Ik zet geen cijfers meer neer, alleen nog maar bij jaartallen, datums, huisnummers etc. Even zodat jullie dat weten :) En ik zeg maar alvast dat deze vier hoofdstukken background story's worden. Het kunnen best heftige verhalen zijn en ik zeg dit even zodat jullie dit weten. Ik blijf het toch belangrijk vinden om het aan jullie te melden. Nou, hope you enjoy!
Adrianna
"Zeker weten dat jullie niet mee gaan trainen?" vraag ik voor de laatste keer. Nathan schud nee en van Elizabeth krijg ik niet eens antwoord, nou, dan niet. Ik loop in mijn eentje de trainingszaal in, met mijn handdoek onder mijn arm. Ik haal een hendel over en de sproeier van de fontein zakt het water in. Nu kan ik vrij zwemmen. Magnus heeft me dat allemaal verteld.
Ik zet de deur op slot, daarna begin ik me pas uit te kleden. Ik heb express een bikini aangedaan onder mijn kleding, maar ik moet het broekje nog wel uitdoen. Daarna duik ik met een grote boog het water in. Ik trappel nog even met mijn voeten voordat ze verdwijnen. Als dat klaar is neem ik een diepe duik onder water en maak een grote sprong. Daarna laat ik mezelf drijven.
Water doet me alles even vergeten, mijn zorgen wegspoelen. Vroeger ging ik altijd in bad als ik bang was of mijn ouders miste. Nu doe ik het vooral om het verdriet om Robyn te vergeten. In tegenstelling tot Elizabeth en Nathan ga ik liever ontspannen. Ik snap niet dat ze er de hele dag zo bij kunnen zitten, alleen maar huilen en gedeprimeerd om je heen kijken. Het klinkt hard, maar je moet hem gewoon even uit je hoofd zetten, even je eigen tijd nemen. Als ze zo door blijven gaan verwerken ze hun verdriet nooit. Ik wil daar, zelfs al na twee dagen, nu al aan beginnen.
Weet je wat, laat ik maar aan mijn watersturen werken. Ik ben het minst ervaren van ons... ons drieën. Elizabeth is vreselijk gedisciplineerd en Nathan heeft twee seizoenen langer de tijd gehad om zijn element al te beoefenen. Om bij te blijfen kan ik het dus maar beter even gaan bijspijkeren. Ik begin mijn pols te draaien waardoor een klein draaikolkje in het water ontstaat. Van mijn pols begin ik een steeds groter deel van mijn arm te draaien waardoor de draaikolk steeds groter wordt. Als ik stop met draaien, wordt het water weer normaal. Ik trek mezelf op uit het water en begin mezelf af te drogen.
Als ik weer aangekleed en wel aan de kant sta, til ik een kleine bol op uit het water. Ik bol mijn handen eromheen en duw dan mijn handen van me weg. Het water vormt een krachtige straal die de testdummy achterover doet slaan, letterlijk. Ik maak een klein sprongetje van blijdschap dat dit me is gelukt. Daarna kleed ik me weer uit en duik in het water om nog meer dingen uit te proberen.
Als ik na een tijdje weer het water uitstap, hoor ik de deur opengaan. Snel grijp ik naar mijn handdoek en bind hem om me heen. Gelukkig is het een redelijk grote handdoek. In de deuropening verschijnt... "DAN!!" schreeuw ik boos. Hij deinst weer achteruit. "Als dit een grap is, is het een hele slechte" schreeuw ik erachteraan. "Rustig, ik ben geen vreemde" zegt hij terwijl hij naar binnen stapt. "Dan!!! Ik ben serieus!!" "Waarmee, ik heb je luiers nog verschoond dus wat is het grote probleem"
Dit verdient wel even een terugblik. Zelfs toen we klein waren, hadden onze ouders geen tijd voor ons. Ze hadden wel een nanny voor ons gehuurd, maar die kreeg zelf ook kinderen en had geen tijd meer. Niemand anders kon nog. Ik was toen ongeveer twee en Dan was net vijf. Hij heeft op die leeftijd al geleerd hoe hij me moest helpen met aankleden, wassen en heeft zelfs wel is mijn luiers verschoont. Ik kon zelf ook al snel alleen aankleden en in bad en ik ben ook snel zindelijk geworden, maar toch, hij heeft het allemaal moeten doen.
Ik weet nog goed dat mam al vroeg naar haar werk was en pap nog op zakenreis, dat we samen in de keuken onze eigen boterhammen voor school aan het smeren waren. Daarna liepen we hand in hand naar school en toen ik nog heel jong was zette Dan me nog af bij de peuterspeelzaal. Daarna gingen we samen naar de basisschool en al snel volgde de middelbare en voor Dan de universiteit. Hij is er altijd voor me geweest en hij zegt ik ook voor hem. Nu zie ik pas in dat hij gelijk heeft, ik ben verandert.
"Sorry maar..." zeg ik nog. "Hé, je hoeft er echt niet om te huilen hoor, ik bedoelde het niet zo" zegt hij terwijl hij naar me toekomt. Hij geeft me mijn shirt en broekje aan die ik, zonder dat hij iets ziet, aandoe. Daarna vlieg ik hem in de armen. "Wat is er Adry? Gaat het om Robyn?" vraagt hij terwijl hij over mijn rug wrijft. Ik schud mijn hoofd tegen zijn schouder "Nee, ik besef me nu pas dat je de beste broer ooit bent" zeg ik snikkend.