I shift in and out of consciousness.
My vision was blurry, but my hearing was still clear. Dinig na dinig ko ang tunog ng mga sasakyan, ang putukan, at ang sigawan.
Ipinikit ko ang mga mata ko. Hindi ako makagalaw. All my concentration was on the pain eating away at my body.
"Veronica!" Someone was suddenly at my side. It was Ethan. I recognize his voice.
"Fuck." May mga tao pang dumating.
"She's bleeding." boses iyon ng isang babae.
"God, please don't let anything bad happen." si Ethan. "Buntis siya. Please. Save them both. I beg you."
My baby! Gusto kong sabihin na 'wag nilang hayaan na may masamang mangyari sa baby ko. Pero hindi ko alam kung nagawa kong magsalita o kung narinig nila ako.
Please, Lord. Don't take away my baby.
Darkness slowly claimed me.
Nagising uli ako. Ang una kong nakita ay mga maliliit na ilaw sa puting kisame. I was lying in something that was moving.
Nakita ko si Ethan. Hawak niya ang kamay ko habang sumasabay siya sa pag-andar ng kinahihigaan ko. May dugo sa damit niya.
Oh God, please don't let that be my blood. Please, not my baby. Please.
Nakita ni Ethan na gising na uli ako. He leaned in to me.
"Everything will be fine, baby. Just hold on, okay?" Medyo namumugto ang mga mata ni Ethan.
'Wag kang umiyak, Ethan.
Then once again, darkness.
Hindi ko alam kung panaginip lang ang lahat pero akala ko narinig ko ang boses ni Ethan.
"Veronica, stay strong for me, okay?"
"Baby, nandito ako. Hindi kita iiwan."
"Nicnic, wake up, baby. Gusto ko na uli marinig ang boses mo."
And I tried really hard to wake up, but my body won't follow me.
Kailangan kong makabalik kay Ethan. Kailangan kong gumising.
The first thing I sensed was the smell. Alam ko ang amoy na 'yun dahil kamakailan lang din ako nakapasok sa isang lugar na may parehong amoy. It was the distinct smell of mixed alcohol, betadine, and antibiotics. I knew then that I was in a hospital.
The next thing I sensed was the sound of an aircon. Wala ng ibang ingay na maririnig. Maybe I was in a private room.
I opened my eyes slowly. I squinted when I saw the light. Sinubukan kong gamitin ang kamay ko para takpan ang ilaw na tumatama sa mga mata ko. My hands felt heavy, so that I was only able to move it a fraction of a space.
Tumama ang kamay ko sa isang ulo. Pagtingin ko sa tabi ko ay nakita ko si Ethan na nakasubsob ang ulo sa gilid ng kama ko.
Has he been here the whole time?
I let my hand touch his hair. Na-miss ko siya, sobra.
Ilang araw na ba akong walang malay?
It could be just a day, but it feels like it had been eternity.
Ang sakit ng buong katawan ko. Hindi ko alam kung saan nagmumula iyon. It was everywhere in my body.
I suddenly remembered my baby.
"E-Ethan." Nanibago ako sa boses ko. It sounded like a weak croak.
Nagising siya. He still looked handsome, but tired. Nang makitang may malay na ako ay agad niya akong niyakap. He was careful not to hug me too tight.
"You were unconscious for two days. I started to get worried. Tatawagan ko na sana ang pamilya mo."
"A-ang baby?"
Please, sana buhay pa ang baby ko. Hindi ko kakayanin kung...
He stopped hugging me to look me in the eyes.
"The baby's safe."
Napabuga ako ng hangin.
Thank God!
"Ang sabi ng doktor isang malaking milagro na walang masamang nangyari sa baby. With the kind of fall you have taken, it was almost sure that the baby would not have survived." He grimaced. "But our baby's a fighter. Naka-survive siya."
Our baby.
Napaiyak na ako. Sabi ni Ethan, "our baby". Parang tumataba ang puso ko sa sinabi niya. Inaangkin na ba niya bilang anak ang dinadala ko?
"Shhh...'wag kang umiyak. You haven't fully healed yet." Totoo, medyo kumikirot nga ang bandang dibdib ko sa tuwing sinusubukan kong humagulhol.
"Hug me again, please." sabi ko sa kanya. He smiled and wrapped his arms around me.
Isang araw pa akong namalagi sa ospital. The doctor remarked that my prognosis was good and that my recovery was fast. Isa ngang tunay na milagro ang nangyari sa 'kin at sa baby ko. Ilang galos, baling buto, at pilay lang ang inabot ko. I could have had worse.
Nagpapasalamat na rin ako na hindi pinaalam ni Ethan sa pamilya ko ang nangyari. It would have created more complications.
Kasama ko sa silid ang isang nurse.
Tatanggalin na niya ang IV ko. Madi-discharge na rin kasi ako ng araw na 'yun.
"Excited na po kayong umuwi, ma'am?" tanong ng nurse sa 'kin. Tumango ako.
"Yeah. Gusto ko ng makalabas dito sa ospital. I need a change of scenery."
"Ang suwerte niyo po, ma'am." I thought she would remark about how lucky I was that my baby and I got through all of those things still alive. Pero hindi ko inasahan ang sumunod na sinabi niya.
"Hindi po kayo iniwan ni sir sa buong panahon na na-confine kayo rito. Sinasabi nga namin sa kanya na kami ng bahalang magbantay muna sa inyo para makauwi siya upang makapagpahinga pero ayaw pa rin niyang umalis. Alalang-alala po si sir 'nung wala pa kayong malay. Lagi niya po kayong kinakausap."
I knew that last part was true. Ang boses ni Ethan ang lagi kong naririnig habang hindi pa ako nagigising.
Ngayong nalaman ko kung gaano kalaki ang ginawa niya para sa 'kin, hindi ko mapigilan ang saya at init na kumakalat sa katawan ko.
My heart was doing these silly acrobatics inside of me. Kung kaya ko lang ay sasayaw ako.
The car stopped in front of the apartment. Napagkasunduan namin ni Ethan na doon na uli ako titira. He won't let me go back to the boarding house anymore.
Nahuli ng mga pulis ang mga magnanakaw na pumasok sa boarding house ng gabing 'yun. Isang boardmate ko ang nabaril ng magtangkang manlaban. She was saved just in time though.
Bumaba si Ethan para buksan ang pinto ko. Walang sabi-sabi na binuhat niya ako.
"Ethan!" Nanlalaki ang mga mata ko. "Anong ginagawa mo? Ibaba mo 'ko. You don't have to carry me." Hindi naman nalagyan ng cast ang isa kong paa. May bandage lang 'yun. Hindi lang komportable maglakad pero hindi naman ako baldado.
"It's okay. I want to do this." Maybe it was the sincerity in his words or maybe it was the look in his eyes, but I shut up and let him have his way.
In-enjoy ko na rin lang ang pangyayari. I tried to smell much of Ethan as I can. Ang bango niya talaga.
Kalerky!
Pagpasok namin sa kuwarto ko ay ibinaba ako ni Ethan sa kama. Hindi ko inihihiwalay ang tingin ko sa kanya. Hindi ko namalayan na nakakapit pa pala ako sa leeg niya kaya hindi siya makaalis. I reluctantly let go of him.
Nag-iwas kami ng tingin sa isa't isa. He excused himself.
Nang makalabas siya ay agad kong pinaypay ang kamay ko sa mukha ko.
Ba't biglang uminit dito?
Si Ethan ang naghanda ng hapunan namin. Nang magtangka akong maghugas ng mga pinagkainan namin ay sinabi niyang siya na lang daw ang bahala roon. Magpahinga na daw ako.
I feel so spoiled.
And yeah, I like it.
Mag-iisang oras na rin akong nakahiga sa kama pero hindi pa rin ako madalaw ng antok.
The doorknob suddenly turned. Hindi ko alam kung bakit pero agad akong nagpanggap na tulog.
I heared the hardwood floor creak. Ilang sandali pa ay lumubog ang isang bahagi ng kama ko.
I can smell Ethan, that same intoxicating male scent of him that I am addicted with.
Pinigilan kong manginig ng hawiin niya ang buhok sa mukha ko.
Concentrate, Veronica. Bawal kang mabuko.
His fingers caressed the side of my face.
Juskooo! 'Wag kang magmumulat ng mata, Veronica.
Inilapit niya ang mukha sa 'kin. His lips touched my forehead.
"I'm glad you're home, Nic. This feels right, you with me. I wish this could last forever. I wish you could belong with me."
Saka niya inayos ang pagkakabalot ng kumot ko sa 'kin. I heard him leave the room.
Saka ko lang ibinuka ang mga mata ko. Napakagat ako sa ibabang labi ko.
Hindi na ba talaga babalik sa normal ang pagtibok ng puso ko? Anytime now, I was sure I would have a heart attack.
A smile slowly crept up my lips.
I wish the same too, Ethan. I want to belong with you.