Aklımdan çıkmıyorsun dedim.
Başka türlüsünü yorgunum anlatmaya.
Cahit Zarifoğlu
***
Bakışlarını bir an için telefonun ekranından kaldırarak yanı başındaki sandalyelerden birine oturan Oktay'a gülümsedi, Nilüfer. İş çıkışı, plazanın yakınlarındaki alışveriş merkezine gelmişler, her ne hikmetse onlara katılmak için yanıp tutuşuyormuş gibi davranan Levent'i beklemek için sinema salonunun karşısındaki kafeye oturup beklemeye başlamışlardı. Aslında her şey, Nilüfer'in annesine ulaşamayınca Levent'i aramasıyla başlamıştı. Kısaca hal hatır sorup telefonda birbirleriyle dalaştıkları dakikaların sonunda iş çıkışı sinemaya gideceğini söylediğinde, kardeşinde anlam veremediği bir merak hasıl olmuştu. Önce nereye gideceklerini, hangi filmi izleyeceklerini, seansın saatini, sonra da kiminle gideceğini sormuş, Oktay cevabını aldığında da nefes dahi almadan devam ederek "Ben de gelmek istiyorum," diye atılmıştı. Bugün dersi yoktu. Önce annesinin yanına gidip birlikte sinemaya gideceklerini söyler, sonra da buluşmak için Nilüfer'in yanına gelirdi. Birlikte film izledikten sonra da eve dönerlerdi işte.
Nilüfer ses çıkarmamıştı. Çocuğun bu tavırlarının, geçen akşam Kartal'ı evlerinin bahçesinde bulması nedeniyle olduğunu biliyordu. Önce Kartal, sonra Oktay; Levent, hayatında vakıf olmadığı yeni gelişmelerin yaşandığını tahmin ediyor olmalıydı. Üstelik Kartal'ın da, Levent'in onlara katılmasını memnuniyetle karşılayacağını tahmin edebiliyordu. Böylece hem Levent'in hem de Kartal'ın içi rahat edecek hem de Nilüfer, Oktay'a verdiği sözü tutmuş olacaktı.
Düşünceleri arkasından gelen tanık sesle, hızlı bir biçimde dağıldı. "Çok beklettim mi?"
Gülümseyerek arkasına döndü Nilüfer. Aceleci adımlarla onlara doğru gelen çocuğu ayağa kalkarak karşıladı. Ayağındaki topuklu ayakkabılara rağmen yetişmekte güçlük çektiği gövdesine sarılırken "Hoş geldin," diye cevap verdi. Sesi öyle yumuşak çıkmıştı ki tüm kuşlara ablasının sesinden kanat giydirdiklerini düşündü Levent bir an. Bu düşünce yüzünde incecik bir tebessümün filiz vermesine neden olurken aradaki boy farkını kapatmak için eğilerek Nilüfer'in yanağını öptü. Geri çekildiğinde zarifçe elini kardeşinin koluna yerleştirerek "Levent," diye tanıttı Nilüfer. "Kardeşim. Levent, bu da Oktay. İş arkadaşım." İkisinin ciddiyetle tokalaşmalarını izlerken neşeli bir sesle ekledi. "Film de birazdan başlar. Haydi girelim."
İki saatin sonunda sinema salonundan çıktıklarında saate bakarak "Bir şeyler yiyelim mi?" diye sordu Oktay.
"Yok." Ne düşündüğünü anlamak için bakışlarını Levent'e çevirirken onun da onayladığını fark ederek devam etti. "Eve gidelim biz. Annem bekler."
"Peki, yarın görüşürüz o zaman."
"Görüşürüz."
Sonunda eve gitmek için otobüse bindiklerinde yüzünde huzurlu bir gülümsemeyle başını Levent'in omzuna yasladı Nilüfer. Bunu yapmayı, Levent'in geniş kanatlarının altına saklanmayı seviyordu. Kendini öyle güvende hissediyordu ki hiçbir kötülüğün gelip onu bulamayacağına neredeyse emindi. Evet, Nilüfer Levent'e harika bir şekilde ablalık yapıyordu ancak genç adam da bilhassa babaları vefat ettiğinden beri kıza daha babacan davranıyordu. Bu düşüncelerle dolan gözleri, yüzünde beliren gülüşe engel olamazken başını çevirip Levent'i omzundan öptü. "Sırık patronun yoktu bugün?" derken aralarındaki yoğun havayı dağıtmayı umut ediyordu Levent. Kıza yandan, can yakıcı bir bakış atarken gülümsedi. "Sana söyleyeceği, sabahı bekleyemeyecek kadar önemli, başka bir şey daha yok muymuş?"
"Yokmuş," diyerek usulca mırıldandı Nilüfer.
Kartal'la aralarında olup bitenleri Levent'ten saklama niyetinde değildi ancak henüz neler olup bittiğinden o da emin değildi. Bu nedenle de şimdilik sessiz kalmayı tercih ediyordu. Levent dilediği kadar ona bulaşabilirdi, Nilüfer onu alttan almaya karar vermişti. Yol boyunca havadan sudan sohbet ederek eve ulaştıklarında Açelya'nın bahçede annesiyle oturduğunu fark edip gülümsedi. "Açelya, hoş geldin!"
"Hoş bulduk, Nilo."
"Ne iyi ettin de geldin."
"Senden hayır yok," diyerek sitem etti Açelya. "Bir gelip bakayım dedim." Annesi Levent'le Nilüfer'e de limonata getirmek için ayağa kalkarken herkes masadaki yerini almıştı. Levent telefonuyla ilgilenirken Nilüfer arkadaşına gülümseyerek bakışlarını bir süre bahçenin içinde gezdirdi. Dün Kartal'ın oturduğu yerde şimdi o oturuyordu. Bir an, kardeşinin harıl harıl tuşların üzerinde gezinen parmakları umutla onun da telefonunu kontrol etmesine neden olsa da gelen giden bir şey olmadığını görerek sessizce iç çekti. Ne bekliyordu ki? Kartal'ın hasretine dayanamayarak liseli yeni yerdeler gibi destan uzunluğunda mesajlar atmasını mı? Adamın mesaj yazan görüntüsünü gözlerinin önüne getiremiyordu bile. Levent'in uzun uzun kiminle mesajlaştığını merak ederek bunu ona sorması gerektiğini aklının bir köşesine not ederken Açelya'nın sesiyle düşünceleri dağıldı. "Eee Nilüfer," diyerek oturduğu yerde heyecanla kıpırdandı Açelya. "Anlat bakalım, nasıl gidiyor işler?"
Annesinin elinde bir tepsi limonata ve kekle dönmesi kıza biraz zaman kazandırsa da Levent'e kaçamak bir bakış atarak sessizce mırıldandı. "İyi, Açelya. Nasıl olsun?"
"Patronun nasıl?"
Kuruyan boğazına çare olmasını umut ederek limonatasından büyük bir yudum aldı Nilüfer. Telefonunun üzerinden kaşlarını havalandırarak ona ilgisiz bir bakış atan Levent'i fark ettiğinde oturduğu yerde huzursuzca sallandı. "O da iyi."
"İş arkadaşların falan?"
"Onlar da iyi."
Açelya eğlenerek kaşlarını havalandırdı. "Kötü olan bir şey var mı?"
Melsa vardı ama bunu söylemek yerine başını salladı Nilüfer. Kartal'ın kadınla ilgili ne yapacağını bilmiyordu. Merak etmediği söylenemezdi ancak adam, yaptıkları ve söyledikleriyle kafasını o kadar meşgul ediyordu ki Melsa, aklına gelen son şey bile değildi. "Yok."
Nilüfer'in yavru bir kedi gibi mırıldanarak verdiği cevaplar yüzünde muzip bir gülüşün belirmesine neden olurken oturduğu yerden kalktı Levent. Nilüfer'e üstten eğlenen bir bakış atarken "Ben gideyim de rahat rahat konuşun," diyerek mırıldandı.
Nilüfer kardeşine yalnızca gözlerini devirmekle yetinirken onun gidişini izleyen Açelya merakla masaya doğru eğildi. "Ne oldu ki? Ne konuşacağız?"
Bakışlarını kucağındaki ellerine indirirken "Kartal," diye cevap verdi Nilüfer. Ardından adamın yüzüne karşı ismiyle hitap edemezken gıyabında ettiği için kendine kızarak tekrar etti. "Kartal Bey, yani..." Açelya, dudaklarının tatlı bir gülümsemeyle yanaklarına doğru genişlemesine izin verirken sessiz kalmayı tercih ederek Nilüfer'in anlatmasını beklemeye başladı. Çok geçmeden de her şeyi, tek bir ayrıntı dahi atlamamak çalışarak anlattı Nilüfer. En sonunda derince iç çekerek "Birbirimize zaman verelim dedi," diyerek konuşmasını sonlandırdı.
"Seni öylece öptü yani?"
Başını yere eğerek onayladı Nilüfer. "Evet."
Ardından Açelya'nın hevesli sesiyle hızla kaşları çatıldı. "Nasıldı peki? Güzel öpüşüyor muydu? Hoşuna gitmedi mi?"
Nilüfer gözlerinin isyanla irileştiğini hissederken bunu sorduğuna inanamıyormuş gibi arkadaşına baktı. Ancak Açelya'nın ciddiyetle ondan bir cevap beklediğini fark ettiğinde "Bilmiyorum Açe," diyerek hırsla söylendi. "O sıra, aklım bunu düşünecek kadar başımda değildi."
"Etkilendin yani?"
"Pardon?"
Açelya eğilip Nilüfer'in utançla kızaran yanağından makas aldı. "Sen çoktan düşmüşsün bu adama, Nilüfer."
***
Merhabalar. (: Bu bölümün bir de Kartal'ın ailesiyle vakit geçirdiği ikinci bir kısmı olacak. O da çabuk gelir diye düşünüyorum. Ne diyorsunuz, nasıl gidiyor hikaye? Yakında, Kartal'ın sözünü aldığı üzere Nilüfer'le baş başa olduğu bölümlerde onun kıza nasıl ve ne zaman aşık olduğunu hep birlikte okuyacağız. Bir süre de böyle tatlı tatlı devam edecek. En azından İdil dönene kadar. Umarım beğenerek okursunuz. (:
Sevgilerimle. ^_^
Editenza: Bu arada, Levent'i nasıl buldunuz? ♡♡♡
***
Levent SEVİN
Nilüfer SEVİN