CHAPTER 4
JUST CALL ME 'CED'
------
TEMER's POV.
Nang matapos ako sa aking pagligo ay pumunta agad ako sa kwarto ng aking lola. Kumatok ako ng ilang beses sa pintuan bago niya ako pinagbuksan.
"Can we talk?"
I said as she look at me in her bored face.
"About-"
"About my parents."
"How many times do I have to tell you that the both of them was died in a plane-"
"I know, I know! But I don't believe you grandmom!"
Sigaw ko sakanya na ikinagulat niya. Tumalikod siya sa akin at naglakad kaya pumasok ako sa loob ng kwarto niya. Pabagsak kong sinarado ang pinto at naupo doon sa sofa sabay de-kwatro.
Rinig ko ang pagbuntong hininga niya pagkatapos ay hinarap ako.
"What do you want to know?"
"Who is Severen?"
Nanlaki ang mga mata nya kasabay noon ang paglunok nya ng laway. Tumalikod siya sa akin at naglakad papunta doon sa bintana.
"Who told you about that? Alam kong hindi mo maiisipang itanong ang bagay na iyan kung walang nagsabi sa'yo."
She said habang naka-talikod parin.
"Doesn't matter who the hell told me that thing. All I want to know is who-"
"YOU!"
Pagsingit niya sa sinabi ko na ikinakunot ng aking nuo. Tumayo ako at naglakad papalapit kay lola.
"ME? What do you mean by that?"
I asked. Nalilituhan na ako.
"You're Severen. You are Severen Temer Mettlesome."
Halos mangalaglag ang panga ko dahil sa sinabi niya. Damn! Gusto ko ng diretsahang sagot, ayuko ng paputol-putol.
"Before the copartner of your father left you in me, he told me that I'm going to change your name. Sabi pa niya ay huwag ko raw tatanggalin ang pangalang Temer, only Severen. I was so blessed that time because you came. Ikaw ang natirang ala-ala ng aking anak----ang iyong ina."
Hindi ako umimik dahil sa sinabi niya. Now she's telling me the truth. Naglakad siya papalapit sa isang cabinet na mahigpit niyang ipinagbabawal na buksan ng mga maids kahit sa akin.
May kinuha siyang kahon sa loob pagkatapos ay binuksan iyon. Kinuha niya sa loob ng kahon ang isang litrato pagkatapos ay iniabot sa akin.
"You look like her."
Nakangiting pilit ni lola habang ini-aabot sa akin ang litrato ng isang babaeng nakangiting husto. She's so beautiful. Maamo ang mukha niya at maganda ang mga mata niya.
"She's your mother. Her name is Temer just like your name. She was just eighteen in this picture. Bago paman siya dinala ng iyong ama sa kanilang lugar ay nagpaalam na siya sa akin ng pormal dahil alam na niya kung anong kahahantungan niya doon sa lugar ng iyong ama. Mahigpit na ipinagbabawal na magsama ang taong mortal at immortal. Dahil oras na mangyari iyon ay maaaring magiging masama ang taong immortal na iyon. Just like what happened to your father. Your father killed your mother after giving birth on you."
Nanlaki ang mga mata ko dahil sa narinig. How could my father killed my mother?
"He killed you mother because if not-------ikaw na anak nila ang magiging masama. Mas pinili nilang pareho ang ganoong sitwasyon kesa sa ikaw ang magiging masama. Sa madaling salita. Nagsakripisyo sila alang-alang sa iyo. Your mother chose to be killed and your father chose to be evil. Hindi ka magagawang patayin ng iyong ama dahil oras na gawin niya iyon----pati siya mamamatay rin."
Mahabang pagpapaliwanag niya. Muli akong naupo sa sofa habang hinihilot hilot ang aking noo. Hindi pomoproseso sa aking isipan ang mga sinabi sa akin ni Lola. Hindi ko alam kong maniniwala ba ako. Hindi ko alam kung gawa-gawa nanaman ba niya ito o sadyang sinasabi na niya ang totoo sa akin.
"The color of your eyes."
Agad akong tumingala dahil sa sinabi niyang iyon.
"Wala sa lahi nating mga Harrington ang ganyang klaseng mata kundi sa lahi ng iyong ama. I don't know what ability can your eyes do. Basta ang alam ko delikado ito kaya hanggat maaari ay itago mo itong mabuti."
She said in a warn tone. Hindi ko siya pinansin dahil sa bigla akong nakaramdam ng panghihilo. Naglakad ako papuntang pintuan. Pipihitin ko na sana ang doorknob niyon nang magsalita pa siyang muli.
"I hope you're satisfied now from what I've told you."
"Yeah! Thanks for it."
I said sabay lakad palabas ng kwarto at bumalik roon sa kwarto ko. Pabagsak akong nahiga sa aking kama at mariin kong ipinikit ang aking mga mata.
I want rest my mind now...
----
Nagmulat ako ng aking mga mata at gabi na nang magising ako. Hindi ko namalayang nakatulog pala ako kanina. Madilim ang kwarto ko at halatang hindi rin nakapasok ang mayordoma ko dito sa loob dahil walang pagkaing nakalapag sa mesa. Tumingin ako sa orasan at halos maglilimang minuto nalang pala bago mag alas dose ng gabi.
Bumangon ako at naglakad papunta roon sa switch ng ilaw para buksan. Hinapit ko ang towalyang nakasabit sa bukas kong kabinet at nagpunas ng aking mga pawis. Hindi nakabukas kanina ang aircon kaya tumagaktak ang aking mga pawis.
Humarap ako sa tukador at naupo. Kinuha ko ang kahong naglalaman ng aking mga contaclens at sinuot iyon.
Pagkatapos ay nagpalit ako ng suot kong leggings at nagsuot rin ng sapatos. Hinapit ko naman ang jacket na palagi kong suot tuwing lalabas ako sa ganitong oras.
Binuksan ko ang slidding door ng aking kwarto at lumabas ng terrace. Tinali kong mabuti ang tali sa bakal ng terrace. Tumalon ako pababa habang hawak hawak ang lubid.
"Where are you going?"
Muntikan na akong mapatalon sa gulat nang biglang sumulpot sa harapan ko si lola. Para rin siyang multo eh no? Basta bastang susulpot.
"Alam mo naman na gustong gusto ko ang simoy ng gabi diba?"
Walang ganang pagsagot ko. Ilang beses na niya akong napapagalitan dahil sa ginagawa ko pero ewan ko ba sa sarili ko kung bakit hindi ako nadadala.
"I'll drive the motorbike."
"San mo dadalhin?"
"Anywhere!"
Pagsagot ko pagkatapos ay sinakyan ko iyon at dinarive papalabas ng mansiyon.
Tahimik ang paligid at walang halos nag-iingay. Malamang hating gabi na eh. Our mansion was located near the forest at may kalayuan ito sa mga nag-iingayang buss at jeep.
Pumunta ako sa isang bahay kung saan palagi ako nagmumuni-muni. Pinarada ko sa labas ang motor pagkatapos ay binuksan ko ang pinto ng bahay upang buksan ang ilaw sa loob at labas. Naupo ako sa balkonahe habang patinga-tingala sa kalangitan.
I sighed! Kung andito lang sana si Aris siya sana ang kasama ko ngayon. Siya palagi ang kasama ko sa mga kalokohang ginagawa ko. I still remember kung paano kami nagkakilala.
Natatawa ako sa aking isipan kapag naaalala ko iyon.
"A beautiful girl in a middle of night.."
Napapitlag ako sa aking kinauupuan nang may magsalita malapit doon sa lugar kung saan ko pinarada ang aking motor.
Kumislap ang hawak niya kaya alam kong patalim iyon. Tumayo ako at inayos ang aking jacket. Naiyukom ko ang aking palad dahil doon.
If I'm not wrong. He's Janric, siya ang tinaguri-ang leader ng isang kilalang gang sa aming unibersidad, the Remorseless Gang. Pangalan pa lang ng gang nila alam mo na agad na dapat mo silang iwasan.
Marami na rin siyang natalong mga tao at wala siyang sinasanto, mapababae man o mapalalaki.
"What do you want?"
Matapang na tanong ko sakanya. Ngumisi ito at suminghal dahil sa aking inasta.
"I'm just passing by then I saw you. I'm just wondering if this house is yours.."
Sabay nguso niya sa bahay. Nilingon ko ang bahay pero laking gulat ko nang bigla siyang sumugod sa akin gamit ang hawak niyang patalim, buti at mabilis ko agad itong nailagan.
Pinalo ko ng malakas ang braso niya kaya nahulog niya ang hawak niyang patalim pero masyadong mabilis ang mga kamay niya dahil bigla niya akong sinuntok sa tiyan na agad ko rin namang napigilan gamit ang isa kong palad.
"Nice. You are really good in this. Napahanga mo ako dahil dito miss Climbert."
Namamanghang sambit niya at muli nanamang sumugod sa akin gamit ang isa pa niyang patalim. Tumambling ako para iwasan iyon pero kasabay noon ang pagsipa ko sa likod niya na naiwasan naman agad niya.
Tss! He's so fast.
Ganoon at ganoon ang ginagawa naming dalawa ngayon, susugod siya susugod rin ako pero bawat atake namin ay naiiwasan naming pareho.
Pumatong ako sa manibela ng motor, I clenched my both fist pagkatapos ay sinalubong ko muli ang atake niya.
Damn! Kung hindi si Abigail ang kalaban ko ay siya naman. Tss! Bagay nga talaga silang mag shota! Bali-balita kasi sa unibersidad na sila daw ni Abigail.
Palihim kong nilaro ang dalawa kong daliri at pinagalaw ang isang bato hindi kalayuan sa kinatatayuan niya. Inangat ko iyon at palihim na ibinato sa kanyang likod.
"Aw!"
Pagdaing niya sabay hagod sa likod niyang nabato. Lumingon siya sa likuran kung sino ang nagbato sakanya niyon. I'd laugh on my mind because of his reaction.
"Hindi mo ba alam na sa mga ganitong oras eh lumalabas ang mga nilalang sa lupa?"
Pananakot ko. I dunno kung eepekto ito sakanya dahil ang katulad niyang tao ay tila wala atang kinatatakotan.
"Haha! Don't scare me miss Climbert. It's not true.."
"What if true?"
Sabay taas ko sakanya ng isang kilay.
"Well! I will challenge them.."
Pagmamayabang niya habang palinga-linga sa paligid. I smirked. Mabilis akong lumapit sakanya at pumwesto sakanyang likod.
"Boom!"
Pambibigla ko. Tumili ito ng mahina dahil sa aking ginawa. Parang bakla! Paano naging leader to ng isang gang?
Lumingon siya sa pwesto ko kanina pero wala na ako doon.
"I'm here mr.Janric Maclied."
Natatawang sambit ko habang kumakaway ngayon sakanya. Nakasakay na ako ngayon sa aking motor at inistar ko na ito at pinaharurot na ng takbo.
"THERE'S A GIRL AT YOUR BACK MR MACLIED."
Sigaw ko sakanya. Kita kong lumingon ito sakanyang likuran pero tumakbo siya paalis doon sa bahay. Natawa nalang ako dahil ang isang Janric Maclied na walang sinasanto ay takot sa multo?
I was in the middle of my driving when I saw a man standing not so far from me. Agad kong pinirino ang motor nang bigla siyang pumagitna sa daan.
Who the hell is this man?
"Kung magpapakamatay ka pwede bang huwag kanang mandamay ng iba!"
I said sarcastically. I heard he hissed because of what I said.
"If I will commit suicide I will assure that no one will see me!"
Malamig na pagkasabi niya. Kahit na naka jacket ako ay ramdam na ramdam ko ang malamig niyang boses. This guy! I know who is he. He's the guy I saw when I was in the abandoned house, sya yung tinatawag nilang prime. Anong ginagawa niya dito sa ganitong oras ng gabi?
"W-wait?"
Pagpigil ko sakanya noong nag-uumpisa itong maglakad paalis. Huminto siya sa paglakad at lumingon ng kunti pero hindi nakatingin sa akin.
"May I know your name?"
Damn! Sa loob ng halos ilang taon hindi ako mahilig magtanong ng pangalan ng tao. Hindi ako interisadong malaman ang mga pangalan nila pero bakit bigla akong nagkaroon ng intires na malaman ang pangalan ng isang to?
Rinig ko ang pagsinghal niya sabay ngisi.
"Sced.." (pronounce: ES-KED)
Pagsagot niya pagkatapos ay nagsimula ng maglakad muli papaalis.
"Just call me 'Ced.."
Pahabol pa niyang sabi at sa isang iglap lang ay bigla siyang nawala sa aking paningin. Shit! How could he do that? Panu niya nagawang maglaho ng ganoon kabilis?
Is he a peculiar also?
.
.
.
------
A/n: Happy 109 readers and 17 votes.😍😘 Thank you guys😘 thanks sa inyong lahat.😘
Anyway.. Yung video song na nasa multimedia. Favorite song ko pala. 😂 Just want to share lang.😂😘😍