*MONDAY*
this day, gusto kong sabihin kay Marco ang nararamdaman ko. it's now or never. dapat masabi ko na sa kanya. good luck Elise. haha.
"GOOD MORNING!!!" bati ko sa lahat soon as nakatapak ako sa room. lahat naman sila nakatingin sa akin. hinanap ko si Marco, pero parang wala pa. haha. okay lang, madami pa akong oras. haha. "good morning Jayne baby." bati ko naman kay Jayne nung nakaupo na ako sa arm chair ko.
"good mood ka ata?" tanong niya sa akin ng pagtataka.
"syempre naman. haha. i'm sixteen na eh." sagot ko sa kanya. we then talked about the party. "gusto mo na nga atang akuin ang stage ko eh."
"haha. sorry naman. at least kinanta ko lahat ng paborito mo." sabi niya pa. "maganda ba ang regalo ko?" tanong niya sa akin.
"ang pangit Jayne. walang effort. puro dikit lang agad ng mga pictures, then yung writing halatang nagmamadali." biro ko sa kanya. haha. actually alam niya na nagbibiro lang ako. maganda talaga ang regalo niya. siya lang ang nagregalo sa akin ng ganun. haha. hiningi ko kasi. haha. and yung scrapbook, as in handmade pa talaga. it was made of parchment paper. tapos yung writing, ang pangit. parang kahig ng manok. haha. joke. maganda ang writing ni Jayne. siya nga lagi pinapasulat ng mga teachers sa board eh. tapos sa akin siya lagi naghihiram ng notes.
"yung kay Marco rin, maganda nuh?" oo. ang ganda talaga. bigla na lang ako ngumiti.
"haha. oo, maganda nga." nakakamangha pa nga.
"how did he sketch you?" she asked.
"ah, ano kasi yun. nakita mo naman yung video presentation namin dati di ba? baka dun. haha. yung nasa beach kame? nagtataka nga ako kung bakit yun pa. ang pangit ko talaga dun."
"hindi, kaya yun, kasi gusto niya malaman mo na inosente ka nga talaga. haha." tumawa si Jayne ng malakas as in rinig lahat ng kaklase ko. sabog nga talaga.
na inosente ka nga talaga.
na inosente ka nga talaga.
na inosente ka nga talaga.
na inosente ka nga talaga.
na inosente ka nga talaga.
na inosente ka nga talaga.
na inosente ka nga talaga.
paulit ulit ang mga salita ni Jayne sa utak ko.
"so ako nang hindi nakakaalam na inosente nga ako." sabi ko sa kanya na may halong sarcasm.
"oo, ganun nga." then it shocked the both of us. paglingon namin si Marco pala. bigla na naman bumilis ang heartbeat ko.
"andyan ka na pala Marco." bungad ni Jayne.
"ay wala pa Jayne. nasa bahay pa nga ako." sarcastic niyang sagot.
may kakaiba sa kanya ngayon. parang may nagbago sa kanya. "ha.ha. very funny." then tinalikuran na siya ni Jayne. ako naman hindi ko alam kung sino ang papansinin ko. yung taong nasa kaliwa ko o yung taong nasa kanan ko.
then i decided to talk to the one who's sitting in my right. which was him. "ano, sa-salamat pala sa regalo mo." hindi kasi ako nakapag-thank you sa kanya kasi nga di ba? walk out si kuya. drama king mode.
"yeah sure. you're welcome." ang flat ng pagkakasabi niya. then tinalikuran naman niya ako. so ano yun?
nakakainis. binubwiset na naman ako ng taong 'to. pasalamat ka at...at...at,
>//////////////////////////////<. di bale na nga.
"hoy," tawag ko sa kanya, pero di niya ako pinansin. "hoy," ulit ko. wala pa rin. "Marco." may kasama na yung poke. pero wala pa rin. ano ba 'to? statwa ba ang kinakausap ko? may ibibigay sana ako sa kanya eh. tae 'tong lalaking 'to. "Marco." diin ko. pero wala talaga eh. "Marco Sanchez." buong pangalan na yan, siya lang naman ang may pangalan na Marco dito na kilala ko. may kasama pa yung poke. leche! wala talaga. last, 'pag hindi niya pa ako pinansin, kakainin ko siya ng buhay. "hoy, Marco Sanchez." ayun, i'm sure ilan sa mga classmates ko narinig ako.
pero wala pa rin. leche!
*PAK*
sa sobrang inis ko, tumayo ako sa harapan niya and slammed both of my hands sa desk niya kasama ang maliit na album na dapat kong ibigay sa kanya. i don't care kung nagulat sila sa ginawa ko. so disrepectful of him.
tiningnan niya ako ng may galit sa mata niya. like the hell i care. "ANONG PROBLEMA MO?!" he asked me angrily. siya pa ang may ganang magalit? batukan kita eh. tumayo siya sa kinauupuan niya. now we're just a foot away from each other.
"leche ka pala eh. wala akong problema, baka ikaw!" tinaasan ko na rin siya ng boses. i'm still standing in front of him. ewan ko, pero parang galit talaga ang nakikita ko sa mata niya. ha! akala niya papatalo ako? no way.
"wala rin akong prbolema." sabi niya habang iniwasan ang mata ko. you can't even look at me for so long. lalo akong nainis.
"kung wala, eh ba't di mo ko pinapansin?" tanong ko sa kanya. still i kept my eyes on him. but he just refuse to meet my gaze. hindi niya ako sinagot. or more like, wala siyang maisagot. hindi naman siya busy, wala naman siyang ginagawa, so how come he can't notice me? no scratch that. how come he won't notice me? "kung may problema ka sa akin sabihin mo. wag mong ipakita, mahirap hulaan ang kilos ng isang tao, Marco. kahit pa na sabihin mo actions speak louder than words."
i turned my back at him at umupo na sa chair ko. i glanced the room and saw that they were all looking at us, shocked. as if parang hindi sila sanay sa amin dati ni Marco. i looked at Jayne's expression and she, too, was shocked. maybe hindi niya pa ako nakikita ng ganun. well, this was the first na maging ganun ako. dahil lang sa kanya. B*LLSH*T siya.
all througout the day, i never spoke a word to anyone, except for my teachers. as in wala ni isa sa mga classmates ko. not even Jayne. ang laking kabwisetan ang nangyari sa akin ngayong araw na 'to.
"we'll be having our ALUMNI HOMECOMING two weeks from now, so there'll be different activities." sir announced. then lahat naman sila naghiyawan. F*CK THAT! "and each class will be presenting something...with a cause..." hind tinuloy ni sir as if gusto niyang mabitin kame.
"so, what do you have in mind?" tuloy nito.
"BENEFICIAL CONCERT SIR!!" as if they had one mind. they cried excitedly in unison.
"hmm. okay. since parang lahat naman ata kayo dito marunong kumanta. haha. " puri ni sir. "at least let me know what're your plans. i'll leave it to the president." he then winked at Faye. siya kasi ang president ng class namin eh. ngumiti lang sa kanya si Faye, umalis na rin si sir soon as the bell rang.
inayos ko na mga gamit ko, tumayo, humarap muna kay Jayne, but not saying anything, just to inform her na mauuna na ako. she smiled at me with hesitation. magsasabay naman din sila ni Gary eh. kaya lumabas na ako agad sa room.
haaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaay. ngayon dapat ang araw na sasabihin ko sa kanya eh. he just pissed the hell out of me. it's like hindi na nga inis ang nararadaman ko. it's so much intense. wala naman akong ginawa para tatruhin niya ako ng ganun. bwiset siya. B*LLSH*T siya.
"sh*t. just a piece of sh*t." nagmumura ako habang naglalakad. "unfair. it's so unfair. i shouldn't be treated that way. so disrespectful. UNFAIR!" napasigaw ako sa sobrang inis ko. naglalakad ako sa di ko man lang alam kung saan. i just let my feet take me to where it wants to go.
how i would want to hate him, but i can't. and this stupid heart. isa pa 'to eh. sumasakit na nga ang ulo ko, pati ba naman ikaw? ha? this is too much.
i then noticed a droplet of water fell on my hand. i thought it was drizzling, pero napatawa ako. luha ko pala yun. great, now i'm crying, all because of him. siya talaga. siya! siya ang may kasalanan lahat. ganito pala ang gusto niya? fine, i'll play fair. he started it, i'll end it.
while i let my feet wander off, napunta ako sa park, kung saan kame unang nagkita when we did our requirement. wow naman. another shot of pain. not a part of my being is cooperating very well, they're traitorous as well. first my heart, then my eyes, then my feet, and then what's next?
i found an empty bench and decided to take a sit.
"ano ba? hindi ka ba titigil?" wika ko sa mga luhang walang tigil ang agos. naiinis na talaga ako sa mga pesteng luha na 'to. ayaw man lang tumigil, nakakainis. "aaaaaaaaaahhhhhh!!!!" masisira na talaga ang mukha ko dito.
"here." nakita kong may panyo sa harap ko. sinundan ko ng tingin. si kuya Bryan pala. hindi ko yun kinuha. ayoko, wala ako sa mood para kausapin ang mga tao ngayon. "patabi." sabi niya sa akin at umupo na lang agad siya without waiting for my answer.
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
walang imikan ang nangyayari sa amin. takot siguro siyang magsalita. or baka wala lang talaga siyang masabi. nakakainis naman. bakit ba ako naiinis sa lahat ng tao? wala naman silang ginagawa sa akin.
i sighed, tiningnan naman niya ako. tiningnan ko rin siya. ayun, nagkatitigan kame. then napatawa na lang siya bigla. nagulat ako, wala naman nakakatawa, umiyak nga ako kanina, dapat nga he comforted me. but he didn't.
i pouted. =3=. tumawa lang siya. nakakainis naman.
"ba't ka tumatawa?" kunwaring galit kong tanong sa kanya. but his laugh got louder. "wala naman nakakatawa! wag ka ngang tumawa!" sigaw ko sa kanya. eeeeehhhh, tuloy pa rin siya sa pagtawa. kaya naman kinurot ko siya sa braso niya.
"hahahahahaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!! araaaaaaay!!" yan, buti nga sayo. tiningnan niya ako, i just stuck my tongue out at him. "masakit yun ah!"
"eh ikaw kasi. wala namang nakakatawa, tumatawa ka---" pagpapaliwanag ko sabay pout. "kita mo na ngang umiyak ako, you should've comforted me instead of laughing!" i finally said with my arms crossed around my chest and looked away.
feeling ko iiyak na naman ako. then nakita ko yung panyo niya. dahan-dahan akong humarap sa kanya. tears swelling up in my eyes. "here." he took my hand and placed his hanky on my palm. kinuha ko naman yun at pinunasan ang mga luha ko. he then extended his hands out for a hug, hindi ko yun tinanggihan, i immediately hugged him. then tears started to flow again.
i needed his hug. nakakagaan ng pakiramdam kahit papano. "nagalit sa akin si Marco." sabi ko sa kanya soon as we broke from our hug. "hindi ko alam kung bakit, wala naman akong ginawa sa kanya para magalit siya sa akin. gusto ko lang naman ibigay sa kanya yung album."
"maybe he was just having a bad mood." he said.
"sana hindi niya ako idamay if he's having a bad mood or whatever." i point out. "he shouted at me." dagdag ko pa. heto na naman ang luha ko. nakakainis na talaga. "he just shouted at me... infront of my classmates." then i was broken. umiyak na naman ako. i hid my face sa hanky ni kuya Bryan while i can feel his hands giving me a pat on my shoulder. masakit kaya yung ginawa niya sa akin. nakakahiya, sa harap pa ng mga classmates ko.
"he'll realize that he was wrong. stop crying." sabi niya pa. i hope so.
ano na lang ang mangyayari sa amin bukas? papansinin niya pa kaya ako? iiwasan niya kaya ako? pinahiya ko rin siya. we both humiliated each other. baka iiwasan na niya ako. galit na siya eh. hindi ko na masabi sa kanya. the thought of it breaks me.
"come on, i'll take you home." sumama na lang ako sa kanya. buti pa si kuya Bryan, hindi takot sa akin. he's there kahit na gusto kong mapag-isa.
bakit kaya iba na ang pakikitungo ko sa kanya. hindi na ako madaling mahiya, hindi na ako madaling mag-blush. parang nawala na lang bigla ang naramdaman ko sa kanya dati. i feel sad about it. haaaaaaaaaaaay bakit ba bigla na lang nawala yun? sana sayo na lang ako na-inlove kuya Bryan, baka matanggap ko pa. hindi sana ganito ang nararamdaman ko ngayon. pwede naman din ata yun di ba? i just need my heart to move on. then the rest of me will follow as well.
wala na rin man akong pag-asa sa kanya. nagalit na siya sa akin. haaaaay nakakalungkot naman. "we're here." he said. bumaba na ako agad sa kotse niya. i offered him na pumasok muna. pero ayaw niya. kaya naman nagpasalamat na ako sa kanya at pumasok na sa bahay with a heavy heart.