We renden en renden, maar er kwam geen einde aan. Overal waren bomen. We hoopten allemaal hetzelfde. We hoopten allemaal dat we hier ooit nog levend weg kwamen maar die kans was klein, we hadden geen eten meer en ook geen drinken niet dat we er nu veel aan hadden maar oké. En of het niet erger kom werden we ook nog achterna gezeten. Ons hele leven werd er gezegd ga niet het bos in, maar dat hebben we toch gedaan. Wat had je anders verwacht met al die verhalen die er over vertelt werden. Nog steeds renend dacht ik na over alles wat er was gebeurt toen we voor het eerst in het bos stapten. Ik werd uit mijn gedachten gehaald toen ik geschreeuw hoorde. Ik draaide me om en zag hoe het monster mijn beste vriend te pakken had gekregen. Ik wilde haar helpen maar ze zei dat we moesten gaan. Met pijn in mijn hart liet ik mijn beste vriend achter en rende we verder.
A/N heey dit is dus het eerste hoofdstuk van Groen maar giftig. Sorry voor te typ fouten. Dit is het eerste boek wat ik ooit geschreven heb dus ik hoop dat jullie het leuk vinden.