day after day, after our class, we'll stay late in the school para lang sa concert na gagawin namin. sabi pa ni President na siya na ang bahala sa sound system and sa paggamit ng stage. we'll be using our stage from 6-10pm. so it'll be a four-hour concert. non-stop singing and dancing. syempre hindi lang din ang class namin ang kakanta at sasayaw. pumunta kame room-to-room para kumuha ng mga volunteers na gustong magpagilas ng kanilang mga talento. haha. si Jayne ang naka-assign dun. sumasama lang ako sa kanya. syempre madaming nag-volunteer, kasi they were stunned by my charms. haha.
lahat sila may role na gagampanin sa day of our concert. ako lang ata ang wala. joke, may pinapagawa rin naman sa akin ang president. nakalimutan ko nga lang kung ano. kaya naman tatanungin ko sa kanya ngayon. haha.
"ms. President..." nilapitan ko siya sa seat niya. grabe, ang dami niyang ginagawa. tsk. buti na lang hindi ako naging president. president-to-be ako dapat, kaso i objected. i honestly told them na hindi ako magiging responsableng pinuno. haha.
"bakit?" tanong niya ng hindi nakatingin sa akin.
"ano nga ulit ang gagawin ko?" tanong ko sa kanya.
"kumanta." sabi niya. hindi naman yun eh. alam ko naman na kakanta ako.
"alam ko naman yun. yung ibang pinapagawa mo." kulit ko.
"tulungan mo na lang sila dun." turo niya sa iba kong classmates na nagde-design and everything that has to do with arts and crafts. then i looked at her in disbelief.
really? eh hindi naman ako creative eh. at isa pa, andun siya oh. forte niya yun. like duh! he just sketched me. nag-pout naman ako sa president. "matutulog na lang ako." pabiro kong sabi sa president. haha.
"sige na, tulungan mo na sila dun. they need help." 'THEY'? eh parang siya lang mag-isa dun eh. ba't para atang nawala yung ibang kaklase ko? in-abduct ng alien? xD. ayoko. bahala si president. haha.
"eh mag-isa lang nga siya dun." sabi ko sa kanya. she looked at where Marco is, at para bang nagulat.
"moments ago nandun yung iba. haha. ahhh, bumili pala sila ng mga gamit. sige na. tulungan mo na siya doon." pagpupumilit niya sa akin with matching tulak pa si President.
"dun na lang ako kina Jayne..." sabi ko habang kumakapit sa chair. haha. "ms. President naman. tutulungan ko na lang sina Jayne dun sa ----"
"HOY SANCHEZ!" biglang sigaw ni Faye.
O__________________O???
wth? si president ba talaga yan? haha.
lumingon si Marco sa direksyon namin ng may pagtataka. nagkatitigan kame but we both looked away immediately.
"kailangan mo ng tulong di ba? oh, si Herera pwede." as in gulat talaga ako ngayon kay Faye. it's so not her. what happened to her? sinagot na niya si Ken? haha.
"hindi na. kaya ko na 'to." he assumed. isa pa 'to eh. hambog.
"hindi! kailangan mo ng tulong at tutulungan ka ni Elise. got it?" she said furiously, suddenly i was terrified by her changed attitude. then she looked at me, faking a smile. "got it?" she repeated. napalunok naman ako dun and nod at her nervously. "good. Sanchez, gandahan niyo, okay?" then she left and got back to her work.
that was the first. i never saw her like that before. nakakatakot naman yun.
nagdadalawang isip pa ako kung papaano ko tutulungan si Marco.
"could you give me a hand?" he finally uttered but not looking at me. busy pa rin siya sa pag-sketch na ginagawa niya. dahan dahan akong lumapit sa kanya. "pakiabot nga nung eraser." utos niya. nilapag ko lang sa may tabi niya, i don't want to make any physical contacts with him.
kasi baka mapatay ko siya. joke.
"pakiabot nga ng isa pang pencil." utos ulit niya sa akin. kinuha ko at nilapag ulit yun sa tabi niya. "sharp this." he handed me his pencil. naman. utusan ba ako? psh. kinuha ko yun at gi-sharpen ang pencil. binalik ko yun ulit sa kanya. habang nagske-sketch siya tinitingnan ko naman yung gawa niya. ang galing talaga niya. mga musical instruments and mga paintings, ang ginagawa niya. kasi nga di ba? yung pera mapupunta sa org na yun.kaya naman yun din ang ginuhit niya. char! ginuhit talaga. haha.
"paki-outline na lang 'to ng marker." he said. the way he talks as if parang hindi kame magkakilala. it's so formal. nakakapanibago.
i suddenly miss the old Marco. TT__________TT.
kausapin ko kaya? anong sasabihin ko?
'Marco, kamusta ka na? haha. ba't di mo kinakausap? may nangyari ba sayo? alam mo, mahal kita.' sabi ng isip ko. agad ko naman binura yun. hindi ganun. baka magtataka yun, oo tama magugulat nga. 'ah--Marco, bangin ka ba? kasi nahuhulog ako sayo eh.'
teka, ang sagwa at ang corny ng dating pag ganun. yuck, hindi bagay sa akin. haha.
waaaaaaaaahhh i just him so much. kausapin mo naman ako Marco.
TT_____________________TT
"pakuha nga nung charcoal pencil." kinausap nga ako. pero hindi naman ganyan ang gusto kong mangyari. charcoal pencil.
OO.
.OO
OO.
.OO
OO.
san ba yun? hindi ko naman makita eh.
"saan?" tanong ko sa kanya. hindi ko kasi makita eh. pero hindi niya ako sinagot. psh. i continued to look for it na lang.
"where is it?" he demanded. naman ha, hindi siya makapaghintay? naghahanap pa eh.
"wait lang, hindi ko kasi mahanap." sagot ko still looking for that pencil.
"it's just there." yung tono ng boses niya parang nagagalit na.
siya na lang kaya ang maghanap? "eh hindi ko mahanap eh." inis kong sabi. siya na nga 'tong nang-uutos siya pa ang galit. nakita kong tumayo siya sa floor and started to look for it. sinusundan ko lang siya ng tingin. then after a few seconds nahanap na niya.
ano bang malay ko kung magkahawig lang pala yan sa ordinary pencil? "look by sight not by words." he muttered and looked at me angrily.
"hindi ko naman alam na pareho lang pala yan sa ordinary pencil eh." i reasoned out. "bakit ka ba ganyan?" wew. i finally got the nerves to ask him dala ng emosyon ko.
"anong bakit ako ganito?" ngayon naman nagkatitigan kame. no one dared to look away. "ano bang sinasabi mo?"
"don't act as if parang wala lang sayo Marco." naiinis na talaga ako sa kanya. buti na lang malayo yung iba. so i think no one can hear us. "galit ka ba sa akin?" i ask in a much soft voice. i really can't get mad at him.
i waited for his answer but i heard none. "if it's because i shouted at you, sorry." i can't believe ako ang unang nagpababa ng pride. para sa kanya, sige gagawin ko.
"pakiabot nga ng cartolina na yun." he never responded to any of what i just said. bakit? ganun ba talaga ang kahihiyan ang binigay ko sa kanya? is he too mad to talk about reconciliation? does he not want me to be his friend anymore?
"don't be so unfair." i said as i hand him the white cartolina. gusto ko nang ibuhos sa kanya lahat ng nararamdaman ko. "don't hurt me like this."
"you can't be hurt. you're insensitive." he managed to say that made look at him. "you can't even feel anything." his words are so hurtful to hear. nangingilid na mga luha ko.
"ano bang nangyayari sayo?" nginig kong tinanong sa kanya.
"wala. just forget it." then bumalik na siya sa ginagawa niya.
bakit ganun? mas lalo siyang nagalit. ang sakit naman ng mga sinabi niya sa akin. ano bang ginawa ko sa kanya? sabi niya sa akin hindi na niya ako paiiyakin. hindi niya na ako hahayaang masaktan. na he'll be there for me. lahat ng kinanta niya para sa akin i believed every word of it. bakit bigla na lang siya nagbago?
bakit ngayon pa? just when i know that i can't hold my feelings for you any longer.
you're breaking me Marco. slowly breaking me into pieces.
i'm too fragile, too vulnerable to fall for you Marco.
TT______________________TT.