Finding the Model
A BRIGHT SUNSHINE wakes up Mr. Peter Domino Lee nang dumampi sa pulidong abs niya ang sinag ng araw na lumusot sa bintana ng eleganteng kuwarto niya.
The 37 year old business tycoon was not wearning clothes at all at tanging puting kumot lang na gawa sa silk thread na galing pa ng Vietnam ang tanginv nakatakip mula sa v-line hanggang sa ibabaw ng tuhod niya.
He was a beefy and hunky man kaya't medyo lubog ng kaonti ang well toned katawan niya sa california king size bed niya.
The morning wood was real at ayaw ni Mr. Lee ang pakiramdam na iyon kaya nagmadali at badtrip niyang idinilat ang naningkit niya pa niyang mga mata.
The room was a combination of black and white interiors kung saan sa ibabaw ng head rest ng puting california king size bed ay nakadikit sa puting pader ang pugot na ulo ng isang deer na gawa sa adobe.
The floor was made of dirty white marble tiles.
Sa tapat naman ng kama ay may isang itim na cabinet kung saan nakapatong ang 70 inches na TV na pang-design lamang sa kuwarto ni Mr. Lee. Hindi kasi mahilig manuod ng TV ang guwapong lalaking ito. He prefers to read than watch news.
There is a sofa next to the wide window with white frames kung saan tumatagos sa mga silip ng itim na kurtina ang liwanag ng bukang liwayway patungo sa abs ni Mr. Lee.
The who room as well as the whole modern mansion was designed by Ezrael Montefolca---hubaderong pintor at interior designer na kasama ni Mr. Lee sa isang pribadong grupo ng na tinatawag na Professional Boys Club. A club which consist of 17 demi-god like male professionals.
Mr. Lee lazily stood up as he scratched his disheveled hair. He went to the bathroom, urinated there and took his shower.
Masayang umagos ang tubig sa katawan niya mula sa shower pump. At kung nakakatili lang ang mga bulang dumadaloy sa pecs at muscle canals ni Mr. Lee ay paniguradong napuno na ng tili ang buong shower room.
Mr. Peter Domino Lee is the owner of FEEL FREE company. Isang kompanya na nagpo-produce ng mga c0ndom. C0ndom na iba't-iba ang kulay at flavors.
Well, Mr. Lee's favorite flavor is strawberry. Matamis na maasim.
Parehong Chinese ang mga magulang niya na nag-migrate sa Pilipinas noong February 04, 1978. He was still two years old that time at ang kinamulatan na niyang environment ay ang lugar kung saan maraming gumagawa ng dekalidad sapatos: Marikina City.
Dalawa lang silang anak ng mga magulang nila. Ang isa ay si Raver Lee; 28 years old na ngayon at may sarili na ring kompanya ng mga contraceptive pills. Kasama rin ito sa Professional Boys Club.
Malaking hamon sa kanilang magkakapatid na sundan ang yapak ng kanilang mga magulang. May business din kasi itong producer ng mga sapatos. Top leading producer ito ngayon sa buong bansa at kung ikumukumpara sa kompanyang itinayo nilang magkakapatid ay wala pa itong kalahati sa success ng kompanya ng mga magulang nila.
Hindi naman sa nagkukumpetensiyahan ang magkakapatid sa pagpapalaki ng kompanya nila pero hindi lang talaga nila maiwasang hindi ma-pressure dahil sa success na natamo ng mga magulang nila.
After graduating college from Wilson University, they started building their businesses. Bagay na hindi tipikal na ginagawa ng isang college graduate pagkatapos mag-college.
Mula pa sa mga ancestors ng pamilyang pinanggalingan nila, they are always thought na ang pagiging empleyado sa isang kompanya ay hindi makakapagbigay sa kanila ng financial freedom. A kind of freedom which 90% of Filipinos don't have. Simply because Filipinos are thought to study hard, have good grades, and work hard until they retire.
However, Chinese people are thought differently. They are thought to study hard, earn good grades and build their own company and attain financial freedom. Well hindi lahat pero halos karamihan sa kanila ay tinungo ang daang iyon.
Mr. Lee believes na may dalawang klaseng tao lang sa mundo. Mahirap at mayaman. Mahirap: misinformed. Mayaman: well informed.
Chinese people go crazy kung bakit ganoon ang mindset ng mga Pilipino. That Juan thinks that the only way to get rich is to have a stable job. Well, that's not true for them. Because having a job means bartering your time for a small amount of money. And for them, hindi pera ang mahalaga. Kundi oras.
A lot of people says time is gold, but not all people mean it.
Sa mga discussion ni Mr. Lee kapag naiimbitan siya ni Sir Cupid Lopez (Isa pang miyembro ng Professional Boys Club) na mag-bigay ng talk about financial freedom sa Wilson University, palagi niyang dini-differentiate ang oras niya bilang CEO ng FEEL FREE Company at ang oras ng isang simpleng empleyado.
Ang isang ordinaryong empleyado ay nagta-trabaho ng walong oras sa isang araw.
Ang isang CEO naman na kagaya ni Mr. Lee ay may 1000 empleyado na nagta-trabaho ng walong oras sa isang araw.
Therefore, it is safe to say that Mr. Lee has 8,000 hours a day.
Multiplication. Basic math. Hindi kailangan ng matinding calculation. Pero hindi minsan naiisip ng mga ordinaryong pinoy. Reason: Because most of the Filipinos are misinformed.
Walang masamang maging empleyado, that's true lalo na't passion mo talaga ang trabahong iyon.
Walang masamang maging teacher, sundalo, piloto, doctor, engineer o lawyer pero wala rin namang masamang maging mayaman habang tinatahak mo ang propesyong iyon.
Mr. Lee is a photographer and a CEO at the same time.
Piloto. Doktor. Guro. Yayaman ka ba sa mga propesyong iyon? Yes? Maybe?
Siguro in some ways, depende na rin sa level ng iniisip nating "Mayaman" na talaga. Iba-iba rin naman ang mga tao eh. Kaso nga lang, sa mga propesyong iyon: ang oras mo ay hindi mo na oras. Because in those professions, you are bartering your time with money. Ang malungkot pa rito, dahil nga sa kagustuhan nating matulungan ang pamilya natin, we work hard so much to the point na wala na tayong oras sa kanila. At ang mas malala pa, those kind of professions are taxed heavily. Habang si Mr. Lee ay ay wala na halos mabayaran na tax at minsan ay ms malaki pa ang tax na binabayaran ng sekretarya niya.
Walang masamang maginv guro, piloto, doktor o kahit ano pa man pero hindi ba mas magandang mayaman ka habang nagtuturo, nagpapalipad o nanggamot ka?
Infact, ang Professional Boys Club na kinakabilangan ni Mr. Lee ay hindi lamang orginasasyon ng mga guwapong lalaking propesyonal. Kundi mga propesyonal na may ari ng mga businesses and large paper assests who shares the same interest in girls and attaining financial freedom.
Mr. Lee likes bartering. He likes to barter his money with the time of his talented and awesome employees. Kompleto ang organizational chart niya. From managers down to janitors. Kaya ang nangyayari, minsan ay puwedeng hindi na siya pumasok sa kompanya niya.
He's only there kung talagang may importanteng meetings. But most of the time, he travels around the world taking awesome pictures, simply because he has financial freedom. Cooool.
When his company FEEL FREE was just two years old, he met Thalia Cheng sa Germany. Isang modelang half Korean at half Chinese. That time, he was looking for a model para sa packaging ng c0ndom product ng company niya.
Amindo siyang na-attract siya ng sobra rito kaya niyaya niya itong mag-modelo sa product ng company niya. And during the photoshoot, kung saan ay mismong si Mr. Lee ang photographer ay may nangyari sa kanila.
Nagsimula iyon noong aksidenteng matanggal sa katawan ni Thalia ang tanging pink silk na natapis sa napakakinis niyang katawan.
Pinulot ni Mr. Lee ang pink silk at iniabot iyon kay Thalia, yet Thalia declined. She said, "I want you undress too Mr. Lee."
Gulping, the hunky and beefy Mr. Lee agreed. May nangyari sa kanila sa studio.
Nabuntis si Thalia. Ikinasal sila. Nanganak si Thalia pero pagkatapos ng apat na taong marriage nila, biglang nawala si Thalia. And the only thing that she left for Mr. Lee was a letter telling na sumama na ito sa ibang lalaki.
Broken and devastated, Mr. Lee cried for several nights and got depressed---almost loosing his company. Yet someone make him stop his depression, it was his son KID ALLENTON LEE.
He continued his life for his son while wondering kung nasaan si Thalia.
Iyon nga lang ay mas lumalala pa ang pagiging playboy niya noong nawala na si Thalia. Iba-ibang babaeng ang nakakasama niya sa bahay niya bawat gabi. Kaya niyang gawin iyon simply because he has the money. And it is his only way to get revenge on what Thalia has done on him: ang paglaruan ang mga babaeng nakakama niya.
Ngunit ang kapalit naman noon ay ang paglayo ng loob ng anak niyang si KID ALLENTON sa kaniya. Ngayon ay seventeen years old na ito at kagaya niya at lapitin din ito ng babae.
"Dad..." Narinig ni Mr. Lee na kumatok ang anak niya sa kuwarto. Kakatapos lang niyang mag-shower kaya lumabas na siya.
Pagkalabas niya ay nagulat na lang siya nang nasa harapan na niya si KID ALLENTON. A very handsome teenager who has the eyes of his half Korean Mother and has the lean body like his father way back when it was still a teenager.
"Oh shocks KID! Ba't ka ba basta-bastang pumapasok ha?" sigaw ni Mr. Lee sabay takip ng pribadong parte niya.
"Tsk," ngumisi si Kid. "As if ngayon ko lang nakita 'yan Dad. Sa dami ng gabing nalasing ka't iniiwan ka ng mga babae mo rito sa kuwarto mo, sa tingin mo bago pa sa'kin 'yan?" sabay tingin sa kamay niyang tinakpan ang bakal niya.
"Ano bang kailangan mo Kid?" ani Mr. Lee sa anak niya.
"Kailangan ko ng ten thousand Dad."
"Ten Thousand? Para saan? Ibibili mo na naman ng bagong gadget? Hindi ka na ba nagsasawa sa mga nakatambak na gadgets sa kuwarto mo?"
"May fieldtrip kami Dad," lame na sagot ni Kid Allenton.
"Feildtrip? Bawal na ngayon 'yan ah?" tanong ni Mr. Lee sa anak niya at maya-maya pa ay pinakitaan siya nito ng isang papel na mula sa Wilson University.
"Tss," naiinis na ngumisi si Mr. Lee bilang pagsuko. "Just wait for me, and I'll get dressed okay?"
"Late na ako Dad."
Napaawang si Mr. Lee sa sinabi ng anak. "Can you just wait?"
Akmang babalak ulit si Mr. Lee sa shower roon nang biglang kinuha ng anak niyang si Kid Allenton ang kanang kamay niya na nakatakip pa roon sa parteng iyon.
"Sign this check Dad," lame pa ring sabi ni Kid sabay lagay ng ballpen sa kamay ng Dad niya.
Walang nagawa si Mr. Lee kundi pirmahan ang tsekeng may lamang 10,000 pesos.
"Thanks Dad." Walang emosyon siyang niyakap nito tsaka umalis.
Hindi na nakapagsalita si Mr. Lee at nagbihis na lang.
His son Kid Allenton really grows up rude and lacking to posses the right manners. Dahil na rin siguro sa hindi niya ito nabantayan ng maayos habang lumalaki. At dahil na rin siguro sa galit nito sa kanya ay kahit anong pagdidisiplina ang gawin niya rito ay hindi ito tumitino.
Mr. Lee knows that Kid Allenton blames him for the riddance of his precious mother Thalia. Ilang beses nang in-explain ni Mr. Lee sa anak niya na si Thalia mismo ang nang-iwan sa kanila, yet Kid Allenton refused believe his answer.
Walang ibang nagawa si Mr. Lee kundi ibigay ang mga gusto ng anak. Lahat ng luho nito. Kid Allenon grows spoiled. Hindi gaya noong bata pa sila ng kapatid niyang si Raver na halos hindi sila bigyan ng baon ng Chinese nilang mga magulang.
Mr. Lee contacted Kid Allenton's P.E. instructor Sir Boompa at nakumpirma nga nitong may feild trip ngang pupuntahan ang anak niya.
After having his breakfast that was cooked by his Chef sa mansyon niya ay nagpunta na si Mr. Lee sa FEEL FREE Company. He drove his own Audi at medyo natagalan siya kasi medyo na-traffic siya along the way.
He parked his car sa parking area ng building at nang pumasok ay nagsiyukuan ang mga staff sa may foyer ng building.
General Rule: Itataas lamang nila ang mga ulo nila kapag nilagpasan na sila ni Mr. Lee.
"Sir, magsisimula na po ang meeting in just five minutes!" sinalubong agad siya ng sekretarya niyang si Marie. Kasama ng ibang nagpapa-sign ng documents kay Mr. Lee ay pumasok na ito sa glass elevator.
Pagkarating sa 9th Floor ay naglakad siya pakaliwa at nang makarating sa conference room kung saan naghihintay ang kaniyang mga department heads ay mabilis niyang binato ang isang tanong....
"Hindi pa rin nakikita ang model na gusto ko?" seryosong tanong ni Mr. Lee na nagpangatog sa mga binti ng mga head ng departments na naririto ngayon.
Isang buwan nang hinahanap ni Mr. Lee ang isang babaeng sinagip niya mula sa pagtalon sa isang tulay. Na-flat-tan siya ng gulong noong pauwi sa bahay niya at nakita niya nga ang babaeng iyon.
The girl was estimated to be 27 years of age. May suot na heels na pangsimba. Paldang puti na pang-holy communion at may suot na blouse na pink na pang semana santa. May magulong bangs. Maputi ngunit naninilaw ang balat. Naka-pony tail ang buhok na kulay brown at may kakaibang lengguwahe. Madiin itong managalog.
At noong sinagip niya nga ito ay ang huling sinabi nito bago tumakbo palayo ay ang dalawang katatang.... "DEMUNYO KA."
Mr. Lee found that woman weird yet unique. At noong time ding iyon ay naghahanap sila ng weird na magmo-model na packaging ng c0ndom ng FEEL FREE. Tipong as weird as Mommy Dionisia advertising Pera Padala.
"Sir, may progress na po ng paghahanap sa kanya matapos na makita natin ang mukha niya. Alam na namin ang pangalan niya sir," ani ni Jerms, head ng promotions department.
"Anong pangalan niya?" kalmado ngunit curious na tanong ni Mr. Lee habang naka-upo sa swivel chair na at nakatanaw lang sa mahabang table sa harapan niya kung saan sa bawat upuan ay nakalatag ang mga automatic microphones.
"LUKRECIA KAMULAG SIR," buong pusong sabi ni Jerms na head ng promotions na naging dahilan upang magpigil ng tawa ang mga matataas na officials dito sa conference room.
Tanging si Mr. Lee lang ang seryoso at hindi natawa.
"Lukrecia Kamulag," humalumbaba si Mr. Lee. "Hahanapin kita no matter what happens," dagdag niya.
Maya-maya pa ay naalala niya ang mukha nito at ang dalawang katagang sinabi nito matapos niya itong sagipin...
"Demunyo ka."
* * *