Asıl Şiir Kalpte🚬

-76-

Nefes alıyorum ama almiyorum gibi kalbim atıyor ama atmıyor gibi bedenim yaşıyor olsa da benim ruhum ölü benim...Oldurduler benim ruhumu yaşama  sevincimi heycanimi aldılar benden..İçim acimiyor artık birşey hissetmiyorum düşünemiyorum susuyorum dalıp gidiyorum sadece gözümden yaş akıyor anlam veremediğim o yaş...Dinliyormusum gibi gözükse da duymuyorum ses geliyor ama dinlemiyorum hiç birşey umrumda olmuyor ne kadar herşeyi gorsemde yine karanlığa gomulup dinlenmek istiyorum yoruldum artık yoruldum bıktım herşeyden herkesten...İnsanları mutlu etmeye çalışırken ben kendimi unuttum...Gulmeme bakmayın benim o gülüşümun ardında gerçek ben var o mutsuz ben mutlu olamayan ben...En çokta içimdeki karanlığa sığınıyorum ve orada kendimle yüzleşmeye cabaliyorum sonra bir aydınlık arıyorum ve bulamıyorum benim çünkü aydınlığımi almışlar karanlık ile yalnız bırakmışlar...Ben karanlıktan korkardim artık alıştım korkularima alıştım en acısı da bu korktuğum hep başıma geliyor ve alisiyorum tepkisiz kaldim artık...Güven de kalmadı bende güveniyim diyorum ve her seferinde sonu keşke.. ile bitiyor sıkıldım keşke demekten hata yapmaktan..Ben yorulmaktan yoruldum...