Chapter 80.2
Alisa’s POV
“Anong ibig nyong sabihin?” Kinalma ko ang sarili ko at pinunasan ang mga luha na meron ang mata ko. Hindi ko akalain na mismong mga magulang ko nagawa ito sa akin. Ang itago ang lahat na meron ako noon.
“Ngayong alam mo na na din naman ang lahat. Mabuti pang malaman mo na din ang kasal na meron kayo ni Austin.” Nagulat ako ng banggitin ni Dad ang pangngalan ni Austin.
“Bakit Dad? Anong meron sa kasal namin? Did you planned it?” Gusto kong sumigaw. Gusto kong ilabas lahat ng galit. Pero hindi ko magawa. I’m not it the right state of mind lately kaya napagtaasan ko sila ng boses.
“The marriage? Maybe, yes. Maybe, no. Sya ang humiling nun. Ang gusto lang namin ay relationship, not marriage. San ka makakita ng lalaki na nakita lang ang mga pictures mo gusto ka ng pakasalan?! Hindi na kami nagdalawang-isip na hindi pumayag. Alam namin na aalagaan ka nya. Hindi tulad ng lalaking yan! Ginawa mo na ang lahat pero hindi ka pa nagawang mahalin!” Parang sinaksak ng sampung patalim ang mga sinabi sa akin ni Dad. Anong magagawa ko? I was blinded in love before!
Napayukom ang palad ko. Pakiramdam ko, pinaglaruan ako at ginawang tanga. Hindi nila alam kung gaano ako ka-desparado para gumawa ng memories. Ilang beses na naghirap ako sa sobrang sakit ng ulo dahil gusto kong balikan lahat ng mga alaala ko noon dahil pakiramdam ko may naiwan akong isang bagay na nag-iintay sa akin.
Ngayon ko lang napagtanto na isang tao ang bagay na meron ako noon. Si Ivan.
The guy I cherished the most.
I clear my throat, “Hindi ko alam kung magagalit ba ko o hindi. Ngayong nagising na ko sa katotohanan… Ngayong nagbalik na ang mga a-alaala ko… Hayaan nyo muna ako. Hayaan nyo sanang magdesisyon ako para sa sarili ko. Ma, Pa, hindi nyo kasi masasabi kung saan ako sasaya. Hindi nyo rin masasabi kung kaninong tao ako sasaya. Dahil nasa sa akin pa rin ang desisyon sa huli. P-Please… Kung ayaw nyong dumating sa punto na sumunod ako sa yapak ni Kuya Allen. Lumayo ang loob ng panganay nyong anak ng dahil lang sa desisyong pang-sarili nyo.”
Tumalikod na ako sa kanila. I can’t see my parents on tears. Alam ko nasaktan ko sila. Pero hindi ba nila naisip na mas nasaktan ako?! I’ve been fooled. Napaniwala nila ako sa marriage na hiniling lang ng isang taong hindi ko naman kilala! Austin is a stranger to me before!!
“You okay?” Hinawakan ni Ivan ang kamay ko. Napatingin ako sa mata nya. Ang mga mata na isa sa dahilan kung bakit ako nahulog sa kanya. Mga mata na sa sandaling sulyap lang noon ay halos mamatay na ako sa sobrang kilig.
Hindi ko sya sinagot at tumingin nalang sa may bintana. He started the car’s engine.
I closed my eyes,
~Who's gonna make you fall in love
I know you got your wall wrapped all the way around your heart
Don't have to be scared at all, oh my love
But you can't fly unless you let ya,
You can't fly unless you let yourself fall.
A scene where he sings to me that song. Oh god, I want to see him. I want to go and talk to him. I want to hear everything from his mouth.
“Anong nangyari?” Tanong ko kay Ivan dahil tumirik ang sasakyan nya.
“Wait… Check ko lang.” Akmang lalabas na sya pero pinigilan ko sya.
“Use my umbrella.” Sabay abot ko sa kanya ng payong.
Napa-ngiti naman sya ng iabot ko sa kanya yung payong. Naalala nya rin siguro.
Rinig na rinig ang lakas ng patak ng ulan. Nilalamig na rin ako. Medyo manipis lang kasing damit ang nadala ko. Dapat pala hindi na ako nagpalit. Dapat naging komportable nalang ako sa uniform na suot ko kanina. Hayy.
Napayakap ako sa sarili ko, “Wuuu. Ang lamig! Grr!” Nanginginig na talaga ako.
Nagulat nalang ako ng ipatong ni Ivan ang jacket nya sa akin, “Isuot mo yan. Dun tayo sa may Armada Hotel magiistay.” Nanlaki naman ang dalawa kong mata. H-Hotel?
“TEKA!! Baka naman maayos pa tong sasakyan mo?! Tawag ka kaya ng -----“
“Alisa, maalam ako sa ganto. Kung merong mang mekaniko sana kanina pa ko tumawag.” Sagot naman nya sa akin.
Napakamot naman ako ng ulo ko, “Paheram cellphone mo. Na-lowbat ang cellphone ko eh.” Sabi ko sa kanya. Tatawagan ko kasi si Austin. Magpapaalam sana ako.
Inabot naman nya ang cellphone nya. Tinary kong hanapin sa contacts nya ang # ni Austin pero wala, “Ivan, ba’t ako lang at ang barkada ang nasa contacts mo? Tas bakit yung sa akin may heart pa?” Tanong ko sa kanya. Sa loob-looban ko, gusto kong tumawa. Haha! Ewan ko ba pero natatawa talaga ako!
Napakagat kabi naman sya, “Ikaw lang naman ang dahilan kung bakit ako nagcecellphone eh.” Medyo nahihiya pa nyang sabi.
TT^^TT
*Ting*
“May nag-text.” Sabi ko naman sabay abot ng cellphone nya sa kanya.
Pero imbis na kuhanin nya ito, “Sino?” Tanong nya sa akin.
Tiningnan ko naman kung sino ang nag-text sa kanya, “Unknown number eh. Ang sabi ay kailangan nyo daw mag-usap.”
“Si Hannah. Hayy.”
“Ha? Sino??” Tanong ko sa kanya. Bumulong kasi sya.
“Wala. Um, sino bang itetext mo?”
“Si Austin sana.”
“A-Ah.” Lumihis naman sya ng tingin.
“Text ko nalang siguro si Kyla na itext si Austin na hindi ako makakauwi.”
“Kyla, pasabi kay Austin hindi ako makakauwi --------“
“LOWBAT!!!!! Waaaaaaa!!!!” Napasigaw ako. Kyaa!! Hindi pa ko tapos mag-text! Hindi pa din ako nakakapag-send.
Tumawa naman sya, “Haha! Wag ka na kasing magpaalam.” Sabi naman nito, “Hindi ka naman siguro bubugbugin ni Austin kung hindi ka makakauwi ng bahay di ba?” Dagdag pa nito.
“Oo naman. Ang bait-bait kaya ng asawa ko.” Medyo mataray kong sagot sa kanya.
Napatakip naman ako ng bibig ko ng mag-sink in sa utak ko ang mga salitang binitawan ko kanina. ><
“A-Ah… Umm, punta na tayo dun sa sinasabi mong hotel. Saan ba yun?” Pagbubukas ko ng usapan. Nanahimik kasi sya kanina. Hindi pa naman ako sanay makitang malungkot ang Ivanbabes ko. *u*
“H-Halika na.” Sabi naman nya at naunang bumaba. Akala ko iiwan nya ako pero pumunta sya isang side ng pintuan at pinagbuksan ako ng pintuan.
Inakbayan naman nya ako at inilapit pa ng lalo sa kanya para magkasya kami sa payong ko. Pang-isang tao lang kasi ito.
“Saan ba yung hotel?” Tanong ko sa kanya habang naglalakad kami. Ang lamig naman! Ugh!
“Alam ko malapit yun dito.” Sabi naman nya na mas lalong idinikit ako sa kanya. Ang lamig lamig pero bakit ramdam ko ang init ng katawan nya kahit naka-plain white shirt lang sya? :’333
“I-Ivan… N-Nababasa ka.” Sabi ko sa kanya dahil basang-basa na ang kanang braso nya.
“Okay lang to.” Sabi naman nya. Hanggang ngayon kasi hindi pa namin makita ang Hotel na sinasabi nya.
Ako na mismo ang naglapit ng sarili nya sa akin dahilan para mapatingin sya sa akin, “Ayoko lang mabasa ka.” Palusot ko.
Ngumiti lang sya sa akin at pinagpatuloy na namin ang paglalakad. I stared at him.
Why I can’t be over you?
Why you’re still giving me butterflies?
**
“Dito nalang siguro ako sa may sofa matutulog.” Sabi sa akin ni Ivan ng umupo ako sa may side ng kama. Iisang room nalang kasi ang vacant! Tss! May mga foreigners daw kasing na-stranded at dito sa Hotel magii-stay ngayong gabi.
“Kaw bahala.” Sabi ko habang inaayos-ayos ang higaan ko.
“Nagugutom ka ba? Ibibili kita ng makakain sa baba.” Tanong naman sa akin ni Ivan.
“Hindi.” Tipid kong sagot. Nakatayo ako sa may bintana. I’m wanting to see him.
“Sigurado ka ha? Matutulog na ko.” Napatingin naman ako sa kanya. Naubo-ubo kasi sya.
Tiningnan ko lang sya habang inaayos ang hihigaan nyang sofa. Pagkatapos ay humiga na sya at kinumutan ang sarili nya.
Nagising ako sa sobrang lamig. Suot ko na ang jacket ni Ivan at nakakumot na ako pero sobrang lamig pa din.
“Ba’t dalawa ang kumo ---“ Napatingin ako kay Ivan na walang kumot na halos nakabaluktot na ang sarili na nakahiga sa may sofa.
Dali-dali akong pumunta sa kanya at kinumutan sya. Ang lamig-lamig ng kamay nya. Nanginginig na din ang buong katawan nya, “Ivan…” Hinawakan ko ang ulo nya. Sobrang init.
Hindi ko kaya… Hindi ko kayang makita syang nagkakaganto… Ngayon ko lang sya nakitang nahihirapan ng ganito.
Akmang aalis na ko para sana humingi ng gamot sa isa sa mga staff ng hotel na’to pero nagulat ako ng hawakan ni Ivan ang kamay ko, “Ivan… Hihingi lang ak---“ Hinawakan ng kanang kamay nya ang kaliwang pisngi ko. Unti-unti nyang minulat ang dalawa nyang mata.
“Akala ko iniwan mo na ko.” Naka-ngiti at matamlay nyang sabi.
“Hindi kita iiwan Ivan.” Hinawakan ko ang kamay nya. Hindi kita iiwan Ivan. Wala rin akong balak ang iwan ka. Mahal kasi kita.
“A-Alisa…” Nagising akong muli ng tawagin ni Ivan ang pangngalan ko, “Tabihan mo ko.” Sabi nya sa akin.
O_O
“Ayokong bukas ng umaga ikaw naman ang may sakit. Dito ka na sa tabi ko.” Mas lalong naging matamlay ang boses nya. Tuloy-tuloy pa din ang pag-ubo nya.
Tumayo ako at humiga sa tabi nya. Yumakap din ako sa kanya. I can feel his warm body.
Hinawakan nya ang kaliwang pisngi ko gamit ang kamay nya, “This is the first time…” Naka-ngiting sabi nya sa akin.
Umiwas ako ng tingin, “Matulog ka na.” Sabi ko sa kanya.
Pinikit ko ang dalawa kong mata. I can’t look at him. I’m still hurting.
*hik*
Minulat ko ang dalawa kong mata dahil sa pag-*hik* ng isang tao. At nakita ko ang mga natulong luha sa mata ni Ivan.
“Sana pwedeng ibalik ang nakaraan.” He said in between his tears.
Napapikit ako. Sana nga Ivan. Sana ganun kadali yun. Para hindi na ako nagmukhang tanga kakahabol sayo. Para hindi na ako umasa pa noon. Para hindi na tayo dumating sa punto na parehas tayong nahihirapang dalawa.
“Sana noon pa lang na-appreciate ko na ang pagmamahal mo.” Unti-unti na ring may natulong luha sa mata ko. I also feel his tears coming down oh my cheeks.
“Before… I’m already falling Alisa. Sana naramdaman mo yun. Dapat sinundan kita. Sana napigilan kita sa pagtakbo mo. Kung nailigtas siguro kita sa pwedeng mangyari, papatawadin mo pa din ako hindi ba? Mahal mo ko. Di mo’ko matitiis eh.” Oo, hindi kita matitiis. Pero… Alam mo yung salitang TAMA NA? HINDI KO NA KAYA? HINDI KO NA KAYA PANG MAG-INTAY NA MAHALIN MO? HINDI KO NA KAYANG TIISIN ANG LAHAT NG SAKIT?
Pero… Bakit pagdating sayo?
Kaya kong tiisin ang lahat?
“Alisa… All I want to say is… I-I’m sorry. Kung pwedeng magmakaawa ako para balikan mo ko, gagawin ko. Alam mong ma-pride akong tao, pero pagdating sayo… Suko ako. Mahal na mahal kita Alisa. Sana noon pa lang na-realized ko na.”
I stay awake. Mamaya kailangan ko na palang dalin sa ospital ang katabi ko pero tulog na tulog pa din ako. Hindi ko naman makagawang makaalis dahil nadadaganan ng hita nya ang hita ko. Konting tayo ko lang magigising ko sya.
Medyo inangat ko ang katawan ko para matingnan ko ang mukha nya. Medyo gumalaw din sya na akala ko ay nagising na nga sya. Pero hindi, he stay still at ang sarap sarap ng tulog nya.
My index finger point to his forehead down to tip of his nose, “Alam mo bang na-miss kita?” I’m smiling while looking to his angelic face sleeping.
Napatungo ako. Feeling ko kasi anytime may papatak na luha sa mata ko. Eto yung sakit na nakalimutan ko. Pero lahat ng sakit, ramdam na ramdam ko na. Tagos na tagos na sa akin.
“B-Bakit n-ngayon p-pa?” Hindi ko na napigilan pa ang pagpatak ng mga luha sa mata ko.
“Bakit ngayon pa kung kailan natutunan ko na syang mahalin?”