Napatitig lang ako sa galit na mata niya. He thought that I'm flirting with Lance. He thought that we're having fun a while ago and fucking enjoying. That we're flirting.
Kung ang pagseselos niya ang dahilan ay matatanggap ko pa pero ang pagdudahan at pagbibigay niya ng maling konkulsyon na siya lang ang bumuo ay napakasakit.
Ito ang pinakamalalang pagaaway namin dahil kapag nagaaway kaming dalawa ay nagtatampuhan lang kami pero ito ang kauna unahang malalang away namin. At ang pinaka-ayaw kong makita sa lahat ay ang manakit siya ng iba.
"Ano bang problema mo doon pare? Tinulungan ko lang si Sam dahil muntik na siyang matumba! 'Wag naman sana makitid ang utak mo!" Galit na sigaw niya kay Wadensel habang kinwelyuhan. Sa ginawang yun ni Lance ay hindi ko na napigilan si Wadensel sa pagsuntok sa kanya.
Para akong napako sa kinatatayuan ko at hindi makapaniwalang nakatingin sa kanya.
I hate seeing this.
I badly want to run away from this.
"He's telling the truth! And we're not flirting." Hindi ko alam kung bakit ganyan ang tingin niya sa ginawa namin.
Humarap siya sa akin na nanatiling galit.
"Do you think I'll believe that? Isang linggo lang ako nawala! Why Sam? I fucking badly want to go home to see you pero ito pa ang madadatnan ko! Are you flirting behind my back,huh? I'm dying for a week just to be with you but you're doing this shit behind my back! I can't believe this! You're a flirt! Do you like this man over here?! Am I not enough for you at naghanap ka ng ibang makakalandian habang wala ako dito?!" Nanghihinang napahikbi ako matapos siyang magsalita. Hindi ko na muling napigilan ng dambahan siya ni Lance.
"Gago ka! You're a useless jerk that I've encounter!" Sinuntok ni Lance si Wadensel pero hindi ko padin magawang makagalaw.
Nagsimula na din silang magbulungan sa narinig kaya mas lalo akong nasaktan dahil sa hindi katotohanang kumakalat ngayon na sinabi niya. Nang lalaking mahal ko.
"Psh! I'm really disappointed! Hindi ako makapaniwalang humanga ako kay ate Sam at ganun pala siya. Nasa loob talaga ang kulo ng mga mukhang anghel." Narinig kong bulong ng nasa may likod ko.
I cried when I heard that. Puros mga masasakit na salita ang mga naririnig ko at masakit para sa akin ang nangyayaring ito.
I'm disappointed. 'Yan ang nararamdaman ko ngayon kay Wadensel at masakit isipin na ganun din ang tingin ng lahat sa akin.
Tumingin ako sa gawi nila Wadensel na patuloy parin sa pagsusuntukan. Agad akong lumapit para umawat at wala akong pakialam kung sumabatan ako ni Wadensel dahil mas gusto kong matigil ang suntukang ito.
"Please stop it!" Awat ko kay Wadensel bigla niya akong tinabig at humarap sa akin.
"Shut up! I'm gonna kill this man! And please, i don't want to see your face!" Galit na galit na sigaw niya. Wala siyang pakialam sa nararamdaman ko at wala din siyang pakialam kung umiiyak ako ngayon dahil galit na galit siya.
"I-If that's what you want pero stop punching each other. D-Dumudugo na 'yang kamay mo!" Naiiyak na sabi ko sa kanya. He laughed sarcastically at ipinakita yung kamay niya.
"I don't give a damn. Mas lamang ang sakit ng puso ko na nararamdaman ko kaya manahimik ka." Mariing pasakil niya sa akin. Tumalikod siya at bago pa niya masuntok si Lance ay sumigaw na ako.
"I love you!" Humihikbing sigaw ko sa kanya na nagpatigil sa bulungan at pati na rin sa kanya.
Pero ang akala kong titigil siya ay nagpatuloy siya. Kahit hilong-hilo ako at hirap na hirap ay nagawa ko pa ding lumapit sa kanila.
Hinawakan ko siya sa braso pero malakas na tinabig niya ako na naging dahilan para tumalisik ako at malakas na napa-upo dahil sa panghihina ko.
Bigla silang natahimik.
Nanlaki ang mga mata ko pero patuloy parin ang paglandas ng luha sa mga mata ko. Parehong nanlaki ang mga mata namin at parang doon lang siya natauhan sa ginawa niya.
"Tangina mo! What did you just do?! Wala kang kwenta!" Galit na sigaw ni Lance. Hindi na ako tumingin at narinig ko nalang ang suntukan. Napatungo ako at napapikit at dinarasal na sana ay panaginip nalang 'to.
He's not Wadensel. Hindi ko siya kilala sa mga oras na ito.
"Oh my gosh! Anong nangyayari?!" I know that's Pat voice at pilit nilang inaawat yung dalawa.
"S-Sam?" Naramdaman ko agad si Cath sa harap ko kasama si Seb at si Pat. At alam kong sina Vic ang umawat sa dalawa.
Nakatakip ang buhok ko sa mukha ko kata hindi nila makitang umiiyak ako. Pero pare-pareho silang nagulat ng biglang hawakan ni Cath yung mukha ko at inialis yung buhok sa mukha ko. Nakita nilang puno ng luha ang mukha ko.
"S-Sam." Nanghihinang tawag nila sa akin. Ngumiti lang ako ng pilit.
"I-I'm glad dumating kayo. Akala ko magpapatayan na 'yang dalawang 'yan." Natatawang sabi ko pero patuloy parin ang pagkawala ng luha ko.
Nanghihinang tumayo ako mag-isa at hindi ko tinanggap ang tulong nila. Hinarap ko ang tatlo kong kaibigan na awang-awang nakatingin sa akin.
"I-I'm sorry Cath, Seb, Pat sa pagsisinungaling ko. Tama nga siguro kayo, naging makasarili ako pero may dahilan ako. Yun ay ayokong saktan kayo." Mahinang sabi ko sa kanila na sila lang ang makakarinig. Naramdaman kong niyakap ako ni Cath sumama na rin si Seb at Pat.
Nang humiwalay sila ay pare-pareho kong pinagmasdan ang lumuluhang mata nila. Pinilit kong tumawa.
"Wag nga kayong malungkot! Mas lalo niyo lang pinapasama yung nararamdaman ko eh. Tsaka can I ask a question?"
Naluluhang kausap ko sila. Tumango silang tatlo.
"Kayo nang bahala kay Wadensel." Malungkot na wika ko at mukhang nagulat sila sa sinabi ko.
"A-Ano bang pinagsasabi mo Sam? Wag ka ngang ganyan! Tsaka, tara na nga! Ipapasyal ka namin sa dagat! Diba lagi mong gustong pumunta doon? Tara na!" Umiiyak na sabi ni Pat at pilit na inaabot ako pero umiling at umatras lang ako.
"Sam!" Naiinis na wika nila na ikinatawa ko ng bahagya.
Lumingon naman ako sa kinaroroonan ni Wadensel na nakatingin sa amin. Napangiti ako ng napatigil nila Vic ang away nilang dalawa. Nginitian ko sila pero napatungo lang sila Den na parang nalulungkot at nasasaktan.
Napatingin ako kay Lance at bigla akong naawa sa sugat niyang mukha.
Huling binigyan ko ng sulyap si Wadensel. Bibitawan sana siya ng mga kaibigan niya ay sinenyasan ko sila ng 'wag' kaya hanggang ngayon ay pinipigilan parin siyang lumapit sa akin.
"I'm sorry. It's not my intention para pagselosin ka. We didn't flirt at totoo ang sinabi ni Lance na tinulungan niya ako. I'm not feeling well that time kaya mabuti nalang at nasalo niya ako bago ako matumba. And to be clear, I also waited you to come back but I didn't expect na mangyayari 'to. Pinagdudahan mo ang pagmamahal ko sayo. Hindi ka nagtiwala sa akin, Wade." Malungkot na wika ko sa kanya at tsaka ko pinunasan ang luha ko.
"Mahal na mahal kita, Wadensel. Just don't forget how much I love you." Muli akong naluha ng makita kong nangilid ang luha niya.
"I-I'm sorry Sam." Bigong pagpapaumanhin niya.
Ngumiti lang ako sa kanya, sa kanila.
"Wag niyo akong susundan. Gusto ko munang mapag-isa." At tsaka ako lumiko sa inatrasan ko. Narinig kong tinawag nila ako pero hindi na ako lumingon at umiiyak na lumabas ng school.
I'm hurt. Ang sakit-sakit. Sobrang bigat ng loob kong naglalakad. I thought pagbalik niya ay magiging masaya kami.
Akala ko maibibigay ko yung hugs and kisses niya pagbalik niya dito. Pero sakit at bigat ng damdamin ang sumalubong sa aming dalawa.
Sa pagsakay at pagbaba ko sa kotse hanggang sa makapasok ako ng bahay ay ramdam ko parin ang bigat ng loob ko pero hindi parin ako nawawalan ng luha ko.
Nang makarating ako sa living room ay may biglang yumakap sa akin at tsaka humagulhol na parang nasasaktan. Napatingin naman ako at inilibot ko ang tingin ko sa living room.
"How could you do this Sam?" Lumuluhang tanong ni daddy at itinaas yung envelope na naglalaman ng result ng sakit ko.
Nakita kong nasasaktan at nahihirapan sila sa akin.
Even my family...pati sila nasasaktan ko na.
"Sam.... Bakit ka naglihim?" Umiiyak na tanong ni kuya Zeijan. I just sobbed.
"Bakit hindi sinabi ng private nurse mo about this?" Nakatungong tanong ni kuya Jayden pero nakita ko ang paghagulhol ng balikat niya.
Nanatiling umiiyak si mommy ng kumalas sa yakap at tsaka ako hinalikan sa noo. Bigla akong nasaktan ng makita kong pulang-pula at mugto ang mga mata niya kaya umiwas nalang ako ng tingin.
"You're really good in pretending. Walang masama sa pagpapakita ng kahinaan Sam kung 'yan ang inaalala mo. Bakit mo nagawang itago ito? Sa tingin mo ba gagaling ka sa pagtago ng sekreto mo? Hindi biro ang sakir mo, Sam!" Hindi makapaniwalang bulalas ni kuya Clyde. Napatungo ako at tsaka humikbi.
Eto na yung oras na nalaman nilang lahat ang kondisyon ko at nakita ko kung gaano sila nasasaktan para sa akin pero mas nasasaktan ako kapag nakikita ko silang ganito.
"I'm sorry. I just did that para hindi kayo masaktan. I did that para hindi maging pabigat. Kasi mas gusto kong ako nalang ang masaktan kesa makita niyo akong nanghihina. Kinausap din ako ni Luke na sasabihin ko sa inyo ang kalagayan ko pero hindi ako pumayag. Binigyan niya ako ng oras sa pagdedesisyon kaya hindi ko siya pinabalik ulit dito. Ayokong balang araw ay mapapalitan ng lungkot ang sayang nararamdaman niyo. I love you all kaya mas pinili kong kimkimin lahat ng sakit kesa kayo ang nasasaktan para sa kondisyon ko." Umiiyak na sabi ko sa kanila.
"I-I'm sorry. S-sorry. I'm sorry kasi naglihim ako. Sorry sa lahat. Sorry. I'm sorry."
Hinging patawad ko habang humihikbi at bigla akong napasandal kay mommy mg makaramdam ulit ako ng hilo.
"Sam!" Agad nila akong nilapitan.
Nagulat sila ng makitang dumudugo ang ilong ko. At kita ko ang sakit sa mga mata nila. Hindi lang ako ang nasasaktan sa kalagayan ko. Nakalimutan ko na pati pala ang pamilya ko.
"D-Dad. I'm going back to my old life. T-Tanggap ko na. Y-You can return me there. P-Pero I'm happy that I experienced to become a normal person dahil sa mga taong nagmamahal sa akin. Kayo, mga kaibigan ko at si Wadensel."
Tinakpan ni kuya Zeijan yung ilong ko para mapigilan ang pagtulo ng dugo dito. Umiiyak silang lahat.
Sa kasabay ng pagtulo ng dugo sa ilong ko ay sabay din ang pagtulo ng mga luha nila. Sa unang pagkakataon ay pare-pareho kaming naiyak.
"C-Can I ask you a favor?" Biglang tanong ko kina kuya. Tumango sila.
"Wag niyong sasabihin kay Wadensel kung asan ako. Ayokong makita niya akong nahihirapan. Ayokong makitang nasasaktan siya ng dahil sa akin. Let him find another girl. Y-Yung hindi siya iiwan. Yung babaeng healthy at walang sakit. At pakibigay 'to kuya."
Ibinigay ko sa kanya yung kwintas na regalo niya noong last month.
"No Sam. You need to fight. You're a fighter diba?" Naluluhang pagkumbinsi sa akin ni dad.
"P-Pero nahihirapan na ako dad. A-Ang hirap ng lumaban." Bigla akong napahagulhol sa bisig ni mommy. Eto ang kauna-unahang naging mahina ako sa harap nila.
Bago pa sila makapagsalita ay naramdaman kong bumigay na ang sarili kong katawan.
Everything went black.