Σήμερα είναι Παρασκευή. Τις τελευταίες ώρες η Δανάη και η Φοίβη είναι απασχολημένες στο γυμναστήριο για την οργάνωση του χορού των Χριστουγέννων, οπότε εγώ προτίμησα να κάτσω σε ένα παγκάκι και να οργανώσω τις σημειώσεις μου.
-Γεια, ακούω μία φωνή και αμέσως κάποιος κάθεται δίπλα μου.
Σηκώνω απότομα το κεφάλι μου και αντικρίζω έκπληκτη τον Φίλιππο.
-Μην φύγεις. Αυτή τη φορά δεν θα είμαι άγνωστος,με προλαβαίνει πριν σηκωθώ και προς έκπληξη μου δεν μιλάει με ειρωνικό τόνο.
Συνεχίζω να κάθομαι δίπλα του και τον παρατηρώ. Τα σκούρα, κάστανα μαλλιά του πέφτουν στο μέτωπο του φωτίζοντας αυτά τα μελί μάτια που σχεδόν χρυσίζουν.
-Λοιπόν, συνεχίζει, ξέρω πως σε λένε αλλά θα ήθελα να το ακούσω από εσένα.
Πες το. Πες το! Φώναζα στον εαυτό μου. Είναι απλώς ένα αγόρι.
-Μελίσα, σχεδόν ψιθυρίζω.
Μου χαρίζει ένα πλατύ χαμόγελο.
-Χαίρομαι που σε γνωρίζω, Μελίσα. Έχουμε γίνει φιλαράκια με τον αδερφό σου, τον Άρη. Επειδή, όμως δεν είχε χρόνο ήλπιζα να μου δείξει λίγο τα κατατόπια σε αυτό το σχολείο.
Ανασηκώνω έκπληκτη τα φρύδια μου, αλλά φροντίζω να μην το παρατηρήσει. Θεέ μου που πάω να μπλέξω με αυτό τον μικρό, σμιλεμένο από τους Θεούς, αγόρι!
Σηκώνεται όρθιος αποφασιστικά.
-Οπότε από που ξεκινάμε; Ρωτάει με προκλητικό βλέμμα.
Ώστε έτσι;! Πρώτα μας κάνει τον ευγενικό και ύστερα απαιτεί να κάνω και αυτό που θέλει.
Αρπάζω τα βιβλία μου και πάω να φύγω.
-Μάλλον όχι, λέω και με παίρνει στο κατόπι.
-Στάσου! Περίμενε, τι έκανα; Ρωτάει.
Στρέφομαι προς το μέρος του αποτομα, με αποτέλεσμα να κάνει δύο βήματα πίσω.
-Απολύτως τίποτα. Πάνε βρες καμία άλλη να παίξει την ξεναγό σου, αποκρίνομαι.
-Στο επόμενο διάλειμμα θα μου δείξουν την άλλη πλευρά του σχολείου, η Ζωή Μακρή και οι φίλες της.
Μένω άναυδη. Ήμουν απλώς μία από τις χιλιάδες επιλογές του που θα ζητιάνευε για αποφάγια!
-Μείνε μακρυά μου. Δεν έχω καμία σχέση με αυτές και δεν πρόκειται να έχω και με εσένα, λέω και απομακρύνομαι όσο πιο γρήγορα μπορώ.
Αυτή τη φορά δεν με ακολουθεί και καταφέρνω να μπω στη βιβλιοθήκη, όπου επικρατεί απόλυτη ησυχία.
Πέντε ώρες μετά....
Καταλήγουμε για μιλκσεικ με την Φοίβη και την Δανάη. Τους είπα τι έγινε με τον Φίλιππο και η αλήθεια είναι πως το πήραν περίεργα.
-Ίσως τον παρεξηγήσαμε. Ίσως είναι σαν τη Ζωή Μακρή, με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, σκέφτεται δυνατά η Φοίβη.
-Εγώ πάλι λέω πως κρίνουμε χωρίς καν να.τον γνωρίσουμε. Ξέρουμε και οι τρεις πως η Μελίσα ναι μεν μίλησε μαζί του, αλλά αυτό δεν ονομάζεται σωστή συζήτηση, λέει η Δανάη κοιτώντας με έντονα.
Στριφογυρνάω τα μάτια και ξεφυσάω.
-Δεν υπάρχει περίπτωση να του πω κουβέντα. Άλλωστε έχει ένα τσούρμο κορίτσια να τους τρέχουν τα σάλια.
Η Φοίβη το σκέφτεται λίγο, πίνοντας τον μιλκσεικ της και ύστερα κουνάει το δάχτυλο μπροστά μου.
-Πως εξηγείς το ότι ήρθε να κάτσει δίπλα σου στο αμφιθέατρο ενώ όλοι του πρόσφεραν μία θέση; Ρωτάει αλλά στην πραγματικότητα δεν περιμένει απάντηση.
-Απλά δώστου χρόνο. Γενικά άφησε τα πράγματα να κυλήσουν και πάψε να κάνεις σαν μοναχή, με κατσαδιάζει η Δανάη.
Όταν επιστρέφω στο σπίτι πάω στο δωμάτιο του Άρη για να καθίσω μαζί του, μα αυτός μου κλείνει τη πόρτα στα μούτρα μιλώντας στο κινητό. Στέκομαι ακίνητη με ανοιχτό το στόμα. Πότε ξανά δεν το έχει κάνει αυτό. Αντιστέκομαι στη παρόρμηση να κρυφακούσω, σίγουρη πως θα μου πει τι τρέχει όταν τελειώσει.
Πηγαίνω στο δωμάτιο μου και παίρνω ένα καινούργιο βιβλίο από τη στοίβα μου. Αύριο είναι ο χορός των Χριστουγέννων αλλά σκοπεύω να το ξενυχτίσω και σήμερα.
Ο Άρης δεν έρχεται να με βρει.