Διασχίσουμε δρόμους. Ο κρύος αέρας με χτυπάει στο πρόσωπο και όλα αριστερά και δεξιά κινούνται ταχύτατα. Ευτυχώς η κοιλιά και τα χέρια μου δεν έχουν παγώσει καθώς η πλάτη του Φίλιππου είναι μπροστά.
Κλείνω τα μάτια και απολαμβάνω τη διαδρομή. Όπου και να με πηγαίνει μου αρέσει που είμαι μαζί του και κάπως πιο χαλαρή. Εκτός αυτού οι δρόμοι που περνάμε μου είναι άγνωστοι αν και τόσο όμορφοι με τα δέντρα και τους θάμνους ενώ τα σπίτια είναι λιγοστά εδώ. Στρίβουμε σε ένα στενάκι που θυμίζει καλντερίμι νησιού και σταματάει τη μηχανή. Με βοηθάει να κατέβω και κοιτάω γύρω μου. Τεράστιοι κισσοί καλύπτουν τους τοίχους γύρω μας ενώ μπροστά μας υπάρχει μόνο μια καγκελόπορτα.
-Που είμαστε; Ρωτάω.
Χαμογελάει στραβά.
-Στο σπίτι μου, απαντάει και προχωρώντας προς τη καγκελόπορτα, αυτή ανοίγει.
-Έλα, με προτρέπει και με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά τον ακολουθώ.
-Είναι...οι γονείς σου..., λέω ανήσυχη.
Μπορεί να δέχτηκα να έρθω ως εδώ μα αυτό δεν σημαίνει ότι θέλω να έχω και τέτοιες γνωριμίες. Ακόμα.
-Όχι. Λείπουν όλοι, αποκρίνεται.
Περνώντας την πόρτα μένω έκπληκτη με αυτό που βλέπω. Μία τεράστια έκταση από γρασίδι απλώνεται γύρω και μπρος μου με λευκά τριαντάφυλλα παρατεταγμένα σε παρτέρια ενώ η μεγάλη πέτρινη αγροικία με κάνει να πιστεύω πως βρίσκομαι στην επαρχιακή Γαλλία.
-Θεέ μου! Εδώ μένεις; Αναφωνώ καθώς περπατάω εδώ και εκεί ρουφώντας λαίμαργα ό,τι βλέπω.
Ο Φίλιππος κοκκινίζει ελαφρώς ενώ περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του.
-Ναι. Ήταν του προππάπου μου και δεν δέχτηκε να το γκρεμίσουν για να χτίσουν πολυκατοικίες. Οπότε όταν ο πατέρας μου πήρε μετάθεση ήρθαμε εδώ, μου λέει.
-Ο μπαμπάς σου είναι στο στρατό;
-Είναι στρατιωτικός, ναι. Γενικά έχουμε μείνει σε πολλά μέρη. Ελπίζω να είναι το τελευταίο μας.
Κατευθυνόμαστε προς την πόρτα. Πιο εκεί βλέπω ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι με καρέκλες και μία ψησταριά. Φαντάζομαι την οικογένεια του να κάθονται όλοι μαζί. Μου ανοίγει τη πόρτα και περνάμε σε το σαλόνι. Παντού κυριαρχούν γήινα χρώματα και μαλακοί, δερμάτινοι καναπέδες. Ο Φίλιππος ανεβαίνει τις σκάλες και τον ακολουθώ. Ανοίγει μία πόρτα και μου κάνει νόημα να περάσω. Κοντοστέκομαι.
-Είναι το δωμάτιό μου. Θα...θα σου αρέσει, αποκρίνεται διστακτικά.
Πρώτη φορά τον βλέπω έτσι. Πάντα στο σχολείο, είναι άνετος, μιλάει με όλους και δεν φοβάται να κάνει οτιδήποτε. Τώρα, όμως φαίνεται πιο προσιτός, ευαίσθητος και...ντροπαλός.
Μπαίνω μέσα και παρατηρώ.
Οι τοίχοι είναι σκούρο μπλε και τα έπιπλα από επίσης σκούρο ξύλο. Αποπνέει ζεστασιά και μυρίζει μπαχαρικά και γρασίδι. Αυτό όμως που μου τραβάει τη προσοχή είναι μία μεγάλη ξύλινη ραφιέρα γεμάτη με φωτογραφικές μηχανές.
Πλησιάζω σαν μικρό παιδί που βλέπει παγωτό.
-Δικές σου είναι όλες αυτές;
-Εε...ναι. Δηλαδή και κάποιες είναι του μπαμπά μου που μου της έδωσε για να συμπληρώσω τη συλλογή, με πληροφορεί περήφανος.
Αγγίζω διστακτικά μία και ακολουθώ με τα δάχτυλα μου τις καμπύλες της.
-Είναι υπέροχες, ψιθυρίζω έκθαμβη.
Γυρίζω να τον αντικρίσω και διαπιστώνω πως βρίσκεται κοντά μου. Υπερβολικά κοντά μου!
-Χαίρομαι που σου αρέσουν.
-Φίλλιπε, εγώ...
-Γιατί με αποφεύγεις; Μετά που...κλειδωθήκαμε, με ρωτάει με βραχνή, γεμάτη πόθο φωνή.
Ανίκανη να αρθρώσω το οτιδήποτε καταπίνω ένα κόμπο που στέκεται στο λαιμό μου. Νιώθω τον ιδρώτα να κυλάει στο σώμα μου και ανατριχιάζω. Ίσως και να μην φταίει αυτό.
-Μου αρέσεις, Μελίσα. Πως αλλιώς να το πω; Θα μπορούσα να το κάνω σε όσες γλώσσες θέλεις. Ωστόσο, αν δεν το καταλαβαίνεις ακόμα σου λέω πως και μόνο που σε νιώθω δίπλα μου ανάβω και δεν αφήνω τίποτα όρθιο, λέει και μετά προσθέτει: σχεδόν.
Κοκκινίζω με τη τελευταία λέξη. Τόσο πολύ που τα μάγουλα μου καίνε και προσπαθώ να κρατήσω τα χέρια μου μακριά από το σώμα του. Δεν ξέρω γιατί κρατιέμαι. Γιατί δεν αφήνω τον εαυτό μου να το απολαύσει από τη στιγμή που μου λέει ότι με θέλει. Μπορεί να είμαι μαζοχίστρια, ποιος ξέρει.
Απλώνει τα χέρια του και χαϊδεύει τα μάγουλα μου.
-Πες μου ότι το θες και εσύ. Δεν γίνεται να συμβαίνει κάτι μεταξύ μας και ύστερα να φεύγεις. Θέλω να το θες και εσύ. Μα και πάλι ομολογώ πως είμαι πεισματάρης και θα σε κερδίσω, μου ψιθυρίζει.
Τον θέλω. Πως γίνεται να αντισταθώ σε...αυτό εδώ το αναθεματισμένα πανέμορφο πλάσμα. Πες το, Μελίσα. Μα και αν αποδειχθεί λάθος όλο αυτό; Αν με παρατήσει με τη πρώτη ευκαιρία για κάποια άλλη; Έχουν γίνει τόσα και είναι προφανές πως σε θέλει πολύ. Πες το!
-Σε θέλω, ψιθυρίζω ωστόσο είναι αρκετά δυνατά για να το ακούσει και τα μάτια του να σκουρύνουν αμέσως.
Με παίρνει στην αγκαλιά του και με αφήνει απαλά στο κρεβάτι ανεβαίνοντας από πάνω μου. Με παρατηρεί με βλέμμα που εκπέμπει θαυμασμό. Τον τραβάω από τη μπλούζα και κολλάω τα χείλη μου στα δικά του. Αυτή τη φορά το φιλί είναι βαθύ και παθιασμένο. Παίρνει τα χέρια μου και τα απλώνει αριστερά και δεξιά μου κρατώντας τα. Αφού έχει τραβήξει τα κορδόνια της μπλούζας μου με φιλάει πάνω από το στήθος. Μόλις φτάνει στο λαιμό μου με δαγκώνει ελαφρώς κάνοντας με να βογγήξω. Τραβάω τα χέρια μου και βγάζω τη μπλούζα του. Αυτός βγάζει τη δική μου. Στην αρχή ντρέπομαι και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το στήθος μου. Όμως, αυτός τα απομακρύνει και μου κλείνει το μάτι γλυκά. Παρατηρώ τις πλάτες του και το σκληρό, γυμνασμένο σώμα του. Κολλάει το κορμί του πάνω μου και βάζει το χέρι του στο μηρό μου χαϊδεύοντας τον προς τα πάνω, μέχρι που σηκώνει τη φούστα μου και την απομακρύνει.
Συνεχίζουμε να φιλιόμαστε χωρίς να ξεκολλήσουμε τα σώματα μας. Γρατζουνάω τη πλάτη του όταν με δαγκώνει ξανά στο λαιμό.
-Είσαι τέλεια, μου λέει και νιώθω να λάμπω σαν αστέρι.
Με φιλάει ξανά και δαγκώνει το κάτω χείλος μου έντονα. Το άρωμά του με μεθάει. Βρίσκομαι σε μία ατέλειωτη παραζάλη και αισθάνομαι απόλυτα ευτυχισμένη. Παίρνει τα πόδια μου και τα βάζει γύρω από τους δικους του μηρούς. Καταλαβαίνω αμέσως πως με δυσκολία κρατιόταν τόσο καιρό και κοκκινίζω ξανά. Συνεχίζει να με φιλάει σε όλο το σώμα μου αναστενάζοντας ηχηρά. Ύστερα ξαπλώνουμε με τα πόδια μας μπλεγμένα και τα κορμιά μας να φλέγονται από τον πόθο. Βάζει τα χέρια του στη μέση μου και αρχίζει να διαγραφεί κύκλους.
-Μην αρχίσεις να τρέχεις πάλι, μου λέει χαμογελώντας.
Του ανταποδίδω το χαμόγελο.
-Δεν νομίζω. Μου αρέσει εδώ, απαντάει και με φιλάει ξανά και ξανά