယ္.. က်ဳပ္သားကို က်ဳပ္ အျမဲဆံုးမတယ္။ ေယာက္်ားဆိုရင္ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ လုပ္ေနစရာမလိုဘူး။ ေျပာစရာရွိရင္ သတၱိရွိရွိ ေျပာ။ လုပ္စရာရွိရင္ သတၱိရွိရွိ ေပၚတင္လုပ္လို႔ အျမဲဆံုးမတယ္။"
"ခင္ဗ်ား ဘာစကားေျပာတာလဲ။"
"ရွင္းပါတယ္။ က်ဳပ္ျခံထဲမွာ အမွိုက္ေတြလာပစ္ထားတာ ခင္ဗ်ားမဟုတ္ဘူးလား။"
"ခင္ဗ်ားမ်က္စိနဲ႔ျမင္လို႔စြပ္စြဲေနတာလား။"
"ျမင္စရာမလိုဘူး။ ခင္ဗ်ားလုပ္မွန္း လူတိုင္းသိတယ္။ ေယာက်္ားရင့္မၾကီးျဖစ္ျပီး ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္နဲ႔ဗ်ာ။"
"ဟား ဟား.. သူခိုးက လူျပန္ဟစ္တယ္ဆိုတာ ဒါပဲ။ က်ဳပ္သရက္ပင္က သရက္သီးေတြကို ညၾကီးမိုးခ်ဳပ္ လာခိုးခူးတာ ဘယ္သူလဲဗ် ဦးမင္းမင္း။ ဟင္.. ေျပာစမ္းပါ။"
"ဒါကေတာ့ ခင္ဗ်ားသရက္ကိုင္းက က်ဳပ္ျခံထဲေရာက္ေနတာကို။"
"အပင္က က်ဳပ္အပင္ဗ်။ ပင္စည္ေရာ အျမစ္ေရာ က်ဳပ္ျခံထဲမွာ။"
"ေသခ်ာလို႔လား။ သရက္ပင္အျမစ္ေတြ က်ဳပ္ျခံထဲမွာလည္းရွိတယ္။ ေျမၾကီးေအာက္မွာ ရွိတဲ့အျမစ္ေတြ ဘယ္ျခံမွာရွိလဲ ေဖာ္ၾကည့္မလား။"
"ေတာ္ၾကစမ္း။ ဘယ့္ႏွယ္ ရွင္တို႔အရွဳပ္ေတြကိုရွင္းဖို႔ ကၽြန္မေခၚထားတာမဟုတ္ဘူး။"
ေဒၚ၀င္းၾကည္ ၾကိမ္လံုးျဖင့္ စားပြဲကို တဖုန္းဖုန္းရိုက္ရျပန္သည္။ လူၾကီးႏွစ္ေယာက္က ကေလးႏွစ္ေယာက္ထက္ပိုဆိုးေတာ့ သူမမွာ ကေလးေတြကိုဆူဖို႔ထက္ လူၾကီးေတြကို တရားျပရေတာ့မလို ျဖစ္ေနျပီျဖစ္သည္။
"တီခ်ယ့္ကို အားနာလိုက္တာ။ ျမေလးသားကိုသာ ေက်ာင္းထုတ္ေတာ့ တီခ်ယ္ေရ။ မဟုတ္ရင္ သားရွိဳင္းတစ္ေယာက္ စာေမးပြဲေတာင္ေကာင္းေကာင္းေျဖႏိုင္ပါ႔မလား မသိဘူး။ ဒီေကာင္ေလးက အျမဲလိုက္ေႏွာင့္ယွက္ေနတာ။ သူကေတာ့ ေဒါင္က်က် ျပားက်က် ဘာမွဂရုစိုက္မယ့္ေကာင္ေလး မဟုတ္ဘူး။ လမ္းေဘးမွာပဲ ကြမ္းယာသြားေရာင္းခိုင္းရမယ္။"
ေဒၚျမေလးက အျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳႏွင့္၀င္ေျပာေတာ့ ေဒၚမိမိတင္မွာ အားက်မခံ။
"တီ၀င္းရယ္.. ဒီေကာင္ထြဋ္ထြဋ္ကိုသာ ေက်ာင္းကထုတ္ပစ္လိုက္စမ္းပါ။ အိမ္မွာလည္း ဘာမွအားကိုးရတာမဟုတ္ဘူး။ ဆန္ကုန္ေျမေလးတာပဲ အဖတ္တင္တယ္။ ေက်ာင္းမွာလည္း ဒီဒီ့ကိုပဲ တစ္ခ်ိန္လံုး ထိုးလိုက္ ၾကိတ္လိုက္နဲ႔။ လူငယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရးေဂဟာသာ ပို႔လိုက္ခ်င္ေတာ့တာပဲ။"
ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ေဒၚ၀င္းၾကည္ မေနႏိုင္။ ဘယ့္ႏွယ့္ သူ႔ေျမးႏွစ္ေယာက္ကို ေျပာေနၾကတာ ရစရာမရွိေတာ့။ ၀မ္နင္ေပးမယ္၊ ဘာညာဆိုျပီး မိဘေခၚရသည့္အေၾကာင္းကို ေမ့သြားသည္။
"ေတာ္ၾကပါေတာ့ဟယ္။ ညည္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ကိုယ့္သားသမီးကို ေျပာရက္ၾကတာ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး သူ႔ဘာသာသူ ေတာ္တာေလးေတြရွိပါတယ္။ ဒီဒီဆို ညည္းဘယ္ေလာက္အားကိုးရလဲ ျမေလးရယ္။ မနက္တိုင္း ဆိုင္ဖြင့္ဖို႔ သူ႔မွာ ကူေပးေနတာ။"
ေဒၚျမေလးတို႔က အိမ္ေရွ႕တြင္ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ေလးကို မနက္တိုင္းဖြင့္ေရာင္းသည္။ အပြဲ ေျခာက္ဆယ္၊ ခုႏွစ္ဆယ္ထက္ မပိုေသာ ဆိုင္ျဖစ္ရံုမည္ကာမတ္တပ္ လုပ္ငန္းေလးတစ္ခုသာ။ ဒါကို ဒီမိုးယံက မနက္တိုင္း ေက်ာင္းမလာခင္ ဆိုင္ဖြင့္ဖို႔ ကူညီေပးတတ္တာ ေဒၚ၀င္းၾကည္သိေနသည္။
"မိမိတင္.. ညည္းကလည္း ထြဋ္ထြဋ္ဆိုရင္ ေျပာမယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ ဒီလပတ္စာေမးပြဲမွာ အဆင့္ ငါးေတာင္ ရတာပါဟယ္။ ဆန္ကုန္ေျမေလး မဟုတ္ပါဘူး။"
ဆူရမည့္သူက ျပန္ျပီးကာကြယ္ေပးေနေတာ့ ေက်းဇူးရွင္ေလးႏွစ္ေယာက္မွာ ျပံဳးစိစိႏွင့္။ မတတ္ႏိုင္။ ေဒၚ၀င္းၾကည္တို႔ အမွတ္မရွိသည္မွာ ယခုမွမဟုတ္။
ႏွစ္ေယာက္သား ခဏခဏ ျပႆနာတက္လြန္း၍ အခန္းခြဲထားဖို႔ေတာ့ ၾကိဳးစားဖူးသည္။ အခန္းခြဲစမွာ ရိွဳင္းထြဋ္ကလည္း ေပ်ာ္ေနသည္။ ဒီမိုးယံကလည္း ေအးေအးပင္။ ဂရုပင္မစိုက္။ ဒါေပမယ့္ အခန္းခြဲထားျပီး တစ္လအၾကာမွာ ဒီမိုးယံေျပာင္းသြားသည့္ အခန္းထဲမွ ေက်ာင္းသားတစ္၀က္နီးပါး အခန္းေျပာင္းခ်င္သြားၾကသည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ေဒၚ၀င္းၾကည္ ဘာလုပ္ရမလဲ မသိေတာ့။ ဒီမိုးယံႏွင့္ ရွိဳင္းထြဋ္သာ တစ္ခန္းတည္းဆိုလ်ွင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အခ်င္းခ်င္း ခ်ေနၾကသည္ႏွင့္ အျခားေက်ာင္းသားမ်ား ခ်မ္းသာခြင့္ရသည္။ ဒီေတာ့ ဒီႏွစ္ေယာက္ကို တစ္ခန္းထဲ အတူတူထားရံုမွတပါး အျခားေရြးစရာမရွိ။ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ၾကီးစြာ ျပကၡဒိန္ကိုသာ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့သည္။
ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေန႔ကို အျမန္ေရာက္ေစခ်င္ျပီျဖစ္သည္။
.............................................
author @myhearthunhan7 ကို ေက်းဇူးအမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္။
ဆူး ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ ဒီ wattpad မွာ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ရိွျပီးသားဆိုတာကို မသိလို႔ နာမည္ဆင္တူလိုမ်ိဳး ေခါင္းစဥ္ေပးမိသြားတာကို အားနာလိုက္တာ။ ရပါတယ္။ နားလည္ပါတယ္ဆိုလို႔လည္း ေက်းဇူးအမ်ားၾကီး တင္ပါတယ္ ညီမေလး။😍😍