Het is acht uur als ik wakker word. Oma ligt naast me nog zachtjes te snurken. Voorzichtig gooi ik mijn benen over de rand van het bed en hijs mezelf overeind. Ik ben zo vrolijk dat ik zin heb om te fluiten, maar dan maak ik oma waarschijnlijk wakker dus dat doe ik toch maar niet. Op mijn tenen sluip ik naar de deur van de slaapkamer. Als ik die open duw, zie ik al meteen dat er iemand in de keuken staat. “Pap?” Dan valt mijn oog op de bank, waar mijn vader nog gewoon ligt te slapen.
Angstig zet ik een paar stille passen richting de keuken, waar nog steeds een schaduw beweegt. Zoekend kijk ik om me heen naar iets dat ik als wapen kan gebruiken. Ah, oma’s wandelstok. Die gebruikt ze nooit, want ze kan nog goed lopen. Ik vis de stok uit de bak met paraplu’s en haal diep adem. Dan spring ik de keuken in, de wandelstok ter bescherming voor me uit houdend. “Blijf staan of ik-“ Nee. Dit kan niet. Mijn mond valt open van verbazing. En misschien ook een beetje van teleurstelling. “Carlos?”
De angst zet zich om in ongeloof. Slaap ik nog en is dit een nachtmerrie? Of is dit echt Carlos die in de keuken van mijn oma staat? Hij draagt een T-shirt en een spijkerbroek en zijn haar zit alsof hij net uit bed komt. Wat niet kan, want er zijn hier geen vrije bedden.
Hij steekt doodleuk zijn hand naar me op. “Hola.”
“What are you doing here? How did you get here?” Ik snap het nog steeds niet. Het vliegverkeer is toch stilgelegd vanwege een vulkaanuitbarsting? Of is dat misschien het gedeelte dat ik heb gedroomd? Word ik straks wakker en is het weer Eerste Paasdag?
Ik draai me om en been op de bank af, waar ik pap ruw door elkaar schudt. “Word eens wakker.”
“Wat is er?,” vraagt hij slaperig.
“Wat doet die eikel hier?”
Pap komt overeind en veegt in zijn ogen. “Jou halen, blijkbaar. Hij stond vannacht ineens voor de deur. Hij is helemaal vanuit Barcelona hierheen komen rijden.”
“En je hebt hem gewoon binnen gelaten? Jij zou beter moeten weten.” De woede laait in me op als een aangestoken bosbrand.
“We hebben heel lang gepraat,” vertelt pap. “Uiteindelijk zijn we tot de conclusie gekomen dat het het beste voor jou is als je nu gewoon met hem mee naar Spanje gaat.”
“Nu?”
“Niet letterlijk,” reageert pap. “Straks. Misschien wil Carlos eerst nog een paar uur slapen. Dat is er vannacht niet echt van gekomen.”
“Nou ja, zeg! Ga lekker hotelletje spelen of zo.”Kwaad loop ik terug naar oma’s slaapkamer, waar ik in de broek en het T-shirt schiet die op de grond liggen. Daarna ga ik naar buiten en gooi de voordeur met een knal achter me dicht. Sorry oma, denk ik er achteraan.
Teleurgesteld hang ik over de reling van de galerij. Ik had me zo verheugd op twee extra weken in Nederland. Ik was van plan om de rest van mijn familie ook nog op te gaan zoeken. Mijn andere oma en opa, bijvoorbeeld, en al mijn ooms en tantes. Zelfs die uit Zeeland had ik wel weer eens willen zien. Zoals gewoonlijk komt Carlos het allemaal weer eens verpesten. Ik haal mijn mobieltje uit mijn zak en bel Mara.
“Je maakt me wakker.”
“Sorry, dit is een noodgeval. Die klootzak stond ineens in de keuken. Hij komt me ophalen.”
“Wie?”
“Carlos. Hij is helemaal hierheen komen rijden. Beter was hij lekker in Spanje gebleven. Ik ga echt niet met hem in één auto zitten. Weet je hoe ver het is naar Barcelona?”
“Ja, dat weet ik. Ik ben er twee jaar geleden op vakantie geweest, remember?”
“Maar dat betekent dus dat ik niet langer kan blijven. Tenzij…” Een gemene grijns verschijnt op mijn gezicht. “Ik kan natuurlijk zijn banden lek steken.”
“Dan laat hij die gewoon vervangen. Daar win je hoogstens een paar uur tijd mee.”
“Shit, daar heb je gelijk in. Maar er is vast nog wel iets anders dat ik kan doen. Diesel in de benzinetank gooien bijvoorbeeld.”
“Moet je daar niet de autosleutels voor hebben?”
“Daar kan ik vast wel-“ Midden in de zin hou ik op. De gemene grijns verandert in een blije bij de aanblik van iemand die de straat in komt lopen. Iemand die me heel bekend voorkomt en die ik van duizend kilometer afstand zou herkennen. Mijn zusje. “Mara, ik ga hangen. Nicole is hier. Misschien kun je nog afscheid komen nemen. Bel de rest ook even. Doei.” Totaal verward hang ik op en ren de trappen van de flat af naar mijn zusje toe. Op de eerste verdieping komen we elkaar tegen. “Wat doe jij hier?”
Uitgeput valt ze in mijn armen. “Ik heb de trein gepakt, meteen nadat Carlos in de auto vertrokken was. Mama wilde me tegenhouden, maar ik ben gewoon weggerend.”
“Ben je helemaal vanuit Barcelona met de trein gekomen?” Dat is wel echt stoer. Ik weet niet of ik dat had gekund zonder na elk station in de stress te schieten omdat ik misschien wel de verkeerde trein had gepakt.
Nicole knikt. “Ik heb vannacht een uur lang helemaal alleen op station Brussel gestaan. Dat was echt eng, maar ik wist dat het goed was wat ik deed. Laten we naar binnen gaan. Ik wil papa zien.”
Behulpzaam ondersteun ik mijn zusje. Onderweg naar oma’s voordeur vertelt ze me dat ze gedurende de hele treinreis misschien een uurtje geslapen heeft. Daarom is ze zo moe. Ik moet haar gewoon de drempel over trekken de flat in.
“Nicole!,” roept pap verrast uit als hij ziet wie ik bij me heb. Hij komt naar ons toe voor een groepsknuffel. "“Niet te geloven, mijn meisjes.” Zijn stem klinkt emotioneel, alsof hij zijn tranen in bedwang probeert te houden.
“Ha pap,” begroet Nicole onze vader. “Hier ben ik dan en het liefst zou ik nooit meer teruggaan naar Barcelona, maar ik weet dat Carlos ons gaat ontvoeren.”
“Ach meisje, toch. Ik vind het ook helemaal niks dat jullie zo ver weg wonen, maar over een paar weken is het zomervakantie. Dan zien we elkaar weer. Hé, hoe ben je hier eigenlijk gekomen? Er gaan toch geen vliegtuigen meer?”
“Met de trein.” Nicole maakt zich uit paps omhelzing los en strompelt naar de bank. Met een afkeurende blik kijkt ze naar Carlos, die in oma’s favoriete stoel weer in slaap is gevallen.
Oma zelf komt op dat moment de badkamer uit gelopen. “Maar Nicole, wat een verrassing. Kwam je Anouk opzoeken?”
“Ja. Heb je toevallig iets te eten in huis? Ik sterf.” Maar voordat oma naar de keuken is kunnen gaan om een voedzame maaltijd samen te stellen, vallen de ogen van mijn zusje al dicht. En gezien Carlos ook nog slaapt is mijn verblijf in Amsterdam in ieder geval weer met een paar uur verlengd.
-
Aan het eind van de middag is het dan toch zover. We moeten terug naar Barcelona.
Op de parkeerplaats van de flat geeft pap me een afscheidsknuffel. “Gedraag je een beetje.”
“Dat nooit.” Ik laat hem los. “Dat kan die malloot vergeten.” Met tegenzin stap ik in de auto. Me gedragen? Als dat betekent dat ik de hele rit geen woord ga zeggen, behalve tegen mijn zusje, dan zal ik me prima gedragen.
“We bellen je als we thuis zijn,” belooft Nicole. “Nou ja, thuis? Daar. Die plek waar wij tegenwoordig wonen.”
“Oké.” Pap gooit de laatste autodeur dicht. Dan start Carlos de motor en langzaam draait de auto de parkeerplaats af. Tot zover Amsterdam.
Het eerste kwartier zegt er niemand iets. De enige die de stilte verbreekt is de radio. Nog voordat we de snelweg hebben bereikt, heb ik al drie verschillende zenders opgezet en laat het ding uiteindelijk staan op Radio 538. Boos staar ik voor me uit door het raam. Dit is niet hoe ik me mijn vlucht naar Nederland had voorgesteld.
“Girls,” zucht Carlos als na drie nummers nog steeds niemand iets gezegd heeft. “Say something, please.”
“I wish there was a vulcanic explosion right under your seat.” Zo, moet hij maar niet vragen of iemand iets wil zeggen. Dan kan hij dit verwachten. Ik hoop dat op dit moment dat rothuis van die rot-Carlos in de fik staat en dat we meteen weer terug naar Nederland moeten omdat we nergens anders kunnen verblijven.
“Something nice would be fun for a change,” merkt Carlos geïrriteerd op.
“How can we say something nice to something who ruined our lives?,” haalt Nicole me de woorden uit mijn mond. Ze beschouwt hem als een voorwerp. Dat doet ze ook met Joeri als ze ruzie met hem heeft. Goed zo.
“I didn’t meant to do that.” Carlos doet een poging Nicole via de achteruitkijkspiegel aan te kijken, waardoor hij bijna zijn auto in de kreukels rijdt. “Now all I want to do is make you happy, but I don’t know how.”
“Ach, flikker op.” Alsof hij de situatie zo makkelijk goed kan praten. Als hij me blij wilde maken dan had hij me in Amsterdam gelaten.
“What did you say?”
“Nothing,” antwoord ik. “Absolutely nothing. Now tell me, why did you drive all the way to Amsterdam?”
Carlos zucht en kijkt me aan met een blik alsof ik dat allang had moeten begrijpen. “For you and your mother. I love her and I prove that by doing this. You are what’s the most important to her.”
“We still have a little brother,” merkt Nicole op. “Maybe he can play the important part so that we can stay here.”
“No.” Carlos schudt zijn hoofd. “She loves you too.”
“We love our father too.” Gefrustreerd trap ik tegen de onderkant van het handschoenenkastje. Die klootzaak haalt me zo het bloed onder de nagels vandaan dat het gek is dat ik nog geen bloedarmoede heb.
“I talked to your father last night and he doesn’t like the situation either, but he wants the best for you,” gaat Carlos door. “He thinks you should finish school in Spain and if you still want to go back by then, you can go back. You also have a life in Spain now. What about Julian, for example?”
“Don’t say a word about me and Julian,” sis ik. Hoe durft hij mijn vriendje erbij te halen? “You’re only two years older than me.”
“Thirtheen.”
Dat is hetzelfde “You could have been my brother. I just don’t understand what my mother sees in you. She needs to search for someone of het own age. Someone Dutch and someone who doesn’t attract the paparazzi.”
“Age ain’t nothing but a number,” reageert Carlos. Hij heeft zeker veel naar het gelijknamige album van Aaliyah geluisterd. “We are in love and there’s nothing you can do about that.”
Verkeerd gedacht. Ik zal tot het uiterste gaan om ze uit elkaar te drijven, maakt niet uit wat ik moet doen. “Are you still thinking about marrying her?”
“Wat?” Nu is Nicole ook weer één en al aandacht. “Do you want to marry our mother?”
“Yes,” antwoordt Carlos. “I understand that it must be hard for you so I will only ask her if you agree with it.”
Ik ben zo moe van dit gevecht dat ik bijna zeg dat hij het dan maar gewoon moet doen. Gelukkig weet ik mezelf tegen te houden. Ik staar uit het raampje. Waarom moet het leven zo oneerlijk zijn? Ik ga hem in ieder geval nooit toestaan met mijn moeder te trouwen. Dat is misschien wel het laatste wat ik kan doen. Heeft mijn vader überhaupt de scheidingspapieren al getekend? Als hij dat nou gewoon niet doen, kan er ook niemand trouwen en is alles helemaal goed.
“Maybe we should spend more time together,” stelt Carlos voor. “I think it could be fun if we give it a try.”
“We are spending time together right now,” merkt Nicole op. Scherp. Ze heeft natuurlijk gelijk. We zitten geen van beiden voor ons plezier in deze auto.
De radio begint Belle Perez te spelen in het kader van een hitlijst met zomerse nummers. Ik draai de volumeknop iets verder open. “You should listen to this. She’s Spanish.”
“Sounds good,” vindt Carlos. “But if she’s Spanish, why don’t we know this song in Spain?”
“Because she’s born and raised in Belgium.” Ik betrap mezelf erop dat ik het best leuk vind om hier met hem over te praten. Het is dus waar dat muziek verschillende culturen met elkaar kan verbinden.“I like her music. A lot of people in the Netherlands think that it’s music for children, but if you know some Spanish, you’ll see that that’s not true. It’s kind of serious actually.”
Carlos knikt instemmend. “You’re probably right.”
“I have some cd’s of her so I can let you listen to it when we’re back,” bied ik aan. Wacht, ben ik nou aardig aan het doen? Tegen hem? Waar heb ik last van? Praten over een onderwerp dat me bevalt: oké. Aardig doen: absoluut niet de bedoeling.
“That would be nice.”
“Anouk, wat doe je?,” vraagt Nicole. “Ga je hem aardig vinden?”
“Nee.” Het komt er snel en resoluut uit. Mooi. Dat wil zeggen dat er niks veranderd is. Carlos is nog steeds een eikel en wij zijn tegen hem. “Ik probeer hem alleen muzieksmaak aan te praten. Het is altijd leuker om bij iemand te wonen met een goede muzieksmaak, toch?”
“Dat hopen we dan maar,” merkt Nicole op.
“Girls, English or Spanish please,” verzoekt Carlos, duidelijk in een poging ons gesprek weer op gang te krijgen. Als we er allebei abrupt het zwijgen op leggen, besluit hij een andere tactiek toe te passen. “Do you want something to eat already?”
Ik kijk op de klok. Het is bijna half zes. Toch heb ik geen honger. We zijn pas net Utrecht voorbij en het idee dat we nog zo ver moeten met Carlos in de auto ontneemt me de eetlust. “No. I’m not hungry. I just want the next three weeks to pass and then go back to Amsterdam. Hopefully forever this time.”
Carlos had duidelijk hoop op wat gezelligheid, maar die raakt hij nu ook weer kwijt. Lekker tegendraads rijdt hij toch een tankstation binnen. Zonder iets te zeggen stapt hij uit. Eerst gooit hij de tank vol en dan gaat hij naar binnen. Als hij even later weer naar buiten komt, heeft hij zijn handen vol met etenswaren. Die gooit hij allemaal bij mij op schoot voordat hij de motor weer start en wegrijdt.
Ik bestudeer de berg eten waaronder mijn spijkerbroek bedolven is. Hiermee kunnen we wel vooruit tot we in Spanje zijn. Misschien is dat ook juist Carlos’ doel. “Wil je ook iets, Nicole?”
Mijn zusje steekt haar hoofd tussen de stoelen door om te kunnen zien wat we allemaal hebben. “Doe mij die Mars maar. Ik heb ook niet zo’n hele erge honger.”
Ik geef haar de Mars en scheur zelf het papiertje van een Twix open. We hebben ook gezonde dingen, maar daar heb ik nu even geen zin in. Ik heb behoefte aan chocola. De gezonde dingen mag Carlos hebben. Ik draai mijn hoofd in zijn richting. “How long do you think this will take?”
“I think we will arrive in Barcelona tomorrow morning.” De woorden zijn Carlos’ mond nog niet uit of zijn telefoon gaat. Met één hand aan het stuur vist hij het toestel uit zijn broekzak en steekt het mijn kant uit. “Can you take it, please?”
De enige reden dat ik inderdaad opneem is omdat het nummer van mijn moeder op het scherm staat. “Met mij.”
“Ha Anouk. Zijn jullie onderweg?”
“Helaas wel.”
“Waar zitten jullie nu?”
Ik kijk om me heen. Boven de weg hangen borden die me vertellen hoeveel kilometer het nog is naar verschillende plaatsen. “Tussen Utrecht en Den Bosch.”
“Dan moeten jullie nog een heel stuk.”
“Ja.” Ik heb helemaal geen zin om met haar te praten. Als zij er niet was dan zat ik hier nu niet.
“Julian vraagt of je hem belt.”
“Straks. Carlos heeft net een heleboel eten gekocht. Ik kan niet eens bij mijn telefoon nu zonder dat er iets kapot gaat.” Dat is niet helemaal waar, maar tenzij er een leugendetector op deze telefoon zit komt ze daar niet achter.
“Oké, dan zie ik jullie morgen wel. Doei.”
Zonder iets te zeggen hang ik op. Dan graaf ik me een weg door de etenswaren om met mijn eigen telefoon Julian te bellen.
“Hey. I heard you are coming back tomorrow.”
“That’s right. Carlos drove all the way to Amsterdam to take me back.” Ik had graag nog wat meer over Carlos geroddeld, maar dat gaat zo lastig als hij naast me zit en Julian geen Nederlands spreekt.
“Are you coming to me as soon as you are in Barcelona?”
“Of course. You are one of the few people I don’t hate right now.”
“Well, I’ll take that as a compliment. Where are you right know?”
“Still in the Netherlands. In two hours we will be in Belgium, I guess.”
“I have to go. My mother is calling me for dinner. But remember that I miss you.”
“I miss you too.” Ik bijt op mijn lip in een poging te voorkomen dat er een traan achter mijn oogleden uit piept. Wat een rotsituatie. Ik wil helemaal niet naar Spanje, maar ik wil wel naar Julian.
“I hope you are back very soon. I can’t wait to see you again. You’re the most beautiful girl in the world.”
“I’m not.”
“Yes, you are. But I really have to go now. Bye.”
“Bye.” Mijn gezicht staat nog steeds op standje pré-huilbui als ik ophang.
“Julian?,” raadt Carlos.
Ik knik. “He wants to see me.”
“So you know how it is to be in love,” reageert Carlos. “Why can’t you let your mother and me be that?”
Ik geef geen antwoord. Dat hoeft ook niet, vind ik. Volgens mij is er nog nooit iemand geweest die stond te juichen toen zijn of haar ouders uit elkaar gingen. En zeker niet als dat een verhuizing naar een ander land in gang zette.
Als ik dacht dat Carlos het op zou geven, had ik het mis. “I understand it must be hard. Yes, I took your mother away from your father. Can we make a new start now? You can’t hate me forever.”
“Yes, we can,” roept Nicole vanaf de achterbank. “Even Obama says so.” Ze lacht. Zo met haar benen die de hele achterbank bezet houden, lijkt ze eigenlijk heel gelukkig. Schijn bedriegt, zo zie je maar weer.
“Hey Nicole, what if I pay guitar lessons for you?” Carlos denkt zeker dat hij slim is. Hij weet dat Nicole sinds ze Matias kent heel graag gitaar wil leren spelen. Hopelijk trapt ze hier niet in.
“No. You can do that with my brother, but I’m not that stupid. You can’t make me change my mind with those material things.”
“So what do I have to do then?,” vraagt Carlos. “How can I make you like me?”
“That’s impossible.” Hij kan me er in ieder geval niet van beschuldigen dat ik geen eerlijk antwoord geef.
“Unless you bring us back to our father,” voegt Nicole toe. “That’s the only way you can make us like you.”
Carlos schudt zijn hoofd. “No. That would make your mother very unhappy.”
Geërgerd stompt Nicole haar vuist tegen zijn stoel. “She needs to be. She makes us unhappy too. Wait a second... Of course it’s all her fault. You just were in the wrong place at the wrong moment.”
“Ga je nu doen alsof hij het slachtoffer is?,” vraag ik verontwaardigd. Nou wordt ‘ie mooi, zeg.
“Nee, alleen medeplichtige. Ik weet alleen niet hoe we mam duidelijk kunnen maken wat voor een fout ze gemaakt heeft zonder hem te haten.”
“Wil je hem leuk vinden?” Laat ze me dan echt alleen in onze strijd? Dit kan niet gebeuren. Dit mag niet.
Nicole haalt haar schouders op. “Ik vind het eigenlijk wel gemeen om al die kwetsende dingen te zeggen. Hij had iedereen kunnen zijn. Wat het een probleem maakt is mam. Zij heeft dit veroorzaakt, hij niet. Hij kon niet weten dat hij bij de McDonalds de vrouw van zijn leven tegen zou komen.”
“Fijn dat je daar nu mee aankomt.” Dit kan me zo kwaad maken. Ze loopt zomaar over naar zijn kamp. Ik zie al voor me hoe Carlos en Nicole morgen in Barcelona het inschrijfformulier voor één of andere muziekschool invullen.
“Sorry. Ik vond die opmerking dat we hem voor altijd konden haten al lullig op het moment dat ik het zei,” gaat Nicole verder. “Al is dat natuurlijk wel een optie. Ik weet het gewoon ook niet. Kom op, ik ben veertien. Ik hoor me druk te maken over welke kleur nagellak bij mijn huid past of wanneer mijn huiswerk voor aardrijkskunde af moet zijn.”
“Dus? Ik ben zestien. Ik hoor me druk te maken over de meisjes waarmee mijn vriendje omgaat en hoe groot mijn onvoldoendes voor wiskunde zullen zijn.” Alsof zij hier de enige tiener is.
“Girls, once again, please talk in a language I understand,” verzoekt Carlos.
“Maybe.” Een idee komt in me op. “Wat als we hem eerst testen?” Een lach verschijnt op mijn gezicht bij de gedachte aan de mogelijkheden die dit plan schept. “We laten hem allerlei dingen doen zogenaamd om te testen of we hem leuk zouden kunnen vinden.”
“Alleen als we op het eind tenminste een beetje aardiger voor hem zijn omdat hij ook voor ons de moeite heeft genomen,” beslist Nicole. “Als hij tenminste slaagt voor de test. Als hij niet slaagt, weten we meteen wat we aan hem hebben.”
“Oké.” Ik begin wat leuke dingen te verzinnen die we met Carlos zouden kunnen uithalen, maar zo makkelijk blijkt dat nog niet te zijn. Dan komt er ineens iets in me op. “Hé Nicole, jij bent toch bang om vast te zitten in openbare wc’s?”
Een lach verschijnt op haar gezicht. Heerlijk als ze precies weet wat ik bedoel. “Hey Carlos, can we stop for a minute? I have to go to the toilet.”