Zo'n beetje al mijn favoriete boeken zijn vandaag geüpdatet en ik kreeg er spontaan zin in om ook maar te uploaden. De andere update komt trouwens nog steeds gewoon morgen (ik kan weer lekker veel gaan schrijven dit weekend) Maar hier is ie dan.
Adrianna
Nadat ik eindelijk ben uitgekeken, stap ik mijn kamer binnen. Daarna zie ik pas dat Mauro bezig is met mijn koffers. Hij veegt even het zweet van zijn voorhoofd en trekt daarna zijn shirt uit. "Dus het is waar dat weerwolfen de mooiste sixpacks hebben" zeg ik giechelend. Hij schrikt op en draait zich naar me om. "Zins waneer zit jij..." stamelt hij. "O, net pas" zeg ik luchtig.
Hij komt naast me zitten "Als je het maar weet, ik heb een vriendinnetje" zegt hij grijnzend. "O ja, wat is dan haar naam?" vraag ik, zijn leugen heb ik namelijk allang al opgespoord. "Tja, hoe heet ze, verzin eens een leuke naam" zegt hij lachend. "Jane" zeg ik direct. Hij geeft me een stoot "Hoe weet je nou weer dat ik haar leuk vindt" fluistert hij fel. "Ik blufte maar wat, ik wist het niet eens joh" zeg ik giechelend. Ik ben er dus niet door een domme grap achter gekomen dat Mauro Jane leuk vind, ik weet het, ik ben geniaal *flips hair*.
"Doei!" roep ik voordat ik de deur uit loop. Ik heb besloten om nog even een lekkere wandeling te maken door het bos. "Doei" krijg ik nog van Robyn te horen. Zijn stem komt vanuit Elizabeths kamer, die al in slaap is gevallen. Het is ook veels te veel voor haar in zo'n korte tijd. Ook voor mij, daarom maak ik even een lekkere wandeling en dan duik er ik vanavond vroeg in. Van Nathan krijg ik niet eens antwoord, die zit met zijn nieuwe vampier en weerwolf vriendjes zijn nieuwe spelletjes te spelen.
Na tien minuutjes gelopen te hebben, hoor ik geritsel achter me in de bosjes. Even kijk ik om, maar er is niets, vast een konijn ofzo. Maar nog geen minuut later hoor ik hetzelfde. Nu draai ik me om en begin ik goed te kijken. Opeens tilt er een hand op mijn schouder. Ik verstijf van angst, maar draai me al snel om. Ik kijk recht in twee donkerrode, haast zwarte ogen. Een paar plukken van zijn slordige, zwarte haar vallen voor zijn bleke gezicht. Hij is vast één van de vampiers, hem heb ik alleen nog niet ontmoet.
"Hey roodkapje, wat doe jij hier zo alleen in het bos?" vraagt hij met een sluwe, maar sexy stem. "Ik pluk wat bloemen voor mijn oma" zeg ik, op de grap ingaand. Daarna bekijk ik hem pas goed en merk ik dat hij twee grote, donkerrode verenvleugels heeft. Hij is dus echt geen vampier! Ik schrik en deins achteruit. Mijn ogen worden groot. Een grote schaduwhand schiet uit zijn hand, grijpt me vast en trekt me weer dichterbij. "Laat haar met rust!" hoor ik een prachtig zoete stem fel roepen.
Een wit licht piercet door de schaduwhand heen. De jongen grijpt naar zijn pols en kreunt van de pijn. Daarna voel ik een arm om mijn middel die me mee trekt de... de lucht in!? Ik wordt zo de lucht in getild en ook een tweede arm grijpt ook om mijn middel. De twee armen houden mijn rug tegen een aangenaam warm lichaam gedrukt. Ik wil mijn redder zien, maar dat lukt net niet. Maar dat kan me nu niet zo veel meer schelen, ik vlieg!
In de bossen in de buurt van het kinderdorp, word ik zacht neergezet, de twee armen laten me los. Ik draai me gelijk om om mijn held in de ogen te kijken. Hij heeft perfect, kort, krullend, glanzend (zal ik doorgaan) goudblond haar en caramelkleurige ogen. Zijn wangen hebben een schattige roze kleur en zijn lippen lijken wel perfect. Maar de smetteloos witte verenvleugels op zijn rug vallen het meest op.
Ik rijk mijn hand naar hem uit, zelf weet ik niet eens waarom. Hij pakt hem vast. Zijn huid is zacht als zijde, zo zacht dat ik hem haast niet voel. Hij klapt zijn vleugels in en sluit zijn ogen. Een witte gloed vormt zich om onze handen. Met grote ogen kijk ik ernaar. Als het stopt, laat hij mijn hand los. "Ik kan je niet eeuwig beschermen, maar dit helpt je om de Daemons uit je buurt te houden" zegt hij met de mooiste stem die ik ooit heb gehoord. "Wie ben jij en wie was hij?" vraag ik. "Ik ben een..." "Ben je een engel?" onderbreek ik hem. Hij schud zijn hoofd.
"Veel mensen vergissen ons voor engelen en duivels, maar eigenlijk is dat een fout. De zogenaamde 'duivels' zijn Daemons. Het zijn een soort vampieren, ze drinken alleen geen bloed en zijn zeker drie keer zo sterk. Ik ben een Haevon. Wij beschermen de aarde tegen duistere krachten zoals Daemons, maar ook kwade geesten en Shadows. Dat zijn een soort schaduwmensen. Als je er een ziet, ren dan weg. Ze zijn niet zo snel, maar kunnen tot zeker tien meter afstand bezit over je nemen" somt hij op.
Heel even blijf ik stil om alles goed in me op te nemen. "En wie ben jij?" vraag ik. "Je bedoelt mijn naam of ik als persoon?" "Beide eigenlijk wel" zeg ik "Als je het wilt vertellen hoor" voeg ik vlug toe. "Ja hoor, natuurlijk" zegt hij met een lieve glimlach "Mijn naam is Skye, ik ben 17 en... meer eigenlijk niet" zegt hij na een tijdje na te hebben gedacht. "Er is vast meer, zoals hobby's, ouders en ehhh..." som ik op. "Ik heb geen ouders" zegt hij zacht "Niet meer"
Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan, hoe dom ben ik. Ik wil mijn woorden graag weer terughalen, maar dat kan niet. "Het is een nogal gecompliceerd verhaal" zegt hij alsof hij het uit wilt vertellen. Ik knik. "Tijdens mijn geboorte, ben ik 'gezegend' door een Haevon. Niemand in het ziekenhuis heeft het gemerk. Pas rond mijn vijfde of zesde jaar, begon ik vleugels te krijgen. Zelfs op die leeftijd voelde ik al de plicht om ze te verbergen. Na mijn tiende verjaardag begon ik het huis uit te sluipen om te vliegen" zegt hij met stralende ogen. "Op mijn dertiende ben ik definitief weggehaald bij mijn ouders" sluit hij stilletjes af.
Hij staat op. "Ik denk dat het slim is om te vertrekken. Het word donker en ik wil niet dat zo'n teder meisje als jij weer word aangevallen door een Daemon. Morgen zie ik je weer oké, zelfde tijd" zegt hij. Ik knik. Daarna klapt hij zijn vleugels uit en schiet de lucht in. Ik loop terug naar huis en duik snel mijn waterbed in. Mijn eerste nacht hier zal me vast goed bevallen.