VERALTA MYSTICK UTOPIA
Morgiana
Inuwi ko ang librong nakita ko para maibalita ko muna kay Morgan ang nangyari tungkol sa misyon ko.
It is improving rapidly, it's already obscure.
Mabuti at hindi ako naubusan ng energy habang hinahanap ko ang portal na 'yon.
Pagkauwi na pagkauwi ko, agad akong pumunta sa capsule at nagrecharge for 12 hours.
Pagkatapos kong magrecharge, inayos ko ang sarili ko at napa-tingin sa librong nakuha ko. Ano bang meron dito?
Hinawakan ko ang libro. There's something wrong with this book. I can feel it.
The words, 'veralta mystick utopia' is engraved on the front cover of the hardbound book. Gold is used to engraved each letters.
I touched each letters. Siguro mataas ang presyo ng librong ito kung sakaling binebenta ito.
Unti-unti kong binuksan ang libro at nakita ang unang pahina.
It's blank.
What the?!
Bakit blanko ito? Hindi pwede to! I was so sure, or maybe that Cresselia fooled me just to get all of the lemons I have!
Inililipat ko ang bawat pahina, umabot na ako sa pahina ika-50 pero wala pa ring nagbago.. Blanko pa rin ang libro.
I was expecting that something is written here and I'll need to do that in order to find Utopia.
Ini-skip skip ko na ang mga pages at halos nasa kalahati na rin ako pero wala pa ring nakasulat nang bigla akong na stuck sa isang page dahil parang nahihila ang kamay ko.
Totoo nga, nakita kong hinigop nito ang kamay ko. Nasa wrist ko na nang maisipan kong hilahin ito pabalik.
I have felt the twirling pain around my wrist while trying to pull my right hand back. Tuluyan kong nahila ang kamay ko pero nang nakita ko ito, there's a scratch around my wrist pero wala akong nararamdaman. Tsh. Ano ba tong librong 'to?
Napa urong ako nang biglang nagliwanag ang libro and there's this thin as a rake thing that wants to pull me inside the book. It's also sparkling but I can't explain how since there's no light around me. If I was born in a different circumstance, I may think that I'm seeing something magical.
Unti-unti itong humaba at pumulupot sa dalawang kamay ko. I did nothing but stare at it because, what can it do?
It's too thin to pull me inside but the thin thing proves that I'm wrong.
Sinubukan kong pigilan but it's too strong hanggang sa mahila na ako ng tuluyan at hindi ko alam kung paano ako nagkasya sa libro.
The thin thing embraced me. I'm falling spirally while a strong, abrupt rush of wind brush against my face. Pakiramdam ko nababanat ang mukha ko, at nahihilo ako sa mabilis na pag-ikot ko.
Slowly, the thin thing vanish and the next thing I knew I fall hard... With a loud thud.
Ang masaklap likod ko ang tumama sa pinagbagsakan ko. Ugh! Masakit...
Bumangon ako mula sa pagkakahiga ko nang makitang nasa gubat ako. Inaasahan kong mahuhulog ako sa isang magara at malaking kama pero sobrang kabaliktaran ang pinagbagsakan ko.
Puno ng puno ang paligid at tanging huni ng mga ibon at tunog ng nililipad na dahon ng mga puno ang naririnig ko.
Hindi ko na alam kung saan ako pupunta ngayon dahil hinigop lang naman ako ng libro na iyon without asking my permission. Tsk. Wala pa nga akong kaplano-plano at.. shit!
Si Morgan! Hindi ko natawagan!
But that's the least of my problem since I think I'm lost. Wala rin ako makitang tao dito na maaari kong pagtanungan.
Nagsimula na kong umalis sa pwesto ko dahil malapit na rin magdilim at lalong wala akong magagawa kung mananatili ako rito.
The place is magical, more like enchanting. I could even stay here forever with the trees and small tweet of birds and fresh air and peaceful life but having Morgan in my mind erased all of my desires to live a peaceful life.
Mabagal akong naglalakad, feeling the placid atmosphere around me when suddenly I heard a harsh and throaty sound made by an unhuman creature.
Napatigil ako at nanigas sa kinatatayuan ko. All of the peaceful thoughts in my mind vanish at nanlalaki ang mga mata ko. Natatakot akong tumalikod dahil alam kong nanggaling sa likod ko ang tunog na yon.
Pero dahan dahan pa rin akong tumalikod. It was like my feet have its own mind. Nanlaki pa lalo ang mga mata ko nang nakita ko kung saan nanggaling ang tunog. Anong klaseng nilalang ito?!
Wolf?! Pero sobrang laki nito!
I was really taken aback kaya't hindi ko namalayan ang biglaang pagsugod saakin nito.
"Raaaaaaaawwwwwr!!!" sigaw ng nilalang at hinawi ako na parang isang langgam.
Nadala ako ng paghawi niya at tumama sa isang puno.
"Ughhh!!!" saad ko at napa-ubo ng dugo. Sht!
This sucks! After a human sucking book, now I have to face this weird creature! I can feel my head getting dizzy but I still can fight. I need to fight!
Unti-unti akong tumayo habang nakahawak sa malapit na puno. Pinunasan ko ang labi ko at napatingin sa halimaw na nasa harapan ko.
I gathered all my strength.
"Gulyze help.." my hand turn into a gun that can paralyze anything within the touch of its bullets. Pagkatapos agad akong tumakbo papalayo sa nilalang na yon para mas safe.
Gulyze is my gun. I have a codename for each of my weapons.
Pinindot ko ang gatilyo ng baril at nakuryente ang halimaw. Nanginig siya pero pagkatapos nun, parang walang nangyari. Mas lalo lamang itong nagalit. Tumakbo ako ulit.
"Raaaaaaaawwwwwwwrrrrrrr!!!!!" nakita ako nito. Naging pula ang mga mata nito at nagsimulang tumakbo at hinawi ang mga punong madadaanan nito.
Tumakbo ako ng tumakbo para makalayo habang lumilingon sa halimaw. Alam kong hindi na ako magtatagal dahil sa mga natamo kong sugat pero patuloy pa rin akong tumatakbo nang bigla akong natalisod ng isang nakataas na ugat ng puno kaya naman napadapa ako.
Napa-harap ako sa halimaw.
"Please... Stop...." Saad ko pero alam kong walang magagawa ang pagsusumamo ko kaya naman nang itaas nito ang kamay para hawiin nanaman ako, napa-pikit nalang ako.
"Ice release: freeze!"
I laid on the grass panting. I don't even know what's happening anymore. It feels like there's an earthquake. But then a voice echoed in my mind.
"Please give it your best, Morgiana. I'm counting on you."
"Please give it your best, Morgiana. I'm counting on you."
"Please give it your best, Morgiana. I'm counting on you."
That's when I came back to my senses.
"I can't lose!!" sigaw ko.
Pinilit ko ang sarili kong tumayo kahit na nanghihina pero nagulat ako nang makitang bagsak na ang higanteng wolf at nababalot ito ng malaking yelo. Anong nangyari?
May nakita akong tao sa gilid ng wolf na para bang chine-check ang wolf.
Unti-unti akong naglakad palapit sakaniya. Napa-kunot ang noo ko. Paano siya napunta dito? Siya yung nakatalo sa higanteng wolf? Sino siya?
Napansin niya atang may tao kaya't napatingin siya sa akin. Isang lalaki. Kakaiba ang suot niya pero ang mas nakaagaw ng atensyon ko ay ang kamay niya.
Tell me, is this really a place where magic exist?
Ngumiti ang lalaki, "I'm Ezio Mago from Hypo. Nice to meet you!" saad nito pagkatapos inilahad niya ang kaniyang palad saakin.
Hypo? What is that?
"O-oh. I-I'm Morgiana.. Thank you for saving me.." sabi ko at tinanggap ang mga kamay niya kaso nang nahawakan ko ito, napabitaw ako bigla. Ang lamig ng kamay niya! Siya nga talaga ang may gawa nun sa wolf!
But still, I owe him because he saved me. Hindi ko na alam kung ano ang susunod kong sasabihin dahil bihira lang naman akong makihalubilo sa iba.
Ngumiti siya sakin.
"So, what is your attribute?" tanong nito sakin habang pinagpatuloy na niya ang ginagawa niya sa halimaw kanina.
Napa-kunot ang noo ko. Anong ibigsabihin niya?
Lumipas ang ilang segundo, biglang nawala ang halimaw at naging abo. Watda.. Siguro kaya naging abo kasi tuluyang namatay na yung wolf.
Napa-tingin siya saakin.
"Oh. I guess you still don't know your attribute? And you're here to study at Veralta Academy?" sunod sunod na tanong niya.
Hindi ko alam ang sasabihin ko kaya't napa-oo ako bigla.
"Tara! Ihahatid na kita doon! Doon din naman ako nagaaral e. Pero kailangan muna nating maglakad palabas ng gubat bago ko magamit ang teleportation na skill ko.." sabi niya. Teleportation?
Tumango ako. Dapat siguro sanayin ko na ang sarili ko sa ganitong sitwasyon dahil maraming kakaiba sa mundong to. Hindi rin dapat ako magpahalata na wala akong alam.
Habang naglalakad kami paalis ng gubat marami siyang kinwento. Katulad ng nasa sentro daw ng Utopia ang Veralta academy, at marami raw sa mga taong hinahangaan niya ay nasa academy. Malaki raw ang academy. Parang isang bayan dahil nandoon na lahat ng kailangan mo at hindi mo na kailangan pang lumabas ng academy. Astig daw ang system sa Veralta Academy. Bago ka makapunta sa gate, may dadaanan ka muna kapag enrollee ka. Parang scanner, pero tao ang inii-scan. Once na ma-detect na kabilang ka sa mga attributes, you're in. If not, you cannot enter their academy.
Medyo kinabahan ako dahil paano kung hindi ako makapasok doon lalo na't alam kong wala naman ako nung attribute na sinasabi ni Ezio. But I still need to push my luck.
I also learned that enchanter ang tawag sa mga lalaki at enchantress naman sa mga babae. At ang bawat enchanters ay may isang ability at isang skill. Pwedeng more than that ang ability at skill nila. I still don't know since hindi directly sinasabi sakin ni Ezio ang lahat. Nakukuha ko lang ang nga impormasyon sa bawat salitang sinasabi niya.
Basically, ang ability ni Ezio ay ice at ang skill niya ay teleportation. Kabilang siya sa attribute na Hypo.
We still encountered some wolves pero maliliit nalang sila at agad silang napapatay ni Ezio.
"Ezio? Bakit hindi mo magamit yung teleportation pero yung ability mo nagagamit mo?" tanong ko sakaniya.
"Pili lang kasi ang maaaring pag-gamitan ng teleportation. At isa ang gubat sa mga lugar na hindi magagamit ang spell na yon. Liban nalang kung Infra ka at talagang ability mo ang Teleportation. Kayang kaya kahit saan." saad ni Ezio habang nagkekwento tapos nakatingin sa mga paa niya habang tumatalon talon sa paglalakad.
He's cheerful. Mukhang hindi rin siya nauubusan ng kwento. Medyo komportable ako sa kaniya kaya siguro marami na ang napag-usapan namin. Marami rin akong nalalaman sakaniya. Like kabilang sa attribute na Infra ang teleportation and such. Better take note of those things.
"Ayan! Nakalabas na rin tayo ng buhay! You know that this place is the most dangerous place in Utopia but still, it also have its advantages." sabi niya.
"Let's go." sabi ko sakaniya at tumalikod. Ang dami niya kasing sinasabi pero nang makita ko kung nasaan ako, napatigil ako.
I was mesmerized by the beautiful smiles of everyone. Some are having a little chit-chat, some are bargaining, lots of kid are running. Everyone seems having fun. I never saw those smile in the mortal world.
All I can see in the face of people in the mortal world is the excessive desire to get something they really want.
Nang madako ang tingin ko sa isang paligid, nanlaki ang mga mata ko.
May tao na lumilipad, may mga humahaba yung kamay, may isang tao na sobrang bilis kumilos, tapos may isang tao na dumadami, as in from one person naging 20! Meron namang bata na nagpapalutang ng gamit, but what really caught my attention is a guy who's standing in the middle of kids who's so amuse with his power. He's manipulating water and using it as a form of entertainment. The kids was awed when the guy made a sword from the water. He handed it to the small boy but when the boy touched it, the sword vanish. The kids made noise because of amusement again.
"Hey, first time?" saad ni Ezio na natatawa habang pinagmamasdan ako.
"N-no! I'm just.. I'm just proud of that guy." sabi ko tapos tinuro yung lalaki na nagma-magic.
Ezio smiled. "Ganyan talaga ang mga tao dito. Morgiana, tara. Maglibot tayo!"
At gaya ng sinabi niya, naglibot nga kami. Ang dami niyang kwento at ang totoo ay nasisiyahan ako.
Nakarating kami sa isang store na parang normal naman ang mga gamit. A girl who looks bored greeted us.
"Hi. Welcome to Utopians Equipment. Enjoy your shopping." sabi ng babae tapos humikab. Wow punong puno ng buhay!
Natawa si Ezio na parang alam niya kung anong nasa isip ko.
"Bibili ka lang pala dito sinama mo pa ko, Ezio? Tsh." inirapan ko si Ezio.
"Hindi ah! Maghintay ka kasi!" sabi niya tapos naglakad na. Tsk.
May kinuha siyang rectangular device tapos binayaran niya gamit ang isang bilog na chip.
"Ano yan?" tanong ko at napa-ngiti siya na parang may binabalak.
Instead of answering me, he started walking away from me. Sumunod naman ako.
Naka-rating kami sa parang isolated na place. Wait, what is he planning?!
Napa-ngiting aso siya.
Umasta siyang kinakamot niya ang batok niya and then he smiled sheepishly.
"Uhm. Morgiana, I know this sounds absurd but... I-- I'm challenging you into a duel."
++*++