Mara en ik zitten vrijdagmorgen aan de ontbijttafel als de bel gaat. Ik vertik het om open te gaan doen en één of andere Spaanse postbode op de stoep aan te treffen, dus wacht ik geduldig tot ik mams voetstappen over de vloer naar de deur toe hoor gaan. Even later loopt Julian de keuken in. Toch geen postbode dus.
“Hi. Your mother let me in,” begroet hij ons. Hij komt naast me zitten. “I was wondering… maybe we can go out tonight. If Mara doesn’t mind, of course.” Bij dat laatste kijkt hij mijn beste vriendin aan.
“No, I will spend the whole night kissing my new girlfriend Aura,” grapt Mara. “No, just joking. I won’t kiss her anymore and I will kill you if you don’t go out together tonight. You have to make her happy again.”
Ik schiet in de lach. “Wil je dat ik hier blijf wonen of zo?”
“Alsof we een keuze hebben,” antwoordt Mara. “En hoewel ik je natuurlijk mis, vind ik het hier eigenlijk ook wel cool. Misschien kunnen we ruilen. Dan vraag ik mijn ouders om jou te adopteren en ga ik hier wonen.”
“Heel graag.” Dan zou ik nog steeds mijn beste vriendin moeten missen, maar daarvoor hebben ze vliegtuigen en vakanties uitgevonden. Het lijkt me heerlijk om weer in Nederland te wonen. Alleen jammer dat ik dan enig kind zou zijn.
Julian zit me al die tijd vragend aan te kijken. “So what do you think about it?”
“I would love to go out with you tonight.” Ik voel kriebels in mijn buik terwijl ik het zeg. Zijn dat nou die spreekwoordelijke vlinders waar het in tijdschriften altijd over gaat? “Maybe we could delete that Sunday-tradition and make it an everyday-tradition.”
“Sure,” reageert Julian. “Actually that’s the greatest idea I’ve ever heard.” Waarschijnlijk is de enige reden dat hij dit plan niet meteen tot uitvoering brengt dat er nog iemand in het gezelschap is. Het zou een beetje asociaal zijn als wij hier dan een potje gaan zitten te zoenen.
“Gaan we shoppen vandaag?,” vraagt Mara met haar mond nog halfvol boterham met hagelslag. Dat laatste heeft ze uiteraard ook voor me meegenomen uit Nederland.
“Natuurlijk. Ik zal je alle coole winkels laten zien.” Dankzij Aura ken ik nu mooi alle hotspots. De straten van het centrum hebben weinig geheimen meer voor me. Stiekem verlang ik echter al naar de avond. Ik kijk naar Julian. “What time tonight?”
“Is it okay for you if I pick you up at seven?”
Ik knik. “Perfect. See you tonight.” Na deze woorden vertrekt hij weer. Ik laat hem uit en ga weer bij Mara zitten. “Ik heb een date!”
Mam komt de keuken binnen in een joggingbroek en een oud trainingsshirt van Carlos. Sinds we hier wonen doet ze in het weekend geen moeite meer om er goed uit te zien, want ze zegt dat Carlos haar zo ook wel leuk vindt. “Was dat je nieuwe vriendje? Julian heet hij toch?”
“Bijna en ja,” antwoord ik. “We gaan vanavond uit. En raad eens, hij is één jaar ouder dan ik. Dat is nog eens een mooi leeftijdsverschil.”
Mam rolt met haar ogen. “Bedankt dat je er weer meteen een sarcastische opmerking van maakt. Die hebben we van jou toch al niet zoveel gehoord de laatste tijd.” Zelf is ze net zo sarcastisch, dus zij moet niks zeggen.
Nu komt ook Carlos binnen. Natuurlijk legt hij meteen zijn handen op mams heupen en zijn lippen in haar nek. Om te kotsen gewoon.
“Kijk, zo gaat dat hier nu dus constant,” leg ik Mara uit. “Ze gedragen zich echt als een stel pubers.”
“Dat is nog altijd beter dan een vervelende puber,” snuift mam. “Want zo gedraag jij je namelijk.”
“Ik heb tenminste de leeftijd daarvoor. Trouwens, mijn toekomstige vriendje is één jaar ouder, heeft geen baan waardoor er mensen ongevraagd in de roddelbladen komen en ik hoef niet voor hem te verhuizen.” Ze moet vooral niet denken dat zij de enige is die zich als een bitch kan gedragen. Daarvoor heb ik teveel films gekeken.
“Nee, want je bent al verhuisd. Zie je wel dat het ook goede dingen heeft opgeleverd,” vindt mam. Triomfantelijk kijk ze me aan, alsof ze de discussie gewonnen heeft.
“Als we niet waren verhuisd, had ik ook niet geweten wat ik gemist had en was ik alsnog heel gelukkig geweest. Kom Mara, we gaan winkelen.” Ik sta op en loop richting mijn kamer om me om te kleden en mijn portemonnee te pakken.
Mara komt achter me aan gerend. “Klinkt gezellig hier.”
“Zo is het dus al die drie weken dat we hier nu wonen al gegaan,” reageer ik. “Ik ben zelfs een keer bij Aura blijven slapen omdat ik zeker wist dat die twee het gingen doen en ik geen getuige wilde zijn.”
“Wow.” Mara ploft op mijn bed. “Dat is wel echt erg. In dat opzicht ben ik wel blij dat mijn ouders zich zo burgerlijk als wat gedragen. Ik moet er niet aan denken dat ik mijn moeder betrap. Ieuw.”
Chagrijnig pluk ik een spijkerbroek en een shirtje uit mijn kast. “Kleed je om, dan kunnen we hier weg. Mijn humeur daalt op dit moment zo hard dat ik bang ben dat ik spontaan stop met ademen als ik hier nog langer dan een minuut blijf.”
-
Vijf minuten later lopen we door de stad. Het voelt vertrouwd, behalve dan dat dit niet de Kalverstraat is waar ik in alle winkels al honderd keer ben geweest. Hier hebben ze ook geen Dam met al die enge duiven, hoewel het misschien wel een voordeel aan Barcelona is dat er hier minder van die rotbeesten zitten. Ook zit hier geen V&D om pizza te gaan eten, maar gelukkig is er Telepizza.
“Je moet je gewoon niks van Carlos aantrekken,” zegt Mara terwijl ze me de H&M in trekt. “Negeer hem volkomen. Ik snap heel goed dat je boos op hem bent. Of eigenlijk moet je je zo hard misdragen dat je moeder je wel terug moet sturen naar Nederland. Dan heeft ze geen keus meer. Wie wil er nou met zo’n relschopper in huis wonen?”
“Je bent geniaal,” grijns ik. Natuurlijk was ik al niet van plan de ideale dochter uit te hangen, maar als ik echt vervelend ben dan stuurt mam me misschien inderdaad wel weg. “Binnenkort woon ik weer in Amsterdam. Of op een kostschool in Zwitserland. Dank je, Maar”
Mara geeft me een high five. “Zeker. En nu kleren passen voor je date van vanavond.” Lachend lopen we verder de winkel in om die helemaal leeg te plunderen.
-
“Hoe laat ga jij?” Het is kwart voor zeven en ik sta voor de spiegel om me op te maken. Ik heb een nieuw topje aan met een gevaarlijk laag decolleté, maar volgens Mara kan het best. Ze grapte in de winkel nog dat ik dan meteen kon zien of hij niet alleen in mijn uiterlijk geïnteresseerd is. Niet dat ik mezelf zo knap vind, maar zij blijkbaar wel.
“Ze komen me om acht uur ophalen,” antwoordt mijn beste vriendin, die op mijn bed de laatste Cosmogirl ligt te lezen.
“Je vindt het echt niet erg, hè?,” vraag ik voor de zekerheid. “Dat ik lekker ga daten en jou min of meer laat stikken? Want ik voel me wel heel asociaal nu.”
”Zoals ik al zei: ik vermoord je als je niet gaat.” Ze kijkt niet eens op van het tijdschrift dat ze op mijn bed ligt te lezen. Zoveel zal het dus inderdaad wel niet uitmaken. “Het kan mij echt geen ruk schelen wat ik doe, als jij maar met Julian gaat daten. Want ik zweer je, van ontkennen dat je hem leuk vind was je ook niet gelukkig geworden.”
“Gelukkig?” Die is grappig. “Dat is niet bepaald hoe ik mijn algemene gemoedstoestand van de afgelopen weken zou beschrijven.”
“Daarom juist,” vindt Mara. “Julian kan ervoor zorgen dat jij weer gelukkig wordt. Want het is natuurlijk allemaal niet leuk wat er gebeurt, maar je zult er toch mee moeten leren leven. Je kunt hier net zo goed twee jaar lol maken en dan in Amsterdam komen studeren. Daar heb je veel meer aan dan als je zo chagrijnig blijft.”
“Volgens mij moet jij in Nederland ook maar eens nieuwe vrienden gaan zoeken. Je kijkt teveel talkshows.” Ik smeer een beetje mascara op mijn wimpers.
“Ik heb vrienden zat.” Onverschillig slaat Mara een bladzijde van haar tijdschrift om. “Wij waren altijd een superduo en iedereen wist dat, maar nu je weg bent heb ik ook weer nieuwe kansen. En vergeet onze lieve vriendinnetjes van de basisschool vooral niet.”
“O, dus je vindt het alleen maar goed dat ik ben verhuisd? Mooi dat ik dat ook weet.”
“Nee, natuurlijk niet. Ik wil alleen maar zeggen dat mensen nu aardiger tegen me doen. Eerst waren wij altijd samen, dus we hadden niemand anders nodig. Dat straalden we uit. Iedereen wist dat. Nu ik alleen ben, wil de rest van de klas me overal bij betrekken,” vertelt Mara. “Dat vind ik wel lief van ze. Je moest eens weten met wie ik al allemaal geluncht heb de afgelopen weken. Nu nog even uitkiezen wie echt kans maken om mijn nieuwe vrienden te worden.”
Met een ruk draai ik me om en kijk haar verbaasd aan. “Je bent ze aan het gebruiken? O ja, daar maak je wel vrienden mee.”
“Ach, kom op. Ik ben alleen lol aan het maken,” reageert Mara. “Nieuwe mensen leren kennen, zo gaat dat. Je weet zelf dat ik nooit vriendloos zal zijn. Je begon net zelf over Chloé, Lauren en Leslie.”
Inderdaad. Die drie meiden waren ook vriendinnen van ons. Mara en ik gingen dan misschien meer met z’n tweeën om, maar we deden ook regelmatig dingen met z’n vijven. Het probleem was alleen altijd dat zij op een andere school zaten en het dus niet altijd makkelijk was om iets af te spreken. Nu weet ik zelf hoe het is om op een andere school te zitten dan je vrienden.
“Nou dan. Maak je geen zorgen over mij. Ga jij nou maar je Spaanse hunk zoenen.” Ze gooit een kussen naar me toe. “Eindelijk ga je een vriendje krijgen!”
“Ja hoor, mevrouw de slet,” reageer ik. Mara had op haar veertiende haar eerste vriendje. Zij was altijd overal sneller mee dan ik en vooral met jongens.
De bel gaat.
“Hij is er.” Mara springt op om me een knuffel te geven. “Succes.”
“Dank je.” Ik ren de trap af en een paar seconden later sta ik ook in oog met Julian. “Hey.” Van de zenuwen weet ik niet meer wat ik moet doen.
“Hi,” begroet hij me. “You look very good. Come on, let’s go.”
Met alle plezier. Eerst neemt hij me mee naar een reuzenrad dat ergens op een plein in de stad staat. Het is leuk, dus we maken twee rondjes. Ondertussen kunnen we zo ongeveer de hele stad overzien, wat ik best romantisch vind. Dan halen we pizza, wat voor mij al de tweede keer vandaag is maar dat kan me niet schelen. Die eten we al zittend op een bankje in het park op.
Na de laatste hap pizza schuift Julian wat dichter naar me toe. Hij legt een arm om mijn schouder en kijkt diep in mijn ogen. “So what do you think? Do you want to be my girlfriend now?”
“I don’t think so.” Plagerig kijk ik terug. Het is leuk om hem nog even in de zeik te nemen. Maar ik kan de waarheid niet langer meer voor me houden. “I know it for sure.”
Een lach verschijnt op zijn gezicht. Langzaam brengt hij zijn mond richting de mijne, tot onze lippen elkaar raken en onze tongen elkaar vinden. Op een vrijdag dit keer.
-
Het is half twee als ik tegelijk met Mara bij de voordeur van het nieuwe huis arriveer.
“Hoe was het?,” vraagt ze terwijl ik de sleutel in het slot steek.
“Geweldig,” antwoord ik. “Het is nu officieel aan. O mijn God, hij is zó leuk.”
Voor me uit loopt Mara naar boven. “Ja, dat had ik meteen al gezien. Goed dat je er werk van hebt gemaakt. Gefeliciteerd Nouk, met je eerste vriendje.”
“Dank je.” Ik plof op mijn bed neer. Zelf ben ik er ook heel blij mee. Mijn eerste vriendje is leuker dan ik ooit had kunnen dromen. “We hebben afgesproken morgen te gaan picknicken in het park met de hele groep. Dat vind je wel goed toch?” Ik schop mijn schoenen uit. Mijn voeten doen pijn van het lopen, maar het was de moeite waard.
“Ja hoor, ik heb hier toch niks beters te doen dan een beetje als een hondje achter jou aan te lopen,” lacht Mara. Als er iets is wat zij nooit doet, is het wel als een hondje achter mensen aan lopen. Ze is zo eigenwijs als maar kan en gaat altijd haar eigen weg. “Nee serieus, het is gewoon even zo. Jij wordt hier gelukkig met Julian en ik ga in Amsterdam beste vrienden spelen met onze hele klas en over twee jaar gaan we samen studeren in Amsterdam en doen we alsof het altijd zo geweest is. Wat denk je daarvan?”
“Ik wil hier niet nog twee jaar blijven,” klaag ik. “Met Carlos en mam en zo.”
“Die worden ook echt wel ooit iets minder klef. Tenminste, dat hoop ik voor je. Over twee jaar zijn we weer samen alsof er niks gebeurd is, woon jij weer bij je vader en is alles goed. Je wilt toch dat het goed komt?”
Ik knik. Dat is inderdaad wat ik al weken tegen iedereen zeg. Over twee jaar is alles weer zoals het moet zijn.
“Nou dan. Gewoon doen wat ik zeg.”
“Ik snap alleen niet hoe ik hier gelukkig moet worden.” Barcelona en gelukkig zijn voor mij niet twee woorden die in dezelfde zin passen. .
“Door te doen waar je zin in hebt. Zullen we morgen verder praten? Ik ben hartstikke moe.” Een luide gaap ontsnapt uit Mara’s mond om haar woorden kracht bij te zetten.
“Oké.” Niet veel later liggen we allebei in bed. Mara slaapt al snel, maar ik lig nog een tijdje rusteloos naar het plafond te staren. Hoe kan ik hier doen waar ik zin in heb als ik geen zin heb om hier te zijn?