Oh oh oh...
Trouble troublemaker, yeah
That's your middlename
Oh oh oh...
I know you're no good but you're stuck in my brain
And I wanna know
Why does it feel so good but hurt so bad
Oh oh oh...
My mind keeps saying
Run as fast as you can
I say I'm done but then you pull me back
Oh oh oh...
I swear you're giving me a heart attack
Troublemaker!
(Olly Murs ft. Flo Rida - Troublemaker)
(Vince)
'Wel, wel, wel, wie we daar hebben. Kimberley R26!', zegt de robot en hij wandelt nonchalant en traag op Kim af. Meteen vraag ik me af hoe de twee elkaar kennen. 'Dat is lang geleden. Heb gehoord dat je in een belangrijke missie zit.' De robot kijkt naar mij en ik voel haat opstijgen uit het diepste van mijn hart. Wat een lelijk stalen gezicht heeft dat monster. 'Wat flikflooi je dan met die mens? Een van je typische spelletjes? Verleiden en dan moorden?' De robot lacht om zijn eigen vaststelling. Kimberley en hij draaien ondertussen rondjes, terwijl ik aan de zijlijn sta te kijken. Kim ziet er woest uit.
'Neen, sukkel.' Ik zie dat ze weinig woorden heeft. Of weinig kan zeggen. Ze wil wel iets zeggen, maar kan niet. Mijn wantrouwende deel zegt me dat het aan mij ligt, maar ik onderdruk het. Kimberley en ik zijn vrienden. Vrienden mogen alles van elkaar weten. Toch?
'Vertel me dan... Wat doe je wel met hem?'
'Gaat je niks aan', spuwt ze. Ze staat nog steeds in aanvalspositie, maar toen ze daarnet het gezicht van de robot zag, haperde ze midden in haar beweging.
'Dus het maakt niks uit als ik de vleeshoop nu al neerschiet?' De robot z'n hand verandert in een pistool en richt het op mij in razend tempo. Voor wanneer ik het weet is het ding op mij gericht. Angstig kijk ik naar Kimberley. Ik mag nog niet dood. Ik moet het haar nog vertellen!
'Nee! Niet doen!', schreeuwt Kimberley en ze springt voor me. De robot grijnst.
'Zo zo... Ben je gewend geraakt aan je nieuwe emoties?' Kimberley wordt lijkbleek. Ze draait zich om naar mij.
'Ren', is het enige wat ze zegt. Ik knipper met mijn ogen. Wát moet ik doen? 'Ren, Vince, ren!'
Ze slaat met haar vuisten op mijn borstkas en ik zie dat haar ogen glazig worden. Maar haar ogen blijven droog. Geen tranen. Geen nattigheid. 'Ren!', tiert ze nu. Ik aarzel niet langer meer.
Ik grits het meisje met me mee en ren weg, door de tunnels, terug naar de Koepel. Het kleine meisje kermt in mijn armen. 'Sst... Rustig maar. We zijn er bijna.' Ik probeer haar op andere gedachten te brengen: 'Wat is je naam?'
Ze antwoordt zachtjes en met een ruwe stem: 'Ellen. Mijn naam', hier hoest ze even, 'is Ellen.' Ik ren gestaag door, maar ondertussen luister ik of ik een schot hoor.
'Mooie naam. Die van mij is Vince. Ik ben achttien.'
Haar oogjes gaan even open. 'Ik zes.'
'Leuke leeftijd.' Ze reageert niet meer. Mijn vragen zijn ook op. Snel denken, Vince... Ze moet wakker zien te blijven! 'Hé, kleintje, wakker blijven. Waar kom je vandaan?'
'Ik ben...', haar stem wordt steeds hezer en ruwer. Ze valt bijna weg. Ik geef haar een lichte tik tegen haar hoofd. 'Bij de les blijven, kleintje. Dus, waar kom je vandaan?'
'Straat.' Ik ga de laatste hoek om. Ze valt bijna weg als ik haar neerleg op de bank. 'Dokter! Dokter, kom! Snel! Er is een gewonde!'
Meteen komt Kris aangelopen met een kistje. Gelukkig. Ik kan haar nu met een gerust hart achterlaten. Nu kan ik terug naar Kimberley.
Nog steeds geen schoten. Dat betekent zowel dat Kim nog leeft en dat de robot nog niet dood is.
Ik ren nu harder, want Ellen ligt niet meer in mijn armen. Ik heb dan wel een geweer mee, maar dat zal het verschil niet maken.
'Kim, kom terug naar huis. Je opdracht zit erop.'
'Nietes, nog niet! Wat doen jullie hier trouwens al zo vroeg?'
Een nieuwe, onbekende stem voegt zich in het gesprek: 'Jouw job afmaken, Kimmy. Het duurt al veel te lang.'
'Maar ik heb nog niet alle informatie!'
'Waarschijnlijk heb je er al genoeg. Nu, ksst, aan de kant. Laat de professionals hun werk doen.'
Dat is wanneer ik de eerste klap hoor. Maar ik ben zelf midden in mijn beweging gestopt met lopen. Opdracht? Informatie? Haar job afmaken?
Wat heeft dit te betekenen? Ik wil meer weten. Of... Nee. Nee, dat kan niet. Ze is een mens. Geen robot. Ik heb het vast niet goed gehoord.
Ik stap verstomd verder. Het is niet zeker dat Kim een... Anders is. Maar als ze wel mens is, dan gaat ze dood. En dat wil ik niet.
Ik moet haar helpen.
'Blijf met je vuile stengels van Kimberley af!' Ik sla met het pistool op de achterkant van de robot zijn hoofd. Het haalt niks uit, behalve dan dat ik alle aandacht nu op mij gericht krijg. Ook die van Kim. Haar blik spreekt boekdelen. Ze kijkt bestraffend, want ze zei dat ik moest rennen, maar ook angstig.
Geeft ze om mij?
Door die korte gedachte ben ik even onoplettend en krijg ik mijn eerdere klap dubbel en dik terug. Ik kan het je zeggen, het doet geen deugd.
'Vince! Nee!' Ik zak in elkaar en mijn zicht wordt wazig. Ik weet dat ik op de grond lig, want het voelt koud aan mijn rug. Of misschien is het zweet. Wie weet.
De wazige figuren vermengen zich met elkaar, met hier en daar wat uitsteeksels. De kleurrijke brunette slaat op de zwarte ijzeren figuren. Maar ze krijgt ook enkele ferme klappen terug. Mijn hoofd rolt de andere kant op.
'Tim! Ik dacht dat je mijn vriend was!'
'Je weet dat ik niet weet wat Vriendschap en Vreugde inhoud, Kim. Die Emoties bezit ik niet.'
'Je had ze wel', sist de brunette terug. Geen reactie. Ik zie dat één van de zwarte figuren zijn schouders ophaalt. De regenboog gaat er weer op los en slaat de ene figuur neer. 'Dat zal je leren, sukkel!' Dan stormt ze ook op de andere af en maait die neer. Ze ontwijkt enkele klappen, deelt er zelf een paar uit en raakt precies goed. 'Vuile wezens! Dit is mijn opdracht, niet die van jullie. Geef de boodschap maar door.' Ik zie dat de roze vingers van de regenboog op het hoofd van de zwarte figuur klikt en dan zegt: 'Aan Detector Camèra en de rest die dit ziet. Graag zou ik u willen verzoeken uw agenten thuis te houden en ze een eigen opdracht te geven.
Ik weet wat ik doe en wat ik moet doen van jullie. Deze opdracht is nog niet volbracht.
Met vriendelijke groeten, Kimberley R26, Agent bij het Ijzeren Leger.' Ze sluit iets af en haalt het hoofd van de zwarte vlek. Alles wordt nog waziger, dus ik sluit mijn ogen. Daarna hoor ik nog dat ook het hoofd van de andere er af wordt getrokken.
'Vince?' De regenboog praat vast tegen mij. Ik probeer mijn hoofd om te rollen, maar het lukt me niet. 'Vince, bij de les blijven.' Ze geeft enkele tikken op mijn wang. Ik open zwak mijn ogen, maar doe ze dan weer dicht.
Ik dacht dat een regenboog goed en zachtaardig was. Maar blijkbaar ben ik fout, want ik krijg nog enkele lichte tikjes tegen mijn wangen. Aw. 'Vince! Laat me nu niet in de steek. Kom, we moeten bij Kris geraken.' Ze heft me op - zonder probleem - en laat me glijden op de kleuren van de regenboog naar de pot vol munten en die groene kabouter die hem bewaakt.
'Whiii', zeg ik zwak. Ik ben duidelijk niet meer goed snik.
'Vince? Vince, wat zeg je nu?' Ik krijg nog enkele tikken tegen mijn hoofd. Stomme kabouter, ben je jaloers dat ik wel op de regenboog mag glijden en jij niet?
En oh, zie ik daar een roze eenhoorn?
Ik word neergelegd op de grond. 'Niet te geloven dat ik dit ga doen.' Ik hoor dat de roze eenhoorn diep inademt. 'Vince, weet je nog wat er gebeurt is daarnet? Wat je hebt gehoord?'
Opdracht. Informatie. Haar job afmaken.
Blijkbaar moet ik dat luidop gezegd hebben, want de eenhoorn antwoordt: 'Ja, precies.'
En dan een harde klap tegen mijn slapen en zacht gefluister: 'Het was allemaal maar een droom.'
Het moment erna is alles zwart.
Mijn hoofd bonkt en alles doet zeer. Ik probeer me te herinneren waar ik ben, maar het wil maar niet komen.
'... Lichte hersenschudding. Moet hier een dag of drie blijven. Nee, geen bezoek...', vang ik op. Ik ken die stem, maar er een gezicht op plakken wil maar niet lukken...
'Dokter,' die stem ken ik zeer goed. Zou hem uit duizenden herkennen. Kimberley. 'Het is erg belangrijk!'
'Neen, Kim.' Ik hoor gesnuif en kwaad voetgestamp dat steeds stiller wordt. Blijkbaar is een van de twee weg gegaan. Daarna hoor ik niks meer en val ik weer in een diepe slaap.
De volgende keer dat ik wakker word, hoor ik gesnurk. Het is dan dat ik me terug kan bewegen en mijn ogen openkrijg. Maar ik voel me nog steeds slap en ik weet niet wat er gebeurd is. Wel weet ik dat ik op een van de ziekenhuisbedden van dokter Kris lig. Niet erg comfortabel. Het is dus vast Kris die aan het snurken is. Ik moet glimlachen. Haha, wat een grappig geluid! Ik begin hysterisch te lachen en mijn brein associeert het met meisjesgelach. Waarom moet ik zo lachen? Het gesnurk houdt abrupt op en ik hoor gemurmel: 'Vince? Ben je wakker?' De stem is erg slaperig. Ik hum wat terug. Mijn gelach is plots opgehouden. 'Mooi. Wel, omdat het nu donker is en ik mijn slaap nodig heb, ga ik je nog niet onderzoeken. Je moet blijven liggen, oké? Verder moet je niks doen. Slaapwel.' Aangezien het donker is, haalt de stem een waakzaamheid in me naar boven. Ook al ken ik de man. Het is een soort natuurlijk instinct. Maar ik onderdruk het gevoel en antwoord: 'Slaapwel, dokter.'
Ik word wakker van een deur die dichtslaat. Er komt een rost meisje binnen. Ze zegt: 'Ik kom je halen.'
Ik weet wat de dokter heeft gezegd, maar ik ga moeiteloos rechtop zitten. 'Waarvoor?'
'De onthoofding', zegt ze zonder knipperen. Ik wil vragen wat ze bedoelt, maar ze vertrekt al uit de kamer. Ik aarzel niet en volg haar op de voet. Ze leidt me naar de open plek, wat wij het Plein noemen. Het is net voor de kantine, waar ook mensen uitkomen om het spektakel te kunnen bijwonen. Ik duw me door de heisa heen, om een plekje voorin te bemachtigen. Het meisje is verdwenen op het moment dat ik me in de groep voegde.
Een man komt op het podium. Hij heeft een dikke, grijze snor, maar is helemaal kaal op zijn hoofd. Vreemde combinatie. Hij heeft een microfoon in de hand en het moment dat hij begint met spreken, houdt iedereen zijn mond. 'Welkom allemaal...'
Hij stapt rustig naar voren. '... bij de onthoofding van deze verraadster!' Boegeroep. Ik vraag me af wie er onthoofd wordt. 'Laat haar op de podium komen.' Hij draait zich naar achteren en spreidt zijn arm, als teken dat ze het podium mag opkomen. Nog meer boegeroep. Moest de menigte rotte tomaten hebben gehad, dan hadden ze die gegooid. Er komt een brunette op blote voeten en gescheurde kleren de trapjes op. Een brede man heeft haar vanachter vast bij haar polsen. Ze houdt haar hoofd naar beneden, zodat haar lange haar voor haar ogen valt. Ik kan niet zien wie het is.
Het tweetal houdt stil bij de man met de microfoon, die wel een presentator lijkt. Hij zegt: 'Nog laatste woorden, meid?'
Dan kijkt het meisje op. Maar ik sta naar haar zijkant te kijken, dus nog steeds zie ik haar gezicht niet. Maar als ze spreekt, heb ik de behoefte om haar vooraanzicht wel te zien.
'Ze komen nog wel.' Het meisje zegt het heel rustig. Bijna alsof ze zeker is van haar zaak. Is dat...? Nee... Zou het haar zijn?
Ik baan me een weg naar de voorkant van het podium. Maar nu de show begonnen is, wil niemand dat er iemand in hun weg staat. Dus ze bewegen bijna niet, wat het moeilijker maakt voor mij om doorheen te komen. 'Aan de kant!'
'Ga uw gang, dierbare beul.' De beul duwt het meisje op haar knieën. Ze laat het gewoon begaan. Haar blik is gericht op iets wat niemand kan zien, behalve zijzelf. Ik ben er bijna.
'Ga dan aan de kant!' Eindelijk hebben de mensen door dat ik dringend door moet. De beul maakt zich klaar.
'Wacht!', roept de presentator, 'Ik heb nog iets in petto.' Hij stapt naar het meisje en knielt neer. Ze kijken elkaar aan. Het meisje vol haat, de presentator met plezier.
Net nu ik vooraan sta, gaat de man voor het meisje zitten. Ga dan aan de kant! Ik moet haar zien...
De man zet zijn handen op haar wangen en knijpt. 'Dit voel je niet, hè? Vuil wezen...' De man trekt hard en de huid gaat mee. Iedereen hapt luid naar lucht. Het meisje gilt het uit, maar meer uit woede dan uit pijn.
De huid is gescheurd, en laat een gapend gat achter. De man stelt zich weer recht en gaat naar de achterkant van het podium. Ik kan het meisje zien. Onder de wangen die gescheurd zijn, zit ijzer. Als dat van een robot.
We kijken elkaar recht aan op het moment dat haar hoofd van haar romp getrokken wordt. Een kleine 'krak' is het enige geluid dat er gemaakt wordt.
Kimberley's ogen worden helemaal zwart in de handen van de beul. Net als een computer die uitgaat.
Geknetter van draden zijn het enige stukje van "leven" dat achter blijft in Kimberley's lichaam. Er stijgt applaus op in de zaal.
Maar het enige wat ik doe, is staren.
Kimberley is dood.
----
Hey Shari! xd (Mensen die geen Shari heten, stel je er geen vragen bij, ajb xd) Ik weet gwn dat je dit leest & drm bedank ik je! Ik ben erg blij dat je het mooi vind :D Maar je moet je verhaal hier ook op zetten... Erg simpel: account aanmaken & posten :3 Ik dwing je xd
Hey andere mensen! :D
Nou, snelle update, niet? :D Ik ben trots op mezelf. Kuch. Nee, serieus, ik ben trots :D Volgende hoofdstuk vlot niet zo... Maar het komt wel ;)
XoXo ♥
P.S. Arlia64 => Leen-ieh :)