Jade draaide zich om en ging weer op het gras zitten. Toen het geluid na 5 minuten nog niet weg was zei Fenna twijfelend ''Misschien moeten we toch maar even gaan kijken wat eraan de hand is.'' Ik sprong op en zei ''Ik weet niet zeker of dat zo'n goed idee is.'' Fenna en de andere dachten er anders over en zeiden ''we kunnen beter gewoon gaan kijken dan weten we tenminste wat daar zit.'' Net op dat moment kwamen mijn ouders naar buiten en vroegen of we kwamen lunchen. Iedereen liep stil naar binnen en at in stilte. Mijn ouders merkte dat er iets was en mijn moeder vroeg '' Wat is er met jullie normaal zijn jullie niet stil te krijgen maar nu zijn jullie gewoon helemaal stil.'' Ik zei toen maar '' We zijn gewoon een beetje moe. We zijn gister te laat naar bed gegaan.'' Volgens mij trapte mijn moeder er in want ze zei er niks meer over.
Toen we klaar waren met lunchen gingen we naar mijn kamer. Toen nog steeds niemand wat zei hoorde we op een gegeven moment weer het geluid. '' Laten we toch maar het bos ingaan om te zien wat het geluid is, maar we moeten we gaan wanneer mijn ouders niet thuis zijn die zouden ons echt niet laten gaan.'' Toen ik dat had gezegd begonnen de andere toch een beetje onzeker te worden, maar stemde er toch mee in.
De volgende dag
'' Hebben jullie alles?'' vroeg ik. De andere knikten ze hadden allemaal kampeerspullen bij zich want ze hadden aan hun ouders vertelt dat we ergens zouden gaan kamperen. Mijn ouders wilde me eerst niet laten gaan maar later kon ik ze toch overhalen om. Ze twijfelde eigenlijk nog steeds maar ze wisten toch dat ze me niet konden tegenhouden. Ze gingen die ochtend zuchten naar hun werk toe, maar wensten me toch veel plezier. Zelf was ik ook nog niet echt zeker maar om een hele andere reden. Wat nou als we nooit meer uit het bos zouden kunnen komen dan zouden mijn ouders me nooit meer vergeven. Ik werd uit mijn gedachten gehaald toen James vroeg ''Zullen we dan gaan?''. Ik keek even verward om me heen en antwoordde toen ''Ja is goed laten we gaan'' We liepen de achterdeur uit richting het bos.
Toen we in het bos zei Lexie ''Wat is dit een mooi bos dit is het mooiste bos wat ik ooit heb gezien!'' Iedereen stemde daarmee in. Dat was een van de vele trucs van het bos om je te laten blijven. Langzaam liepen we verder het bos in, om te zien waar dat geluid nou eigenlijk vandaan kwam.