Nathan
Snel ren ik naar de vechtzaal, ik ben een beeeeeetje laat. Als ik de zaal inren, kijken de andere 3 gelijk verbaast naar me op. "Wat heb jij...?" zegt Adrianna die verbaast naar mijn kapsel wijst. "O ja, ik heb het gewoon even een ander kleurtje geven, is het wat?" zeg ik terwijl ik mijn vingers nonchalant door mijn haar laat glijden. "Gewoon even...?" zegt Elizabeth met opgetrokken wenkbrauw. "Ja, of het nou bruin of blond is, dat is toch ook gewoon" zeg ik. "Dat is waar, maar rood is een nogal sterk uiterste" zegt Robyn met een heel lichtelijk arrogant toontje.
"Is het permanent?" vraagt Elizabeth na een ongemakkelijke stilte van staren. "Jup" zeg ik met een voorzichtige glimlach terug. "Gewaagd" antwoord ze. "Ik vind het wel leuk" zegt Adrianna spontaan. "Ik zeg ook niet dat ik het niet leuk vindt" zegt Elizabeth alsof ze me net zwaar beledigt heeft "Zo bedoelde ik het niet" "Natuurlijk niet joh, ik zeg het alleen maar" zegt Adrianna "Wat vind jij Robyn" "Ik zeg niks" zegt hij gefocust op zijn hamer. "Nou, bedankt" zeg ik nep sarcastisch. "Grapje, ik vind het ook wel leuk, ik zo het zelf alleen nooit doen" zegt hij met een brede glimlach.
Een tijdje later komt Richard op zijn dooie gemakje binnenlopen. "En dan dacht ik dat ik laat was" fluister is naar de anderen, we beginnen te lachen. "Wat valt er te lachen" daarna kijkt hij naar mij "O ja, om dat kapsel zou ik ook lachen" zegt hij alsof hij heel grappig is. "Kijk eerst eens in de spiegel voor je dat zegt" kaatst Adrianna bot terug. Weer beginnen we allemaal te lachen. "Wat zijn we weer kinderachtig" zegt hij heel volwassen. "Oké pappie, we beloven om niet meer stout te zijn" zegt Robyn met een irritante babystem. Opnieuw lachen we. Bij nader inzien is het eigenlijk niet zo erg om van hem les te krijgen, hebben we nog eens een lolletje.
Een paar, voor Richard moeizame minuten later, heeft hij ons eindelijk op een rijtje gekregen. Vooral mij heeft hij lang moeten achtervolgen, want ik ben een vampier en ik kan zeker snel rennen. Maar nu staan we dus op een rijtje. Richard staat hijgend tegenover ons met volledig verward haar. "Wie heeft er nu het lelijke kapsel" zeg ik grijnzend tegen hem. Hij kijkt me met een emotieloos gezicht aan, maar je kan de woede in zijn ogen zien vlammen. "Ik ga jullie spelletje niet spelen" zegt hij op een vreemd uitdagende manier waarvan ik niet eens zeker ben of hij het zo bedoelt. "Is dit een spel dan, omg omg omg zo leuk meid!! Waarneer beginnen we!!!" schreeuwt Robyn als een trippend tienermeisje.
We beginnen allemaal weer te lachen tot we allemaal schrikken van een geweerschot die uit Richards richting komt. De hele tijd keken we al niet echt naar hem en nu vrezen we allemaal het ergste. Ik ben de eerste die om durft te kijken. Godzijdank richt hij het geweer in de lucht, er zit alleen wel een kogelgaatje in het dak.
Ik draai me weer om naar de rest "Kust is veilig, hij heeft richting het dak geschoten" fluister ik in de groep. Elizabeth draait zich gelijk woedend om "We krijgen hier een halve hartverzakking, denk je dat dit grappig is ofzo!!!!" schreeuwt ze volledig overstuur "WAT DENK JE WEL NIET!!!" Wow, ik heb zelfs Elizabeth nog niet half zo boos gezien. Maar ja, ik zou ook niets anders doen als ik in haar situatie zit. "IK ZAL ER PERSOONLIJK VOOR ZORGEN DAT JE VANDAAG NOG WORDT ONTSLAGEN!!!" schreeuwt ze kwaad, stampend loopt ze de zaal uit.
Ondertussen is het al avond en Richard is zojuist de deur uitgegooid door Elizabeths vader. "Ik wil je nooit meer ook maar in de buurt van mijn meisje zien" Richard gooit zijn tas over zijn schouder en draait zich om. Lachend zwaaien we hem uit. Elizabeths vader legt een arm om Elizabeths schouder en neemt haar mee naar binnen. "Hij zal je nooit meer lastigvallen" zegt Elizabeths vader beschermend. "Die zien we nooit meer te-rug" neuriet Robyn voordat ook wij ons omdraaien en het ministerie weer inlopen.