DIPEN PSYCHE WAS DEAD. And it's going to be forever.
Bumangon ako mula sa aking pagkakaupo. Isinandal ko siya at pinagmasadan ang mukha. Napatitig ako sa kanyang mga labi.
Bumaling ako sa kawalan at tumayo pagkuwan. Tumungo ako sa fridge upang kumuha ng tubig. Nagulat ako nang buksan ko ang refrigerator. Nasaan ang mga stocks ko? Kabibili ko lang kanina, ah.
Kinusot ko pa ang aking mga mata dahil baka namamalikmata lang ako. Pero hindi ako nagkakamali. Naglahong parang bula ang mga pinamili kong meat and veggies na ipapaluto ko sana sa cook kong pumupunta sa condo ko thrice a week. And even my chocolates and milk were gone.
Hinagilap ko agad ang aking cellphone at nang makita ko ito ay tinawagan ko si Zantha. Pero hindi niya ako sinagot. Mukhang pinakialaman na naman niya ang stocks ko. Siguro ay dahilan niya lang na nawawala ang stocks ko to save herself. Alam ko naman na siya ang kumukuha.
Sexy lang si Zantha at mukhang santa, pero P.G. siya!
I went to my phone again and tried to call my mom. Hindi rin siya sumasagot. Ang alam ko busy ngayon si mommy sa outreach programs niya. Mula nang magdalaga ako at umalis sa poder nila ni dad ay naging busy na si mommy sa pagkakawang-gawa, while si Dad naman ay busy sa negosyo. Hindi naman ako makapagreklamo dahil ako naman talaga ang ayaw tumulong.
Again, Dipen was the only one I had.
Oh, Dipsy...
Malungkot na nahiga ako sa kanyang tabi.
"My life is so dull." Wala sa sarili na kinausap ko siya. For the first time in my life, nag-open up ako sa isang tao. Tutal patay naman na siya at hindi niya maiintindihan ang mga sinasabi ko. "I feel like I am always alone. Sabagay, hindi naman kasi ako friendly. I admit that I am also a weirdo."
Tumingala ako sa kanya.
"And your older brother, Leon... He's the first guy that I liked. Sa tingin ko nga mahal ko siya. Siya lang kasi iyong thrill sa buhay ko. Taong bato ang kuya mo kaya naman nakaka-challenge siyang i-pursue. I'm really pathetic, aren't I?"
Mapait akong napangiti habang nakamasid sa payapang mukha niya.
"Kaya hindi rin siguro ako magustuhan ng kuya mo dahil nga sa pathetic ako. I am a bum. I did not even finish my studies and I was also busted in business. All I know is to spend my parents' money." Bahagyang pumiyok ang boses ko. "I have no direction... and I am not proud of it. But I just don't know what to do with my life."
Sa unang pagkakataon ng aking buhay ay in-acknowledge ko na malakas at matapang lang naman ako sa panlabas, but the truth was, I was really a weak person.
Namalayan ko na lang na nakayakap na ako kay Dipen. Hanggang sa makatulog na ako na nakadikit sa kanyang katawan.
...
"ARE YOU SURE ABOUT THIS?" tanong sa akin ni Zantha matapos naming ayusin si Dipen sa pagkakaupo sa backseat ng aking sasakyan.
Sumakay ako sa driver seat at humawak sa manibela. "My plan failed. This is the only way to settle this thing right."
Ang humingi ng tulong sa pamilya ko-- Sa angkan ng mga Montenegro. Ipagtatapat ko sa parents ko ang nangyari. Sigurado naman na hindi nila ako papabayaan. They will help me for sure.
Binuhay ko ang makina at pinaandar ang kotse.
"Why don't we just dump the body?" nakakunot noong tanong niya.
Napabuntonghininga ako. "My decision is final. I want a proper burial for him."
Umikot ang bilog ng mga mata ni Zantha. "In short, you're in love a the dead man."
"Shut up!"
"Think of it, bitch. We're going to your parents house. And what are you gonna tell them?" Nanlaki ang mga mata niya. "Surprise! May kasama nga pala ako. Si Dipen Pysche Saavedra... he's dead by the way."
She was right. Ano kayang sasabihin ni Mommy kapag nalaman niyang may dala akong bangkay? And worst, isa sa mga Montemayor-Saavedra ang taong kasama ko na walang buhay.
"I need strength from them, so they should know."
Nagwo-worry si mommy sa akin nang malaman niyang wala na ako sa Hacienda Montenegro pagbalik nila. Gusto niya akong makita at makausap. Maybe chance na rin ito para makahingi ako ng tulong sa kanila ni daddy.
"You still have a chance to back out," ani Zantha. "Dahil paano kung imbes maintindihan nila ay magalit sila sa 'yo at itakwil ka? Remember, Kia, hindi basta-bastang tao 'yang patay na itinatago mo. Malaking gulo 'yan at baka pagmulan pa ng clan war sa pagitan ng pamilya niyo at pamilya ng mga Montemayor-Saavedra."
Hindi ako umimik. Oo, natatakot din ako na mangyari ang sinabi ni Zantha pero bahala na. Ang pamilya ko lang ang makakatulong sa akin sa gusot na ito.
Pagkarating sa mansiyon namin ay binaklas ko ang seat belt sa aking katawan. "Zantha, ihanda mo na ang wheelchair."
Napasintido na lang siya. "All right." Bumaba siya ng sasakyan at kinuha ang wheel chair sa trunk ng kotse. Maingat at maayos naming nailagay sa wheel chair si Dipen kahit mabigat ito.
Pagkababa sa lawn ng Hacienda Montenegro ay dumeretso kami sa main door ng mansiyon. Mabuti na lang at walang sumalubong sa aming mga tauhan ni daddy sa loob.
I was about to press the doorbell nang mag-alarm ang cellphone ni Zantha. Hinugot niya agad ito sa bulsa. "Shocks!"
"What?" Umangat ang isang kilay ko at walang sa sariling nahawakan ang seradura ng pinto.
"I just realized that today is–"
"Will you tell me that later?" hindi ko na siya pinatapos at agad itinulak ang pinto para magbukas. Halos mapatalon ako sa gulat nang sumalubong sa akin ang ilang mga katao na may hawak na mga lobo.
"Happy birthday!!!" Sabay-sabay sila.
Naestatwa ako.
Mommy was holding a cake with candle on her both hands, and daddy was holding a bouquet of flowers. Even Grandpa Ybarra was here. They were all looking at Dipen who's sitting on the wheel chair.
Napatingin ako kay Zantha na pawisan na. "I-I was about to tell that it's your birthday today..." nakahawak siya sa cell phone. "A-and I made an alarm for it..."
Shit! Hot seat!
"Honey, who is he?" Nagtatakang tanong ni Mommy.
Napabaling ako sa kanila na ang mga mata ay nakatutok ngayon kay Dipen. "W-well..."
Crap, paano ito? Was it the right time para sabihin ko sa kanila ang totoo?
Siniko ako ni Zantha.
"M-my boyfriend..." napabulalas ako. Yari, ano ba itong nasabi ko?
Pumaling ang ulo ni Daddy. Ang kanyang asul na mga mata ay tila nagliyab.
"H-he's Dipen Psyche Saavedra. M-my boyfriend..." Hindi na ako makatingin sa kanila nang derecho.
"Saavedra? Wow." Alanganing ngumiti si Mommy. "But what happened to him? Bakit siya nasa wheelchair? May sakit ba siya?"
"Uhm..." nautal ako. "H-he is de–"
"H-he's sleeping." Si Zantha na ang nagpresintang sumagot.
"Right." Napalunok ako. "He's tired."
Tumaas ang isang kilay ni Mommy.
"Ah, e... kasi, Mommy pagod talaga siya. At... nananakit ang mga tuhod niya kaya nag-wheelchair muna siya."
"Can we wake him up?" Tanong ulit ni Mommy. "Birthday mo, baby. Dapat gising ang boyfriend mo."
"N-no." Kandabilog ang mga mata ko. "H-he needs to rest."
Napapailing si Granpa Ybarra habang nakatingin sa akin. Mukhang isa siya sa mga papaliwanagan ko.
Naglakad si Daddy palapit sa akin. Para siyang bampira. Halos walang nagbago sa hitsura niya. Parang hindi siya tumatanda. Puwede nga kaming pagkamalang magjowa kung hindi lang kami magkamukha.
Huminto si Daddy ilang hakbang mula kay Dipen.
Kinabahan ako sa klase ng titig ng asul niyang mga mata. "D-Daddy..." tiningala ko siya.
Kalmado ang mga mata niya na tumitig sa akin. Ilang sandali pa'y humugot siya ng baril sa kanyang likuran at tinutukan si Dipen sa ulo.
Pagkatapos ay kinalabit niya ang gatilyo nito.
JF