Midlake - Acts of Man
~
Sevgili dostum, hayatımı düzene sokmak için elimden geleni yapıyorum. Sevdiğim adamı hak etmesem de ona lâyık olmaya çalışacağım. Eğitimim... Ona ağırlık vereceğim şimdi.
-Yasemin'den
~
Sıkıntıdan tüm tırnaklarının ölü derilerini yiyen Zühre, Engin'in söylediği kafedeydi, masanın üstünde henüz içmediği çayı ve ara ara bildirimlerini kontrol ettiği telefonu duruyordu.
Okuduğu mesajlara göre Cemile ile Ali, o haber verene kadar ders çalışacak ve sonrasında Zühre'yi almaya geleceklerdi.
Elinde tuttuğu kitabına sıkı sıkı sarılarak anlattığı olaya odaklanmaya çalıştı ama aklında dönüp duran kelimeler en sevdiği yazarlardan biri olan Stefan Zweig'in yazdıklarıyla çakışıp imkânsız kılıyordu.
Zühre okumayı severdi, yazmaya ise aşıktı ama lisedeyken kaybetmeye başlamıştı kitap sevgisini. Eğitim sisteminin de katkılarıyla önce günde daha sonra haftada yirmi sayfaya indirmişti kitap okumayı ve ondan sonra kelimelerle ilişkisi bir daha asla eskisi kadar sıkı olmamıştı.
Şimdi ise okuma alışkanlığını geri kazanmaya çalışıyordu, belki ondan sonra kelimelerle arasını düzeltip bir iki kelime de kendisi yazabilirdi.
Telefonundan gelen sesle zaten okumadığı kitabı kapatıp Cemile'den gelen mesaja baktı, ona şans diliyor ve istediği zaman yanına gelebileceklerini söylüyordu.
"Teşekkürler, bekliyorum şu anda." -Zühre
Mesajı gönderdiği sırada yüksek bir sesle çalmaya başlayan telefonunu susturarak kulağına götürdü genç kadın, daha karşı karşıya gelmeden nasıl oluyordu da birkaç kelimeyle onu gerebiliyordu bu yabancı numara?
"Merhaba, kafenin önündeyim de sizi göremedim, ne taraftasınız?"
Başını kaldırıp arkasını döndü ve etrafına baktı Zühre, kapıdan içeri girmiş ve elinde telefon olan tek bir adam vardı.
"Şimdi içeri giren siz misiniz, gördüm."
Bu sırada adamın gözleri Zühre'yi seçti ve gülümsediğini gördü kadın, telefonu kapatmış ve yanına geliyordu.
O da telefonu kapatıp masanın üzerinde bıraktı, işten çıktıktan sonra annesini aramış ve eve geç geleceğini söylemişti. Birkaç saat içinde ona da olanları anlayacaktı ama ondan önce annesinin sorularıyla rahatsız edilmek istememişti.
Kendisine doğru gelen adamı karşılamak için ayağa kalktı ve ellerini önünde birleştirdi, belki ölü kadının kalbi gelen kişiyi tanımış ve hızla atmaya başlamıştı ama Zühre'nin tek düşündüğü adamın tahmininden çok daha genç olduğuydu.
Kahverengi gözleri, uzun ama kassız bir vücudu ve karman çorman kıvırcık saçları vardı Engin'in ve üzerinde incecik bir tişört ve kot pantolon. Otuzlarını çok fazla geçmiş gibi görünmüyordu ve Zühre düşüncelerinden sıyrılıp elini uzattı ona, ne söyleyeceğini bilmeden bocaladı.
"Merhaba."
"Merhaba, Zühre'ydi değil mi?"
"Evet, siz de Engin olmalısınız?"
Genç adam karışındaki yaşı en fazla yirmi olabilecek kızı görünce biraz olsun rahatladı, annesi her ne kadar kötü bir iş yapsa da sonucu iyi olmuştu. Kıza sarılmak ve annesinin kalp atışlarını duymak istedi.
"Memnun oldum tekrar ve bence hitap şekillerimizi değiştirebiliriz? Abi diyebilirsin bana."
"Şey, tamam."
Genç adam başka bir şey demeden kendini sakin tutmak için çabalayan çocuğun halinden bir haber, karşısına oturdu.
"Öncelikle çok teşekkür ederim görüşmeyi kabul ettiğin için, kolay bir şey istememiştim."
Sesindeki utancı gizleyememişti adam bir türlü, her heceden damlıyordu sanki...
"Evet, seçim yapmak zordu ama bunu size borçluydum, annene ve sana..."
Devam etmek için düşündü ama cümlesi havada asılı kaldı.
"Böyle düşünme, annem kendisi seçti ve o öldükten sonra bana verdiği görevi yerine getirmek istedim sadece. Ona ya da bana karşı hiçbir sorumluluğun yok."
Bunu duymak Zühre'yi rahatlatsa da doğruluğuna inanmadığı için kalıcı olmadı, mekana ilk gelen o olduğu için konuyu başka bir yere çekti.
"Ne içersin, ben çay söylemiştim ama..."
"Bir şey almayım ben, hem lafı uzatmaya mecalim yok zaten, sadece nasıl ve nereden başlayacağımı bilmiyorum."
"Bir yerden başla..."
Adam güldü, başlanacak ve konuştukça uzayacak o kadar çok yer vardı ki...
"Annemin nasıl öldüğünü biliyor musun?"
Bu soruyu beklemiyordu genç kız, her soruya bir cevap, her cümleye bir tepki hazırlamış lâkin bunu es geçmişti. Gözlerini kaçırdı adamın kahverengi gözlerinden.
"Hayır, bilmeli miyim?"
"Aslında buna gerek yok ama şuna emin ol ki, annem daha yıllar öncesinde karar vermiş bağışa ve bunun plânını yapmış."
Ne yapacağını bilmeden gözlerini artık çay olmayan sıvıya dikti, neyse ki cevap vermesine gerek kalmadan devam etti çocuk konuşmaya.
"Benim haberim yoktu tabii, babamın da ve o öldükten, intihar ettikten sonra bulduk görüntüleri..."
İntihar, görüntüler... Bu adam neyden bahsediyordu? İstemsizce güldü Zühre, neşeden yoksun ve sahneydi. Zaten o ve onun gibi kadınların sahte gülüşleri vardı, genelde kaybederlerdi.
"Ben anlamıyorum, bunlar çok fazla Engin Abi..."
Elini kalbine götürdü, intihar eden bir kadının kalbiydi hissettiği.
"Ne dediğimi duydun, bekle bitireyim, sonra düşünmen gerekene karar verirsin."
Zühre sustu ve gün boyunca yorulmuş adam devam etti, sözlerini özenle seçmişti.
"Bunları anlatmak benim için de zor, ölen kişi annem ve ardında bıraktığı videoda söyledikleri... Zorlanıyorum işte, anla."
Derin bir nefes alıp elleriyle yüzünü kapattı, üç saniye sonra gözlerini kıza dikip konuştu.
"Annem, senin için yazılar yazmış, defterler harcamış ve bunu uzun bir süre boyunca yapmış. Öldükten sonra onların sana verilmesini istedi, eğer kabul edersen..."
Zühre'nin yol boyunca kendi kendine düşündüğü seçeneklerin hiçbirinde bu yoktu ve şimdi konuşacak bir kelimesi de yoktu.
"Benim için yazılar?"
Kelimelerin ağırlığını hissetti, hareket etmeyi imkansız kılmıştı o yükler ama tam genç adam çantasına uzandığı sırada elini kaldırıp onu durdurdu, sesi fısıltıdan farksızdı ama bu, adama ulaşmasına engel değildi.
"Bu çok fazla, kabul edemem."
Nefes alması gittikçe zorlaşıyordu, gözlerini kapattı.
~
Okuyan birilerinden, yorum alabilir miyim acaba?