Sevgili okurlarım,
İlk hikayem olduğu için yanlışlarım olabilir. Yanlışlarımı hor görün. Ama en kısa sürede de yanlışlarımı düzeltmeye çalışacağım. Keyifli okumalar dileğiyle...
Herkes kitabı okuduğu tarihi yorum olarak bıraksın ^-^
******
Ben Ceren, 17 yaşındayım. Eskiden çok pozitif bakardım hayata, hep bir umut ışığım vardı. Çünkü annem hep yanımdaydı. Fakat annemi 1 sene önce kaybettim. Annem ölünce herşey değişti benim için. Hayat umrumda değildi her gece ağlıyor, hıçkırıklara boguluyordum. Hatta bir gece kendimi öldürmeye bu acıya son vermeye çalıştım. Hap içmiştim bir avuç dolusu.. Kendimi kaybettiğimi hissettim anneme kavuştuğumu hayal ettim o süre zarfında. Ama sadece hissettim olmadı.. Olamadı babam ben ses vermeyince odama dalmış sonuç midemin yıkanmasıyla son buldu.. Canım çok yanıyordu hissizleşmiş sadece annemi çok özlüyordum rüyalarıma giriyordu sırf onu birkez daha görebilmek için sürekli uyuyordum. Uyandığımda ise benim için işkence başlıyordu. Aynaya bakmıyordum bile kendime hiç bakım yapmıyordum. Hayattan kopmuş farklı bir aleme dalmış gibiydim.Kötü hissediyordum boğazım her fotoğrafına baktığımda düğümleniyor yutkunurken âdeta acı çekiyordum.Annemin ölmesi yetmiyormuş gibi okulda da dalga konusu olmuştum. Onlar beni hiç anlamamıştı zaten neler çektiğimi annemin yokluğunun beni nasıl etkilediğini düşünmeden alaycı gözlerle gülüyorlardı.. En acısıda sevdiğim çocuğun benle dalga geçmesiydi en çok ta o koyuyordu ama susuyordum çünkü onun benden haberi bile yoktu.Benim hep bir erkeğe benzediğimi arkadaşları arasında konuşuyordu ben yine susuyordum. Seviyordum çünkü ne diyebilir ki insan... Ama umrumda değildi alışmıştım çünkü.. Annem hep dünyanın 8. Harikası sensin derdi güzel kızım derdi özlüyorum.. Sesini özlüyorum kızıp bağırmalarını özlüyorum. Keşke deriz ya hep bende diyorum keşke ya keşke annem şuan yanımda olsaydı yine bana kızıp bağırsa öpse koklasa...