CHAPTER 15: Chubby Ko
Boring.
Boring.
Boring.
Tumingin ako sa mga katabi ko.
Si Bridget, nakaupo ng tuwid, naka cross-legged, yung itsura ng isang reyna habang nanonood ng isang grandiose show. Ang problema lang, naka poker face sa professor. Well, ibig sabihin niyan, linalabanan niya ang antok within her soul.
Si Kat, nakapangalombaba at nakapikit ang mata. Mukhang dyosang nag-iisip lang.
Si Bianca, nakasubsob ang ulo sa mesa. Parang tambay lang, walang poise. (-.-)
Ang boring kasi ng klase. Kasi naman, boring na nga ang subject, linagay pa sa pang alas dos na sched. Di ba nila naisip ang tamang pagsched ng boring na subject? Malamang hindi.
After almost an hour. I give up.
“Maam. Excuse me.” Ako. I caught everybody’s attention. Nagsitinginan naman ang mga girlfriends ko. Sorry girls, alam kong binabalak niyo ng gawin toh pero uunahan ko na kayo.
“Yes Miss Marquez?” Tinatawag pa din akong Miss Marquez. Para lang si Kris Aquino, nung mag-asawa pa sila ni James Yap, Miss Kris Aquino pa din. Oh diba? Parang celebrity lang dating ko.
“Maam. I’m sorry but I’m suffering from a dysmenorrhoea and I can’t help it. May I go to the clinic to get a pain reliever? I’ll be back soon.” Of course may pa-pikit pikit pa ko ng mata while holding may abdomen.
“Yes of course Miss Marquez.”
“Thank you Maam.” With that, I left the classroom. Hindi ko na pinansin ang mga kaklase kong inggit na inggit sakin. Wahahaha. Sorry Maam, wala akong balak bumalik. Sorry girlfriends, hindi kasi kapani-paniwala kung lahat tayo may sakit.
Naghihintay na ko ng taxi. San ba ko pupunta? Ayoko pang umuwi, boring din doon. Wala akong kaasaran.
Kaasaran? (^o^)
Sakto. May taxi na.
“Kuya, R.U. po tayo.” At nagfly fly na ang taxi ni Kuya.
Pakababa ko, I entered their University. May pa-interview interview pa si Manong Guard at pumirma ako sa log book nila kasi hindi naman ako estudyante dito. Nagtanong na din ako kung san ang building ng Business Ad. Mahaba haba pa ang lalakarin ko. Dapat daw kasi bumaba daw ako sa kabila pang gate. Sorry naman Manong Guard.
I’m walking. At napapagod na ko at ang wedge ko. I stopped and umupo sa bench. Magpapahinga muna ako. Kinuha ko earphones ko and nagplay ng music. Ang ganda ng ganitong buhay, walang maingay, hindi magulo, ang ganda pa ng panahon, mainit pero mahangin.
“Miss.”
Ha? Lumingon ako sa likod ko. Gulp! Di ko napansin, bakit may mga lalake sa likod ko? I think lima or anim.
“Bakit?” ako.
“You’re sitting on our spot.” Sabi nung lalakeng nasa gilid na mukhang may halong ibang lahi.
“Sorry.” Hindi naman ako stupid para makipag-agawan ng bench. Sakanila na. Kinuha ko ang bag ko and tumayo paalis pero may humawak sa braso ko. Yung lalakeng nasa gitna, siguro siya ang leader nila. Tiningnan ko lang siya at tinaasan ng kilay.
“Yes?” Well, matangkad, moreno at gwapo. Sanay na ko makakita ng gwapo kaya walang epekto ang itsura niya sakin. Hinawi ko kamay niya.
“You may stay if you want.” And he smirked. Loko pala toh. Nginitian ko na lang ng fake at umalis pero humarang yung mga kasama niya, my second attempt to leave. Naiinis na ko ah. Ang init na nga, pinapainit pa nila ulo ko.
“Ano ba?! Ayan na nga oh! Binabalik ko na yang bench ninyo. Buo pa naman. Apat pa din paa. Sorry naupuan ko. Sana kasi, dinadala niyo yan para hindi magamit ng iba. Goodbye!”
And my third attempt, engk! Failed. Mas pinalibutan pa ko.
“You have a lousy voice,” sabi ni may ibang lahi.
“Tristan.”
Lumingon ako at nakita ko si Joshua, kasama si Austin and others na hindi ko kilala. Grupo din sila. At ang sama ng tingin.
“You’re intruding our territory. Alam niyong wala sa usapan yan.” Sabi nung lalakeng leader nila or shall I say Tristan?
“You stay away from my property.” Joshua.
“This is our place dude.” Sabi ni may-ibang-lahi.
“He’s talking about this girl.” Sabi nung isa pang mistiso, may-ibang-lahi-two. Puro naman toh englishero.
“What? Oh. I get it.” May-ibang-lahi.
Okay. Ako naman ang hindi nakakaintindi? Ako teritoryo nila? Hello. Tao pa ako. Tao po.
May third attempt to leave, muntik ng mag-cause ng commotion. Pinigilan ulit ako ng grupo nina Tristan kaya nagkaron ng tensyon. Hindi pa din ako nakakaalis.
“Let go of her.” Austin. Aba! Ume-english. Ano ba talagang meron? Umupo lang ako kanina sa bench.
“Who is she?” Tristan.
“Mine.” Joshua. Bumilis bigla heartbeat ko. Parang gusto ko kumanta ng Louder ni Charice bigla.
“Excuse me. Sorry ulit Tristan. Tama? Tristan? Paalisin niyo na ko, namimiss na ko ng asawa ko.” Ako. Nagsmile pa ko sakanya, a genuine smile. Gusto ko lang makaalis na.
Nagsmirk lang siya at bigla akong hinila ni Joshua. Haharang pa sana mga kasama ni Tristan pero tinaas niya kamay, signalling to stop.
Naglalakad kami, hawak pa din niya kamay ko pero nahuhuli ako sa paglalakad. Nasa likod namin mga kasama niya. Pinagtitinginan kami ng mga estudyante. I wonder why? Lahat ng masasalubong namin, tumatabi para padaanin kami. Pumasok kami sa gym.
“What are you doing here?” Joshua. Mukha pa din siyang irritated. Umupo ako sa bench pero siya, nakatayo lang. Malayo kami sa mga barkada niya.
“Ayaw ko pa kasing umuwi.” Mahina kong sagot.
“Why are you with Tristan?” Hindi naman malakas boses niya pero mataas ang tono kaya nakakatakot.
“Umupo lang ako dun sa bench at bigla silang dumating. Private property daw nila, sila ba nagdonate nun?” Sumingkit mga mata niya. Bigla naman akong napayuko. Nagtatanong lang naman eh. “Gusto lang naman kitang makita, kung ano ka sa school niyo.” I heard him sighed.
“Wala ka na bang pasok?” Kumalma na boses niya.
“I ditched my class.” Ako.
“What?! You’re such a brat.”
“I’m not. Hoy! Nakakahalata na ko. Kanina ka pa ha! Bakit ka ba galit?!”
“You’re asking me why I’m this freaking mad. They’re my rivals. They could have done something dreadful to you.”
“Eh sainyo naman palang kalaban, bakit ako nadamay jan?” Tinitingnan na kami ng mga barkada niya. Nagsisigawan na kami.
“You always forget that you’re my wife. Just stay away from them, okay?” Bigla namang naging soft ang boses niya. Na-guilty tuloy ako.
“Oo. Sabi mo eh. Sorry.” Yumuko na naman ako. Naramdaman ko na lang, umupo na din siya sa tabi ko.
“Pa..pasensya na kung nasigawan kita.” Bulong niya.
Tiningnan ko siya, nakatingin siya sa harapan, hindi sakin. Nahihiya ba siya? At dahil hindi ko na napigilan ang sarili ko, binatukan ko siya.
“Aw! Why the hell did you do that?!”
“Hahahahaha.”
“Anong nakakatawa?” (~,~) siya.
“Ikaw! Hahaha.”
(>,<) siya.
“Okay. Titigil na.” Nag-zip pa ko ng lips. Pero natutuwa talaga ako sakanya ngayon.
“Bakit ba? Ha?”
“Ah? Ano...wala. Hahaha. Oops. Sorry. Ang cute mo kasi.” (^o^)
“Psssh. Hindi ako cute. Hot ako.”
“Asuuus. Hot daw. Oo na. Hot na. Hot and Spicy. At kapag spicy ka, Englishero ka. Hahaha.”
“Ano? Linawin mo nga.”
“Wala! Kain tayo. Gutom na ko.” Tumayo na ko.
“Kakain na naman ang Chubby ko.” Siya.
(0.o) ako
“Ibig kong sabihin, mapapakain na naman ako kaya baka maging chubby na ako.” Siya.
“Aaaah. Kala ko kasi, sabi mo, Chubby mo ako, as in you own me.”
“Oo naman talaga.” Bulong niya.
“Anong sabi mo?”
“Wala. Bilisan mo na, ililibre sana kita kasu ang bagal mo.”
“Oo na po.” Pero dinig ko talaga eh. Yaan ko na, ililibre naman ako. Nagpaalam siya sa mga barkada niya na mga nagtataka at nakangiti. Nagtataka din tuloy ako sakanila.
Pumunta kami sa cafeteria nila. Gusto ko na kasing kumain agad at gusto ko nga malaman kung ano siya sa school nila.
“Anong gusto mo?” Siya.
“Gusto ko yun. Egg pie, brownies and iced tea.” Tinuro ko sila isa-isa.
“Ang tatamis kaya naman...”
“May sinasabi ka?” Putol ko sakanya.
“Wala.” Siya. “Dun tayo umupo.” Nakapag-order na siya.
“Dito na oh. Lalakad pa tayo, vacant naman dito.”
“Doon tayo. Samin yun.”
“Psssh. Ano ka, Tristan lang? Nang-aangkin ng school property?” Naglakad na siya sa pagmamay-ari nila. No choice, I followed him, nasa kanya yung pagkain ko.
“Joshua, varsity kayo ng grupo niyo ng basketball team?” Nag-nod lang siya. We’re both eating our snack.
“Hula ko, ikaw ang team captain?”
“Yes pero hindi naman ako ganun kaseryuso sa basketball. I only play to have fun.”
“Lahat naman ganyan reason.”
“No. Others play to win.”
“Dapat ganun ka din. Naglaro ka pa kung hindi mo naman goal manalo.”
“Once I play, win or lose, ako pa din ang panalo. I had fun, I enjoyed the game and so I win.”
“Wow. Iba din ang principle mo noh. Wala akong sport but I dance.”
“So why do you dance?”
“Um...siguro to express.”
“To express what?”
“Ako. I mean, to express kung ano nararamdaman ko at pag sumasayaw ako, pakiramdam ko, nasa ibang mundo ako. Yung ako lang ang tao.”
“Good for you. Buti naman may ginagawa kang may kabuluhan. Aw! Nananakit ka na naman.”
“So? Panira ka ng moment. Hoy, sikat kayo dito? Ang daming tumitingin sainyo kanina. Mga notorious siguro kayo.”
“Haha. You bet. Di ko nga alam na sikat kami kaya lalong di ko alam kung bakit kami sikat.”
“Yabang mo!”
“Thanks.” Nagpasalamat pa. Yabang talaga.
Pagkatapos naming kumain hinatid na niya na ko sa labas, may pasok pa kasi siya. Nag-insist siyang ihatid ako pero hindi ako nagpatalo, pupunta pa kasi akong mall. Nang nasa mall na ako, tinext ko na sina Bridget, at nakita ko sila sa coffee shop.
“Hi girls.” Ako.
“Gosh. Is she here already?” Kat.
“I can see apparition.” Bianca.
“Girls. Sorry. I can’t stand the boredom kanina. As I know, pinagbabalakan niyo ng gawin yun kanina, nauna lang ako.” Ako.
“Yeah right.” Kat.
“Bridge? You’re also mad?” ako.
“Super.” Bridget.
“Sorry na. Okay fine, ako na magbabayad ng bill ninyo.” Ako.
“Sophi!! You’re here. Kanina ka pa namin hinihintay. What took you so long?” Silang lahat.
“haha. Funny girls.” Ako, in my sarcastic tone.
Ganyan talaga sila. Drama queens. Pero hindi naman talaga sila galit, ginagawa talaga naming yun, yung nangiiwan. As long as walang maiwan mag-isa. Okay lang kung may kasama.
We shopped, ang binili ko, yung gagamitin ko sa birthday ng lolo ni Joshua, two-piece, beach gown, summer dress, etc. Bumili na din ako ng separate gift ko, yung book kasi na binili namin ni Joshua couple of days ago, share kami nun. Gusto ko naman may iba akong gift.
.
.
“Chubby bilis. Ang tagal pa ng byahe.” Joshua.
“Wait lang. Malapit na.” Excited naman siya masyado. “Tulungan mo nga ko dito.” Nagsisigawan kami, nasa kwarto pa ko, nag-aayos. Then I heard the door opened. Di man lang marunong kumatok.
“Josh, paki ribbon nga ng damit ko.” Nakaharap ako sa salamin, nakita ko sa reflection na siyang umiwas ng tingin, parang naiilang.
Arte. Parang ngayon lang nakakita ng likod. Lumapit siya, tinaas ko buhok ko. Then he ribboned the lace of my dress at the back.
“Anong problema mo? Pasmado ka ba? Eiw.” Ako.
“Hindi! Bilisan mo na.” He walked-out. Wow. Na-miss ko yun ah. Pero bakit siya naasar?
He’s driving papunta sa beach. I met his family nung kasal pero hindi ko naman nakilala lahat. Yung Papa niya lang yata ang naalala ko. Hindi naman ako kinakabahan, bakit naman ako kakabahan? Di naman ako girlfriend niya para magpa-impress sa family niya. Hindi ko na namalayan, nakatulog na pala ako.
.
.
“Chubby. Wake up. Andito na tayo.”
“Hmmmm...” Umayos ako ng upo, nakarecline pala ang upuan ko. Did he recline it?
“Hala sorry. Nakatulog ako. Wala ka man lang kausap while driving. Na-bored ka ba?”
“Okay lang basta komportable ka.” Siya then biglang bumaba na ng sasakyan.
Ano daw?
A/N:
Na-gets niyo ba kung bakit binatukan ni Chubby si Joshua? Kung bakit siya tawa ng tawa? Well, i-gets niyo na lang.
I’m free this summer. Ay! May OJT nga pala ako. But at least, walang exam. So more updates are coming sooner.
Thanks for reading.