° • ○ d a k o t a ○ • °
d e e l 1 v a n IV
Het paleis Arcticus heeft iets magisch.
Wanneer ik de balustrade van de rijkelijke versierde wenteltrap vastpak met bevende vingers, moet ik plotseling denken aan de vrije zondagen die ik met Aurora doorbracht bij deze grote, metalen wenteltrap die naar het paleis van Arcticus leid.
Ik voel dat Erica haar vingers in mijn klamme vingers verstrengeld.
Het werkt rustgevend op mijn lichaam dat omgeven is van de zenuwen.
Aan het einde van de trap worden Erica en ik opgewacht door twee schildwachten van de Veneration die een breed, gouden toegangshek flankeren.
Boven op de gouden toegangshek zit het wapen van Arcticus: een gelakte donkerblauwe cirkel doorkruist met zilveren en gouden sterren.
Automatisch zet ik een stap naar voren en omvatten mijn klamme handen de gouden smeedijzeren tralies.
Ze zijn in de vorm van rozen gebogen en gekruld.
Ik staar naar de brede laan omgeven door allerlei tropische planten en bloemen die aan het einde om een ronde fontein loopt, naar de ingang.
Het is dicht bij het paleis van Arcticus warmer en vochtiger dan het gedeelte van Arctica.
Het ruikt er naar vochtige aarde, waarin mijn herinneringen terug gaan naar de plantage kassen van Productie.
Echter is de vertrouwde geur vermengt met verschillende zoete geuren van exotische, geurende bloemen.
Het is overweldigend en misschien begin ik nu eindelijk Aurora 's woorden te begrijpen, maar op een andere manier:
'' Ze willen niet dat wij meer verwachten dan dit duistere, sobere leven met maar één reden van ons bestaan: overleven. ''
En ze heeft gelijk.
Als ik naar de felle kleuren staar en de rijkelijke versierde details die het paleis Arcticus vormen voel ik de vlinders van de zenuwen een warm gevoel in mijn kloppende borstkas verspreiden.
Alle felle kleuren hebben iets opwindends dat de wereld die ik ken in wel duizend kleuren tot leven komt; alsof ik nooit heb geleefd en verschillende details ook daadwerkelijk heb gevoeld tot vandaag de dag.
Ik zou willen wensen dat ik Aurora deze prachtige kleuren die ook werkelijk leven, kon laten zien.
En dan ze niet telkens naar het sobere kleurenpalet in het hemelgewelf van de kerk hoeft te staren, maar dat ze deze kleuren ook daadwerkelijk kan aanraken, ademen en proeven door alle vezels van haar lichaam.
Plotseling voel ik de smeedijzeren tralies trillen en gaat de rijkelijke versierde poort open.
Erica neemt afscheid van de twee schildwachten, die ze hoogstwaarschijnlijk kent en grijpt mijn hand vast.
'' Erica, '' fluister ik zacht in haar stralende gezicht.
'' Het is allemaal overweldigend. ''
Erica schikt haar donkere haar, waarna ze geruststellend glimlacht.
'' Ik weet het. De eerste keren zal alles in de Arcticus overweldigend zijn, maar je went er wel aan, '' antwoord Erica troostend.
Ik laat mijn vingers langs de stevige bladeren van een rozenstruik gaan en frons mijn wenkbrauwen.
'' Ik betwijfel het. ''
Erica pakt mijn tengere pols vast en tuit haar dunne lippen.
'' Niet doen, Dakota. ''
Ik staar bedroefd in haar olijfgroene ogen en Erica laat haar ruwe vingers van mijn pols naar mijn klamme vingers glijden, waarna we onze vingers in elkaar verstrengelen.
'' Kom. ''
Dus volg ik Erica naar de glazen lounge, waar ik een glimp op kan vangen van de prachtigheden van Arcticus.
We worden opgevangen door een hofdame die zich voorsteldt als Gemma Shepard.
Haar lange, tengere lichaam heeft een strakke uitstraling en bij haar slapen begint haar blonde haar zich over te geven aan de naderende ouderdom.
Haar heldere ogen kijken mij onderzoekend aan.
'' Dakota Livingstone? ''
Ik knik en Gemma glimlacht opgelucht, waardoor er kraaienpootjes bij haar ogen ontstaan.
Daarna werpt ze haar onderzoekende blik op Erica.
'' Vooruit, we zullen moeten haasten, '' zegt Gemma.
Er fladdert een handvol vlinders door mijn buik, als ik Gemma wil volgen.
'' Dakota, '' zegt Erica plotseling.
Ik draai mezelf om en staar in Erica 's neergeslagen ogen.
'' Je zult het vanaf hier alleen moeten doen. ''
Ik bijt op mijn gebarsten lippen als Erica mij omhelst met haar korte lichaam.
'' Je redt het wel, '' slaakt Erica enthousiast uit.
Mijn mondhoeken vormen een sobere glimlach, terwijl ik timide knik.
Erica buigt haar gezicht naar mijn voorhoofd toe en drukt voorzichtig haar lippen tegen mijn bezwete huid aan.
'' Ik werk in de keukens, '' vervolgt Erica, terwijl ze haar lichaam los maakt uit de omhelzing.
'' Ik zal je proberen op te zoeken, '' fluister ik in haar gezicht.
Erica glimlacht en veegt een losse streng haar achter mijn rechteroor.
'' Je zult nu echt moeten gaan. ''
Ik pak Erica 's rechterhand vast en knijp zo hard in Erica 's hand dat het pijn doet.
Waarschijnlijk staan mijn nagelafdrukken in haar huid.
'' Je moet echt gaan, Dakota, '' dringt Erica aan met betraande ogen.
Ik laat haar ruwe hand los en draai mezelf om naar Gemma.
Haar blik spreekt ongeduld uit en ze slaakt een zucht uit als ik haar uiteindelijk volg.
'' Als we meer tijd hadden gekregen, hadden we nog een rondleiding kunnen doen, '' zegt Gemma.
'' Door het paleis? ''
Gemma knikt en loopt een brede, gestoffeerde trap op die wordt verlicht door lichtbollen.
We komen uit op een gang vol bloemenschilderijen.
We draaien een andere gang in vol met portretten in massief gouden lijsten.
Mijn aandacht wordt getrokken door een openstaande eikenhouten deur vol met boekenkasten en een knapperend haardvuur.
Het is zo onvoorstelbaar om voor het eerst in een sober leven boeken en echt vuur te kunnen ruiken en om te kunnen zien.
Ik zou willen wensen dat ik zou kunnen stilstaan, om het langzaam op mijn zintuigen in te kunnen laten werken, maar Gemma heeft een stevige pas en noodgedwongen volg ik haar.
Aan het einde van de gang is een gouden, dubbele deur waar bloemen in uitgesneden zijn in de vorm van een tralie rooster.
Als we dichterbij komen, zie ik dat het een lift is.
In Arctica zijn ook liften, maar die zijn lang niet zo mooi versierd als deze lift.
Ze zijn gemaakt van ijzer en zilver, koel metaal wat desondanks de armoede wel een moderne uitstraling geeft.
Gemma opent het tralie rooster en we stappen in de lift.
Er ligt een dik donkerblauw tapijt op de vloer en er is een gouden hendel. Gemma trekt daaraan en de deuren gaan dicht.
Ik vermoed dat de lift omhoog gaat en druk mezelf tegen de wand aan.
Er valt licht op mijn schoenen en het licht kruipt langzaam omhoog naar mijn kuiten en knieën als de lift vertraagt een stopt.
De deuren gaan open en we komen uit op een gang met glas-in-loodramen, die verschillende kleuren weerkaatst in de gang.
'' We zijn nu bij de gastenverblijven, '' zegt Gemma plotseling met een schorre stem.
'' Het is belangrijk dat je de westelijke vleugel vermijdt. ''
'' Wat is daar? '' vraag ik.
'' De koninklijke verblijven, '' antwoord Gemma.
O, vormen mijn lippen.
Gemma stopt bij een donkere ebbenhouten deur aan het einde van de gang en opent de deur met de gouden knop.
'' Je nieuwe slaapkamer, '' zegt Gemma heimelijk als ik haar de kamer in volg.
Eerst denk ik dat Gemma een grapje maakt.
De kamer is namelijk gigantisch en ik staar met stomheid geslagen naar de kamer voor mij.
Lampen werpen een warm licht op de muren met donkerblauw behang en het meubilair, dat is gestoffeerd in verschillende tinten blauw en goud.
Er staan commodes, een grote klerenkast, een kaptafel, leunstoelen met voetenbankjes, een bank en een kleine ontbijttafel.
Het bed is gigantisch en heeft een gouden hemel, met donkerblauwe spreien.
Voor de ramen hangen blauwe gordijnen met aan beide kanten goudkleurige koorden met kwastjes eraan.
Het glas-in-lood raam verspreidt verschillende kleuren door de gigantische kamer heen en ik kan door het raam een tropische tuin ontdekken met grote planten.
Het plafon is beschilderd met een inktblauwe kleur verf, waarbij zilveren en gouden sterren mij toe schitteren.
'' Is dit allemaal voor mij? ''
Gemma glimlacht en er verschijnen rimpels bij haar ooghoeken.
'' Welkom in het paleis van Arcticus. ''
Vol ontzag begin ik te giechelen bij de gedachte dat deze kamer helemaal voor mij alleen is.
'' Tot je privévertrekken behoren een eigen badkamer en een kleedkamer. ''
'' Nog meer, '' fluister ik uit.
Gemma moet mijn gefluister gehoord hebben, want ze kijkt mij meewarig aan.
Ze leidt mij naar het midden van de kamer en wijst naar twee donkere ebbenhouten deuren met gouden knoppen.
'' De rest van je vertrekken, '' zegt ze, terwijl ze naar de twee deuren wijst.
Ik kan de dankbare kreun die uit mijn mond ontsnapt niet tegenhouden, waardoor Gemma mij vreemd aankijkt.
'' Als we je eens gingen klaarmaken voor het diner? '' vraagt Gemma met een opgewekte glimlach.
Ik knik en volg Gemma naar de badkamer.
Mijn badkamer is half zo groot als mijn nieuwe slaapkamer.
De wastafel en het toilet zijn van donkerblauwe steen gemaakt en een te grote gouden badkuip beslaat bijna de hele wand.
Blauwe handdoeken hangen aan gouden roedes en een donzige badmat onder mijn voeten is donkerblauw.
" Evie zou er nu al moeten zijn, " moppert Gemma plotseling en ik kijk haar verward aan.
" Evie? "
" Je dienstmeisje, " beantwoord Gemma mijn vraag achteloos, alsof het ook daadwerkelijk niks is.
En dan komt geheel onverwachts op misschien wel het juiste moment een tenger meisje van mijn leeftijd binnenvallen.
Gemma begint geïrriteerd met haar linkerhand te wapperen en ik staar nietszeggend het meisje aan.
Ze heeft koperkleurig haar en een bescheiden, korte jurk aan.
Haar koperkleurige haar is in sierlijke vlechten op haar achterhoofd tot een knot bijeen gebonden.
" Dit is Evie, " zegt Gemma.
Evie maakt een sierlijke reverence en glimlacht hartelijk.
Die glimlach wordt gauw de kop ingedrukt door de geïrriteerde woorden van Gemma, die haar mond opent: " Ze is jouw dienstmeisje en meestal is ze niet te laat. "
Gemma legt de nadruk duidelijk op laat en de wangen van de arme Evie kleuren lichtroze.
" Het geeft niet, " antwoord ik gauw en ik kijk Evie aan.
Ze schenkt me een opgeluchte blik, waardoor ik gelukkig niet de bestraffende blik van Gemma moet aanzien.
" Dankjewel, " mompelt ze verlegen uit en ik krijg het vermoeden dat ze lang niet zo bescheiden is bij Gemma in de buurt.
" Het is al goed, " valt Gemma bij en ze kijkt mij strak aan.
" We zullen ons moeten haasten, als je nog optijd voor het diner wil zijn. "
" O, " mompel ik en Gemma zet mij voor de gouden kaptafel, die rijkelijk versierd is met gouden rozen en krullen.
° • ○ ○ • °
d e e l 1 v a n IV