Elizabeth
Wat er ook gebeurt, het leven gaat jammergenoeg gewoon weer door. En daar bedoel ik mee: School begint weer. Ik heb nooit echt iets tegen school gehad, ik haalde altijd wel goeie cijfers en had nooit echt problemen. Ik was ook altijd wel het lievelingetje van de leraren enzo. Waar ik het meest tegenop zie, is het pesten. De seconde dat ik binnenloop zullen ze weer achter me aanzitten. Maar nu Adry ook meegaat, hoop ik dat dat zal veranderen.
Voor de spiegel knoop ik de knoopjes van mijn witte overhemd dicht en trek mijn zwarte rok aan. Overhemd eroverheen, zo moet dat namelijk op school. Mijn grijze kniekousen en zwarte flats eronder en dan nog mijn blauw met paars gestreepte stropdas knopen. Daarna doe ik het blauwe lintje om mijn paardenstaart heen en klaar. Als laatste mijn zwarte jasje met het schoolembleem erop. Ja, onze school heeft uniformen, ook is het een 'only girls' school. En dan hebben we allemaal nog dezelfde boeken en dezelfde zwart leren tas.
Ik loop mijn kamer uit. Robyn komt ook zijn kamer uit met een volledig in de war zittende knoop om zijn nek. Ik loop giechelend naar hem toe. "Wou je jezelf dood hebben met die knoop ofzo?" vraag ik lachend. "Kun je me helpen met mijn stropdas" vraagt hij glimlachend. "Is dat een stropdas dan?" zeg ik dollend. Ik loop naar hem toe en haal met moeite de knoop eruit, daarna begin ik rustig zijn stropdas te strikken. "Wel grappig dat ik het wel kan en jij niet" zeg ik giechelend. Ik trek zijn stropdas aan "Zo, klaar" Daarna trek ik hem aan zijn stropdas naar me toe en geef hem een kus op zijn neus. "Heb je een beetje zin in school?" vraagt hij. "Ja hoor" lieg ik.
Ik klop op Adrys kamerdeur "We moeten zo weg, ben je bijna klaar!" roep ik. "Ja, even mijn schoenen aantrekken" Ik hoor wat onhandig gehink in de kamer, waarna de deur opengaat. Adry komt naar buiten. Ze heeft haar overhemd in haar rokje gestopt en draagt de rok boven haar navel. Haar stropdas heeft ze als riem om de bovenste rand van haar rokje gebonden. Het lintje zit als een strik in haar haar en om haar schouder hangt een Chanel tas in plaats van de gebruikelijke schooltas.
"Wil je problemen ofzo?" vraag ik verontwaardigt. "Nee, hoezo?" vraagt ze onbegrijpend. "Je weet dat het strikt verboden is om je schooluniform zo te dragen" zeg ik met opgetrokken wenkbrauw. "Dan moeten ze dat maar duidelijk in de schoolreglementen zetten" zegt ze bijdehand. "Je bedoelt dat boekje wat ie op dag één dat je het kreeg bij het oud papier had gegooid? Want daar staat het namelijk duidelijk in" zeg ik "Weet je wat, je zoekt het maar lekker uit, we moeten gaan"
Haiden staat ons voor de deur op te wachten in zijn auto. Adry stapt voorin en Robyn en ik gaan achterin zitten. Nathan is al sinds het incident met Adry niet meer teruggekomen. Adry is er alleen maar opgelucht om en Robyn zegt dat hij gewoon even tijd voor zichzelf moet hebben, maar ik maak me grote zorgen om hem. Ik bedoel, drie weken is niet zomaar een momentje om af te koelen, het zijn drie volle weken!
Als we instappen, bekijkt Haiden Adry van top tot teen "Wil je problemen ofzo?" vraagt hij. "Dat is nou precies wat ik zei!" zeg ik iets te enthousiast. "Weet je wat, je zoekt het maar lekker uit, we moeten gaan" daarna start hij de auto en rijdt weg. Ik trek even een raar gezicht, hij zegt precies hetzelfde als wat ik zei. Raar. Maar het zal vast gewoon stom toeval zijn.
Haiden rijdt de parkeerplaats op en parkeert de auto. "Zo, daar zijn we weer. Terug op de leukste plek op aarde" Hij begint een beetje te grinniken, de rest doet mee. Ik nep ook maar een lachje. Daarna stappen we uit. Voordat ik weg kan lopen, pakt Robyn me bij mijn heupen en trekt zich maar me toe. Ik leg mijn armen om zijn nek heen. "We mogen niet zoenen op schoolterrein" glimlach ik. "Ach, dit is toch de parkeerplaats maar" zegt hij grijnzend. Daarna drukt hij zijn lippen zachtjes op de mijne en laat me weer los. Ik loop achter Adry aan naar het meisjesgebouw rechts en Robyn gaat achter Haiden naar links, het jongensgebouw in. Adrys telefoon rinkelt, ze kijkt op haar schermpje. "Sorry El, deze moet ik even hebben, het is Kate" zegt ze. Ik knik. Ze staat stil "Ga jij maar alvast oke" zegt ze nog.
Als ik naar binnen loop, word ik van achter aangestoten, hard. "Zo zo, ons trutje heeft zowaar liefde gevonden. Hoeveel heb je hem betaald" sist Veronica. Ik krijg geen woord uit mijn keel, haar woorden doen me altijd zo veel pijn dat ik nooit een woord uit mijn keel krijg. Ik kijk naar de vloer. "Is kleine EllyBelly een beetje verdrietig dat niemand ooit van haar zou houden" zegt ze met een irritant stemmetje. Tranen prikken achter mijn ogen. "Moet je nu al huilen, dat is een record" lacht ze vals "Ga maar huilen bij die dikke vader van je!" schreeuwt ze in mijn gezicht.
"Heb je ooit wel in de spiegel gekeken" hoor ik iemand zeggen, het is Adry. Ik weet mijn tranen weg te snikken en kijk haar blij aan. Veronica deinst bangig achteruit. "Nog bang van onze vorige ontmoeting? Ik vond het namelijk wel gezellig hoor" zegt Adry lachend. Met één arm schermt Veronica haar hoofd af, de ander houdt ze beschermend voor zich uit. Adry maakt een snelle beweging naar haar toe. Veronica slaakt een gilletje en rent weg, de rest van de meiden in de school kijkt haar lachend na terwijl ze de wc invlucht. Zelfs haar groep 'vriendinnen' lacht haar uit. "Zo, daar hebben we ook geen last meer van" zegt Adry terwijl ze haar handen uitklopt.
De bel gaat, Adry en ik staan op van de tafel waar we aan zaten. Ergens midden in de gangen, komt er een lerares, mevrouw Albers, op ons af, ze houdt Adry tegen. "Ho ho jongedame, zijn we nog van plan om het uniform fatsoenlijk te dragen" zegt ze terwijl ze Adrys arm vastpakt "Want dit is een grote overtreding van de schoolregels" Adry draait met haar ogen "Jeez, het is al zo ouderwets, mag je dan niet eens je eigen draai eraan geven" zegt ze totaal niet luisterend naar de lerares. "Naam graag" zegt mevrouw Albers kortaf. "Adrianna Rogers" zegt ze zuchtend. "Kom maar even mee" zegt ze terwijl ze Adry aan haar arm meetrekt "En jij, naar je les" zegt ze streng tegen me. Ik knik zacht en draai me om.
Het is het einde van het eerste lesuur, onze toetsen van voor de meivakantie worden uitgedeeld. Ik heb een 8.4 gekregen voor mijn repetitie bio. Daarna loop ik het lokaal uit. In de gang komt Adry naar me toe rennen, haar uniform draagt ze nog steeds niet anders. "Werden ze niet boos" zeg ik terwijl ik een wenkbrauw ophaal. "Ik heb ze overtuigd dat mensen, en zeker tieners, moeten kunnen laten zien wie ze zijn, ongeacht een schooluniform. Als je je maar niet te naakt gaat kleden en gewoon het volledige uniform draagt, mag het zoals je wilt. Je weet toch hoe goed ik ben in manipuleren" zegt ze met een brede glimlach. Ik kijk haar met open mond aan.
De dag is best snel gegaan, de laatste bel heeft geklonken en iedereen verlaat het schoolgebouw. Ik loop gelijk naar de jongenskant om Haiden en Robyn op te zoeken. Als Robyn me ziet, loopt hij naar me toe en geeft me een kusje op mijn voorhoofd. Daarna slaat hij zijn arm om me heen en trekt me tegen zich aan. Ik druk mezelf tegen zijn warme lichaam aan. Hij haalt mijn tas van mijn schouder en tilt hem samen met zijn eigen tas op zijn schouder. Lekker warm en supersterk, wat is het toch heerlijk om een weerwolf als vriendje te hebben.
Thuis kleed ik me gelijk om en ga weer naar buiten. Ik loop met Adry een stukje door het bos, tot ze afslaat. "Skye is die kant op, ik zie je later" zegt ze, mij groetend. Ik zwaai naar haar en loop verder. Robyn heeft met zijn vrienden afgesproken en ik was wel toe aan een lekkere wandeling. De zon straalt op mijn huid en het lentewindje maakt alles perfect af. Ik zucht even van ontspanning, het is zo mooi nu. Sommige bomen bloesemen nog en anderen hebben al verse groene blaadjes. Ik kan niet wachten totdat ze er weer in de mooiste bruine kleuren afvallen in de herfst.
Opeens voel ik een sterke windvlaag die me meetrekt. Het voelt alsof er een hand om mijn arm grijpt. Ik kijk naar mijn arm en zie werkelijk een hand. Ik probeer het gezicht te zien van de persoon die me meeneemt, maar door de enorme snelheid kan ik niets opbrengen uit allen wazen om me heen. Ik knijp mijn ogen dicht en begin te gillen. In één ruk staan we stil. Er word een hand tegen mijn mond gedrukt en ik open langzaam mijn ogen, ik kijk recht in een paar rooie ogen met een paar slordig rooie plukken haar ervoor. Nathan...
"Ssst" sist hij. Langzaam haalt hij zij hand weg. "Wat doe jij hier...?" vraag ik verbijsterd "Waar was je?" Nog duizend andere vragen poppen op in mijn hoofd, maar laat ik maar met deze beginnen. "Spring op mijn rug, ik leg alles zo uit" Ik knik langzaam en spring op Nathans rug. Ik klem me strak om zijn nek heen en druk mijn benen stevig om zijn middel. Met een flits schieten we weg.
Ergens ver weg in het bos zet hij me weer neer. Ik ga zitten op de boomstronk achter me, Nathan tegenover me. "Ik heb je nodig en jij bent de enigste waarop ik kan vertrouwen nu" zegt hij. Weer knik ik langzaam. "Wat bedoel je precies?" vraag ik toch ietwat bangig. Hij haalt een Zwitsers zakmes uit zijn zak en klapt het mesje uit, daarna overhandigt hij het. Ik kijk hem geschrokken aan, maar neem het aan. "Wat wil je dat ik..." vraag ik bang. "Zoë heeft me geholpen om bloed te leren weerstaan en ik wil dat jullie me weer kunnen vertrouwen..." zegt hij zacht. Ik vind het niet leuk waar dit verhaal heengaat. "En ik wou bij jou beginnen.." maakt hij zijn zin twijfelend af.
Ik adem diep in en trillerig uit. Ik kijk van Nathan naar het mes. "Weet je zeker dat het niet fout zal gaan" zeg ik beverig. Jij schud zijn hoofd "En anders helpt Zoë wel" zegt hij wijzend naar Zoë die nu achter hem staat. Ik slik even flink en snij daarna mijn pols. Ik knijp mijn ogen dicht, vrezend voor het ergste, hopend op het beste. Ik voel het bloed langs mijn arm druipen, verder gelukkig nog niks.
Als ik eindelijk mijn ogen durf te openen, zie ik dat Zoë Nathan omhelst "Het is je gelukt Nana!" zegt ze blij. Ik glimlach zwakjes en kijk naar ze op. Daarna begin ik een beetje te giechelen. "Nana" giechel ik zachtjes.