Malapit na pala matapos 'to. TT.TT Last one chapter na lang. Waah! Thank you pala sa mga nagsupport. =)) Sinong may gusto ng epilogue? Ahaha, comment lang kayo. I need your opinion.
----------------------------------------------------------------------
=Daniel's PoV=
Kahapon lang, nag-away kami ni Mei. Kaasar kasi yung malanding babaeng yun. Banas!
Ngayon yung araw na sinabi ni Chief na mamimili na ng mga sundalo, archers, at horsemen ang hari't reyna.
Andito ako sa balkonahe ng malaking palasyo.
Yung iba, nasa loob. Sinusuri ang buong palasyo. Naghihintay pa kasi kami kay Chief, iaanunsyo nya mamaya kung sinong napili ng hari't reyna.
Pinag-iisipan ko ngayon ang plano ko para sa gagawin ko para kay Mei. Hahanapin ko ang mga magulang nya. Ang plano ko, bumalik sa Canai at hanapin ang mga bulag na tatay nina Karl.
"Do you think you've made the right decision, dear?" huh?
May naririnig akong dalawang taong nag-uusap sa loob ng isang kwarto. Bukas kasi ang bintana ng kwarto at katabi lang ng balcony. Lumapit ako sa bintana at nakinig.
"Yes, I know Chief Don will never fail me. His students are well-trained. And I know that he's a good trainer." rinig kong isang lalaki ang nagsalita. Parang ang hari yata yun.
Umakyat ako ng balkonahe at kumapit sa pader at pumunta sa ibaba ng bintana. Patuloy lang akong nakinig sa usapan nila.
"Well, I do hope that one of those young men can help us find our daughter." sagot ng isang babae. Ang reyna yata yun.
"Yeah, I do hope."
Hindi ko alam, pero pumasok ako ng bintana at lumuhod sa harap nila.
"Your highnesses, I'm sorry for my rude interruption, but will you please permit me to help you in finding your daughter?" nakayuko ako, hindi ko kita ang mga mukha nila.
"Who are you, young man?" huh? The King's voice sounded familiar, pero inignore ko. Baka mali lang ang rinig ko.
"I'm Jackson Lee, from the highlands of Mount Trekking, your majesty." ang sagot ko.
"Stand up, Jackson. Let us see your identity." sabi ng reyna.
T-teka?!
Hindi ako nagkakamali eh!
Tumayo ako at nanlaki ang mga mata ko sa mga kaharap ko.
"MOMMY?! DADDY?"
"What are you talking about, young man?" ang sabi ni mommy.
I examined them, they are all wearing royalty clothes!
T-teka nga? Are they the king and queen of this place?!
"Nothing, your majesty." sabay bow. Gas! All this time?! Kainis!
"It is alright, Jackson." sabi ni mama ng malumanay.
Yung tipong pang-royalty talaga ang dating? Yun!
"So, tell me, young boy. You said you wanted to help us in finding our daughter?" daddy ko yan.
"Yes Sire." inangat ko na ang ulo ko.
"How do you think you can help?" sabi ng hari sabay hawak ng baba nya.
Dumudugo ilong ko sa mga 'to. TT.TT Panu ba sila naging ganito kagaling mag-ingles?
"I think I have an idea who you're daughter is. But this isn't the right time to tell you her identity."
Oo na, tama nga kayo. So? Hindi naman masama kung si Mei ang tingin ko, diba? Duh? Pareho sila ng background ng prinsesa, kaso low-profile ang girlfriend ko, or should I say ex-girlfriend? Hindi ko na alam. T.T
"Alright then, Jackson. I'm hiring you as our private investigator, and at the same time, our best archer. Hmm, I've seen you're progress, boy." ang hari yan.
"I'd be honored to accept it, my king."
Pagkatapos nun, umalis na ako ng palasyo at nagpasyang bumalik sa Canai. I'm feeling na I'm really losing time already. Nawaldasan na naman ako ng tatlong araw. 20 days na akong andito. Panu ba talaga ako magigising?
Ay mali, hindi dapat yun ang iniisip ko.
Panu ko matutulungan si Mei in just ten days?
Syempre, hanapin ang mga lalaki.
This time, handa na ako. Kinaibigan ko sina Karl at hiningi ang adres nila. Binigay rin naman agad.
Kaya dumiretso ako agad dito.
Kaharap ko ang mga ama nila ngayon. Kasalukuyang nakaupo kami sa sofa nila. Sa iisang bahay lang pala sila nakatira.
"Anong kailangan mo, hijo?" panimula ni Tito Manuel, tatay ni Karl.
"Gusto ko lang po sana malaman kung ano po ang dahilan ng pagkabulag ninyong tatlo?" call me desperate, but I need to be straightforward here. I'm losing time.
"Anong klaseng tanong 'yan, bata?" tanong naman ni Tito Noel, tatay naman ni Lawrence.
"Wag na po kayong magkaila, mga salamangkero po ba ang nagbulag sa inyo?"
SILENCE PROCEEDED.
"Pakiusap po, I need to help someone, and only you are my options." pagmamakaawa ko.
"Ano? Sasabihin ba natin?" bulong ni Tito Noel kay Tito Joel, tatay naman ni Seth.
-___-
Ako lang yata ang nakakapansin but all their names end with -el.
Nevah mind.
Nagbulung-bulongan pa sila ng saglit. Parang nagdadalawang-isip sila.
After a few minutes, umayos na sila ng upo.
"Two wizards did this to us." sabi ni Tito Joel. Pero hindi dila nakatingin sa 'kin.
Hello? Bulag nga diba? BULAG?
"Why were you blinded?"
"The dutchess of Canai, dutchess Helena, ordered us to take away the life of a baby. Not just any babay's life, the princess' life, princess Blaire." pagpapaliwanag ni Tito Joel.
Tama nga ako! Sya ang prinsesa!
T-teka?!
Sya yung prinsesa? Then, oh.
Nakakalungkot naman bigla.
Hindi ko alam pero bigla akong nakaramdam ng inis.
She'll be taken away from me, 'cause she's a princess, and I'm just
Just a commoner.
Bigla-bigla nalang, tumulo ang luha ko. Buti na lang bulag 'tong mga 'to.
"Who's dutchesss Helena?" sabi ko, trying to keep my voice plain.
"Wag mong ipagkaila, hijo. Alam naming umiiyak ka. Kahit bulag kami, we can still see by the heart." sabi ni Tito Manuel.
"Answer me!" binagsak ko ang kamay ko sa center table nila.
Hindi ko alam kaya 'wag na 'wag nyo kong tatanungin kung bakit ako nagagalit, naaasar at naiinis.
"Calm down, Jackson. Dutchess Helena is the wife of the duke of Canai." tito Joel.
"Who is the duke?"
"The chief of the training camp, Chief Don."
Ano?! Lahat na ba talaga connected sa mga bagay dito sa mundong 'to?!
T-teka?!
Bakit gusto ng dutchess, na patay na ngayon, na ipapatay si Mei?
"Bakit nya gustong patayin ang prinsesa?"
"We know that you know that everybody knows she has a daughter."
Ano ba yan? Kukulit pa? Andaming know nun ah?
"T-tama nga kayo. So, she did that so her daughter will get the princess' throne?"
Napasmirk naman ako dun, asa yung babaeng yun.
"Yes, w-wait. Ano bang kailangan mo't tinatanong mo ang mga bagay na yan?"
"She's my friend."
Bigla nalang silang nagsiluhuran sa harapan ko.
"Ano pong ginagawa ninyo?" gulat kong tanong.
"Tell the princess that we did not intend to finish her life. We've learned our mistakes, please!"
"I will po, you need not to worry."
Naks! Ano 'tong pinuputakte ko?
Pagkatapos nun, umuwi na ako sa Canai, buti nalang at may 4 days na lang ako.
Pagdating ko sa Canai, dumiretso ako kaagad sa palasyo.
"Woah." sabi ko sa kabayo ko, nasa harap na ako ng gate ng palasyo. Should I really do this?
I think I should. Pumasok na ako ng gates ng palasyo at hinanap agad ang mga magulang ko. I mean, they're still my parents, you know?
Pumasok na ako sa kwarto ng hari't reyna. They permitted me to do so.
"Have you found her?" agad na pambungad ng hari sa akin.
"Yes, your highness. She's my f-friend." nautal ako bigla nung sinabi kong kaibigan nya lang ako.
"She's your friend?" masayang sabi ng reyna.
"Oh, then we should prepare a party already, tell me where she lives, and I'll send the guards." King.
"No, please. Uhm, let me be the one to tell her. Please?" yumuko ako at lumuhod.
Sa katunayan, ginawa ko lang yun para di nila makitang naluluha ako.
"Okay then, my boy. Go, flee, and tell her the good news."
Tss, good news? Talaga lang ah?
Lumabas na ako ng kwarto, tyempong nakita ako ni Caren, bigla akong nagmadaling umalis.
Galit ako sa babaeng 'to.
"Jack!" hinawakan nya ang braso ko nung nakadaan ako sa harap nya.
"Ano? Hahalikan mo 'ko ulit? Ano ba, Caren? Sawang-sawa na ako! Ayoko na sa pag-uugali mo! Ang landi-landi mong tao!" dinuro ko pa sya.
Wala na akong pakialam kung pamangkin sya ng hari o ano pa, basta ang alam ko, kinamumuhian ko ang babaeng 'to.
"Jack, I'm sorry." napayuko sya at humikbi.
Umiiyak sya?
Gas! Anong nagawa ko?
"C-Caren, I'm sorry, nagalit lang ako. I-I'm sorry." hinawakan ko ang mga braso nya.
"No, Jack, ako dapat ang mag-sorry. Alam kong galit ka, pero I'm really really sorry talaga. Alam mo bang dahil sa ginawa ko, nalaman kong ang totoong mahal ko ay si Olivier talaga?" napangiti sya ng wagas nang sinabi nya ang pangalan ng utol ko.
Good! At dahil dun! Hindi na ako galit!
-____-
Andali ko bang magpatawad? Eh kasi eh, umiyak kasi sya sa harapan ko.
Nasasaktan rin ako pag nakikita ko ang isang babae na umiiyak sa harap ko.
"Oo na."
"Thank you, Jack." she shot me a smile.
"Wala yun." ngumiti ako.
Nagkwentuhan pa kami ng konti, tapos umalis na ako ng palasyo.
Papunta ako sa bahay ni Mei.
There's still this force barrier around her house.
"MAI-MAI! PLEASE, MAG-USAP TAYO! MAY SASABIHIN LANG AKONG IMPORTANTE SA 'YO!" sumigaw ako hanggang sa abot ng aking makakaya.
Lumabas sya ng bahay, parang handa na syang makausap ako.
Naglakad sya papunta sa 'kin.
Tinitigan nya lang ako ng seryoso.
"Mai, I'm sorry." sinandal ko yung kamay ko sa force barrier kahit na alam kong masakit, hindi ko na lang ininda.
"DJ, ano ba?! Alisin mo yung kamay mo dyan!" sabi nya ng nag-aalala.
"Mai, hindi, kulang pa 'to. Alam kong galit ka sa 'kin, pero maniwala ka. Hindi totoo ang mga nakita mo."
"DJ!"
"No, hinding-hindi ko tatanggalin ang kamay ko as long as hindi mo 'ko kakausapin ng matino." sa totoo lang, masakit talaga pero hindi ko na lang inisip.
"Hindi ko aalisin ang barrier na 'yan! Manigas ka!"
Tatalikod na sana sya, pero nagsalita ako ulit.
"Mai, kahit na makinig ka lang sandali. Please?" napaluha na ako.
Humarap naman sya, lumuluha rin sya.
"Mai, mahal na mahal kita. Natutunan kitang mahalin sa maikling panahon na nakilala kita. Hindi ko alam, pero noon pa lang una kitang makita, parang ang gaan na ng pakiramdam ko. Ngayon ko lang naramdaman ang ganitong pakiramdam sa tanang buhay ko. Mahal kita
"Alam ko na alam mo yun, kahit naman yata magkandarapa na ako dito, hindi mo na talaga ako papatawarin. Tama nga ang wish ko nun. Sana hindi na lang ako naaksidente, para hindi na lang kita makilala.
"Pero Mai, alam mo kung ano yung pinakada best part ng adventure ko dito? Yun ay ang malaman na mahal rin pala ako ng taong mahal ko. Ang sakit nga isipin eh, hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa dun?
"Or should I rather think of killing myself and end my pain habang andito pa ako sa Canai at habang naka-coma pa ako sa labas?
"Ang sakit Mai. Ang sakit sakit. Siguro nga ang tanga ko para sumama agad sa iba. Pero maniwala ka naman sana, kahit konting katiting lang. Minahal talaga kita.
"Ngayon, hindi ko na alam kung gusto ko pang manatili dito habang nakikita kang mawala sa buhay ko, slowly."
Napaiyak na talaga ako ng sobra nun. Binaon ko na lang ang mga mata ko sa braso ko, hindi ko na alam ang dapat isipin.
"Simple lang naman ang bumalik, DJ eh." napatingin ako sa kanya.
Nangingilid ang mga luha nya.
"Simple lang naman. Isipin mo lang ang pinakamagandang bagay na matatamo mo pagkagising na pagkagising mo. Mahal rin naman kita eh. Kaso nga lang parang hindi talaga tayo sa isa't isa."
"Pero Mei, pano ako magigising kung ang alam kong pinakamagandang bagay na matatamo ko ay andito lang sa lugar na 'to? Ang sakit naman Mei. Ang sakit sakit sakit. Hindi ko na talaga alam ang dapat isipin. Dapat na ba akong mabaliw dahil dun?" napasmirk naman sya dun.
"Madali lang akong kalimutan, dahil isa lang naman akong panaginip."
"Yun nga ang nakakatawa eh, alam ko sa sarili ko na isa ka lang panaginip, pero bakit ganun? Di ko matanggap tanggap na hanggang panaginip ka lang talaga?"
At dun, napaiyak na sya. Bumigay na sya at nag-break down.
"Wag kang umiyak dyan, mahal naman kita eh. Kaso nga lang, isa kang prinsesa at ako? Isang hamak na archer lang naman." napaangat sya ng ulo nya.
"Ano?!"
"Mamaya, darating na ang mga sundalo ng hari para sunduin ka. MAkabalik man ako sa mundo ko o hindi, okay na rin yun, kasi alam kong panatag ka na ngayon kasi makakapiling mo na ang mga magulang mo. Farewell, princess Blaire."
Suminghap ako at tumalikod na. Ang sakit ng nararamdaman ko ngayon, umiiyak pa nga ako eh. Hindi ko lang talaga na mapigilan. Ang sakit sakit isipin. Hindi ko alam.
Umuwi na ako ng bahay, wala si Olivier. Nasabi kasi ni Caren kanina na matutulog ang utol ko sa palasyo for I don't know, two? Three? Four days or more I think?
Sila na kasi.
Buti pa sila. Haay.
Humiga ako sa kama ko at tumitig lang sa kisame. Tulo pa rin ng tulo ang mga luha ko, hindi ko naman mapigilan. Aish! Kainis nga eh. Punas ako ng punas, agos naman ng agos.
Ano na kaya ang nangyayari ngayon kay Mei? Panigurado masaya sya kasi kasama na nya ang pamilya nya.
Nag-isip na lang ako ng iba pang mga bagay hanggang sa hindi ko namalayang nakatulog na pala ako.
Pagkagising ko, wala na akong ginawa. Hindi ako pumasok ng camp.
Napag-isipan ko, kung hindi ako nagising sa labas sa susunod na araw? Dun na lang ako magtitino dito sa lugar na 'to.
Wala na akong ginawa the whole day, natulog, kumain, naglaro ng sarili ko, nag-aliw, nagbaliw-baliwan, tumatawa ng walang dahilan, hmm. Baliw na ba ako?
Hindi naman yata.
Dumating ang gabi, natulog nalang ako. Tss. Wala rin naman akong makukuha kung mananatili lang akong gising.
Pagkabukas na naman, nagising na ako.
Parang sinisipag ako ngayon na pumunta ng bayan.
Naglalakad ako sa daan ng biglang may lumapit sa akin na nakasundalo ang outfit. Phh, sundalo 'to ng hari, alam ko.
"Jackson Lee, private investigator of the king and queen, I was ordered of picking you up to bring you to the palace, the king and queen wants you."
"For what?" I said with a bit of sarcasm.
"They want to thank you."
"Yun lang naman pala eh. Di okay."
Sumunod na ako sa sundalo. PAgdating namin sa loob ng palasyo, alam nyo ba kung ano agad ang sumalubong sa 'kin?
Or should I say kung sino.
Tama nga kayo, si Mei. Nakapang-royalty clothes na sya ngayon. Alam ko namang nakita nya ako, pero tulala lang sya sa kawalan, bakit ganon? Galit sya? Eh kapiling nya na naman ang pamilya nya ah? Ayaw nya nun?
"Hijo, maupo ka, I just wanted to thank you para sa paghanap ng anak ko. You were perfectly right! She is my daughter, her birthmark on her right hand was the proof." sabi ng reyna sa 'kin.
"Ah, okay lang po yun." sabay ngiti. Tumingin ako kay Mei, nakatingin rin pala sya sa 'kin. Pero iniwas nya agad ang mga mata nya sa gawi ko.
Binalik ko na ang tingin ko sa hari't reyna at nakipag-usap sa kanila, everytime na sumusulyap ako kay Mei, nahuhuli ko syang nakatingin rin sa 'kin, pero umiiwas rin.
Hindi ko alam pero each time that our eyes meet, it's like I can see something cold, and sad, and anger at the same time. Hindi ko talaga alam.
Umuwi na ako ng bahay with a questioned mind, di bale. Two days to go, it's either I'm dead or I'm dead.
Napag-isipan ko kasi, kung hindi ako magigising sa susunod na araw sa labas, mamatay ako. At kung hindi ako nabalik dun at nanatili pa dito sa Canai, hmm.
Panu kaya kung magpakamatay nalang ako, diba? Mas maganda yata yun noh?
Hindi pa rin talaga pala umuuwi si Olivier, kasama nya parin si C sa palasyo, nagkita nga kami kanina eh, nag-usap ng maayos, tapos umalis na rin ako.
Natulog na lang ako agad kasi pagod ako.
Pagkabukas ng umaga nyan.
"Kyaaah!" napaupo ako dahil sa biglang may tumurotot sa labas ng bahay. Napahawak ako sa ulo ko, masakit kasi. Umiyak kasi ako kagabi bago matulog.
Lumabas ako ng bahay at nakita ang hari't reyna at si Me-- oo nga pala, si princess Blaire.
"Ano pong kailangan ninyo?" lumapit ako sa kanila. Tss. Sila nga yung tumorotot, kasi may kasama kasi silang sundalong may dala ng trumpet.
"Wala naman hijo. Gusto lang sana naming imbitahin ka bukas ng gabi, midnight, dumalo ka sana sa pagdiriwang na ipapahanda ko. Ipapakilala ko na ang anak ko sa mga tao." sagot ng hari.
Bukas? Midnight? I'm dead.
Tumingin ako kay princess Blaire pero nakayuko lang sya.
Bakit pa?
Ewan ko, parang nagalit ako. Nainis, naasar.
"Sige hijo. Yun lang naman. Sana makadalo ka, aasahan kita." tinapik ng hari ang balikat ko at umalis na silang lahat.
Bago pa sila makalayo, sumulyap sa 'kin si Mei.
May lungkot akong nakikita sa mga mata nya.
Hindi ko alam pero pakiramdam ko may dapat akong gawin! Kainis! Ngayon pa hindi gumagana ang utak ko! Aaaah! Brain! Work! Will you?
Naabutan na ako ng gabi, kakaisip. Bukas, hatinggabi, patay na ako sa labas.
Hindi ako mapakali sa kama ko, iniisip ko pa rin ang kamatayan ko sa labas pag di ako nagising.
Tumayo ako at umupo ulit sa kama.
"That is if....."