(Data publikacji:
Uwagi: Komedia z okazji Święta Dziękczynienia)
W opinii Arthura Kirklanda najbardziej niepokojący był indyk. Głównie dlatego, że wciąż przejawiał niezwykłą żywotność – biegał, pogdakując gniewnie ku ścigającemu go Alfredowi. Właśnie robili trzecią rundkę dookoła domu, co Anglia podziwiał oparty o białą werandę, żując końcówkę tlącego się leniwie cienkiego papierosa.
Drugą niepokojącą rzeczą była świecąca na dachu dynia, której Ameryce nie chciało się zdjąć od Halloween. Pomarańczowe szkaradztwo z Wallmartu straszyło nie gorzej, niż śpiewający karp, zawieszony w amerykańskim holu.
Z kuchni wciąż dolatywał Arthura swąd przypalonej żurawiny, o której zapomniał zaaferowany Alfred w chwili, gdy Anglia zadzwonił do drzwi. Teraz było już za późno i różowy, gęsty sos przechodził przy bokach garnka w głęboką nocną czerń.
Na domiar złego do indyka Alfred planował podać bataty. W opinii Anglii ten, kto wymyślił słodkie ziemniaki, powinien sczeznąć w odmętach piekła.
Mógł też być to jeden z licznych powodów, dla których Arthur wolał pozostawać ateistą. Ciężko było mu uwierzyć w istnienie bytu doskonałego, który wymyśliłby coś takiego.
- Nieźle ci idzie – póki co zauważył głośno, gdy Ameryka mijał go po raz czwarty. Młodszy kraj posłał mu ukradkowe, mordercze spojrzenie, po czym wyszczerzył się bezczelnie.
- Daję mu jeszcze trochę nacieszyć się życiem – zapewnił i o mało co nie potknął się o leżące na ziemi wiadro.
Zamiast tego wymijając je wszedł prosto w grządkę róż. Arthur musiał przyznać, że dwunastogodzinny lot był warty przede wszystkim tego widoku. I tych kilku głośnych przekleństw, które przerwały sielski urok ciepłego, kalifornijskiego popołudnia.
- Widzę właśnie, jesteś naprawdę łaskawy, Ameryko – stwierdził spokojnie Anglia, strzepując popiół z papierosa i zaciągając się nikotyną. Tymczasem Alfred zdążył już wygrzebać się z krzewów i zorientować się, że przez ten czas indyk znikł z jego pola widzenia.
- Widziałeś gdzie poszedł? – spytał niezrażony Alfred.
- Ku wolności. W waszym kraju to modne.
- Bardzo śmieszne. A tak na poważnie? W pewnym sensie właśnie uciekł nam obiad.
Arthur uśmiechnął się krzywo.
- Wybacz, byłem zajęty podziwianiem twoich wyczynów.
Alfred posłał mu długie spojrzenie i wydął usta w wyrazie dezaprobaty.
- Brawo, widzę, że tylko ja przejmuję się naszym dobrobytem w tym domu.
- Zawsze możemy zamówić pizzę – zaproponował Arthur. – Lubisz pizzę.
Ameryka wbił wzrok w Anglię. Bardzo wymowny wzrok.
- No co? Przecież może być z indykiem. – Anglia wzruszył ramionami.
- To święto dziękczynienia, Arthur. Tu musi być indyk.
- Dlaczego?
- Musi. – Ameryka zrobił nieokreślony gest rękoma, co zazwyczaj kończyło wszelkie dyskusje. I logiczne argumenty. Anglia westchnął i zgasił niedopałek.
- W takim razie nie krępuj się i ścigaj nasz obiad dalej. Ja idę zrobić herbatę. Mam nadzieję, że wrócisz przed wieczorem. Jest coś jeszcze, o czym powinienem wiedzieć?
- Zrób mi kawę.
Arthur uśmiechnął się krzywo.
- Czasami prosisz mnie o zdecydowanie zbyt wiele.
Godzinę, dwadzieścia cztery minuty i jedno spalone ciasto dyniowe później, Ameryka wszedł do kuchni. Bez indyka. Zmasowany atak połączonych mocy spalonego ciasta, dyni i żurawiny uderzył w jego nozdrza, zatrzymując go w okolicach drzwi. Alfred zmarszczył brwi. Anglia, jak gdyby nigdy nic, siedział przy stole i popijał gorzką, czarną herbatę, najwyraźniej odporny na podobne zapachy. Właściwie dla niego było w tym coś nostalgicznego. Przywodziło trochę na myśl londyński smog z 1952.
- Widzę, że obok wojny w Korei i w Wietnamie, do przegranych konfliktów musisz także dopisać bitwę o indyka – zauważył spokojnie Anglia.
- A ty do ofiar imperializmu mój piekarnik.
- Nie zostawiłeś żadnych adnotacji jak przygotowywać to ciasto. Mogłem nie wiedzieć. – Arthur zmarszczył brwi.
- Tak, żeby nie było czarne – zasugerował uprzejmie Alfred, a Anglia prychnął jak obrażony kot.
I to taki, który sygnalizuje, że posiada dość dobrze naostrzone pazury. Alfred zerknął na niego z wahaniem, rozważając bilans zysków i strat wynikający z potencjalnej odpowiedzi.
Ostatecznie doszedł do wniosku, że jednak lubił swoją twarz.
(I naprawdę chciał miło spędzić dzisiejszy wieczór. I noc.)
- Pójdę zamówić pizzę – odparł dyplomatycznie.
Nawet Amerykanie znali pojęcie taktycznego odwrotu. W imię lepszego dobra, oczywiście.
Brakowało żurawiny, indyka i dyniowego ciasta. Bataty stygły w kuchni w szklanej misce, podczas gdy Ameryka oraz Anglia siedzieli na kanapie w obszernym salonie Alfreda i w milczeniu jedli kolejne kawałki dużej pizzy. Za oknem zaczęło się ściemniać. Powietrze wciąż było ciepłe, po kalifornijsku słone i suche. Gdzieś w oddali ujadał pies.
- Czy to oznacza, że w tym roku święta spędzamy u mnie? – spytał z namysłem Anglia.
- Nie, Arthur, nie zjem twojego świątecznego puddingu.
- Warto było spróbować – mruknął starszy kraj, wracając do swojego niedojedzonego kawałka pizzy.