Sunflower
"DIYAN DEMUNYO, DIYAN!" Kanina pa panay turo si Lukrecia sa dinaraanan nila ni Mr. Lee. Papunta sila ngayon sa bahay niya para kumuha ng tawa-tawa, isang halamang-gamot para sa pananakit ng tiyan ng anak ni Mr. Lee na si Kid Allenton Lee.
"Lukrecia, kanina ka pa diyan ng diyan. Hindi kaya naliligaw na tayo?" Mr. Lee uttered as he brush the Audi's wheel on the crossing of Buenaventura's Street. Madilim na rin kasi ang daan. Hindi rin maganda para sa isang may-ari ng isang malaking kompanya na kung saan na lang magpunta. Mr. Lee's body is equivalent to it's company. Ang kung ano man ang mangyari kay Mr. Lee ay paniguradong magkakaroon ng ripple effect sa company na hawak nito.
But for the sake of his son, nagawa niyang suungin ang bagay na ganito. Basta't para sa anak niya, gagawin niya ang lahat. Father's love. Ganyan kamahal ni Mr. Lee si Kid kahit na mas matangkad na ito sa kanya.
Kahit kabado, parang nababawasan din naman ang tensiyon ni Mr. Lee kasi andiyan naman si Lukrecia sa gilid niya. Hindi niya alam pero buo ang tiwala niya kay Lukrecia not to add the fact na kakakilala niya pa lang dito. Bakit kaya Mr. Lee? Explain mo nga!
"Ayan, pasuk na tayo sa subdivision," ani Lukrecia nang sa wakas ay nakarating na sila sa mismong subdivision.
Mr. Lee felt calmness nang i-check sila ng guard. Nang makapasok naman sila ng tuluyan sa subdivision ay nakahinga na siya ng malalim.
"Ihentu mu..."
"Okay." 16 seconds din bago naintindihan ng lubos ni Mr. Lee ang sinabi ni Lukrecia kaya ang nangyari, lumagpas sila ng dalawang bahay.
Inatras ni Mr. Lee ng bahagya ang Audi niya at nang maitapat na sa bahay ni Lukrecia ang sasakyan ay tinulungan niya bigla ang Lukreciang nahihirapang tanggalin ang seatbelt.
"Let me help you," ani Mr. Lee at maya-maya pa ay nakadilat at parang tukong nailabas ni Lukrecia ang dila niya nang lumapat ang walang kasing pinkish na tainga ni Mr. Lee sa dibdib niya.
Walang malisya iyon kay Mr. Lee kasi tinulungan lang naman niya si Lukrecia, pero si Lukrecia, pakiramdam niya, basang-basa na ang pante niya sa ginawang paglapit ni Mr. Lee sa kanya.
Mr. Lee is a bit old for her. 37 year's old! Pero ang nagagawa nito sa kanyang sistema ay mas malala pa sa kayang gawin ng isang bagong tuli na binatilyo. 'Letsi ka Demunyo, Letsi ka!" segaw, este sigaw ni Lukrecia. Ano ba 'to! Nahahawa ang narrator.
Nang makalas na ang seatbelt niya ay lumabas na si Mr. Lee ng sasakyan, umikot sa may harapan at pinagbuksan ng pinto si Lukrecia. What a gentleman! Mr. Lee? May nag-e-exist pa bang katulad mo?
"Careful," ani Mr. Lee nang dahang-dahang bumaba si Lukrecia. Na-offend naman si Lukring. Pakiramdam niya, para siyang uugod ugod na matanda nang sabihin iyon sa kanya ni Mr. Lee.
"Is this your house?" Mr. Lee asked as he stared at the wholeness of Lukrecia's house.
"Henulog-hulugan ku," sagot ni Lukrecia.
Tumango lang si Mr. Lee. Wala namang pakialam si Mr. Lee sa size sa bahay ni Lukrecia. Disente rin naman ito kahit papaano.
"Nasa lekud 'yung tawa-tawa..." ani Lukrecia at binuksan niya na ang gate. Nang magsimula na silang pumasok ay laking gulat ni Mr. Lee nang may asong lumapit at tumahol sa kanya.
"Aso mo?"
"Ha? Hendi ako asu," ani Lukrecia.
Hindi na lang nagsalita si Mr. Lee. Minsan, malabo talagang kausap si Lukrecia.
Nakatingin lang si Mr. Lee sa aso na sumusunod sa kanila habang naglalakad sila sa gilid ng bahay ni Lukrecia. Sa aso lang talaga ang atensiyon ni Mr. Lee kaya noong tumuwad si Lukrecia para ayusin ang sapatos ay hindi sinasadya ni Mr. Lee na maibangga ang bulge ng kanyang zipper sa puwetan ni Lukrecia.
"HALA MARYUSIP!" Parang na-kuryenteng umayos si Lukrecia sa pagkakatayo. Pulang-pula ang dila niya nang humarap siya kay Mr. Lee. 'Yung totoo Lukrecia, anong meron sa dila mo?
"Lukrecia, I'm sorry. Hindi ko sinasdya. I'm sorry." Hiyang-hiyang sabi ni Mr. Lee. Hindi naman kasi talaga niya sinadya.
"Demunyo, kung gagawen mo 'yun sa'ken, pakasalan mo muna ako. Huwag 'yung papasuk ka agad sa botas ng walang pahentulot. No ID, no entry," ani Lukrecia. Malumanay ang pagkakasabi ngunit mababakas ang kaonting pagkainis. Nasa likod na sila ngayon ng bahay.
Ang saya lang din kasi sa ibabaw ng mga ulo nila ay naroroon ang mga sinampay na panty ni Lukecia. What a perfect scenery. Thank you very much.
"Lukrecia, you misinterpreted me," ani Mr. Lee.
"Oki lang, masaket 'yun ah!" sigaw ni Lukrecia. Hindi makatingin kay Mr. Lee. Hinawakan niya ang puwet niya.
"So saan na 'yung tawa-tawa?" tanong ni Mr. Lee. Awkward namang nagpunta si Lukrecia sa gilid ni Mr. Lee sabay yumuko, sabay tuwad at sabay pumitas ng apat na tangkay ng tawa-tawa.
"Lukrecia, kapag kumukuha ba ng tawa-tawa kailangan nakatuwad?" curious lang na tanong ni Mr. Lee. Oo nga Lukrecia? Ba't ka tumutuwad?
* * *
"Kapag komolo na, pwedi na nating ilagay sa tumblir at palamegen sandali." Nasa may kitchen ngayon si Mr. Lee at Lukrecia. Pareho silang nakatingin si takoreng kakalalagay lang sa stove.
"Upu ka muna," ani Lukrecia sabay tap sa upuan na nasa likod niya. Nang makaupo si Mr. Lee ay umupo rin siya sa tabi ng inupuan ni Mr. Lee.
"Ikaw lang mag-isa dito?" tanong ni Mr. Lee.
Natulala si Lukrecia. "Dalawa tayu ngayun Demunyo, baka nakakalemutan mo."
"Ahh, I mean. Ikaw lang ba palagi mag-isa rito?"
"Uu."
"Okay," ani Mr. Lee. Palinga-linga sa kaubuan ng kusina. Na-realize niya bigla na iyong bahay ni Lukrecia ay kasing laki lang ng CR niya sa bahay niya.
"Noong nandetu pa si Dudong, dalawa kami."
Natawa si Mr. Lee. "Malamang." Malamang at dalawa talaga! Iba talaga si Lukrecia eh.
"Lukrecia, are you aware that having a house loan like this is a liability on your part?"
Tumabingi ang mukha ni Lukrecia nang marinig ang sinabi ni Mr. Lee.
"Liability means something that would greatly consume money from your pocket," ani Mr. Lee. She's a bit concerned with Lukrecia's financial status. Yes walang masamang magkabahay, but if it would cost you double sa orignal na value kung magtatayo ka lang ng sariling bahay ay malaking problema iyon. Luging-lugi ka. In order for a person to attain financial freedom, /his assets should be greater than his liability.
Ano nga ba ang asset? Assets are any sources of income that will pour money on your pocket. Liability is anything that pulls out money from your pocket. An average pinoy have more liability than assets. Mr. Lee has a huge amount of assets na kahit apo sa pinakdulong apo niya ay kaya niyang papasukin sa Harvard.
"Maherap ba maging tatay?" Lukrecia asked out of the blue.
"Yes." In one word, Mr. Lee answered. "When you become a parent of your own child, you will fully understand your parents way back when you're still a child. It's an exciting phase of a person's life yet it is the most critical stage of the life of your child. You should act as a role model in front of that small person. You will be his mirror, he'll do what you will do. You should love him fully or else, he will be hating you for his whole life. He will not forget it."
Lukrecia nodded in agreement. Nahilo siya bigla sa sinabi ni Mr. Lee.
"Ikaw Lukrecia, kailan mo gusto maging magulang?"
Natawa si Lukrecia, there's a hidden pain between her laughs. "Penagplanuhan namin 'yan ni Dudong dati. Sabe niya sa'kin, gustu niya tatlu anak namin, sahi ko naman gostu ko dalawa lang. Masaya kami nun nung pinaplanu namin 'yun piro ayun! 'Yung planu namin, sa ibang babai niya genawa! Animal talaga," pagmumura ni Lukrecia. Umayos bigla ang diction niya.
Hindi naman natawa si Mr. Lee. "Pero kahit ginawa 'yun sa'yo ni Dudong Lukrecia, you should not generalize all men. Hindi lahat ng lalaki katulad ni Dudong."
"Ekaw Mr. Lee, kahet senaktan ka ni Taleya, you should not generalize all womin. Hindi lahat ng babai katulad ni Taleya."
"Bakit? Sino ba 'yung babae na hindi katulad ni Thalia?"
"Baket? Senu ba 'yung lalaki na hendi katolad ni Dudong?"
Nagbatuhan lang sila ng tanong. At sa huli ay nagtawanan lang sila.
Nag-ingay na ang takore. Wala pa rin ni isa sa kanila ang sumagot sa tanong na ibinato nila.
Noong nasa sasakyan na ulit sila, Lukrecia throws a question on Mr. Lee.
"Baket nga ba mensan, nahuhulog tayu sa maling tao? Are we really that stuped?"
Mr. Lee answeref this way, "Don't be harsh on your self Lukrecia. Walang mali na makaramdam ng paghanga o pagka-gusto sa isang tao, wala ring mali na mahalin natin iyong isang tao. We are all born having the capacity to appreciate things around us. Natural lang na nahuhumaling tayo sa isang namumukadkad na sunflower. Natural lang na nabibighani tayo sa paglubog ng araw. Natural lang na magustuhan natin ang mga bituin. Natural lang na gusto nating habulin iyong mga ulap. But always remember that this things, sunflower, sunset, stars, clouds, are the things that we could never posses. A sunflower dies as you pick it up from the garden. Stare the sun as it sets, yet you can't still keep it like that forever, it will still get dark. The stars, their beautiful but they're beyond our reach. We may touch the clouds but they'll just evaporate. At kadalasan, nahuhulog tayo sa mga bagay na ito. Na at the first place eh alam naman nating hanggang titig na lang tayo sa mga bagay na iyon. We hallucinate. We dream. And as we woke up, the harsh really strikes us. Hahatawin tayo nito ng pagkalakas-lakas, and instead of realizing everything, we become dependent on the pain. Nagugustuhan natin iyong pakiramdam na nasasakfan tayo. We like it when the sunflower dies, we like the sun when it sets, we like the star even if its beyond our reach, we're chasing the clouds even if it evaporates. In short, walang mali na magmahal tayo ng isang tao. Ang mali lang ay iyong nagmahal tayo nang hindi natin naa-assure na iyong taong mamahalin natin ay hindi isang sunflower, hindi isang bituin, hindi isang suset, at hindi isang ulap. The one we should fall in love with is a person and not an inanimate thing."
"Pero pa'nu kung sa sunflower talaga ako na-inlove?"
"Then ask again the question on my answer."
And that made Lukrecia wool-gathering for an hour. Lipad na lipad ang isip niya sa sinabi ni Mr. Lee sa kanya.
"Hindi naman sunflower si Dudong ah?" she kept asking. Litong-lito talaga siya.
* * *
Meanwhile, napainum na ni Mr. Lee si Kid ng juice ng tawa-tawa. And luckily, bandang 1 AM ay hindi na ito nagsusuka at pabalik-balik sa CR.
Habang binabantayan ang tulog na tulog na si Kid, ti-next niya si Lukrecia.
MR. LEE: Are you home?
LUKRECIA replied: Ha? Hindi ako si Home. Si Lukrecia 'tk.
"What the," kamuntikang mapamura si Mr. Lee. Natawa siya.
MR. LEE: Nakauwi ka na?
LUKRECIA replied: YES.
MR. LEE: Ok. Thanks for the tawa-tawa. Kid is already okay. I awe you one, Lukrecia.
LUKRECIA sent an emoji: 🍆
MR. LEE: What's with an egglpant emoji?
LUKRECIA sent an emoji: Ay sorry, ito pala dapat → 🌻
MR. LEE: Sunflower?
LUKRECIA: Uu. Explain mo ulit please. Nalito talaga ako.
MR. LEE: Let's meet at the airport tomorrow. 10 PM. Bring few clothes. We'll be starting you're photoshoot for the packaging. We'll going to Davao. Doon tayo magsho-shoot. All expense will be mine.
LUKRECIA sent an emoji: Shookth. 🍄
MR. LEE: Mushroom?
LUKRECIA: Masarap ang mushrooms sa Davao.
MR. LEE: Lol. You're so green Lukrecia. You sent me a talong kanina. Now you send me a mushroom emoji. Hmmm.
LUKRECIA: Ay durian pala. 🍈
LUKRECIA: REPLY PLEASE.
LUKRECIA: HUY.
2:49 AM
MR. LEE: This is Kid. Bakit ka text ng text sa Dad ko? Sino ka?
3:16 AM.
* * *