The Perimeter
IT'S already 3:05 PM. Kakatapos lang maasikaso ni Marie ang mga kailangan ni Lukrecia para makalipad ito papuntang Davao City. Mula sa security na kamuntikan ng mapauwi si Lukrecia dahil may takure sa luggage niya, hanggang sa wakas ay makarating na sila terminal 3 ay hype na hype na tinulungan ni Marie si Lukrecia.
"Upo ka lang diyan, may bibilhin lang ako," ani Marie at iniwan niya saglit si Lukrecia sa kinauupuan nito.
"Sige." Late masyado ang reply ni Lukrecia dahil wala na si Marie sa gilid nang sabihin niya iyon.
Sa kalagitnaan ng paghihintay kay Marie ay napausog siya bigla nang may tumabi sa kanyang foreigner. American. 67 year's of age. Lalaki. Kumakain ng burger. Naglaway bigla si Lukrecia.
"Hey there?" ani ng kano.
"Ha? Ako si Lukrecia, hindi ako si HITLER," inosente niya namang sagot na hindi na pinansin ng kano.
Everything looks unfamiliar for Lukrecia. Mula sa mga taong nakaupo rito sa boarding area na panay ang kalikot ng mga telepono. Mula sa mga nakasabit na mga monitors na adjacent sa mga dingding ng buong area. Mula sa mga palakad-lakad na staff ng airport. Mula sa labasan kung saan kita niya ang isang eroplanong kaka-landing pa lang. Everything is too new for her.
Aminin man ni Lukrecia o hindi, takot siya sa bagay na bago sa kanya. Kapag may nae-encounter siyang bago, parang nagiging cloudy ang isipan niya. Nariyang lumilinya agad sa isip niya ang takot na mapahiya, takot na magtanong at takot na baka magkamali siya. Yet right now, she's conquering her fears. Sa isip niya, nahinuha niyang wala rin naman siyang mapapala kung hindi siya sususbok na bago. May nabasa pa naman siyang isang post sa instgram this morning na nagsasabing, "To those who resist change, they will become extinct like a dinosaur."
"Ayoku mageng dinosaur," aniya sarili. Maya-maya pa ay dumating na si Marie.
"Here!" Lumingon si Lukrecia at nakita niya si Marie na inabutan siya ng coffee frappe. Ngumiti siya at tinanggap ang inaabot sa kanya ni Marie. At nang akmang iinumin niya na iyon ay bigla siyang natigilan nang magsalita si Marie. "Miss Lukrecia, tanggalin mo muna ang takip bago ka mag-sip. Useless din naman kasi kung itatapat mo sa labi mo 'yung edge ng frappe tapos may takip pa, right?"
"Ay soreh," ani Lukrecia. Natawa siya bigla. Napahiya kasi siya. Ano ba kasi ang iniisip niya? Pagtanggal na nga lang ng takip, nakakaligtaan niya pa?
Nang mabuksan na ang frappe ay mayumi namang umupo si Marie sa tabi niya. Bago siya uminum ay nagsalita siya, "Soreh Mareh ah! First time ku kaseng mag-ganetu. 'Yung mag-erplin ba! Nuong una ko kasing punta reto sa Maynila nuong 14 pa lang aku e barko lang ang senakyan ko," pag-amin ni Lukrecia.
"What? 14? Tika, I mean, teka. Gosh nahahawa ako sa accent mo. Uhm, saan ba kasi ang probinsiya mo?"
"Sa Ginsan."
"Gin, oh! Gensan."
"Uu."
"Hmmm. So bakit sa ganoong kabatang edad eh nagpunta ka rito?"
"Para makepagkapuskapalaran."
"What?"
"I men, para MAKI-PAG-SA-PA-LA-RAN."
"Ahh, okay." Humigop ng kape si Marie. Naloloka talaga siya sa accent ni Lukrecia. "Alam mo Lukrecia, feel kita eh. Ako, galing din ako sa Ilo-Ilo. 'Yun nga lang, 23 na ako pumunta rito para magtrabaho. Noong una, nag-call center ako. Okay 'yung sahod pero hindi talaga kaya ng katawan ko 'yung nightshift, so 'yun nag-apply ako sa company ni Mr. Lee."
"Ahh." Tumango-tango si Lukrecia. Na-realize lang niyang hindi naman pala mataray si Marie. Sadyang pang-kontrabida lang talaga ang buhok nito na hanggang leeg with bangs at sadyang pa-bagsak lang talaga ang tono ng pagsasaloto nito dahol ito pala ay Ilongga eh! Ala eh! Bakit naging nabatanggenyo ire?
"Su, ilungga ka pala?" ani Lukrecia.
"Oo," Tumawa si Marie. "So ikaw, bisaya ka?"
"Uu," sagot ni Lukrecia habang kinakamot ang buhok niya. Kumati kasi bigla.
"Pero bakit ganyan 'yung accent ng pagsasalita mo? Parang weird?"
"Hehehe." Tumawa si Lukrecia. "Kapag tagalug ganetu talaga ang accent ku piro 'pag bisaya o english hendi naman masyadu."
"As in?" Manghang ani Marie. "Uy, I like you. Ang unique mo Lukrecia ah! Beshy na kita," sinampal niya ang braso si Lukrecia.
"Bishi?" ani naman ng natatawang Lukrecia dahil mukhang nakatagpo siya ng bishi niya.
"Bishi ka riyan! BESHY! BE-SHEY. Patingin nga ng gums mo?"
"Huwag na. Uu na nga eh, bishi."
"Kaloka ka day!" Tawang-tawang na ani Marie. Maya-maya pa ay nagkasundo na talaga sila.
"Oh day! 'Yung mga pinasa kong stolen shot sa'yo ni Mr. Lee, ampingi intawun ha! (ingatan mo ah!). Kapag nakita 'yan si Mr. Lee, bugbog ka talaga sa akin day! At tsaka 'yung cellphone mo day, ilis-ilis pud day. Mura man ka'g erps uy. Pangbukid ka'y ka'g cellphone. Napa'y lastiko, giahak!" (At tsaka 'yung cellphone mo, palit-palit ka din 'pag may time. Para kang ewan. Pang-bukid 'yung cellphone mo! At may goma talaga! Tang Dalandan Real na Real) Humahaglpak na kakatawa ni Marie sa papaalis na si Lukrecia.
"Walang prublima Bishi!" ani Lukrecia at pumanhik na siya sa AIRBUS 330 na sasakyan niya. Kung tutuusin ay Luxury Flight iyon at triple halos ang bayad para sa ticket. Nasa first class din ang seat ni Lukrecia kaya gandang-ganda talaga ang Mama mo te!
Makalipas ang kay haba-habang preparations, nagtake-off na ang eroplano. At sa pag-take off na iyon ay tanging si Lukrecia ang kapit na kapit sa upuan niya na para bang pakiramdam niya at tataob iyong airplane anytime.
"Are you okay?" tanong ng kanong katabi niya na katabi niya rin sa boarding area kanina.
"Call the duktor very kwik, your mama is veri sick," pakanta-katang ani Lukrecia habang namimilipit ang gilagid sa sobrang takot.
"MISS, I THINK SOMEONE IS SICK HERE!" tarantang sigaw ng kano at nang magsilapitan ang mga stewardess kay Lukrecia noong steady na ang lipad ng eroplano ay nataranta namang umayos si Lukrecia.
"Hendi okay lang ako. Na-shookth lang," pagdadahilan niya sa mga alalang-alala na stewardess na lumapit sa kanya.
"UMU!" (OMMO!-Korean Expression) Lumipad ang nguso n Lukrecia nang takot na takot siyang sumilip sa bintana. Pinaghalong takot at excitement ang naramdaman niya noong nakita niyang biglang lumiit ang kaninang malalaking buildings sa baba.
"UMU!" ani Lukrecia sabay kalabit sa kano.
"What's the matter lady?" ani naman ng kano.
"UU- AH AH! UU - AH AH!" parang naging unggoy na sumenyas si Lukrecia nang makakita siya ng clouds.
"Oh! So it's your first time riding a plane?"
"UU- AH AH! UU - AH AH!" parang unggoy ulit na sumagot si Lukrecia. Sa biyahe niyang ito, Lukrecia realize something....
"When it's your first time riding a plane, the take off would be the scariest part you'll ever felt. But when you go up there, the fear disappears and everything will feel like a paradise. It's just like life, the scariest part in trying something will always be the first time but if you will continuously do it all over again, you will be resistant with fear, and on tha point that you became resistant with fear, you'll realize that your fear already fears you," ani ng kano sa kanya. Maluha-luhang tinanaw muli ni Lukrecia ang labas ng bintana. Napaiyak siya dahil sa tuwa.
"First time," she murmured on the window, wiping her tears of joy. She wished that one day, Mama at Papa niya naman ang mapasakay niya sa eroplanong kagaya nito.
After one hour, the plane landed at the airport of Davao. At nang makalabad siya sa airpot ay mabilis siyang sumakay ng taxi. The cold wind of the land of promise welcomed her. The smiles of the people and the authentic beauty of this land amazed her. Finally, nasa isang lugar na siya kung saan ay puwede na siyang magbisaya.
"Asa man ka dapit munaog Ma'am?" (Saan ka po bababa Ma'am?) tanong ng driver.
"Chinatown," mabilis na sagot ni Lukrecia even though ang instruction sa kanya ni Marie ay mag-check in muna sa Marco Polo Hotel.
* * *
M R. L E E
Kanina paikot-ikot si Mr. Lee sa loob ng China Town sa Davao City. Na-track na niya ang location ni Thalia at nalaman niyang paiko-ikot lang ito sa loob ng China Town. Hindi alam ni Mr. Lee kung nakita ba siya ni Thalia pero makalipas ang mahigit isang oras na paghahanap ay nawala na ang track nito sa phone niya na parang nalaman nito na hinahanap siya ni Mr. Lee.
Gustong sumigaw ni Mr. Lee sa galit na naramdaman niya. For goodness sake, gusto lang naman niyang makausap si Thalia para sa closure nilang dalawa pero bakit tila ayaw nitong makipag-usap sa kanya?
"THALIA!" he shouted. Nag-echo ang boses niya. Walang lumingon sa pagsigaw niya.
The busy people of Metro Davao are just passing next to him. Sa ilang libong tao na nandito, nagmukha lang siya ordinaryo sa sidelines kung saan siya nakatayo ngayon. In which the people passing next to him is just like him, may problemang dinadala pero sumasabay pa rin sa agos ng oras.
He closed his piercing eyes for a while. In hearbeat, flashback of Thalia's memories comes rushing on his head. Mula noong may nangyari sa kanila sa studio hanggang sa ikinasal sila, nagka-anak at umalis na lang ito nang walang palaam.
Thalia's riddance is still a mystery. A mystery that makes Mr. Lee trapped in the past.
Huminga siya ng malamim, muling binuksan ang mga mata at muling naglakad. The sound of his footsteps on the aspalt outstand other footsteps. Kakaiba ang tunog ng yabag ng sapatos ni Mr. Lee. It sounded eccentric making his surroundings turned into a slowmotion scenery lalo na noong ilang hakbang na lang ay malapit na siya sa Arch of Unity ng China Town.
Habang tahasang naglalakad ay nabangga niyang hindi sadya ang isang babae.
Everything is still in slow emotion. Saksi ang Arch of Unity ng China Town kung paanong humiling si Mr. Lee sa saglit na iyon na sana ay si Thalia na lang ang nakabangga nito.
Yet, destiny is a playful one dahil saksi ulit ang Arch of Unity ng China Town nang sa pagkurap ng mata ni Mr. Lee ay slow motion nitong nakita ang babaeng matamis ang ngiti sa kanya...
"Lukrecia?"
And suddenly, the slow motion feels ended. Mabilis na ulit ang takbo ng mga sasakyan sa kalsada. Normal na ulit ang pace ng paglalakad ng mga tao.
"Mr. Lee!" Lukrecia giggly said after seing him. Her giggles was like coming from a 7 year old child.
And in glimpse of an eye, biglang napangiti si Mr. Lee at naging slow motion ulit ang paligid.
In the midst of finding Thalia on every corner of China Town, he found Lukrecia at the perimeter of the Arch of Unity.
* * *