Mani
K I D A L L E N T O N
"Sigurado kayo sir?" nanlalaking matang tanong ng vendor, ke aga-aga, mukhang maso-sold out ang paninda niya.
Tumango-tango si Kid habang nakangiti. Natutuwa siyang makita ang vendor na tila sobrang saya. It was very weird for his part.
Sa isip ni Kid, napapatanong siya kung bakit tila masaya ang vendor na bibilihin niya ang lahat ng mani nito.
'Baka masaya siya kasi hindi na siya mapapagod kasi wala na siyang bubuhatin...' masaya at maligalig na sabi ni Kid sa kanyang isipan.
Inilipag ng vendor ang container na may lamang mani sa gilid Kid. "800 lahat sir."
Dinukot ni Kid ang huling 1,000 sa bulsa niya at ibingay sa vendor.
"Salamat sir." Maligayang-maligayang ani ng vendort at nang akmang bibigyan na si Kid ng sukli ng vendor ay tinanggihan niya ito.
"No. No. No, its okay. Just go home early and take good care of your daughter," ani Kid na nakatingin sa I.D. ng vendor kung saan nakaipit sa frame ang nakangiting picture ng isang batang babae.
"Salamat talaga sir." Yumuko ito sa harapan niya.
First time na narinig ni Kid ang salitang "SALAMAT" sa araw na ito. It has only 7 words yet it warms his heart. Minsan talaga, hindi kailangan ng malalaking bagay para sumaya tayo. Sometimes, few words could simply make us mile.
Kid found the answer kung bakit ganoon na lang kalawak ang ngiti ng vendor matapos nitong bilhin ang buong container ng mani: it was because the vendor could finally go home and took care of his daughter.
Nang magsimulang umadar ang bus, hindi napigilan ni Kid na maging emosyonal habang nakatingin lang sa container ng mani na nasa gilid niya.
Napaisip siya bigla: nae-excite din kaya ang Dad niyang si Mr. Peter Lee na umuwi para makita siya. Eh 'yong mom niyang si Thalia?.....
"Wala pa ba si Dad?" tanong ng isang 4 year old na si Kid. Hawak-hawak ang PS3 na bigay sa kaniya ng Tito Raver niya. Nasa labasan siya ng mansion, kasama niya si Nanny Lambing--ang maid na nagbabantay sa kanya.
"Wala pa eh. Pasok muna tayo hijo?" ani Nanny Lambing. Dalawang oras na lang, magpapasko na pero wala pa rin ang Dad niya at ang tanging kasama niya lang ay ang Nanny niya.
Wala na rin ang mama niya sa panahong iyon at Daddy na lang niya ang natira.
Pumatak na nga ang pasko pero wala pa rin ang Dad niya. Silang dalawa lang ng Nanny Lambing niya ang nag-celebrate ng paskong iyon....
"Aish!" natigil si Kid sa pagfa-flashback sa isipan niya. He's already 17 year's old right at naiinis siya kung bakit niya pa kailangang balikan ang nakaraan!
"Ahh!" napasigaw ng bahagya ang mga tao sa loob ng bus nang biglang tumigil ang sinasakyan nila sa gitna ng daan
"Aba loko 'yon ah!" rinig ni Kid ang sinabi ng driver ng bus.
"Sino ba 'yun?" sunod sunod na ang mga nagtanong habang nakatingin ang lahat sa may harapan ng bus.
Nang sumilip din si Kid ay biglang nanlaki ang singkit at cute niyang mga mata. Nakita lang naman kasi niya ang Audi ng dad niya na nakaharang sa harapan ng bus.
Yumuko si Kid at itinaas ang hood ng itim na jacket niya. Maya-maya pa ay nakarinig siya ng sigaw mula sa labas ng bus.
"KID!" That baritone and strong voice! It was surely his Dad. Kung paanong natunton si Kid ng Dad niya, naka-konekta lang naman kasi ang phone niya sa phone ng Dad niya.
"KID! Bumaba ka riyan! Huwag mong hintayin na umakyat ako riyan!"
Narinig ni Kid ang mga bulong-bulogan ng pasareho, pilit na hinahanap kung sino sa kanila si Kid.
"Tatay mo ba iyon?" ani ng Lola na katabi ni Kid.
Para siyang batang umiling-iling nang sagutin ang tanong ng Lola. "Opo."
* * *
M R. P E T E R L E E (3RD PERSON)
"Let's go home, marami tayong pag-uusapan tungkol sa pagkatas mo sa feild trip," mahinahong ani Mr. Lee nang matagpuan niya ang binatang anak sa loob ng bus.
"Pare, ano 'yan? Anak mo ba? Puwede bang sa baba kayo mag-usap? May mga pasahero kami oh!" badtrip na sita ng kondoktor kay Mr. Lee.
Umitim ang anyo niya at hindi na lang pinansin ang kondoktor.
"Kid, let's go..." mahinahon ulit na sabi ni Mr. Lee---trying not not to shame his son.
"Ayoko!" nakayukong sigaw ni Kid at maya-maya pa ay nakita ni Mr. Lee na umiiyak na pala itong 17 year old niyang anak na lalaki. Pambihira!
"Kid tara na..."
"Ayoko sabi!" sigaw ni Kid na ikinagulat ni Mr. Lee dahil hindi lang basta-bastang iyak ang nakita niya sa anak niya. His son was wailing, parang grade 1 student na pinagalitan dahil natae sa breif. At tila galit na galit din ito sa kanya.
"Ano ba Dad!" Nang hindi na talaga nagustuhan ni Mr. Lee ang inasta ng anak ay binuhat na niya ito.
Maraming natawang pasahero. Kailan ka ba kasi makakakita ng 37 year old na guwapong tatay na binubuhat ang anak niyang mas matangkad pa sa kanya? That scene was really cute.
K I D A L L E N T O N
"'Yong mani ko..." umiiyak, ngumangawa at parang batang sabi ni Kid habang ang mukha ay nasa likod ng dad niya. Hindi siya makagalaw habang binaba siya ng Dad niya sa bus. Masyadong malakas ang Dad niya. Ngayon ay nagmukha lang siyang puting towel na isinampay sa balikat ng Dad niya.
M R. P E T E R L E E
Nang makababa ng bus ay ay mabilis na inilagay ni Mr. Lee si Kid sa likod ng Audi niya. Isinara niya ang pinto roon at nagpunta na sa driver seat.
Nang pinaandar niya na ang Audi at tinahak niya ang dahan ay hindi mapigilang hindi masaktan ni Mr. Lee. Naalala niya bigla ang isang senaryo noong apat na taong gulang pa ang anak niya....
"Mommy!" sumisigaw ang anak niyang si Kid noon sa airport. Actually, wala naman talaga si Thalia roon at dinala lang ni Mr. Lee si Kid doon dahil may meeting siya sa may-ari ng airport na iyon na si Mr. Florendo. Wala kasing magbabantay kay Kid noon kaya sinama niya lang ito.
Ngunit noong nanunuod sila ng mga nagti-take off na eroplano, nagulat na lang si Mr. Lee nang biglang tumakbo si Kid papunta sa runway.
"Mommy!" pag-iyak Kid na tila iniisip na naroon ang mom niya sa loob ng eroplanong papalipad na.
Nang mahabol ni Mr. Lee ay niyakap niya ang anak niyang si Kid. Hindi napigilan ni Mr. Lee na umiyak noon dahil sa nakita niyang pagka-miss ng anak niya sa Mommy nito....
"Do you want to have lunch with me?" tanong ni Mr. Lee kay Kid na nasa backseat ng Audi niya. Kahit inis siya sa ginawa nitong pagtakas sa feild trip nito ay hindi mapigilan ni Mr. Lee na mamutawi sa puso niya ang concern sa anak. Afterall kahit gaano pa ka tarantado nitong anak niya, anak niya pa rin ito. At mahal pa rin niya ito.
K I D A L L E N T O N
"Do you want to have a lunch with me?"
Hindi sumagot si Kid. Pero noong hininto ng Dad niya ang Audi nito sa tapat ng isang fastfood chain na may chicken joy at jolly spaghetti sa poster nito sa labas ay nauna nang bumaba si Kid.
M R. P E T E R L E E
Napangiti si Mr. Lee nang makitang pumila na si Kid sa counter ng fastfoodchain kasama ng mga maliliit na bata.
"What a childish man," natatawang sabi ni Mr. Lee.
L U K R E C I A K A M U L A G
"Para!" sigaw ni Lukrecia hindi sa isang taxi kundi sa isang bus. Huminto ang bus sa tapat niya.
Nang sumakay ay pinagtinginan siya mga tao. Hindi niya na lang iyon pinansin at umupo na lang siya sa tabi ng isang lola na may dala-dalang lata ng Bonakid.
Walang ekspresyon ang mukha ni Lukrecia noong umupo na siya sa upuang iyon. Patanaw-tanaw lang siya sa dinadaanan ng sinasakyan niyang bus.
Actually, sumakay na rin siya ng bus two hours ago. Uuwi na sana siya paprobinsnya para magsimula ulit ng bagong buhay doon. Iyon nga lang, sa gitna ng paglalakbay niya, bigla siyang ti-next ni Dudong. Naka-delete na sa contact list nito ang pangalan pero dahil memorize niya ang number ay alam niyang si Dudong iyon:
Sabi sa text:
Baby, usap tayo.
Ayaw na sana ni Lukrecia pero may parte pa rin ng kanyang hypothalamus na gusto ring malaman at marinig ang panig ni Dudong. Kaya nangyari, ito nga, sumakay siya ng bus pabalik sa pinanggalingan.
"Lula? Kanenung mani etu?" tanong Lukrecia sa Lolang katabi sabay turo sa container ng mani na nasa paanan niya.
"Sa lalaking malaki ang tiyansang makatuluyan mo..." misteryonsong ani Lola.
Nanindig ang balahibo ni Lukrecia. "Isang mane vendur ang makakatuloyan ku?" nakangusong sabi niya.
* * *