Ik werd laat wakker de volgende dag, het was al licht, maar de zon stond laag waardoor het gelukkig net niet recht in mijn ogen scheen door het openstaande gordijn. Vast vergeten dicht te doen gisteravond.
Het was de eerste dag van de kerstvakantie en keek op mijn klok, tien over half één. 's Ochtens. Ik hees mezelf onder de warme dekens uit en gleed in een warme trui voor ik naar beneden kwam. Mijn broertjes en ouders zaten aan tafel en aten waarschijnlijk al hun lunch, ik schoof aan en pakte een tosti van het schaaltje.
"Lekker geslapen?" vroeg mijn pa toen hij opkeek van zijn iPad en ik knikte, praten mocht niet met een volle mond. Ik keek naar me broertjes, haast kopieën van mij, en dan bruter en kleiner. Levi en Carter waren een tweeling en soms vroeg ik me af hoe het was om constant met zijn tweeën te zijn, ze waren enorm hecht. Op een rare manier. Ik stelde me wel eens voor dat ik mijn tweeling had opgegeten in de baarmoeder of zo, ik was niet zo goed in delen en altijd bij iemand anders te zijn, die dan ook nog eens precies het zelfde was als ik.
Zodra ik klaar was met eten, besloot ik me aan te kleden en te kijken naar de berichtjes op mijn telefoon, die boven nog aan de lader lag.
Zodra ik mezelf in een donkergroene hoodie en oude grijze spijkerbroek had gehesen, keek ik even op mijn telefoon.
Bubbel: kom stad vandaag?
En nog wat Snapchats en Instagram notificaties. Niks van Meg, niks van Iwan. Ik voelde me er opgelucht om, ik had eigenlijk helemaal geen zin in een plakkerige vriend, dat leek me alleen maar naar. Ik besloot eerst te antwoorden op Bubbels berichten.
U: hoe laat?
Bubbel: over uur cs?
U: ok
Nee, onze gesprekken waren niet altijd even intelligent, maar we zaten niet te wachten op sentimentele, tijdrovende gesprekken, terwijl het veel leuker was elkaar in het echt te spreken.
Ik pakte wat spullen bij elkaar, geld, pasjes en stormde de trap af naar beneden.
In de woonkamer zag ik dat mijn moeder televisie keek en via het raam zag ik dat mijn broertjes buiten aan het spelen waren. Er was een klein laagje sneeuw gevallen zo te zien, hopelijk reden de trams.
"Ik ga zo naar Bubbels, mam," zei ik tegen haar en ik liep naar de keuken.
Ik besloot eerst een kop thee te nemen voor ik vertrok, en ik dacht aan Iwan. Zou ik hem een berichtje sturen, bellen, en wat dan? Zou ik wachten tot hij contact opzocht met mij? Wilde ik überhaupt wel iets tegen hem zeggen, was dat wel nodig? Vrijheid en persoonlijke ruimte was ook belangrijk.
Wat moest ik eigenlijk tegen mijn ouders zeggen? En school? Ik dacht niet dat mijn ouders er een groot probleem van zouden maken, en hoe de mensen op school erop zouden reageren, interesseerde me niet zo veel. Ik vroeg me af of er over ons geroddeld zou worden, of iemand ons op school had gezien. Het moest haast wel, maar mij deerde het niet. Hoe dacht Iwan erover? Vast hetzelfde.
Ik keek wel hoe het liep.
Toen dacht ik aan Meg en Davy, ik hoopte dat het iets zou worden tussen die twee. Als vriendschap, het zou een prachtige vriendschap worden, toch? Ze leken veel plezier te hebben gehad gisteren, had ik ze verteld dat we drank in de punch hadden gedaan?
Als laatste kwam Bubbel, omdat ik daar het meest aan zou denken. Ik was allang niet meer boos, al had hij zich als een enorme eikel gedragen. Zou ik vandaag meer te horen krijgen over zijn verhaal? Wie dat meisje was waar hij het over had gehad?
Ik vermoedde dat hij het er niet over wilde hebben, waarschijnlijk wilde hij alles weten over Iwan en mij. Ik had hem er immers helemaal niks over verteld, maar dat was omdat hij ook dingen voor mij verzwegen hield. Ik besefte pas dat er iets tussen mij en Iwan speelde, nadat Bubbel en ik ruzie kregen.
Ik gooide mijn laatste restjes thee in de wasbak en spoelde het kopje om. Ik schoof mezelf in dikke schoenen en een winterjas en liep naar de tramhalte, binnen enkele minuten was de tram aangekomen.
Ik woonde op IJburg, een onvoltooide Vinex wijk in Amsterdam. Ons huis stond pal tegenover de grote speeltuin en het voetbalveldje, fijn voor mijn broertjes, en vanuit mijn raam kon je het IJburg college zien. Helaas had ik niet het geluk op een school te zitten zo dicht bij, hij zat al vol, ik zat verderop op school. Gelukkig zat er een goddelijke slager op de hoek. In de zomer ging ik wel eens naar het strandje, verderop, maar dat werd zo vaak omgebouwd dat je al snel vergat wanneer het nou wel open was of niet.
Het ritje met de tram nam me mee naar het Centraal Station, waar ik met Bubbel had afgesproken en van daaruit zouden we naar de naar de winkelstraat lopen, dacht ik. Zo deden we het altijd.
Toen ik aankwam, zag ik Bubbel al staan en ik stapte uit. Het was druk op het station, vlak voor kerst, en in de winkelstraat zou het alleen nog maar drukker worden. Iedereen deed nog laatste inkopen.
"Hola," schreeuwde ik (op zijn Spaans natuurlijk) over de gesprekken van mensen en voorbijschietende treinen heen. Het was een ongeschreven regel niet te praten op het station, want je kon elkaar amper verstaan, dus we begonnen te lopen en zodra we de gracht voorbij waren en we elkaar weer konden horen, begonnen we te praten.
"Wat heb je eigenlijk nodig?" vroeg ik mijn beste vriend toen we het zebrapad over staken en probeerden niet aangereden te worden of afgeleid door mensen die ons Bijbels probeerden aan te praten.
"Kicksen met sok en een nieuwe bal," zei hij en hij trok aan mijn arm, zodat ik niet van het zebrapad geduwd zou worden. We bereikten de overkant en we baanden onze weg door de mensenstroom, we liepen langs de Amsterdam Dungeon en gingen toen een zijstraatje in, om zo de winkelstraat in te komen.
"Kan je die niet beter bij de ArenA kopen? Zit daar geen Decathlon of Perry?" ik kocht niet vaak sportspullen, dus ik had ook geen idee.
De straat was nog drukker dan gedacht, de gevallen sneeuw was al weg door alle mensen en iedereen liep haastig en dwars door elkaar om de kou te ontsnappen
"Dit is makkelijker," zei Bubbel en hij trok me een winkel in, weg van de massa. Hij ging naar de afdeling met de schoenen, zocht een paar uit en paste ze. Ze waren van Nike en een lelijke oranje kleur, de prijs was nog lelijker.
Ik had er vast ook geen verstand van, want Bubbel keek me beoordelend aan en zette ze weg, om nog duurdere te pakken.
"Het zijn kerstcadeautjes voor mezelf," legde hij uit en hij ging op een bankje zitten, om zijn schoenen beter aan zijn voeten te kunnen bekijken. Ze hadden, zoals hij al had gezegd, een soort sok, die zijn enkel omsloot. Ik begreep er niks van, lelijke schoenen voor een achterlijke prijs.
Bubbel was verliefd.
"Deze schoenen zijn van Flyknit, waardoor ze super licht en super duurzaam zijn," legde Bubbel uit toen we in de rij voor de kassa stonden, "de oppervlakte is voorzien van ACC, waardoor ze bij alle weersomstandigheden optimaal werken, geweldig, toch?"
Ik knikte.
"Het mooiste is," zei hij toen hij afrekende, "dat mijn moeder betaalt," en hij zwaaide met het bankpasje van zijn moeder, "en dat ik van mijn vader nog een cadeautje moet krijgen."
Na afgerekend te hebben, liep hij trots de winkel uit, en toen weer naar binnen om een bal te kopen, die hij was vergeten. Ik moest toegeven dat het een mooie bal was, en toen we weer naar buiten liepen zag ik Bubbels mond al opengaan om te vertellen over de veerkrachtigheid en luchtigheid weet ik het wat over de bal, maar een miezerregen, combinatie sneeuw, snoerde hem de mond en we stapten snel een Mac Donalds binnen. Eenmaal binnen begon een stortbui. Daar ging alle sneeuw. Ik dacht even aan de sneeuwpop van mijn broertjes.
We namen beiden wat te eten en bekeken door het raam bij het plekje waar we zaten naar buiten. Het raam was een beetje wazig door de druppels, maar we konden nog net wat doorweekte, rennende mensen onderscheiden, die niet op tijd een winkel ingevlucht waren. We lachten om de sukkels die zelfs uitgleden en telden mensen met paraplu's.
De regen ging een hele tijd door, het begon te tochten in de Mac, omdat de deur steeds open en dicht ging en we besloten maar te vertrekken, het was ook veel te druk geworden ondertussen.
Er waren nu echt weinig mensen op straat, de regen ging al na een paar minuten door de capuchon van mijn hoodie heen en Bubbel had de plastic tas zo vaak mogelijk om zijn schoenendoos heen gewikkeld en hield het onder zijn jas, zijn gezondheid riskerend voor schoenen waarvan hij me net nog vertelde dat ze bestemd waren tegen alle weersomstandigheden. Ik droeg de bal, die was waterafstotend , dus ik hoefde helemaal niks te riskeren.
We liepen naar een tramhalte, we renden niet eens meer want natter konden we niet worden. Onder de halte was het droog, daar ging Bubbel staan en hij checkte even of zijn schoenen nog heel waren. Ik keek rond en ging vooral niet onder het dakje van de halte staan, dat was minder leuk. Het was
"Bubs!" gilde ik boven het gekletter van de regen uit, "wedden dat ik in die plas durf te liggen?" en ik wees naar een enorme plas langs de stoep. Bubbel keek me aan alsof ik gek was en haalde zijn schouders op. "Je krijgt drie repen chocola van me als je mee gaat!"
Bubbels schudde zijn hoofd, "echt niet! Ik val af!"
"Drie wortels dan!"
"Deal!"
Hij liet zijn schoenendoos onder de halte staan en ik legde de bal er bij, voor we gezamenlijk in de plas gingen staan.
"Ben je zo ver?" vroeg ik Bubbel en hij keek me zelfverzekerd aan.
"Helemaal."
"Je bent je er van bewust dat we naar huis zullen moeten lopen, als we pech hebben? Ik denk niet dat veel chauffeurs ons graag in de tram hebben."
"Honderd procent bewust," hij trok zijn jas uit en ik deed hetzelfde, we moesten iets van droge kleding hebben voor een kans op een tramreis. Het was vast koud geweest zonder jas, maar om de één of andere reden voelde ik er niks van. Misschien de adrenaline.
"Drie," riep ik.
"Twee," gilde Bubbel terug.
"Eén!" schreeuwden we gezamenlijk, "GO!"
En we lieten ons vallen.