Chapter 82.2
Austin’s POV
~1 month passed.
“Austin, bakit magkasama na naman si Ivan at Alisa?” Tanong sa akin ni Hannah.
Napakunot noo nalang ako. Anong magagawa ko? Alangan naman na pigilan ko silang dalawa? Kahit sinasabi nila na hanggang friends lang sila ay hindi pa din mawawala na meron pa rin silang dalawa na nararamdaman sa isa’t isa.
Ni-hindi ko na din binabanggit ang napag-usapan namin noon na pag bumalik na ang mga alaala nya ay mauuwi kami sa annulment. Nawala na siguro sa isip nya. Buti nalang.
“Austin naman sagutin mo’ko! Mamatay na ko dito sa sobrang selos!” Sinuntok naman nya ako ng mahina. Kanina first subject sobrang saya nya at ang active sa klase, nang second, third, fourth subject naman ay grabe nya kung sagutin ang teacher. Nung break time din, napaka-taray nya. Lalo na sa mga nakakasalubong nya na nakatingin sa kanya. Kung hindi iirapan, kung ano-ano ang sasabihin. Ngayon namang lunch, ang kulit kulit nya. Isa lang ang masasabi ko sa kanya, MOODY.
“Nag-aaral ako. Wag kang magulo.” Sabi ko sa kanya sabay buklat ng libro. Kami lang dalawa ang nasa table ngayon. Wala ang barkada. May iba’t ibang schedule. Sobra kaya dami naming na-miss na lesson. Naging excuse kami pero kailangan pa rin namin ang mag-habol. Buti nalang atisang shoot nalang ay tapos na ang movie.
“Tss. Suplado. Sya nga pala, asan si Luke? Bibihira nalang pumasok yun ah!” Pag-iiba nya ng usapan.
Speaking of my brother, wala na ako halos balita dun! Hindi ko na rin sya masyadong nakikita dito sa University. Kung hindi ako nagkakamali may pinagkakaabalahan na namin yun.
“Ewan.” Sagot ko naman. Wala talaga ako ganang makipag-usap.
*KUHIT*
“Samahan mo’ko. Bili tayo nung Dutch Milk!”
Pero di ko sya pinansin.
*KUHIT*
“Bili nalang tayo ng Ham Sandwich! Libre kitaaaa! ^^”
Hindi ko sya ulit pinansin. Aral mode muna ako ngayon!
*KUHIT*
“Alam mo yang si Kyla at Vince masyado ng nagiging PDA ano?” Tumingin ako sa direksyon kung saan nakatingin sina Kyla at Vince na kakapasok pa lang ng cafeteria.
Alam na namin ang tungkol sa kanilang dalawa. Kung hindi dahil pa kay Luke ay hindi namin malalaman.
Hindi ko naman muling sinagot si Hannah.
*KUHIT*
Hindi ko ulit sya pinansin. Magsasalita din naman sya eh.
*KUHIT*
*KUHIT*
Nilingon ko sya at sa iisang direksyon lang sya nakatingin.
Kay Ivan at Alisa.
Alisa’s POV
“Nabili ko na nga pala yung cd na pinapabili mo sa’akin. Yung Upside Down?”
“T-Talaga? Binili mo talaga? Haha!”
“Oo naman. Haha. Panoodin natin mamaya?”
Napakamot ako ng ulo, “Gusto ko ako lang ang manonood! Ibigay mo nalang sa akin yung cd!” Sabi ko kay Ivan.
“Ayoko nga. Ako bumili tas ibibigay ko sayo? Hindi pwede. Gusto ko tayong dalawa ang manonood.” Tas ngumiti naman sya. Ayan na naman sya sa ngiti nya. Hindi ba nya alam na isa yun sa dahilan kung bakit ako na-inlove sa kanya? Kainis to!
“Ang a-arte mo! Pwede naman na ako muna tas pagkatapos kong manood ikaw muna!” Sabi ko naman sa kanya.
“Ayoko ng ganun. Gusto ko sabay tayong manonood. Ayaw mo? Fine. Eh di walang cd. Di naman ako mahirap kausap eh. Balita ko pa naman, ang ganda ng love story nito.” Pagkatapos ay nilabas na nya yung dvd at pinaypay pa sa sarili.
“Ugh! Oo na! Eh san tayo manonood?” Tanong ko naman sa kanya, “Bawal sa bahay!” Pinangunahan ko na sya. Baka kung anong mangyari pag nalaman ni Austin na pinatuloy ko si Ivan sa bahay.
“Eh di sa unit ko.” Sabay kindat nya sa akin.
O______O
//
Male-late ako ng uwi. Wag mo na kung intayin.
-Sent-
Then, I turned my cellphone off. Alam kong mag-rereply o kaya naman tatawagan nya ako kung saan ako magpupunta.
Ngayong iniiwasan ko sya. Hidni ko alam pero hindi mawala sa akin ang hindi sumama ang loob. I been fooled. I’m Married?! Seriously?! At sa lalaking hindi ko naman kilala?! Are they out of their minds?! Kinasal nila ako sa taong hindi ko naman mahal -- Hindi ko alam ngayon. Dahil kahit ako, hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko. Kahit ako, gulong-gulo na din sa nararamdaman ko.
“Anong gusto mong kainin?” Tanong sa akin ni Ivan habang naka-upo na kami parehas sa may sofa dahil nagsisimula na ang palabas na ‘Upside Down’. Eto yung pinili kong dvd noon na panoorin namin ni Austin pero iba naman ang pinanood namin.
“Ano bang meron sa refrigerator mo? Yun nalang.” Sabi ko naman sa kanya. Maaga pa naman kaya masusulit naming dalawa ang panonood.
Siguro nagtataka kayo kung bakit patuloy pa din akong nasama kay Ivan kahit bumalik na ang alaala ko? Na imbis na magalit ako sa kanya dahil sa ginawa nya sa akin ay eto pa din ako at pilit syang pinatawad. God knows how much been I’m in love with this guy. Kung meron man sigurong natitirang pagmamahal ay ayun nalang iguro ang sinasabing infatuation. Habang natagal, unti-unti akong nagigising----
Na hindi si Ivan ang para sa akin.
Oo, unti-unti ko ng natatanggap yun sa sarili ko. Kahit sabihin natin na mahal na din nya ako. Bakit, kung hindi ba ako naaksidente mamahalin nya ba ko? Kung hindi ako naaksidente, ganun din ang mangyayari sa aming dalawa. Mas magmumukhang-tanga lang ako lalo. Lahat ng sinabi ng magulang ko, unti-unti ng nagkakaroon ng impact sa utak ko.
I should’ve been realized this for the beginning.
Pero kung papipiliin ako sa kanilang dalawa… Napakahirap pa din para sa akin.
“Kaya pala…” Sambit ko habang nanonood kami ni Ivan. Kaya pala hindi pumayag si Austin na eto ang panoodin namin noon. Dahil parehas kaming nagka-amnesia ng babae at nakalimutan ang lalaking mahal namin. Napa-pikit nalang ako. Bakit nasasaktan pa din ako kapag iniisip ko ang pagtago nya ng katotohanan sa akin? Kung mahal nya ako, sasabihin nya ang lahat-lahat sa akin para hindi ako nagpapakahirap gumawa ng panibagong memories.
Naramdaman ko ang paghiga ni Ivan sa may hita ko, “Napa-ano ka?” Tanong ko sa kanya.
Pero hindi sya sumagot at patuloy pa din sa panonood. Hindi ko na sya pinansin at nanonood nalang din. Ilang sandali lang ay may inabot sya sa akin. Ang diary ko noon.
“Noong nasa ospital ka, araw-araw kong binabasa yan. I feel your presence being with me when reading it. May time na tumatawa ako at may time rin na naiiyak ako. Natatawa ako dahil parang hindi ikaw ang may ari ng diary. Puro ako lang ang laman. Ni-wala ka ngang nabanggit sa sarili mo. Naiiyak naman ako dahil--- Ganun mo pala ako ka-mahal.” Ramdam ko ang pagtulo ng luha nya sa may hita ko. Kahit na naka-skirt ako ramdam na ramdam ko ang sunod-sunod na pagpatak ng luha nya.
Hinawakan nya ang kamay ko. Pakiramdam ko anytime tutulo na din ang luha ko.
“Bakit isang pagkakamali lang pakiramdam ko pagsisihan ko na habang buhay?” Humarap at tumingala sya sa akin. By looking at his eyes, I can feel hurt and pain.
Umiwas ako ng tingin, “Mas masakit ang naramdaman ko noon Ivan. Akala ko, okay na. Akala ko, move on ka na. Akala ko, ako na ang mahal mo. Pero lahat ng yun, akala ko lang pala. Nagbigay ka kasi ng motibo eh.” Sabi ko at medyo tumawa pa. Hindi ko namalayang may natulo na palang luha sa mata ko. Hindi ko na napigilan.
“Mahal kita Alisa. Mahal na mahal. Sorry kung ngayon ko lang napatunayan sa sarili ko. Hindi ko kaya pag nawala ka pa sa akin. Please… Alisa, akin ka nalang ulit. Tayo nalang ulit.” Mas lalo akong naluha sa mga sinabi nya.
That line… I’m expecting that he’ll say that to me after realizing all of his wrongs before.
“Ivan, if you’re saying na iwan ko si Austin, no. Hindi ko sya iiwan.” Hindi ko alam pero basta nalang lumabas sa bibig ko ang mga salitang yun. Mukhang hindi na kami makakapanood ah.
“I-It’s not like that.” Huminga sya ng malalim. Sa pagkakahiga, tumayo sya at umupo na sa may tabi ko, “I’m just saying that--- Please come back to me.”
“Kahit maging kabit mo ako, okay lang.” He tried his best to smile and laughed silently.
Hindi ko alam kung tatawa ba ako o maiinis. How can he joke around in this serious conversation?! Kanina lang naiyak sya at ang seryo-seryoso nya. Tas ngayon?!
Tiningnan ko sya ng masama, “Joke lang. Ang gusto ko lang sana sabihin… May p-pag-asa pa ba tayo?” This time, mas naging seryoso na ang boses nya.
Magkatitigan kaming dalawa ngayon. Bakit ngayon pa Ivan? Ngayong huli na ang lahat para sa atin.
Austin’s POV
=Fast Forward (1 Day), Afternoon=
“Ma..” Sabay yakap ko kay Mama. Kakagaling ko lang sa shooting. Oo, tapos na namin ang movie. Sa kabila ng pagod ako, nagmaneho pa din ako kahit malayo. Kailangan ko ng yakap ni Mama.
“Too tight baby. May problema ba?” Tanong sa akin ni Mama ng maka-upo kami sa may sofa.
Huminga ako ng malalim. Pakiramdam ko, hindi ko mapipigilan ang mga luha ko lalo na’t andito si Mama. At tama nga ako, hindi ko na napigilan. Kaagad akong muling napayakap kay Mama at umiyak.
“Shh. Ilabas mo lahat. Andito si Mama.” Sabay himas nya sa likod at ulo ko. Para akong bata na naiyak dahil hindi ako binili ng laruan.
Mas lalo akong napaiyak ng malaman kong magkasama si Alisa at Ivan ngayon. Isang buwan akong nag-tiis na makita sila palagi na magkasama, isang buwan na parang wala na din sa akin si Alisa. We didn’t had breakfast together anymore after she found out everything. Tuwing gabi na palihim akong napasok ng kwarto nya ko lang sya muling nalalapitan. Minsan nga, naka-lock pa. Pero, buti nalang at sanay sya na hindi nilo-lock ang pintuan nya. Isang buwan akong nag-tiis at wala man lang magawa. Hindi ko alam kung bakit hiniyaan kong mangyari na malapit silang ulit sa isa’t isa.
Ayoko naman kasi na dumating sa punto na magalit pa sa akin si Alisa dahil pinagbabawalan ko sya na makasama si Ivan. Dahil baka pag ginawa ko yun, kamuhian nya ako. Ang ilayo ko sya sa lalaking unang minahal nya.
“M-Mahal na mahal ko sya.” Sambit ko sa pag-hikbi ko. Mahal na mahal ko si Alisa. Pero, bakit wala man lang ako magawa para mailayo sya kay Ivan? Ako na ba mismo ang nagpapalapit sa kanila sa isa’t isa?
“You’re holding the pain so much longer. Hindi na kita kayang makitang nagkakaganyan anak. The scene of us kneeling down on the hospital, she was going to Ivan that time. Lumuhod pa ako sa harapan nya anak para hindi ka nya iwan. Can’t you see? Si Ivan ang mahal nya. Wala na tayong magagawa dun. The arranged marriage is success. But making her fall for you is failed son. Tama na.” Ramdam ko ang pagtulo ng luha ni Mama sa may damit ko. Mas lalo akong napa-iyak. Mukha na siguro akong bading. Eto kasi ang kauna-unahan na umiyak ako ng ganto. Ngayon lang din ako nasaktan ng ganito. Mas masakit pa nung mawala sa akin si Caitlin.
“I’m on the state of critical condition, and yet… She’ll be going to see h-him?”
Ramdam ko ang pagtango ni Mama. Mas lalo akong nasaktan sa nalaman ko.
“Can you now let go? Anak, mas masasaktan ka kung ipagpipilitan mo pa ang isang bagay na in the first place, hindi naging sayo.” Gusto ko sanang takpan ang taenga ko para hindi marinig ang mga sinabi sa akin ni Mama. Let go? Mahal ko, pero papakawalan ko? Di ba’t pag mahal mo, ipaglaban mo?
“I know what you’re thinking. Na mahal mo nga, pero bakit mo papakawalan? Son, love is being happy seeing your partner, even in someone else’s arms.” Ang galing talaga ni Mama. Alam nya kung ano ang nasa utak ko.
Pero--- Paano ko sya papakawalan? Hindi ko kaya.
//
“Di talaga ako makapaniwala!! Ikaw ang unang tumawag!” Sabi sa akin ni Hannah. Tinawagan ko kasi sya. Medyo late pa nga sya ng dating. Sya lang naman kasi ang pwede kong makasama. Busy ang barkada. Broken hearted naman ang kapatid ko.
Tumango lang ako meaning ‘Ewan’, “Ewan na naman? Sa sampung minuto na na magkasama tayo, puro ewan lang ang sagot mo. Wala ka na bang ibang balak pa na maging sagot? Tss.” Sabi naman nya. Naglalakad kami ngayon sa park. Ewan ko ba kung bakit dito ako nagpasama sa kanya. Buti nalang at wala masyadong tao. School/ working hours pa kasi ngayon.
“Tingin mo ba dapat na akong sumuko kay Ivan?” Natigilan ako sa paglalakad sa tinanong ni Hannah.
Napatingin ako sa kanya. Konti na lang ay may tutulong luha na sa mata nya, “Hayy! Ano ba to! Minsan na nga lang magmamahal, broken hearted pa! Haha!” Tumawa pa sya. Pero nawala din kaagad ang tawa nya.
Huminga sya ng malalim, “Ang swerte ni Alisa.” Napa-iwas tuloy ako ng tingin sa sinabi nya.
At sa pag-iwas kong tingin na yon, nakita ko si Alisa at Ivan na m-magkasama.
Sobrang saya nilang dalawa na nag-uusap. Sobrang lawak ng mga ngiti ni Alisa. Si Ivan lang ang dahilan ng bawat pag-tawa at pag-ngiti nya. Eh ako? Mukhang ako ang kontrabida sa relasyon nila.
I want her to be happy. Tama nga siguro si Mama. In the first place, hindi sya akin. Ang marriage na meron kami, hiling ko lang ang lahat ng yun.
Wala na ang dating masayang kami. Wala na kong Alisa na maituturing kong akin. Ano pa ang silbi kong patuloy kong ipagsisiksikan ang sarili ko sa taong hindi naman ako ang mahal?
Hindi ko namalayang, may natulong luha na pala sa mata ko.
Napapikit ako ng marahan sa sobrang sakit na nararamdaman ko.
“I’ll let you go now, Alisa.”
Tumalikod ako at nagsimula ng maglakad, “Austin!!!!” Sigaw sa akin ni Hannah pero hindi ko sya pinansin.
Kinuha ko ang cellphone ko at tinawagan ang lawyer ko,
“Bring the annulment papers to me tomorrow morning.”
I end up the call. Sunod ko namang tinawagan ang manager ko,
“Book me a flight. I want to leave this country as soon as possible.”
“I love her. And that love is where I can let her go. I’m not her first. And I’m not definitely not her last. Coz’ I know the feeling whenever we do, we’ll end up choosing our first love.”