Λούση
Κάποιες φορές επιζητούσα την απομόνωση. Την μοναξιά μου, γιατί αν και ανυπόφορη μερικές φορές ήταν για να ακριβολογούμε πάντα η μοναδική που δεν απαιτούσε τίποτα από μένα. Μπορούσα να περάσω ώρες ατελείωτες συντροφιά με ένα βιβλίο η να κοιτάζω έξω από το παράθυρο μου, το τίποτα αλλά ταυτόχρονα τα πάντα. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί αλλά ξαφνικά ξανά και ξανά έρχομαι αντιμέτωπη με τους φόβους μου. Φόβους τους οποίους ήλπιζα να μην τους ξανά συναντούσα.
Η ζωή μου ήταν πάντα προγραμματισμένη, από την μέρα σχεδόν που γεννήθηκα. Όλα σε τάξη και πρόγραμμα. Και εγώ πάντα υπακοή μέχρι την μέρα που γνώρισα τον Τζέιμς και μου άνοιξε κατά κάποιο τρόπο τους ορίζοντες αλλά και τους ποιο καλά κρυμμένους φόβους μου.
Στην ανάμνηση του ένα στραβό χαμόγελο γεμάτο μελαγχολία σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου είχε περάσει κιόλας τόσος καιρός. Αναστέναξα..
Ίσως μερικές φορές να ... Μπα τίποτα Απλός ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα για όλους αν δεν τον είχα γνωρίσει αν δεν με είχε αλλάξει.. Ίσως Ίσως πολλά ίσως τριγυρνούν στο κεφάλι μου...Ίσως ακόμα και η Μάγια να έχει δίκιο που λέει πως κυνηγάω φαντάσματα. Το ξέρω πως μπορεί να κάνω λάθος στον τρόπο που φέρομε και πράττω...Απλός θέλω έστω και λανθασμένα να πω ευχαριστώ.
Η Λούση στο παρελθόν ήταν ένα υπακούω παιδί που δεν προκαλούσε ποτέ προβλήματα. Εύθραυστη και γαλήνια σαν πορσελάνη πάντα εκεί για όλους. Όμως ο Τζέιμς της έβγαλε στην επιφάνεια συναισθήματα που πάντα καταπίεζε για χάρη των άλλων με αποτέλεσμα να μην ξέρει ούτε η ίδια πως να τα διαχειριστή. Μια φορά μόνο είχε χάσει τον έλεγχο και η ίδια είχε τρομάξει τόσο με τον εαυτό της που πίστεψε πως είχε τρελαθεί, ποτέ δεν της είχε ξανά συμβεί αυτό. Αλλά αυτή την ιστορία θα την μάθουμε παρακάτω γιατί χάρις τον θυμό της η Λούση απέκτησε έναν νέο πολύτιμο φίλο.
Άγνωστος
Στα τσακίδια ! Που στο διάολο έχουν εξ εξαφανιστεί αυτά τα κοριτσάκια ! Με ρεζίλεψαν σε ολόκληρο το πλήρωμα ! Και δεν έφτανε μόνο αυτό εκείνος ο ηλίθιος ο στρατιώτης μας καθυστέρησε τόσο πολύ και μετά ο αναθεματισμένος αδελφός του σαν φάντασμα βρέθηκε μπροστά μας με αποτέλεσμα ενώ της είχαμε του χεριού μας κάθονταν σαν γεράκι και έβλεπε μέχρι να χαθεί το πλοίο από τον ορίζοντα έτσι ώστε να μην μπορούμε να τους ακολουθήσουμε γιατί αν είχε και αυτός κάποιο πλοίο όπως ο αδελφός τους οι ζημιές που θα μας έκανε θα ήταν τόσες ώστε θα έπρεπε να αναβάλουν την αποστολή μας για αρκετές βδομάδες που δεν τις έχουμε ! Που να πάρει και να σηκώσει !
- ουου χαλάρωσε φίλε πρώτη φόρα σε βλέπω να κυνηγάς έτσι μια κοπέλα ! Είπε γελώντας ο Εριν. Αν δεν ήταν χρόνια μαζί μου ο Εριν θα τον είχα πετάξει από το παράθυρο!
- Σκάσε Εριν ! Εγώ ποτέ καμία δεν κυνηγάω ! Είπα γελώντας ειρωνικά. Πάντα κατά κάποιο τρόπο με χαλαρώνει αυτός ο άνθρωπος για αυτό ζει άλλωστε....
- Ξέρεις τι θα γίνει έτσι και δεν βρούμε αυτό που ψάχνουμε? Ρώτησα όλο ειρωνεία.
- Θα βρεθούμε κομματάκια τροφή για τα ψάρια το ξέρω καλά καπετάνιε. Τι να χάνεις την ψυχραιμία σου όμως είναι χειρότερο. Πρέπει να σκεφτούμε που θα μπορούσε να πήγαινε να ζητήσει βοήθεια αυτή η μικρή αλεπού.
- Αυτά τα νερά είναι επικίνδυνα για γυναίκες εκτός και αν.... Πως δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα... Αν και το γεγονός ότι θα πρέπει να πέσω πάλη μούρη με μούρη με αυτή την μαϊμού του γλυκού νερού μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι. Ας ελπίσουμε ότι θα μου δώσει αυτό που θέλω χωρίς μπλεξίματα.
- Κάπτεν δεν μπορεί να εννοείτε ότι πάνε να ζητήσουν βοήθεια σε εκείνον?
- Όλοι στην συμμαχία των πειρατών ξέρουν τι αναζητώ και τι είμαι ικανός να κάνω για να το πάρω και πως το μεγάλο αφεντικό είναι ποιο πάνω από όλους μας... Αν θέλει να την προστατέψει θα κάνει αυτό που του ζητάω. Πες να βάλουν αμέσως πλώρη για το στενό της νεκροκεφαλής.
Μάγια
Σε λίγο θα φτάναμε στο νησί που είχαμε συμφωνήσει να πηγαίναμε να μείνουμε μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα.. Στο "εξοχικό" που είχε αγοράσει ο πατέρας μας για την Λούση σε ένα από τα ταξίδια του και κατά κάποιο τρόπο το μέρος εξορίας της. Σε αυτό το μέρος κανονικά θα έπρεπε να ήταν ένα χρόνο η Λούση μέχρι να ξανά γυρίσει, ποιος θα το φανταζόταν όμως ότι εκείνη έναν χρόνο θα ταξίδευε από εδώ και από εκεί μέσα στην θάλασσα σαν πειρατής...
-Έχεις ενημερώσει για την άφιξη μας? Ρώτησα την Λούση που κάθονταν δίπλα από το τιμόνι και μιλούσε με έναν ναύτη.
-Όχι άλλα δεν χρειάζεται να ανησυχείς η οικογένεια που φροντίζει το σπίτι είναι πάντα εκεί γιατί ο πατέρας ταξίδευε συχνά και έρχονταν που και που σε αυτό το σπίτι.
- Είναι σίγουρα καλή ιδέα να μείνουμε εκεί μετά από όσα έγιναν?
- Ναι μην ανησυχείς κάνεις στο νησί δεν ξέρει τινος είναι αυτό το σπίτι στην πραγματικότητα και επίσης ο πατέρας δεν το έχει αναφέρει ποτέ σε κανέναν ούτε και εγώ..
- Ελπίζω για το καλό σου να έχεις δίκιο μπουχτίσαμε περιπέτεια φτάνει..
- Είσαι σίγουρη για την επιλογή σου με τον Μπραντ?
- Δεν θέλω να το συζητήσω, σε πόση ώρα θα φτάσουμε?.
- Θα είμαστε στο νησί περίπου το ξημέρωμα, αν είναι ενημέρωσε τα κορίτσια να ετοιμάσουν τα πράγματα τους. Δεν χρειάστηκε να πούμε τίποτα άλλο, έφυγα και πήγα να βρω την Μαρίνα που μιλούσε με την Φιλ στο κατάστρωμα του πλοίου.
- Ξέρεις Μάγια δεν είναι τόσο χάλια τελικά να ταξιδεύεις, είπε η Μαρίνα με μάτια που έλαμπαν.
- Ναι δεν είναι και τόσο χάλια, το φανταζόμουν χειρότερα.. Σήμερα το ξημέρωμα φτάνουμε στο νησί που έχουμε το σπίτι μας.
- Α τέλεια! Επιτέλους γη!! Φώναξε χαρούμενη η Φιλ.
Ναι η Φιλ δεν ήταν τύπος που θα άντεχε άλλο αυτή την απομόνωση του ταξιδιού, ούτε το κούνημα του πλοίου αλλά είχε και αυτό την χάρη του. Τώρα που το σκέφτομαι αυτό το ταξίδι μας έκανε να χαλαρώσουμε κάπως από τον τρόπο ζωής μας στο Λονδίνο.. Αν και δεν μπορώ να πω ότι δεν μου λείπει το σπίτι... Άλλαξαν τόσα από τότε που φύγαμε...
-Μάγια, που χάθηκες σου μιλάω είδα ένα χέρι να κουνιέται μπροστά στο πρόσωπο μου.
- Έγινε κάτι Μαρίνα?
- Τίποτα το σπουδαίο απλός σκέφτομαι να όταν γυρίσουμε να βάλω και εγώ ανθρώπους να βρουν την αδελφή μου.
- Πως σου ήρθε αυτό τώρα? Νόμιζα ότι δεν συμπαθούσες και εσύ την αδελφή σου.
- Όντως είπε και χαμήλωσε τα μάτια της στο έδαφος, Απλός βλέπω την αδελφή σου και εσένα και σας ζηλεύω, ίσως και η δική μου αδελφή να ένιωθε έτσι πριν το σκάσει.. Βέβαια εμένα το έσκασε κιόλας γιατί δεν ήθελε το προξενιό, αλλά άλλο αυτό είπε και χαμογέλασε... Ελπίζω μόνο ο Νίκολας τώρα που θα λείπουμε και οι δύο να μην έχει διπλό τρελαθεί..
Πίσω στη Αγγλία
- Τι εννοείτε ότι ακόμα δεν έχετε κάποιο στοιχείο?! Πάνε περίπου πέντε μήνες από τότε που τα παιδιά μου έχουν εξαφανιστεί και ακόμα δεν έχετε βρει τίποτα!! Είπε δυνατά ο οργισμένος πατέρας καθώς χτυπούσε τα χέρια του στο γραφείο του άστη φύλακα..
- Κύριε Τσαρτς παρακαλώ ηρεμήστε! Κάνουμε ότι μπορούμε δεν είναι μόνο τα δικά σας παιδιά που έχουν εξαφανιστεί.
- Και τι πάει να πει αυτό ότι θα πάμε με σειρά προτεραιότητας ποιος έχει ποιο πολύ καιρό αυτόν ψάχνουμε?!
- Ασφαλώς και όχι κύριε μου αλλά τα στοιχεία που έχουμε είναι ελάχιστα με το ζόρι μπορούμε να βγάλουμε μια άκρη και οι έρευνες μας δεν μπορούν να περιοριστούν μόνο στην πόλη μας καθώς ως δια μαγείας κανένας δεν είδε η δεν άκουσε τίποτα.
Ο κύριος Τσαρτς κατέρρευσε στην καρέκλα πίσω του με έναν βαρύ αναστεναγμό πως θα πήγαινε πάλι σπίτι του πως θα έλεγε πάλι στην γυναίκα του ότι ακόμα τα παιδιά τους αγνοούνται... Από εκείνη την μέρα είχε μαραζώσει με το ζόρι έλεγε πέντε λέξεις.. Και τα αγόρια ένιωθαν τόσο ένοχα όπως έλεγαν γιατί δεν μπόρεσαν να προστατέψουν τις αδελφές τους, αν και μικρά που μέχρι πριν έκαναν όλο ζαβολιές είχαν ξαφνικά ωριμάσει απότομα, κάνεις δεν ήταν ίδιος. Ακόμα και αυτός είχε σπάσει και έμοιαζε λες και είχαν πέσει αλλά δέκα χρόνια πάνω στην πλάτη του.... Η μόνη του ελπίδα ήταν Ο Φρανς...