Kabanata 36
"Stop crying, please..." malambing na bulong ni Reidjan.
Sobrang nasasaktan ako sa ginawa ni Reitius, kahit kailan ay hindi ko inasahan na kaya niyang gawin ang ganoon sa akin. Hindi man lang niya naisip na kasalan at kamalian ang relasyon namin na dalawa?
Hindi ko siya maintindihan sa parte na iyon kahit na alam kong lahat ng kanyang ginagawa ay may dahilan, he has reasons but fuck those wrong reasons! Maling mali na, alam niyang magpinsan kami!
"Alam niya pala ang lahat, matagal na." humikbi ako.
Marahan niyang pinaglaruan ang aking daliri na nasa kanyang hita, his other hand is on my head, gently caressing my hair. Inaalu ako sa pag-iyak.
"I can't believe that he really hid it from me, hindi ganoon si Reitius!" I whimpered. "Nakakainis, ako ang nagmukhang tanga sa lahat! Wala akong kaalam-alam na nasa kanya lang pala ang katotohan!"
Nasasaktan pa ako noon dahil ayaw ko siyang masaktan kapag nalaman ang katotohanan, pagkatapos ay alam naman pala niya? Hindi ko sigurado kung kailan niya nalaman iyon pero sinabi niyang taon na iyon, damn it!
Nahihibang na siya! Akala ko ba matalino siya? Bakit hindi niya inisip ang tama sa mali? Hindi ako maniniwala na ginawa niya iyon dahil sa pagmamahal, I loved him so much but I did the right thing for us! I broke up with him because our relationship was a mistake, was a damn sin!
He let out a sighed and hugged me tighter, he slid his arm on my lower back and kissed my ear. My heart is thumping in pain, without Reidjan I probably get drunk in the bar now!
"He loves you," he mumbled. "Kaya niya nagawa iyon dahil mahal ka niya, I know him. Hindi naman niya iyon gagawin kung walang dahilan kahit mali pa,"
"He doesn't want to break up with you, pero aaminin niya iyon kapag handa na siya. Ganoon ang kanyang ugali."
Ngumuso ako at tiningala siya, he was looking at me already. He gently wiped the tears on my cheek with his thumb and smiled a bit.
He really knows how to make me feel the comfort, kahit nasasaktan ako ay nakakagaan ng loob ang kanyang presensya sa aking tabi. I realize how much I want him beside me, always.
"Stop crying now, Ford is a good man. Hindi niya rin ginustong masaktan ka, and he's hurting, too. I know how much he loves you, it must be really hard for him to let you go... now."
I gulped, huminga ako ng malalim at kumalas sa kanyang yakap. I looked at him directly, hindi niya binitiwan ang aking kamay. Nagtaas lamang siya ng kilay.
"He betrayed you, why are you defending him? Hindi ba dapat ay galit ka sa kanya?" I asked.
"He betrayed us all, pati ang mga kaibigan namin pero hindi ako nagtatanim ng galit dahil kilala ko siya at alam kong may dahilan ang lahat."
"What? Kayong lahat?" singhap ko.
Hindi ako makapaniwala sa nalalaman kong ito, paanong nagawa ni Reitius iyon? Magagawa niya ba iyon? Sa paanong paraan? He was nothing but a fucking perfect man for me. Alam kong napakabuti niyang tao, hindi siya gagawa ng ikakasakit ng kanyang kaibigan.
He chuckled and nodded a bit.
"Tinraydor niya ako, betraying me means betraying us all..." he breathed in. "Binaliktad niya rin ako," he smirked mockingly.
Kumunot ang noo ko.
"What? How did he do that? Binaliktad ka sa paanong paraan? Bakit niya gagawin iyon sa'yo? You were bestfriends!" I snorted. "At hindi siya ganoong klaseng kaibigan!"
Hindi siya ganoon, hindi siya magtatraydor kanino man pero habang tinititigan ko si Reidjan ay alam kong totoo lamang ang kanyang sinasabi sa akin. I can't believe this shit!
If that's the case, I probably don't really know Reitius at all. He's nothing but a fake! Damn it!
He sighed, marahan niyang hinila ang braso ko para ilapit sa kanya. Kumalabog ang dibdib ko pero nagpaubaya na sa kanyang gusto, he snaked his arm around my waist and chuckled softly.
"You don't have to know that, you should not hate him. He was my best friend, Zhera. Kilala ko siya, hindi niya rin iyon ginusto. Nadala lang siya ng insecurities," he said.
I gasped, napailing iling ako dahil sa panghihina. Sa taong nagdaan na naging kami ni Reitius noon, lahat iyon ay wala siyang ginawang masama o mali sa akin kahit kailan.
Sadyang hindi kapani-paniwala ang lahat ng nalaman ko sa kanilang pagkakaibigan, hindi ko lang matanggap na magagawa ni Reitius sa kanilang magkakaibigan iyon. I trusted him, so much and his friends trusted him, also!
"He was perfect, iyon ang tingin ko sa kanya. Wala siyang ibang ginawa kundi ang pasayahin lang ako noon, kaya hindi talaga ako makapaniwala na miski pala kaibigan niya ay kaya niyang gawan ng kwento."
He deeply inhaled.
"He has reasons, Zhera. Hindi natin alam kung ano iyon, lahat tayo ay may kanya-kanyang dahilan."
"I can't understand," umiling ako. "Ibig sabihin lang noon ay hindi talaga totoo ang Reitius na minahal ko noon, I loved a mask. Fake."
Pumikit siya ng mariin.
"You will understand, soon... but you should not hate him, huh?" malambing niyang pakiusap. "You are cousins, hindi ka dapat magalit sa iyong kapamilya."
Matalim ko siyang tiningnan, he laughed and shook his head.
"Joke lang," he said. "But you really should not hate someone, just forgive, Zhera..."
I scowled. "Baka mask ka rin, huh?"
Baka mask din siya, mabait sa harapan ko pero kapag nakatalikod na ay magtraydor na rin. Mahirap na talagang magtiwala ngayon, hindi mo na alam kung ano ang totoo sa hindi.
Mahirap manghula dahil lahat ay may kakayahang maging peke, may kakayahang magsuot ng maskara. May kakayahang magsinungaling at mangloko ng tao.
Like Reitius, I couldn't hate him for what he did. Minahal ko siya, oo, pero ngayon ay wala na akong dahilan para muling magtiwala sa kanya. Hindi man ako magalit sa kanya ay hindi ko na rin siya magagawang pagkatiwalaan.
We can't be friends...
His lips protruded.
"I was wearing a mask," he chuckled. "Noong mga araw na hindi ko pa masabing mahal kita, I need to pretend that you were just nothing to me, na lahat ay talagang palabas lang sa atin... but damn, baby, that was so hard and painful."
Namilog ang mga mata ko, nanatili akong nakasandal sa kanyang braso. Hindi ko na siya kayang tingna ngayon dahil sa sobrang kaba ko, he was confessing, huh?
My heart is pounding so fast, damn. Siya talaga ang may kakayahang magpatibok ng ganito kabilis at nagawawala ang puso ko sa aking dibdib na parang gusto ng lumabas dahil sa kasiyahan.
"I didn't expect you have feelings for me, hindi ako makapaniwala roon..." I pouted. "Wala ka namang pakealam, e. Parati ka lang malamig at pormal makitungo kaya wala akong maramdamang espesyal."
He chuckled.
"Kasi nga, I wore a mask!" he pinched my cheek. "But I was always stunned whenever you were near me, whenever we hold hands, and even when you're just talking. Kaya hindi rin ako nakikipag-usap masyado."
"And, I know you were in loved with someone. I need to shield myself from you, I need to keep my distance because you're in a relationship."
Napahugot ako ng malalim na hininga, I can't talk. I just can't, I love listening to him. He's my damn music, shit! He's really too much, naiinis ako sa aking sarili dahil napakamanhid ko pala noon.
Alam kong kakaiba ang kaba ko tuwing malapit siya, lalo na noong nagkakasama kami dahil sa kailangan naming umarte sa harapan ng Daddy ko. Pero hindi ko pinapansin ang mga wirdong pakiramdam ko sa kanya dahil bulag ako sa pagmamahal kay Reitius noon.
Alas otso y media ng gabi nang magising ako, halos mapasinghap ako dahil nagising akong nakahiga sa ibabaw ni Reidjan!
What the hell?
Huminga ako ng malalim at napangiwi, maingat kong tiningala ang kanyang mukha. He's quietly sleeping, red lips a bit parted, his hair is messy and he look like a sleeping prince! Kahit tulog ay marangya pa rin ang kinalabasan, hindi na nawala iyon sa kanya.
I deeply inhaled and a small smile crept on my lips. Marahan akong umusog para hindi siya mahirapan sa aking posisyon sa kanyang ibabaw, he moved a bit and gasped.
Lumipat ako ng pagkakahiga sa bandang sandalan ng sofa at agad naman siyang humarap sa akin para yumakap.
Hindi ko alam kung paano kami nagkasyang dalawa sa sofang ito pero iyon ang pinaka kumportable kong pagtulog. Chandelier in the ceiling is dimmed, madilaw ang kulay kaya hindi masakit sa mata.
Humarap ako sa kanya para yumakap, I buried my face on his chest and sniffed there. I bit my lower lip and smiled, pumikit akong muli para habulin ang antok.
I didn't know that cuddling with him would be this way comfortable, pakiramdam ko'y nakahiga ako sa pinakamalambot at pinakakumportableng higaan kahit na masikip.
Reidjan is my comfort zone.
He's my happiness now.
I hope he would not leave my side, gusto kong parati lang kaming ganito at magkasama pero alam ko namang hindi iyon pwede dahil kailangan niyang mag-aral sa Maynila at ako naman ay dito sa Isla Verde.
"Tara na! Swimming!"
Panay ang sigaw ni Lavern sa amin sa malayo, tumatakbo na siya patungo sa dalampasigan. I giggled and waved my hand, Reidjan was holding my other hand while we're walking to follow Lavern and Kienzo.
Cadence couldn't be with us because she have classes, sayang nga dahil minsan nalang kaming nakakapagswimming simula noong nag-umpisa na rin ang tag-ulan. Ngayon ay madilim ang kalangitan, halatang magbubuhos ng ulan mamaya.
Well, masaya naman ang ganoon.
"You know how to swim?" he asked me.
Umapak ako sa parte ng buhanginan na nalalapatan ng tubig. The water is cold, sumobra ang ganda ng tubig na asul ngayon. The birds flying were chirping like they have to find some place to go because the rain is coming.
Umiling ako.
"Hindi, kaya nga dito lang ako." I laughed, binitiwan ko ang kanyang kamay at sinenyas sa kanyang sumama kila Deshawn sa pagligo sa malalim na parte.
He rolled his eyes and sneered, he quickly held my hand again and pulled me. Napasinghap ako nang mabilis niya akong hilahin patungo sa malalim.
Panay ang tili ko dahil hindi ko maramdaman ang buhangin sa ilalim, sign that we've got too deep!
He laughed so hard, naramdaman ko ang kanyang braso na pumalupot sa aking baywang.
"Reidjan!" sigaw kong muli, I wiggled my feet.
Tumawa siya, Kienzo and Lavern are laughing at me. Bigla akong nainggit sa kanila dahil marunong silang lumangoy at ako ay hindi, kaya madalas akong hindi nag e-enjoy sa beach.
"I won't let you drown," he said.
Hindi nawala noon ang takot ko sa malalim na parteng ito.
"Ano ba!? Ibalik mo ako sa mababaw!" sigaw ko, mabilis akong yumakap sa kanyang leeg para hindi malunod kung sakali.
"Tss, you won't enjoy there!" lumakad siya patungo sa floater na dala ni Lavern at hinila iyon.
"Mamaya malunod pa ako! Nakakainis ka!" singhal ko.
Umiling siya at napangisi, marahan niyang tinanggal ang braso ko sa kanyang leeg at saka ako binuhat mula sa baywang para maiangat sa floater.
Naupo ako roon at ngumuso sa kanya.
"Okay na?" he raised a brow and chuckled.
I nodded, umayos ako ng pagkakaupo sa donut floater na sakto ang laki para sa akin at dumapa roon para bumilad sa hindi gaanong masakit sa balat na araw.
He inhaled deeply and removed his shirt, kumunot ang noo ko at handa na siyang sermunan dahil sa ginawa. May mga babae kaya rito, bakit siya naghubad?
"Why-"
"Wear this shirt, please..." he mocked.
Napanguso ako at tumingin sa aking suot na bikini, I'm wearing a baby pink floral bikini. Hindi ko pa man tinatanggap iyon ay siya na mismo ang nagsuot sa akin ng basang t-shirt niya.
"There are boys,and you have a boy-"
"Hindi pa kaya!" I spat, laughing.
"Soon, tsss..." umismid siya at tinukod ang kanyang braso sa floater para titigan ako.
Hindi ko napigilan ang mangiti habang nakatingin sa kanya, basa ang kanyang buhok na parang sinuklay iyon pataas kaya lalong umaliwalas ang mukha sa liwanag.
He smirked as he gently pulled my hand, napatili ako at hinampas ang balikat niya. Humalakhak naman siya sa reaksyon ko.
"Are you happy?" I rolled my eyes.
"Of course, you're with me." he said.
Uminit ang pisngi ko. "Weh? Talaga? Syempre mas happy ka na bukas pagbalik mo ng Maynila dahil namiss ka na ng mga babae mo."
He groaned.
"Damn," he shook his head. "Don't you want me to go home? Hindi ako babalik ng Manila, sabihin mo lang..." hamon niya.
I flinched, marahan kong hinaplos ang kanyang basang buhok habang nakanguso.
"Biro lang, kailangan mong mag-aral..." I said.
"For our future..." he laughed.
Humalakhak ako at napailing, he rested his chin on my tigh and closed his eyes. Patuloy kong pinaglaruan ang kanyang buhok.
"Future mo mukha mo,"
"I'm serious..." he mumbled, still eyes closed.
Kinuha ko ang aking cellphone at kinuhanan siya na ganoon ang ayos sa aking hita, hawak niya pa ang isang kamay ko roon.
His thick eyebrows, his red lips and his whole face, malamang ay pagkakaguluhan na naman ito sa Instagram ko.
I posted it.
Swimming is enjoying, the sea is beautiful and he's mine...
Natawa ako sa nilagay kong caption noon. Huminga ako ng malalim at bahagyang yumuko para halikan siya sa pisngi.