-Special Chapter-
Alisa's POV
"Hmmm -- Ang bango bango naman ng asawa ko." Sabay yakap ko sa asawa ko patalikod.
Humarap sya sa akin at agad akong hinalikan, "I love you." Sabay ngiti nya.
Shet! Namumula yata ako! =_= Bakit hindi ko maiwasan ang hindi kiligin? T_T
"Samahan mo naman ako." *puppy eyes*
"Saan?" Tanong nya sa akin.
"Kahit saan. Basta gusto kong umalis ng bahay." Palusot ko. Pero may isa talaga akong isang lugar na gustong puntahan.
"Malling na naman ba?" Tanong nya.
Umiling ako. Hindi ako sanay mag-dahilan. Tss! Bahala na nga lang, "G-Gusto ko lang kasi sanang dalawin si Ivan." Napatungo ako. Ngayong week siguro, nakaka-tatlong bisita na ako kay Ivan.
"Halika na. Gusto ko ding dalawin si Ivan." Naka-ngiting sabi nito. Kada-bibisita kasi kami kay Ivan ay palagi naming kasama ang isa't isa.
//
Play the song -- Closer by Taeyeon
"Ivan... Kamusta ka na?"
"Maayos ba dyan? Wala na bang mga problema? Malungkot ka pa ba?"
Sabi ko habang pinupunasan ang puntod ni Ivan –
Born: August 21, 1996
Death: February 5, 2015
Unti-unti na namang may pumatak ng luha sa mata ko. Kada-pupunta ako dito, hindi ko maiwasan ang hindi mapa-iyak.
Bakit mo ginawa yun Ivan? Bakit sumuko ka kaagad?
Muntikan na akong matumba sa pagkakaupo ko dahil sa panghihina na nararamdaman ng mga tuhod ko. Pero buti na lang at nasambot kaagad ako ni Austin at kaagad akong niyakap.
It's been 7 years -- na wala na si Ivan.
7 years na halos sisihin ko ang sarili ko sa pagkawala nya.
-Flashback-
"A-Alisa... A-Asan k-ka?" Ianne's voice is trembling.
"H-Hello?! Ianne, okay ka lang? Bakit ka naiyak? Paalis na kami ng bansa ni Austin. Bakit? May nangyari ba?"
Ilang beses syang napa-buntong hininga, "I-Ivan... Si I-Ivan... N-Nasa o-ospital." Nabitawan ko ang cellphone na hawak ko.
Hinawakan ni Austin ang magka-dalawang pisngi ko, "What happened?" Nag-aalalang tanong sa akin ni Austin na kaagad ring pinulot ang cellphone ko at ni-loudspeaker ito.
"Hello?"
"A-Austin!!! Nasa ospital si Ivan. P-Please. K-Kailangan nya si Alisa."
"Text where the hospital is." Sagot ni Austin dito at binaba na ito.
"Come on. He needs you." Sabay higit nya sa akin papalabas ng pintuan ng airport.
//
"He's gone." Unti-unti akong humakbang sa bangkay na nakabalot ng puting kumot.
Joke ang lahat ng to. Joke lang to.
Pero nanikip ang dibdib ko ng makita na si Ivan nga ito, "Ivan!!" Kaagad ko syang niyakap.
"Ivan!! Gumising ka!!" Ilang beses ko syang inalog-alog. Baka nagbibiro lang sila. Baka sinusukat nya lang ang pagmamahal ko kay Austin. Pero hindi -- Kahit anong gawin ko. Tanging malamig na bangkay na lang ang nasa harapan ko ngayon.
"Kasalanan mo to! Kasalanan mo to!" Akmang susugudin ako ni Hannah pero napigilan sya nila Josh.
"Walang may kasalanan! Pwede ba!" Galit na sigaw ni Josh dito. Kahit si Josh ay naiyak na din. Eto ang kauna-unahang nakita ko syang naiyak, "Walang may kasalanan. Kagustuhan ni Ivan to."
"Pero kung hindi dahil sa kanya hindi magagawa yun ni Ivan!!!"
*SLAP*
"HANNAH!!!"
Napahawak nalang ako sa pisngi ko. Kasalanan ko to.
Ivan... Bakit sumuko ka na kaagad? Hindi lang ako... Hindi lang ako ang pwede mong mahalin.
*
"Isa lang naman ang nainom nya pero alam kong matindi ang apekto nito." Parehas kaming tulala ni Hannah. Patuloy pa din ang pagtulo ng luha naming dalawa.
"Walang tao sa bahay nila. Bukod tanging siya lang."
"Habang nasa sasakyan kami, ilang beses nyang sinasabi sa akin na... na... n-na... Mahal na mahal ka nya." Pinunasan nya ang luha nya, "Kainis! Bakit kahit nahihirapan na sya ikaw pa din ang iniisip sya?!" Medyo tumawa pa sya.
"'I-Ivan... Saglit na lang... Malapit na t-tayo.' Sabi ko sa kanya. Tarantang-taranta na ako. Nahihirapan na din akong makahinga dahil sa pag-iyak ko."
"'May gusto lang akong puntahan.' Napatingin ako kay Ivan noon. Sabi ko, 'Puntahan?! Nababaliw ka na ba?! Sa ospital ang diretso natin!!!" Patuloy pa din ako sa pagharurot ng sasakyan ko.
"Pero hinawakan nya ang kamay ko. 'Huling kahilingan ko.' Ramdam ko ang unti- unti na nyang pagkahina. 'Ivan naman! Tingin mo hahayaan kitang mamatay na lang?!!! Hindi pwede!! Sa ospital ang diretso natin!!' Pero, hindi sya pumayag at pinigilan pa din ako, 'D-Dalin m-mo ko sa Saint Clare's Academy sa Laguna.' Nakapikit lang ang mga mata nya at halatang hinang-hina na sya."
"'Ivan!! Nahihibang ka na ba?!! Isang oras o kaya 45 minutes ang byahe dun!!! Gusto mo na bang mamatay?!! Pwes ako, hindi papayag!! Sa ospital tayo!!' Pero pinigilan na naman nya ako, 'M-Mabubuhay ako p-promise. Saint Clare Academy na t-tayo. P-Pagkatapos, ospital n-na.' Nakapikit pa din sya noong sinasabi nya sa akin yun."
"Hindi! Hindi! Paano kung malagutan ka ng hininga habang nasa byahe?! Hindi p-pwede!"
"Piniglan na naman nya ako. Tiningnan ko sya, nakamulat na sya, 'M-Mabubuhay a-ako. P-Promise ko y-yan.' Binigyan nya ako ng isang ngiti. Hindi ko alam pero sinunod ko sya. Tanga na kung tanga. Bobo na kung bobo. Mabubuhay sya. Kilala ko si Ivan. He didn't break any of his promises. Wala akong ibang magawa kundi ang sundin na lang ang kagustuhan nya. Kahit labag sa kalooban ko, pinaharurot ko ng sobrang bilis ang sasakyan ko para makadating sa eskuwelahan na yun. Alam ko naman ang dati nyong school dahil isa din naman itong sikat na school sa Laguna." Patuloy pa din sya sa pag-kwento. Bawat salita, para bang may natusok na karayong dito sa puso ko.
Bakit Ivan? Bakit kahit na nahihirapan ka na mas gusto mo pang puntahan ang dati nating school?
"'Andito na tayo.' 'Huy. Ivan' Ilang beses ko syang inalog. 'Ivan naman.' Mas lalo akong napaiyak ng mga oras na yun.... 'Alam mo ba na ang school na'to ang saksi sa lahat-lahat? A-Ang pagmamahal sa a-akin ni Alisa. A-Ang paglalarong g-ginawa ko. Andyan ang lahat ng memories n-namin.' Nagulat ako dahil sa biglaan nyang pagsalita. Nakapikit pa din sya at patuloy pa din ang pagtulo ng mga luha sa mga mata nya. Minulat nya ang dalawa nyang mata ng dahan-dahan, "S-Salamat H-Hannah." Pumikit itong muli kasabay ng pagtigil na ng hininga nya." Mas lalong napa-iyak si Hannah. Ganun din ako. Bakit kailangan mangyari to? Kainis ka Ivan! Kainis ka! Nang-iiwan ka kaagad!
"Wala akong magawa ng mga oras na yon. Ilang beses ko syang inalog ng inalog. Pero -- Wala na sya. Kahit sarili ko sinisisi ko din. Kung dinala ko kaagad sya sa ospital eh di sana buhay pa sya hanggang ngayon. Pero, masaya ako dahil -- Kahit sa huling hininga nya, napa-saya ko sya kahit papaano." Pinunasan nyang muli ang luha nya.
"Sorry kanina. H-Hindi ko lang napigilan ang sarili ko. Tama nga sila. Desisyon ni Ivan yun. Pagod na pagod na sya. Ang ayoko lang -- Bakit sya sumuko kaagad. A-Andito pa naman ako. Nakakainis ka Ivan... Alam mong may nagmamahal sayo pero nang-iwan ka kaagad." Sambit nito.
-End of flashback-
7 years na din ng umalis si Hannah ng Pilipinas. Kahit masakit, pinagpatuloy nya ang buhay nya. Nagkakaroon pa din naman kami ng pag-uusap. At darating na lang sa punto na parehas kaming malulungkot sa tuwing naaalala namin si Ivan.
Si Ianne naman ay sumunod na kay Aaron sa New York 2 years ago. At sa pagkakaalam ko, uuwi silang dalawa ngayong taon na'to. At ngayon pa lang madadalaw ni Aaron ang puntod ni Ivan. Wala kasi syang chance maka-uwi. Nakakainis nga! Sa kasal ko, wala sya. Sa libing ni Ivan, wala din sya. Sa birthdays, Christmas, new year, wala din sya. Gusto kong magtampo pero, kailangan namin syang intindihin dahil hawak nya ang kinabukasan ng pamilya nya.
Si bestfriend at Vince naman ay engaged na 3 weeks ago lang ang nakakalipas. Nakakatuwa lang dahil parang mag-asawa na ang turingan nila.
Si Josh naman ay may nililigawan. Pero hindi pa din sya sinasagot hanggang ngayon. Masyadong pakipot si Kay Ann eh. Kahit halata namang mahal na din nya si Josh.
Ivan... Sana andito ka...
Siguro ngayon... Masaya ka na din...
Kung hindi ka lang sumuko kaagad...
Baka siguro nahanap mo na din ang babaeng para sayo...
"Tahan na..." Sabay himas sa likod ko ni Austin, "Makakasama yan sa anak natin." Yes, I'm pregnant. I'm 8 weeks pregnant. 7 taon ang nakalipas noong ikasal kami ni Austin pero ngayon lang namin napagdesisyunan ang bagay na'to. We decided to not to make love before dahil masyado pa kaming bata noon. Naging busy rin kami masyado sa mga buhay namin noon. Tinutulungan ko ang mga magulang ko sa pagpapatakbo ng mga kompanya namin. Ganoon rin naman si Austin, minsan nga kung saan-saang bansa pa sya napapapunta. At sya nga pala, he quitted being a celebrity.
"I actually promised myself that I won't let you go when this time comes. Balak ko nga, wag ka ng ibalik sa kanya eh." Tumawa sya, "But... As I see how much you really love him. I guess, I can let you go. I'll just bear the pain. You know everything for you I can bear all."
"Wala sa isip ko ang pakawalan ka. Ang sabi ko sa sarili ko ipaglalaban kita kahit anong mangyari. Na kahit si Austin na ang mahal mo, aangkinin pa din kita. Pero... B-Bakit eto ako ngayon... Pinapakawalan ka na."
/
"Congrats." Naka-ngiti nyang sabi sa akin pagkatapos ng seremonya ng kasal.
Napayakap nalang ako kay Austin. Palagi nalang akong ganto. Hindi ko maalis sa isip ko ang mga alaalang meron kami ni Ivan. Yung panahon na mahal na mahal ko sya. Yung panahon na ako na yung mahal nya. Yung panahon na pinalaya na nya ako.
Itinayo ako ni Austin mula sa pagkakaupo ko ng mahimas-masan na ako. Tumalikod na kaming dalawa ni Austin sa puntod at nagsimula ng maglakad papasakay ng sasakyan namin.
Pinagbuksan nya ako ng pintuan at sya na din ang naglagay ng seatbelt sa akin. Nawala na naman kasi ako sa sarili ko. Napatingin ako sa bintana.
"You'll still be in my heart Ivan..."
Hinawakan ni Austin ang kamay ko. Binigyan ko sya ng isang ngiti. Kailangan kong maging malakas. Magkakaroon na kami ng pamilya.
Napahawak ako sa tyan ko.
"We'll be a happy family baby. I promise."
Napatingin ako kay Austin na nagda-drive pa din habang hawak-hawak ang kamay ko. Napa-ngiti nalang ako.
We're now happily married.
THE END