Pagkamulat ng aking mga mata, pinagmasdan ko ang paligid. Nasa may lawa ako ngayon kung saan malapit sa Hacienda Montecarlos sa San Alfonso. Ang linis dito!
Tumayo at naglakad. Pero bigla akong nagtaka dahil di sumasakit ang aking tuhod 65 taong gulang na ako. Pero pinagmasdan ko ang aking mga kamay. Parang bumalik ako sa pagkadalaga.
May lalakeng papalapit saakin. Pamilyar ang kaniyang tangkad at katawan saakin. Papalapit siya saakin na may ngiti sa mga labi. Ang mga ngiti na gusto kong makita sa mahabang panahon.
Tumulo ang aking mga luha. Si Juanito yun! Agad akong tumakbo paputa sakaniya at niyakap siya. Nagkatitigan kame.
"Carmela Isabella" sabay ngite
"Juanito..."
Hinalikan niya ako sa labi.
"Matagal na ako naghihintay sa pagbabalik mo. "
Naiiyak ako.
Magkahawak kami ng kamay papunta sa burol kung saan ang puno ng manga.
Nakita ko si Madam Olivia, ang pamilya ni Juanito, Si Angelito, ang aking lola Carmen, Ang pamilya ni Carmelita.
"Masaya akong makita ka Carmela" bati saakin ni Don Alejandro.
Ngumiti na lang ako. Naalala ko na lang. Papunta kami sa burol.
"Naalala mo pa ba sa punong ito ay dito nagsimula ang lahat. Akala ko nga ikaw si Carmelita,pero iba ka, mahal ko."
"Juanito, kay tagal ako ay na ulila, ako'y umaasa sa'yong pagbabalik."
Nakita ko ang mga mata ni Juanito na nag tutubig.
"Carmela ang sakit ng aking dinanas,mahal ko. Oras ang ating kalaban sa ating pag-iibigan. Pero ngayon wala nang titigil saatin kahit sino man."
Inalalayan niya akong tumayo at tinakpan niya ang aking nga mata.
"Saan tayo pupunta?"
"Basta may surpresa ako"
Naglakad kame hangang sa may naririnig akong kanta.
Inimulat ko ang aking mga mata at nakita ko ang isang kubo na may mga pagkain sa loob.
Pumasok kame at doon kame nag kuwentuhan. Parang walang problema. Masaya lang .
Pinagmamasdan ko si Juanito.
Kung sana ipinanganak ako noong 18th century. May anak na siguro tayo. Masaya at kasama ang mga apo natin. Sabay na nagluluto at nagtratrabaho para sa pamilya. Siguro kapag buhay ako noon mamahalin mo kaya ako? Juanito kay tagal ko na namimiss ang iyong mga ngite. Ang mga mata mong mapungay. Pero sabi nga nila nabigo man ang pagiibigan noon meron naman sa hinaharap ang magtutuloy nito.
Ako nga si Carmela Isabella, mahal na mahal ko si Juanito. Ang pagiibigan namin ay pang habang buhay. Mahal kita Juanito, hangang sa kabilang buhay.
"Carmela"
Sabay lingon ko sa nagsalita
"Carmelita"