Zoals ik al via een bericht heb laten weten, heb ik ernstige technische problemen had waardoor een aantal bestanden beschadigd zijn. Maar nu het goede nieuws: het bestand van dit verhaal is nog zodanig leesbaar dat ik met enige moeite het verhaal er nog uit kan halen. Veel leesplezier!
-
Zondagmorgen zit ik aan het ontbijt als mijn telefoon gaat. Het nummer van mijn goede oude beste vriendin uit Nederland verschijnt op het display. Dat is nog eens een welkome verrassing. Blij neem ik op. “Mara!”
“Hey! Zal ik jou eens iets leuks vertellen?”
“Doe eens. Dat kan ik wel gebruiken.” Ik neem nog een slok van mijn thee. Wat voor leuks zou ze te melden hebben?
“Nou, aankomende week is het Hemelvaart, zoals je waarschijnlijk wel weet, en mijn ouders vinden het goed als ik een paar dagen bij jou ga logeren. Denk je dat het kan?”
Uit puur enthousiasme verslik ik me. Al proestend voel ik hete druppels thee door mijn neusgaten weer naar buiten stromen. “Ja, ik denk het wel. Ik moet het natuurlijk even navragen, maar als het niet mag dan gaan we wel samen op straat slapen of zo.”
“Cool, dat heb ik altijd al een keer willen doen.” Het is nog waar ook. Mara heeft altijd wilde plannen. Ergens vorig jaar kwam de op het idee om de nacht na onze diploma-uitreiking op straat door te brengen.
Een spontaan idee komt bij me op. “Wil je nog iets voor me doen?” Dit is het uitgelezen moment om mijn moeder te laten zien dat ik niet net zo egoïstisch ben als zij. Bovendien heb ik altijd al eens de Robert ten Brink willen spelen. Ik mis alleen nog een koor dat ‘All you need is love’ zingt.
“Natuurlijk. Kom maar op.”
“Je kent Eline wel, toch?”
“Die vriendin van je zusje?”
“Ja, die. Kun je haar vragen of ze mee komt? Nicole mist haar bijna net zo erg als ik jou en ik vind het zielig voor haar als jij dan alleen hierheen komt.” Als dit echt een televisieprogramma was dan zou dit waarschijnlijk het moment zijn waarop we overschakelen naar de reclame.
“Is goed.”
“Neem je ook stroopwafels mee?” Het water loopt me al in de mond als ik eraan denk. Het moet al bijna vijf weken geleden zijn dat ik voor het laatst een stroopwafel heb gegeten.
“Denk je dat ik naar Spanje kom zonder stroopwafels mee te nemen? Let maar eens op, jij. Als ik klaar ben met wat ik met jouw nieuwe vrienden van plan ben dan verhuizen ze binnen een week allemaal naar Nederland. Zorg maar dat ze donderdagmiddag naar jou toe komen.”
“Oké, ik zal ze waarschuwen. Superleuk dat je langskomt.” Op dat moment komt mijn moeder de keuken binnen. Voor één keer komt me dat best goed uit. “Wacht even, ik vraag het meteen.” Ik hou de telefoon iets verder van me af. “Mam, is het goed als Mara hier volgende week een paar dagen komt logeren? En ze wil Eline meevragen voor Nicole.”
“Ja, hoor. In het weekend bedoel je?”
“Van donderdag tot en met zondag.” Maar goed dat Spanje een van oorsprong katholiek land is. Zo hebben we tenminste net als in Nederland een lang Hemelvaartweekend.
Mam denkt even na en knikt dan. “Ja, dat kan wel. Als het goed is komt vandaag de vrachtwagen met onze spullen, dus dan hebben we ook weer luchtbedden en alles.”
Alsof dat me wat kan schelen. Ik zou het hele weekend op de grond slapen om mijn beste vriendin weer te kunnen zien. “Mara? Je kunt komen. Ik heb je zo gemist sinds ik hier ben.”
“Ik jou ook. Maar ik ga nu Eline bellen en alles regelen, dus ik moet ophangen. Tot donderdag.”
“Tot donderdag.” Ik hang op en leg de telefoon op mijn tafel neer zodat ik verder kan eten. Het vooruitzicht om mijn beste vriendin weer te zien, maakt het leven hier meteen een stuk draaglijker.
-
Een paar uur later gooi ik mijn geschiedenisboek op Julians bureau. “Chapter five.”
Julian bladert door mijn boek tot hij hoofdstuk vijf heeft gevonden. “Ah, the War of the Spanish Succession. Not that hard.”
“The only thing I already know was that there was a king called Carlos the second,” merk ik op. Drie keer raden waarom ik juist dat detail heb onthouden. Hopelijk wordt er morgen ook naar gevraagd, want dan is er tenminste vast één antwoord dat ik weet.
“It’s a start,” lacht Julian. “Now the rest.”
We werken de hele middag door, als een uitstekend team. Julian vertaalt de woorden die ik niet ken – wat er nogal veel zijn – en ik vertaal de woorden die ik zelfs in het Engels niet begrijp met Google Vertaler naar het Nederlands. Aan het eind van de middag heb ik zowaar een paar dingen opgepikt over de Spaanse Successieoorlog en is mijn Spaans met stukken verbeterd. Nog even en ik kan zelf mijn proefwerken leren.
“You are my hero,” zeg ik als ik mijn boek dichtklap. “How can I thank you?”
Julian wuift mijn opmerking weg. “You don’t have to. This is what friends are for.”
Ik kijk in zijn grote, bruine ogen. Ergens in mijn buik begint iets te rommelen. Ik weet wel een manier om hem te bedanken. Het is alleen de vraag of dat een verstandige manier is. Helaas is mijn lichaam dit keer sneller dan mijn verstand. Voor ik het weet heb ik mijn lippen op de zijne gedrukt.
Verward maakt Julian zich na een paar seconden van me los. “I thought you didn’t want to kiss me again.”
Ik knik. “That’s right. I don’t know what I want right now. Maybe I should just go home instead of going to that barbecue with you.“ Het lijkt me geen goed idee om nu nog meer tijd met hem door te brengen. Ik wil hem helemaal niet leuk vinden.
“No. I understand it. You already have enough trouble in your life with this movement and Carlos and stuff. Take your time. I will wait as long as I have to.” Het komt er heel stoer uit, maar iets zegt me dat hij eigenlijk helemaal geen zin heeft om te wachten. Shit, dit is dus wel een bevestiging dat hij me leuk vindt. O mijn God, waarom is mijn leven zo moeilijk?
-
De sfeer tussen Julian en mij is die week op school nogal beladen. Ik weet niet hoe ik me moet gedragen als ik bij hem in de buurt ben en hij lijkt daar andersom ook last van te hebben. Gelukkig heb ik iets om naar uit te kijken. Na drie lange schooldagen sta ik namelijk donderdagmiddag met mam en Nicole op het vliegveld om onze vriendinnen op te wachten.
“Je leeft nog!,” roept Mara enthousiast als ze me ziet en ze geeft me een knuffel. “Wat goed je weer te zien.”
Ook Nicole is blij haar beste vriendin terug te zien. Met z’n vijven lopen we naar de auto en gaan we naar huis. Mara’s koffer staat nog maar net op mijn kamer als de bel gaat. Dat zullen mijn vrienden zijn.
“Laat de proeverij maar beginnen.” Met haar armen vol etenswaren komt Mara achter me aan de trap af. Terwijl ik de deur open doe om iedereen binnen te laten, gaat zij alvast door naar de keuken.
Even later zitten we met z’n zevenen rond een keukentafel die vol staat met meer Nederlands eten dan ik in Amsterdam ooit tegelijk op een tafel heb zien staan. Stroopwafels, drop, curry, oliebollen (ja, echt!), muisjes, beschuit en poffertjes.
“Ik wilde ook frikadellen meenemen, maar dat zou nogal een gedoe worden,” merkt Mara op. “Ik had moeilijk een paar vrieselementen in mijn koffer kunnen stoppen.”
“Jammer.” Sinds vorige week hebben we onze frietpan terug. Het was leuk geweest als we nu ook iets hadden om erin te doen. Gelukkig hebben we wel een heleboel andere dingen. Ongeduldig grijp ik naar de stroopwafels. Ik kan niet wachten tot ik die heerlijke smaak weer op mijn tong kan proeven.
Aura is de eerste die het aandurft om een dropje in haar mond te steken. “Delicious.”
Dat is een goed teken. Nu is de rest ook nieuwsgierig geworden naar de drop. Terwijl we zitten te snoepen, stel ik Mara aan iedereen voor. Even betrap ik mezelf erop me best gelukkig te voelen, maar dat gevoel druk ik meteen weg. Dit is Spanje, ik kan hier niet gelukkig zijn.
-
Later op de middag gaan we met z’n allen naar het strand. Matias heeft zijn gitaar meegenomen en speelt wat nummers voor ons. De zon schijnt, zoals gewoonlijk, en alles is heel relaxed.
“En hoe gaat het met Julian?,” vraagt Mara als de rest even in zee ligt.
“Hoezo?” Ik heb haar nog niks verteld over wat er tussen Julian en mij is gebeurd. Er is sowieso niemand die iets weet van die tweede zoen, alleen hij en ik. Ik heb hem gevraagd daar zijn mond over te houden voordat Aura nog irritanter gaat worden met haar koppelpogingen.
“Hoezo? Wat denk je van omdat je hartstikke verliefd op hem bent?,” reageert Mara.
“Ik ben niet-“
“Jawel. Je bent het wel. Zo’n dingen kun je misschien je nieuwe vrienden wijsmaken, maar niet je goede oude beste vriendin die je al kent sinds de zandbak. Er is niemand die beter weet wanneer jij verliefd bent dan ik.”
Daar kan ik haar geen ongelijk in geven. Mara ziet alles. “Oké,” zucht ik. “Ik vind hem leuk, maar dat wil ik helemaal niet. Ik wil dat de tijd teruggedraaid wordt en dat ik nog in Amsterdam woon met allebei mijn ouders.”
“Dat gaat niet.”
“Weet ik.” Dat is nu juist mijn probleem. “Weet je, het is hier soms best leuk, maar het is niet hetzelfde. Ik mis jou en papa en alles en iedereen uit mijn oude leven. Gelukkig heb ik mijn fiets terug. Oma was zo lief die snel in de verhuiswagen te proppen voor hij zou vertrekken.”
“Maar wat heeft dit allemaal te maken met dat je niet verliefd wilt zijn?,” vraagt Mara. Met de hak van haar voet graaft ze een kuiltje in het zand.
Ik draai me op mijn rug en knijp mijn ogen dicht zodat ik haar niet aan hoef te kijken. “Ik kom terug. Hoe dan ook, ooit kom ik terug naar Amsterdam. En langeafstandsrelaties werken niet, dat weet je. Uit het oog, uit het hart. Ik wil het niet op mijn geweten hebben om Julians hart te breken.”
“Misschien duurt dat ooit van jou nog wel jaren.”
Die woorden komen hard aan. Als beste vriendin mag ze me wel eens wat meer steunen. Ik weet dat het er op dit moment niet in zit om terug te verhuizen, maar dat wil niet zeggen dat ik hier voor altijd moet blijven wonen. “Hoogstens twee. Ik ga sowieso in Amsterdam studeren, wat er ook gebeurt. Tegen die tijd ben ik achttien en heeft mijn moeder niks meer over me te zeggen. Dan kan ik dus doen en laten wat ik wil. Maar eigenlijk wil ik deze zomer al terugverhuizen, hoe eerder hoe beter. Ik heb het al duizend keer aan mijn vader gevraagd, maar hij ontwijkt het eigenlijk steeds een beetje. Dan zegt hij dat hij nog geen huis heeft. Wat trouwens binnenkort ook niet zo meer is, want hij kan over twee weken in zijn nieuwe huis.”
“Klopt. Ik heb de foto’s bij me. Ze zitten nog in mijn koffer.” Mara draait zich op haar zij. “Dus je wilt deze zomer terugverhuizen? Het duurt nog maar vier weken tot de vakantie. Wil je vier weken rondlopen met gevoelens voor een goede vriend zonder daar iets mee te doen? En daarna? Je gaat hem sowieso heel erg missen mocht je weer in Amsterdam komen wonen, of je nou een relatie met hem hebt of niet. Wil je dan echt dat er al die tijd niks gebeurd is? Daar ga je spijt van krijgen, hoor.”
“Hey girls, where are you talking about?” Julian ploft op zijn handdoek neer. Zijn haar is drijfnat en er glijden heel sexy druppels over zijn gebruinde schouders.
“About what clothes Anouk is going to wear tonight,” verzint Mara. “She told me we were going to a party so I said she can borrow my new dress, which is very sexy. I’m sure all the boys at the party will look at her.”
Julian kijkt naar mij. “Too bad it isn’t Sunday today.”
“Wat?’ Mara kijkt me vragend aan. “Wat is er met zondag?”
“Niks. Toeval. Ik vertel het straks wel,” antwoord ik. Dan kijk ik weer naar Julian. “What’s wrong with Thursday?” Meteen kan ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Ik ben gewoon zo in de war. Moet ik nou wel of niet iets met hem beginnen? Wat ik ook ga doen, zoals Mara zegt zal ik er vast ongelofelijke spijt van krijgen.