Tell me lies
Tell me sweet little lies
(Tell me lies, tell me, tell me lies)
Oh, no, no you can't disguise
(You can't disguise, no you can't disguise)
Tell me lies
Tell me sweet little lies
(Fleetwood Mac - Little Lies)
(Kimberley)
Ik kan niet bij Vince komen. Ik mag niet van Kris. Het is om gek van te worden!
Nu weet ik niet of Vince het voorval van twee dagen geleden nog weet of niet. Maar ik heb andere zorgen.
Dat kleine meisje Ellen. Ik weet niet wat het is met haar, maar ik vertrouw haar niet. Ze is anders. Slecht anders. Geen normaal mens, denk ik.
Ik bedoel: op je zesde kun je toch niet het alfabet, alle tafels der vermenigvuldiging én de geschiedenis van het Ijzeren Imperium opnoemen? Ik bedoel maar...
Daarbij houdt ze mij constant in de gaten. En als ik haar blik dan vang, kijkt ze snel weg. Eng meisje.
Hope en Valentine zijn als twee moeders voor haar. Als ik ze zoek, zijn ze altijd bij het meisje. Net zoals nu. 'Hey, Kim! Wil je dit eens vasthouden?'
Hope duwt me een kleedje in de handen. Valentine is bezig met een ander kleedje aan te doen bij het meisje. 'Hey, Kim!', begroet ze zonder om te kijken. Ik leg het kleedje op de tafel achter me en zeg: 'Hey.'
'Kunnen we iets voor je doen?' Valentine gaat rechtstaan en bekijkt haar werk met de handen op haar bekken.
'Ik vroeg me af of ik nieuwe kleren zou mogen gaan halen in die reuze kleerkast.' Met een frons draait Val haar op. Hope neemt Ellen bij de hand.
'Natuurlijk kun je dat. Zeg me niet dat je al bijna een maand met dezelfde kleren rondloopt, heh?' Ik haal schuldbewust mijn schouders op en grijns. Val gooit haar handen in de lucht. 'Dat méén je niet!'
'Weet ik het, ik vond hier en daar een T-shirt en switchte die, maar ik vind geen meer...' Valentine steekt kordaat haar arm door die van mij.
'Kom, arm schaap, dan zoeken we wat kleren voor je. Hope, Ellen, gaan jullie mee? Dan kunnen we direct allemaal andere kleren kiezen.' De twee meisjes glimlachen en volgen ons naar de grote inloopkast.
Hope speelt wat met Ellen en gooit haar in de lucht. Het kleine meisje gilt het uit van de pret. Het ziet er dan een lichtgewicht uit, Hope moet toch even puffen.
'Vind je dit leuk, Ellen?'
'Nee', mokt het meisje speels. Hope grijnst en gooit haar nog eens op.
'Lieve, kleine leugenaar', lacht ze verder. Ze meent het niet.
Ik loop zoveel mogelijk vooraan, ver weg van de twee. Al dat gedoe, ziet Hope niet dat ze wel degelijk een leugenaar is? 'Hier is het.' Val en ik duwen tegen een grote deur en daarachter is de grote zaal vol met kleren te zien. Dit hebben ze doorheen de jaren verzameld. 'Meisjes links, jongens rechts. De jurken hangen daar, broeken daar, pulls daar en T-shirts daar. Hemdjes dragen we door elkaar, dus die liggen in het midden. Natuurlijk is een roze hemd meer voor de meisjes, maar daar kijken we niet naar.' Even voor de duidelijkheid: ze bedoelt dat er een grote box vol met hemden in het midden van de zaal staat, want de hemden kunnen zowel meisjes als jongens dragen. Simpel.
'Maar broeken...' Ze houdt haar hand op, zodat ik stop met spreken.
'Broeken zijn een andere categorie. Nu, hup, zoek wat uit.' Ze geeft me een duwtje in de juiste richting. Ik grijns naar haar en zoek een leuke broek uit met een simpel hemdje. In beide zit een grote scheur, maar dat boeit me niet. Ik trek ze aan achter een van de hoge muren en leg mijn vorige op hun juiste plek.
'Dank je', zeg ik tegen Valentine, die zelf ook wat anders aanheeft. Een roze T-shirt en een zwarte jeans. Hope en Ellen zie ik nergens, dus ik neem aan dat ze niks gevonden hebben. Nu ja, dan heb ik Valentine even voor mezelf. 'Dus, wat vind jij van Ellen?'
'Ze is superlief! Haar gezichtje, zo schattig! En oh, als ze lacht, die lieve kuiltjes die tevoorschijn komen!', kirt ze meteen. Ja, wat zeg je daar op, heh? Dat je dat kleine "droomkind" helemaal niet mag? Ik zie het al voor me. Als een beschermende moeder zou Val Ellen beschermen van mij en me nooit meer willen zien. Zo'n type is ze wel, volgens mij.
'Ja, zoiets denk ik ook...' Ze heeft niet door dat ik het helemaal niet meen.
Gelukkig komt dan opeens uit het niets een jongen van ongeveer twaalf op ons afgelopen. Hij roept mijn naam. 'Jij bent Kimberley, toch?' Hij is buiten adem. Valentine fluistert me in het oor dat hij Bryan heet.
'Ja, dat ben ik.' Bryan neemt mijn hand beet.
'Kom snel mee, Vince vraagt naar je.' Vince?
Ik werp Val een vragende blik, maar ze maakt al gebaren dat ik voort moet maken. Nou, blijkbaar zit ze er helemaal niet mee in dat ik zo goed met haar ex overeen kom. Bryan trekt me mee tot aan de ziekenzaal. Kris heeft me heel duidelijk gemaakt dat ik niet bij Vince in de buurt mag komen, maar blijkbaar is hij van gedachten verandert.
Bryan duwt de klapdeuren open en laat mij alleen achter bij Vince. Ik weet direct dat er niemand anders is. Kris is er niet, anders zou ik hem zien rondrennen van hier naar daar en weer terug. Altijd druk bezig, die Kris. Hij denkt trouwens nog steeds dat ik hem niet zal verraden. Van alle mensen hier denk ik dat hij de domste is, dokter of niet.
Ik kuch ongemakkelijk. Vince ligt op een ziekenbed, naar het plafond te staren alsof zijn leven er vanaf hangt. Ik herinner me nog dat ik op zo'n ding lag, terug in het ziekenhuis in Sector A. De robotarmen die me op mijn plek hielden en de spiegel boven me, waar een totaal ander persoon terugkeek. Is dat een goeie of een slechte herinnering?
'Durf je niet naar me toe komen?', vraagt Vince uit het niets. Ik had niet door dat ik aan het wegdromen was, maar schrik nogal hard van zijn stemgeluid.
Gelukkig moet ik dan grijnzen om zijn woorden en ga ik naar hem toe. 'Zet je', zegt hij en wijst naar het stoeltje naast zijn bed. Hij kijkt toe hoe ik ga zitten. Engerd. Lieve, sexy en mooie engerd... Misschien wordt Vince wel een nieuw woord in het woordenboek met als beschrijving 'lekker dier'. Ja, zie het al voor me... Zou je dat kunnen aanbevelen? Weer droom ik helemaal weg. 'Kim? Kimberley?'
Ik schiet wakker. 'Huh? Ja? Is er iets?'
Vince toont geen emotie. Normaal gezien zou hij mijn onoplettendheid best grappig gevonden hebben. 'Ik vroeg je wat.'
'Wat dan?'
'Wat er twee dagen geleden gebeurd is. Ik weet dat ik Ellen hierheen heb gebracht, maar daarna ben ik het kwijt...' Ik had me ons eerste gesprek anders voorgesteld. Iets van 'kom, we gaan die bijna-kus overdoen'. Blijkbaar niet.
Maar gelukkig weet hij niet meer wat er gezegd is. Ik laat bijna een zucht van verluchting, maar houd hem gelukkig nog in.
'Oh.' Ik slik. Wat moet ik gaan zeggen? 'Ik heb de robot een pak rammel gegeven en dat was het.' Vince lijkt niet verbaasd.
'Jullie leken elkaar te kennen.' Shit, heeft hij dat wel onthouden?
'Oh. Wel ja, de R-familie is redelijk bekend, het kan zijn dat hij bij mijn bazin thuis geweest is...' Hij heft zijn kin op en vernauwt zijn ogen. Ik kijk weg, naar mijn schoot en mijn handen. Mijn nagels zijn vuil. Ik moet dringend in de douche. En misschien wat olie drinken...
'Hoe ben je eigenlijk weten te ontsnappen?'
'Toen ze niet thuis was.' Dat is het meest voor de hand liggende dat je kunt antwoorden.
'En niemand is je komen achtervolgen toen ze doorhadden dat je weg was?'
'Nee.' Ik kuch nogmaals en blijf naar mijn handen kijken, bang voor zijn doordringende blik.
'Nou, heb jij even geluk gehad.'
'Zeg dat wel.' Wat een droog gesprek. 'Waarom moest ik eigenlijk komen?' Ik kijk op, terug in zijn ogen.
'Ik wou weten wat er gebeurd is, dat is alles.' Ik zie een beetje onzekerheid in zijn ogen. 'Maakt Ellen het goed?' Zijn stem klinkt niet meer zoals een politie die een verdachte verhoort. De stemming in de kamer wordt merkbaar lichter. Ik haal eens diep adem. 'Ja, Hope en Valentine zien haar als hun kleine zusje of zo. Misschien zelfs hun eigen kind.' Daar moet Vince om lachen. Ik ben blij dat hij nog eens lacht. Hij ziet er veel mooier uit zo. Niet dat hij niet mooi was, nee, integendeel.
'Ja, dat klinkt als hun.' Het gesprek valt weer stil. Vince kijkt voor zich uit en ik weer naar mijn handen. Zo lijkt het toch, ondertussen kijk ik eigenlijk naar een opspringend symbooltje op mijn Visier. Mijn mailbox. Hoe kan het dat ik onder de grond bereik heb?
Als ik het bericht open, verklaart het mijn vraag. De verzender is de militaire basis van het Ijzeren Leger, die kunnen waar dan ook uitzenden met hun apparatuur. Hoewel ze geen zenders voor onder de grond hebben.
Beste juffrouw R26,
Graag delen wij u mee dat we uw bericht ontvangen hebben.
Nou, zouden ze hem ook begrepen hebben dan?
We snappen uw ongemak en gevoel van nutteloosheid. Echter duurt het ons te lang en hebben we drie extra eenheden ingezet om uw taak te (helpen) volbrengen. Aangezien u er twee van onthoofd hebt - wat we niet appreciëren - zult u toch nog langer moeten blijven. We weten uw exacte locatie, maar aangezien u onze hulp niet aanvaardt, staat u er verder alleen voor.
Onze derde informant zal voortaan de verdere informatie doorsturen. Ze heet Ellen E4, gelieve haar niet te onthoofden. Dat zou alleen maar problemen voor u en uw geliefde mensen opleveren.
Bedankt voor uw aandacht en heb een fijn verblijf. We zien u over enkele dagen.
De militaire basis, IL
Geen 'met vriendelijke groeten' of 'moge het ijzer nooit roesten'. Hoe grof. Maar wat nog grover is, is dat de derde informant zich onder ons bevindt.
En dat het een klein meisje is, maakt het helemaal op en top! Ik wist dat er iets vreemds aan haar was.
'Kimberley? Scheelt er iets? Je ziet nogal bleekjes.' Ik sluit mijn mailbox en zie dat Vince bezorgt naar me kijkt.
'Oh, nee, er scheelt niks.' Zou ik het hem vertellen? Moet hij het weten dat het meisje dat hij "gered" heeft, een verraadster is? Een ijzeren verraadster? Maar... Mijn verhaal weet hij ook niet. En mij heeft hij - eigenlijk Valentine - ook gered.
Beter van niet. 'Nee, echt, er scheelt niks.'
'Oh, nou goed dan.' Snel van onderwerp veranderen!
'Gaat alles wel goed met jou?'
'Wat hoofdpijn. En als ik probeer te vissen naar wat er gebeurd is in de tunnels, wordt de pijn alleen maar erger. Soms heb ik nogal vreemde lachbuien en soms voel ik me suf en leeg. Kris zegt dat het tegen morgen over zal zijn. Gelukkig hoef ik niet meer de hele tijd in het donker te zitten.'
'Nou, morgen mag je hier weg.' Ik glimlach naar hem, maar hij doet niet mee. Dan zie ik het.
Daar, in zijn ogen, zie ik wantrouwen. Geen angst, maar wantrouwen.
Wantrouwt hij mij? Weet hij meer dan wat hij zegt? Hij legt zijn hoofd neer op het groene kussen.
'Kimberley, ik ben zo blij dat je nog leeft', zegt hij dan zo zacht dat ik hem bijna niet gehoord had. Ik heb mijn ultragehoor toch al vaak op prijs gesteld sinds ik hier ben.
'Hoe bedoel je?', vraag ik hem fronsend. Dan beseft hij wat hij gezegd heeft en kijkt hij terug op.
'Dat je niet bent omgekomen in de tunnels, natuurlijk, toen de robots aanvielen.' Eerst ben ik blij, want dat bewijst toch dat hij om me geeft? Maar dan besef ik dat hij 'robots' zei in de plaats van 'robot'. Er waren pas twee robots nadat hij Ellen had weggebracht. Hij moet zeker nog iets weten. En als dat in mijn voordeel of in mijn nadeel is, dat weet ik niet.
'Robots? Meer dan één?', vraag ik zo onschuldig mogelijk. Hij haalt zijn wenkbrauwen op.
'Ja, er waren er toch twee?' Niet zenuwachtig worden, Kim.
'Nee, ik heb er maar één een pak rammel gegeven...' Het lijkt alsof Vince terugdenkt aan die beruchte avond. 'Je herinnert je vast fout door je hersenschudding.' Nu moet ik professioneel glimlachen.
Yeah, totally nailed it. In het Engels klinkt alles zoveel leuker.
'Ja, dat zal het zijn.' Ik ga rechtstaan, weet niet goed wat ik nu moet doen. Kan ik vertrekken?
Daar moet ik niet zelf over beslissen, want dan komen Kris en Falk de kamer binnen.
Beide zeggen ze op hetzelfde moment: 'Kimberley, buiten.' De een wat vriendelijker dan de ander.
Dus ik moet wel naar buiten. Vince sist nog: 'Hij gaat je hart breken.'
Weet Vince dat ik niet van Falk hou maar wel gevoelens heb voor iemand anders?
En dan sta ik buiten, tegenover Falk, die mijn handen omklemt en tussen onze borstkassen houdt. We staan erg dicht bij elkaar, maar Falk kijkt naar onze handen. 'Ik moet je wat vertellen.' Klinkt dat goed of slecht? 'Ik, uhm, ik...'
'Zeg het maar gewoon, Falk', moedig ik hem aan. Hij kijkt op. Ongewild ga ik hem vergelijken met Vince.
Falk is niks vergeleken met Vince.
'Ik maak het uit.'
-----
Hey Shari! Gelukkige verjaardag! Wens je zus ook een hbd! :D Speciaal voor jou, een hoofdstuk ^^.
Nu, wil je iets terug doen? :) Maak een account aan, ajb xd Nee, je hoeft je verhaal hier niet op te zetten, als je dat niet wilt :)
Ok, nieuw hoofdstuk! Falk is a biaaatch :O Maar heh, er moeten ook zulke mensen zijn in het leven xd Voor je woede op uit te werken & om op te kunnen slaan -hint hint-
XoXo
15/04/2014