A/N: Στο τέλος υπάρχει μια πολυ σημαντική ανακοίνωση!
Δύο ομαλές εβδομάδες μετά
Kira's Pov
"Θεέ μου, τι θα βάλω!" Αναστενάζω.
Στέκομαι μπροστά στο κρεβάτι μου όπου έχω αραδιάσει όλη την ντουλάπα μου. Φορέματα, φούστες, μπλούζες και παντελόνια έχουν καταλάβει όλο το χώρο καθώς είναι αμέτρητα.
Και παρόλα αυτά, πάλι δεν έχω τι να βάλω.
Η σημερινή περίσταση είναι πολύ σημαντική γιατί επρόκειτο να γνωρίσω τους γονείς του Yoongi. Θέλω να τους κάνω μια καλή εντύπωση όμως δεν θέλω και να το παρακάνω.
Το ένα φουστάνι δεν μου αρέσει γιατί το χρώμα είναι πολύ έντονο, το άλλο γιατί είναι πολύ κοντό, το άλλο γιατί είναι πολύ μακρύ. Η μία φούστα έχει πιέτες, η άλλη δεν έχει.
Με τίποτα δεν ευχαριστιέμαι.
Η ώρα πάει έξι και εγώ ακόμα να διαλέξω. Πανικοβάλλομαι και αποφασίζω να επιλέξω αμέσως καθώς έχω μέχρι τις εφτά και μισή διορία.
Φοράω ένα κόκκινο απλό μα συνάμα επίσημο skater φόρεμα μαζί με μαύρα ψηλά τακούνια που μετά βίας μπορώ να περπατήσω.
'Θα το μετανιώσω αυτό μετά σίγουρα.' Σκέφτομαι ενώ σκοντάφτω στην σχολική μου τσάντα και παραλίγο να πέσω. Ευτυχώς κρατιέμαι από τη συρταριέρα μου.
Από μακιγιάζ βάφω μόνο τα μάτια με ελαφρύ eyeliner και μάσκαρα καθώς δεν θέλω να νομίζουν πως είμαι από αυτές που το παρακάνουν με το μέικαπ. Εγώ, που σπανίως βάφονται και ποτέ δε βάζω κραγιόν.
Όταν η ώρα έρχεται, κατεβαίνω κάτω στο σαλόνι. Η θεία μου με βλέπει και μένει με το στόμα ανοιχτό. Λογικά γιατί μόνο στη βάφτισή μου με έχει δει με φουστάνι.
"Τι όμορφη που είσαι!!!" Τσιροκοπάει και τρέχει προς το μέρος μου με την κάμερά της.
"Στάσου να σε βγάλω μία φωτογραφία!" Με σταματάει πριν προλάβω να κατεβώ τις σκάλες.
"Πρέπει, Άντζι;" στριφογυρίζω τα μάτια μου.
"Φυσικά! Να θυμόμαστε αυτή τη μέρα!!! Ούτε οι πλανήτες να ευθυγραμμίζονταν πια με τόσα που γίνονται σήμερα!"
Οι φωτογραφίες έπεφταν βροχή, πρέπει να έβγαλε ένα σωρό.
"Άντε Άντζι, φτάνει!!!" Γελάω και κατεβαίνω τις σκάλες.
"Καλά είμαι;" Στέκομαι μπροστά της και κάνω μια σβούρα να με δει.
Φυσικά και η απάντησή της είναι θετική. Δε παραλείπει να μου τονίσει το πόσο μου πηγαίνει αυτό το χρώμα και τι ωραίες που είναι οι μπούκλες μου.
"Καλύτερα να πήγαινα με τα μπασκετικά." Μουρμουρίζω.
Η θεία μου δε προλαβαίνει να μου απαντήσει αφού χτύπάει το κουδούνι της εξώπορτας.
"Αυτός είναι!" Η θεία μου κάνει σαν υστερική.
Εγώ τρέχω να ανοίξω την πόρτα πριν προλάβει εκείνη που τρέχει από πίσω μου πάντα με την κάμερα στο χέρι.
Ανοίγω και ένα τεράστιο χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπό μου μόλις τον βλέπω.
"Χρόνια πολλά, μωρό μου! Πολύχρονη!" Μου εύχεται.
"Yoongi!" Αναφωνώ και συγκρατιέμαι με δυσκολία να μην πέσω στην αγκαλιά του. Ντρέπομαι μπροστά στην Άντζι.
Είναι και ο ίδιος του απλά ντυμένος αλλά κατάλληλα για την περίσταση. Φοράει τζιν και μαύρη μπλούζα με ένα μακρύ παλτό. Τα μαλλιά του είναι και πάλι βαμμένα στο χρώμα της μέντας όπως τότε που τον γνώρισα και κρατάει δυο τεράστια κόκκινα μπαλόνια στο σχήμα καρδιάς.
"Χρόνια μας πολλά." Του κλείνω το μάτι.
"Χρόνια μας πολλά!" Μου χαμογελάει.
Η θεία μου αφήνει μια κραυγή και γυρνάω αμέσως να την κοιτάξω σαστισμένη.
"Αχ, κλείνετε και έξι μήνες!" Δακρύζει. "Τι γρήγορα που μεγαλώνετε!!! Ελάτε, στηθείτε να σας βγάλω μια φωτογραφία!"
"Ω ρε θεία!" Γκρινιάζω ενώ ο Suga γελάει.
Μου δίνει το ένα μπαλόνι και με το χέρι που ελευθερώνει πιάνει τη μέση μου. Με τραβάει κοντά του κι εγώ βάζοντας το δικό μου ελεύθερο χέρι πίσω από την πλάτη του, φτάνω και ακουμπώ τον ώμο του.
Για άλλη μια φορά η θεία μου βγάζει αρκετές φωτογραφίες ώστε να γεμίσει ολόκληρο άλμπουμ.
Αλλά δεν την κατηγορώ γιατί το αγόρι μου λάμπει πραγματικά.
Κατά βάθος την ευγνωμονώ από μέσα μου.
"Εντάξει, να φεύγουμε εμείς." Λέω καθώς φοράω το μαύρο δερμάτινο μπουφάν μου.
"Κράτησέ την Yoongi να μην μας πέσει με αυτά τα τακούνια!" Γελάει η θεία μου και εγώ την μαλώνω. Εκείνος σκάει στα γέλια και με πιάνει αγκαζέ.
"ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ!" Μας χαιρετάει η Άντζι μου από μακρυά, κρατώντας τα μπαλόνια μου που της έχω δώσει να αφήσει στο σπίτι.
Περπατάμε χέρι χέρι με τα πόδια μέχρι το σπίτι του. Δεν είναι και τόσο κοντά αλλά για να κάνουμε βόλτα.
Ανοίγουμε κουβέντα, συζητάμε για την πενθήμερη εκδρομή που θα πάμε τον άλλο μήνα στα νησιά Jeju.
"Αχ ανυπομονώ τόσο πολύ να πάμε!" Λέω.
"Εμένα μου λες; Πάντα ήθελα να πάω εκεί." Μου χαμογελάει.
"Θα είναι υπέροχα, εγώ, εσύ και τα αγόρια!"
Δεν ανησυχώ πλέον για την Nari αφού ο Yoongi την έπιασε σε ένα διάλειμμα λίγες μέρες πριν και της μίλησε. Δε ξέρω τι της είπε καθώς αρνήθηκε να μου πει. Πάντως, από τότε, εκείνη δεν έχει έρθει σχολείο.
Ξαφνικά, ένας Jackson ξεφυτρώνει από το πουθενά και τον βλέπω να περπατάει προς το μέρος μας. Όταν μας βλέπει σταματάει και μου κάνει νόημα.
Εγώ αφήνω το χέρι του Yoongi.
"Μισό λεπτό." Του λέω, με κοιτάζει έκπληκτος.
Προχωράω προς τον Jackson. Δεν ξέρω αν η απόφασή μου να πάω ήταν σωστή.
"Τι θες;" τον ρωτάω.
"Οπα, Κίκο! Έχουμε τόσο καιρό να ειδωθούμε και έτσι με χαιρετάς;" παραπονιέται.
Στην αρχή μου φαίνεται παράξενο γιατί έχει καιρό να με φωνάξει κάποιος έτσι αλλά μετά θυμάμαι πως του είχα απαγορεύσει να με αποκαλεί με το κανονικό μου όνομα.
"Γεια σου, Jackson." Γελάω. "Τι κάνεις;"
Εκείνος μου χαμογελάει, προφανώς ευχαριστημένος.
"Καλά, εσύ; Πολύ όμορφη είσαι σήμερα, ποια η περίσταση; Ραντεβού σε κανά εστιατόριο;" ρωτάει νεύοντας προς τον Suga, ο οποίος βράζει σχεδόν από το θυμό μου αρκετά μέτρα ώστε να μη μας ακούει πίσω μας.
"Εμ, όχι ακριβώς. Θα δειπνήσουμε σπίτι του και...είναι τα γεννέθλιά μου και η επέτειός μας." Παραδέχομαι λίγο νροπαλά.
Τα μάτια του γουρλώνουν.
"Σοβαρά; Να τα εκατοστήσεις!!! Και χρόνια σας πολλά." Λέει και με κάνει μια αγκαλιά.
Διστάζω να τον αγκαλιάσω πίσω, απλά ακουμπάω τα χέρια μου πάνω του. Ευτυχώς δεν κρατάει πολύ, μονάχα κάτι δευτερόλεπτα και μετά με αφήνει να φύγω.
Περπατάει μαζί μου μέχρι τον Suga ο οποίος μόνο καρδιακό δεν έχει πάθει. Αυτό που κάνει όμως ο Jackson ξαφνιάζει ακόμα περισσότερο το αγόρι μου, που αμέσως μετά ηρεμεί.
"Χρόνια σας πολλά. Να ζήσετε." Του χαμογελάει. "Τα λέμε!" Μας χαιρετάει και φεύγει.
Ο Suga γυρνάει προς το μέρος μου αλλά δεν φαίνεται πια θυμωμένος. Πράγμα που μου κάνει εντύπωση.
"Τι ήταν αυτό;"
Του ρίχνω μια αθώα ματιά πριν απαντήσω.
"Σου είπα πως είμαστε φίλοι." Τον αγκαλιάζω. "Μόνο φίλοι όμως. Δε θα σε άφηνα για αυτόν και ούτε για κανέναν άλλο."
Η απάντησή του με έκανε να πετάξω στον έβδομο ουρανό, τόσο χαρούμενη με έκανε.
"Το ξέρω μωρό μου."
Χαίρομαι που το ήξερε. Χαίρομαι που υπήρχε πλέον εμπιστοσύνη ανάμεσά μας.
"Ούτε κι εγώ θα σε αντάλλαζα."
Το δείπνο με τους γονείς του πήγε πολύ καλύτερα από ότι περίμενα και τσάμπα αγχωνόμουν. Ήταν πολύ ευγενικοί μαζί μου και κάναμε καλή κουβέντα στο τραπέζι.
Η μαμά του μαγείρευε απίστευτα και ιδίως μια Κορεατική σούπα που έφτιαξε μου είχε κάνει εντύπωση. Η γυναίκα έπρεπε να ανοίξει εστιατόριο! (Είδατε τι έκανα εδω, είδατε;)
Προς το τέλος της βραδιάς, όταν κόντευε δέκα και μισή, ο Yoongi με σήκωσε από το τραπέζι και με οδήγησε πάνω στο δωμάτιό του.
Έκλεισε την πόρτα πίσω του μόλις μπήκαμε και το γεγονός πως το μόνο φως που υπήρχε ανοιχτό ήταν το πορτατίφ του με γέμισε υποψίες.
Ο Yoongi με πλησίασε με αργά βήματα, τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου. Έβαλε τα χέρια του στη μέση μου και ανέβηκε προς τα πάνω ώσπου έφτασε το φερμουάρ του φορέματός μου.
Το άνοιξε και έπειτα έπιασε τις ράντες τους ρούχου. Τις γλίστρησε από τον ώμο μου και επέτρεψε στο φόρεμα να πέσει στο πάτωμα, αφήνοντάς με να στέκομαι εκεί με τα εσώρουχα.
Άρχισε να με φιλάει σε όλο μου τον λαιμό και στήθος, αφήνοντας που και που μικρά σημάδια. Εγώ ,που είχα υποκύψει προ καιρού, δεν έβγαλα άχνα παρά κάτι μικρά βογκητά απόλαυσης.
Και πάνω που νόμιζα πως είχαμε φτάσει στο καλύτερο, έσκυψε και μου ψιθύρισε στο αυτί την μόνη λέξη που δεν ήθελα να ακούσω.
Ντύσου.
Μου πάσαρε έναν σάκο.
"Τι έχει μέσα;" ρώτησα απορημένη.
"Τα ρούχα σου και αθλητικά παπούτσια. Τα πήρα από το σπίτι σου."
"Γιατί; Το ήξερες πως θα έρθω με τα τακούνια;" γέλασα με την ειρωνία μου.
"Όχι, αυτό κι αν ήταν έκπληξη!" Γέλασε μαζί μου.
"Πίστεψέ με, όσο ήταν για 'σένα τόσο ήταν και για 'μένα!" Είπα καθώς έβγαζα τα ηλίθια τα παπούτσια. "Δεν ξανά φοράω ποτέ τακούνι."
Ντύθηκα με το παντελόνι, την μπλούζα και τη χοντρή ζακέτα που περιείχε ο σάκος.
"Που θα πάμε;" τον ρώτησα. Τον ακολουθούσα από πίσω καθώς πηγαίναμε προς την εξώπορτα.
Γύρισε και μου έκλεισε το μάτι.
"Ξέρεις πολύ καλά που."
Παιδιά....
Δεν ειναι πρωταπριλιάτικο αστείο σας το ορκίζομαι αλλά...
Το επόμενο κεφάλαιο θα ειναι το προτελευταίο.