Bana yardım eden o ihtiyarın evine gitmek istedim.
En azından o beni dinleyebilirdi.
Aslında ona giderken içim rahattı. Neden bilmiyorum ama önceki garip his bir anda kaybolmuştu.
Evine gittiğimde bahçe de tohum ekiyordu.
Beni gördüğünde şaşkın bakışları üzerimdeydi.
Dayanamayıp ona sarıldım.
Gözyaşlarımı sildi ve
İyi misin evlat? Diye sordu.
İçeri geçtiğimizde ona bütün olanları anlattım.
Beni anladığını ve yanımda olacağını söyledi.
Bana inanan biri vardı. Aslında iki kişi vardı.
Aslı da bana inanıyordu.
Olayları anlatırken zamanın nasıl geçtiğini anlamadım.
Hava iyice kararmıştı. İhtiyar, kalmam için çok ısrar etti bende kabul ettim.
Ama bütün gün uyuyamadım.
Özge'nin attığı tokat kalbime sanki bi bıçak saplanmış gibi acı veriyordu..