Chapter 12: The Puzzle Game
Isang mala kuryenteng energy ang lumabas sa mga palad ko. Inihugis ko yun sa sphere base na din sa laki ng lugar na gusto kong protektahan. Nagsimula ito bilang isang mist na bumalot sa akin hangang sa tumigas ito na parang salamin. Halos marinig ko ang pagdaloy ng energy habang pinapaligiran ako nito. Para itong kuryente na kapag hinawakan ay nakamamatay. Naalala ko bigla ang unang pagkakataon na nakakita ako ng isang energy sphere. Isang sphere na gawa sa apoy—
Biglang nawala ang concentration ko nang maalala ang may ari ng sphere na yun — Nabasag ang sphere na ginawa ko at nag vaporized. Shit. Shit. Shit. Sa tagal kong ginawa yun, ganun lang ito kadaling nawala nang mawalan ako ng control! Kainis! Napaupo ako sa sahig dahil sa pagod at frustration. Napatingin ako sa palad kong namumula na sa sakit. I hug my knees and bury my face in there. Sa dami ng maaalala ko yun pa talaga. Para tuloy akong pinaglalaruan ng tadhana.
Lumipas ang mga araw at hindi parin kami ok ni Jett. Obviously wala na siyang balak makipag bati. Napapagod na ako dahil mukhang wala siyang pakialam kung magalit man ako sa kanya o hindi. Tuluyan na niya akong hindi pinapansin. It's as if I don't exist at all. And it extremely bothers me. Ano ba talaga ang gusto niyang mangyari?
Ngayon ay araw nanaman ng training. Sa totoo lang ang gusto ko ngayon ay magpahinga. I'm too exhausted and my body ache is almost unbearable. Pero hindi sa lahat ng oras ay pwede kong masolo ang training room. Kapag nandoon kasi si Jett hindi ako pwedeng pumunta, kapag wala siya doon lang ako nakakapag training. So I need to make the most out of the situation. I need to train even if my body is telling me to stop and rest!
Pagdating ko sa harap ng training room hindi na ako kumatok pa. Dahan dahan ko lang na binuksan ang isa sa mala higanteng pinto. Pagbukas ko may narinig akong boses. Noong una akala ko nauna na si Jett at nagt-training na sa loob. Pero bigla kong narinig ang boses ni Collin.
"You are being unreasonable, Jett." that's Collin and from the sound of it he seems angry. Never ko pang nakitang magalit si Collin until now.
"Don't you think it's unfair? Na sabihin sa kanya ang mga bagay na yun para lang sumuko siya?"
"Tss. Dapat nga magpasalamat pa siya." That is Jett's annoying voice. "Hindi siya pwedeng magaya sa atin. Masyado siyang mahina."
Kumunot ang noo ko sa narinig. Sino ba ang tinutukoy nila?
"Pero magiging gaya din natin siya. We know she can never escape it. The least we could do is to help her with her Charm. And you are not being helpful!"
Tuluyan ng sumigaw si Collin. That alone is a sign that something is wrong. Mukhang seryoso ang pinaguusapan nila at sa tingin ko hindi magandang nakikinig pa ako.
"Hindi ko hahayaan na mangyari yun."
Nabigla ako sa cold na boses ni Jett. It is almost threatening. I could practically imagine his sharp piercing gaze boring into mine.
"Pero siya ang may special Charm. Kung tayong may elemental ginagamit para sa mission, ano pa kaya siya."
What? Napaatras ako na dahil sa narinig. Mission? Special Charm? I shake my head as if trying to clear things up. Isa lang ang kilala kong may special Charm sa lugar na ito at ako yun. Anong kinalaman ko sa pinaguusapan nila?
Umalis ako sa lugar na magulo ang isip. Minabuti kong bumalik nalang sa room. Sa lalim ng iniisip ko ay hindi ko napansing may nabanga ako.
"Sorry." I apologized at nagpatuloy sa paglalakad. Pero hinila ako sa braso ng taong nabanga ko at pinaharap sa kanya. Muntik akong sumigaw sa gulat.
"Ariela?" Lily's confused face is now staring at me. "Ano bang nangyari sayo? Are you okay?"
I blink. "Y-yes." I answer. "Ok lang ako."
But honestly I'm far from being okay. Unti unting nagpatong patong ang mga bagay na hindi ko maintindihan. Noong una ang pakikitungo ni Jett ngayon naman itong narinig ko. Now it feels like I'm trap inside a big puzzle game. First Snow, now Jett and Collin. Ano ba talaga ang mga tinatago nila sa akin?
Weekend passed and I continue to make sense out of what I heard on the training room. Pero walang patutunguhan ang pag iisip ko. I don't even remember the exact words from Jett and Collin. Nawawalan na ako ng patience.
"Good morning!" bati ni Lily at Layla pagpasok namin sa classroom Monday morning. Bago umupo napansin ko ang dalawang bakanteng upuan sa likod. Ang upuan ni Jett at Collin.
Kagabi bago ako natulog napagdesisyunan kong tanungin na mismo sa isa sa kanila ang nangyayari. I'm left with no other choice. Hindi ko masabi kay Snow ang narinig ko hangang wala pa akong basis. The only way to stop this nonsense is to talk to them. They would at least tell something, right?
Pero dumating ang hapon nang hindi ko nakikita ang dalawa. Hindi sila pumasok ngayong araw. What a fortunate time to exercise their noticeable lack of enthusiasm to go to school. Sa dami ng araw bakit ngayon pa nila napiling hindi pumasok? I'm left waiting for the next morning. Kung saan umaasa akong isa sa kanila ang magpapakita. Kahit si Collin man lang. Pero dumating ang Martes at wala parin sila. I began to question my luck. The universe certainly has problems with me.
It was Friday when I notice that something is really wrong. Halos buong lingo ng wala si Jett at Collin! Pinaglalaruan ba nila ako o talagang nagkataon lang ang lahat? The answer to my question appears not to be in the choices. Tinanong ko ang mga kasama ko kung alam ba nila kung nasaan ang dalawa o kung bakit sila absent, they only shrug. Madalas daw talaga silang mawala kahit noon pa. Minsan ilang lingo bago sila muling pumasok.
Doon na ako nagtaka. Bakit mukhang wala man lang nagtatanong kung nasaan sila. Para bang walang pakialam ang Academy sa pagabsent nila. Pati ang mga teachers parang wala lang na nilalampasan sila sa attendance. There is definitely something wrong here!
"Hoy! Nakatunganga ka nanaman dyan." Snow waved her hands in front of me as if trying to get my attention. It's been exactly one week since huli kong nakita si Jett at Collin.
Lumingon ako sa kanya with a neutral look. "Hindi ako nakatunganga. Inaantok lang." pagsisinungaling ko.
She smiled at my fail attempt to make an impassive face. "Talaga lang hah?" she inquired. "Ilang araw ka ng inaantok kung ganun." Sarcasm is dripping in her voice. Alam kong hindi siya naniniwala sa sinabi ko.
"Ano ba talagang meron? Napapansin ko parang wala ka sa sarili nitong mga nakaraang araw."
So, napapansin niya pala. Dapat ba sabihin ko na?
"Snow, could we talk?" tanong ko. My tone became serious and she immediately noticed it.
"We are talking." Sagot niya with a matter-of-fact tone.
Ewan ko ba, minsan napaka sensitive ni Snow na kahit maliit na bagay ay agad niyang napapansin. Ngayon parang ayaw niyang pansinin kung ano man ang obvious.
"Not here. Sa labas."
Napansin ko kung paano siya natigilan. Agad din naman niyang nabawi ito nang ngumiti siya at tumayo.
"Sure."
Lumabas kami ni Snow. I have to clear things up for my sake. This whole puzzle game is getting really ridiculous. Pakiramdam ko ang buong school na ang may tinatago sa akin and it seems connected with Jett and Collin's secret.
"So?" tanong ni Snow nang makarating kami sa Cafeteria kung saan wala ng ibang tao maliban sa mga nagt-trabaho doon. Hapon na din kasi at ano mang oras ay mag uuwian na.
"Snow, hindi mo ba talaga alam kung nasaan si Jett at Collin." Derechong tanong ko. "And why does the Academy act as if there's no Jett and Collin at all? At ano itong tinatawag nilang mission?"
Natigilan si Snow sa sunod sunod na tanong ko. For a second tiningnan niya lang ako. Then she smile.
"Alam kong magtatanong ka din." She said more to herself than to me. "Mapapansin mo din ito at magtatanong ka. Medyo natagalan nga lang kesa sa inaasahan ko."
Snow is like that. Alam niya ang lahat ng nangyayari. Inside her head she's making a bet out of everything. And guess what, tama siya. Hindi din ako nakatiis.
"Gusto ko ako mismo ang makaalam." I answered honestly. "Pero mukhang magaling kayong magtago."
Tuluyan na siyang natawa sa sinabi ko. She seems very amused of the situation.
"Ariela, what do you expect. Isa itong magic school. Secrets are creeping everywhere."
Ipinatong niya ang magkabilang siko niya sa mesa at tumingin ng derecho sa akin.
"Ngayong may Charm ka na malalaman mo na hindi isang malaking fairytale ang pinasok mo."
Hindi ko inaasahan na maririnig yun mula kay Snow. Sa pagkakalam ko kasi siya ang pinaka optimistic sa amin magkakaklase. Hindi siya mahilig magbanta o manakot. She is more like the encourager.
"Pero syempre masasanay ka din gaya namin." dugtong niya. "Kaya lang dapat narealize mo una palang that danger is part of the curriculum of this school."
Snow sighs before continuing. "Nagaalala kasi ako na habang tumatagal at nalalaman mo ang mga sekreto ng Academy ay magbago ang tingin mo dito. This is still a wonderful school, Ariela. It's where people like us belong."
Honestly, hindi ko siya maintindihan. Bakit ba ganyan siya magsalita? It's as if she's trying to warn me in advance.
"Ariela, the Academy is sending students to missions."
***