Lauren's POV
My body trembled slightly. I can feel their presence and it is so strong compare to me. Masyado na akong nanghihina. I breathed hard as I felt one of them tapped my head.
"You gave us hard time..." saad ng isa.
Fuck! Bakit may pakiramdam ako na hindi lamang basta mga itim na bampira ang nasa harap ko ngayon? Bakit pakiramdam ko ay sila ang matataas at malalakas sa grupo ng mga kalaban?
I want to throw an energy ball to them but I'm too drained and tired to move. Napakasakit ng buong katawan ko at hinang-hina. Dahan-dahang lumuhod ang isa sa aking harapan. Pinanood ko ang paghalik ng tuhod niya sa maalikabok na sementadong sahig. I flinched when his cold fingertips brushed my chin at bahagya itong inangat. I shivered upon the contact. Nagsalubong ang mga mata namin. His eyes are crimson red and directly piercing to me. His lips tugged into smirk.
"Pinahirapan mo kami... but I think, worth it naman ang lahat dahil ngayon, hawak ka na namin," he said.
He touched my face gently na tila pinag-aaralan at inieksamin ang aking mukha.
Gusto kong itaboy ang mg haplos niya at sumigaw, lumayo... tumakbo paalis. Ngunit wala akong magawa, kung hindi ay sumandal sa malamig na pader at pabayaan ang ginagawa niya.
"And any seconds from now, you're gonna be dead. And finally, wala ng threat sa amin," he stated.
Tanging mata lamang niya ang aking nakikita dahil sa full mask na nakatakip sa kaniyang mukha. Ngunit sapat na iyon para malaman ang bawat ekspresyon na kaniyang ginagawa.
Bigla siyang naglahad ng kamay sa mga kasama niya. Hindi ko alam kung gaano sila karami dahil hindi na ako nag-aksaya pang tapunan ng tingin ang iba. Inabot ng isa sa kasama niya ang isang bagay. I tried to suppress my gasp when I saw it. It's like a hunter knife. Napakatalim nito at alam kong kapag bumaon iyon sa akin ay katapusan ko na. Katapusan na namin.
I want to cry and shout in fear. Hindi ako natatakot para sa sarili ko. Kung hindi, para sa mga anak ko. I want them to live. To see the world, I want them to be with their loving father. Gusto ko silang makasama. Kaya kung maaari, gagawin ko ang lahat mailigtas lamang sila. Ngunit napaka-imposible no'n sa ganitong sitwasyon. Kapag may masamang nangyari sa akin ay damay na sila.
"May ideya ka ba kung saan ko 'to gagamitin?" tanong niya at ramdam ko ang pag-ngisi niya.
Tila tuwang-tuwa sa mga nagaganap. Napaka-hayop nila. Bakit hindi na lamang kapayapaan ang hayaan nilang mamayani sa mundong ito? Bakit hindi nila hayaang maging matiwasay ang lahat? Bakit mas gusto pa nila ng kasamaan at kaguluhan?
Gusto kong itanong lahat iyon sa kaniya, ngunit hindi ko magawa. I'm just helplessly staring at him, tila naghihintay sa susunod na mangyayari.
"Hindi namin alam kung saan ka nanggaling, ngunit habang tumagal ay nalaman ko rin. H'wag kang mag-alala, iilan lamang kaming nakakaalam ng sekreto mo..." He smirked again and caressed my cheeks. "At alam namin na hindi ka bastang isang bampira lamang. Paanong nangyari iyon, namatay ka na noon pa! Isang batang may gintong buhok at gintong mata. Ngunit lumipas ang panahon, sinabi ng itim na propesiya ang pagbabalik mo sa ibang pagkakakilanlan. At paano nabuhay ang isang patay? Dahil makapangyarihan, hindi ba? At doon namin napagtanto na nagmula ka sa anak ng sinasamba nilang dyosa. Ang duwag na dyosa na kahit kailan ay hindi sa amin nagpakita. Ang dyosa na walang ginawa kung hindi ay pigilin ang lahat ng gagawin namin..." he said.
I want to shout at his face. Gusto kong sabihin na hindi gagawin iyon ng aking ina kung mabuti ang hangarin nila. Ngunit masama sila.
He hold my jaw tightly. "At ang isang katulad mo ay hindi basta-bastang namamatay. That's why we look for a weapon that can kill you. 'Yong wala nang magagawa ang iyong ina kung itarak ko ito sa puso mo." Then he chuckled. Hanggang sa naging halakhak. Tumingin siya sa akin muli. "Kaya nakipagsundo kami sa mga demonyo. They are after you, too. Pero ngayon, kami ang bahala. After all, we have one aim. To kill you. At ang kutsilyo na 'to na gawa ng mga demonyo ang papatay sayo. At alam mo ba na ang demonyo ang mortal na kalaban ng diyosa? Dahil ang lakas nila ay higit sa aming mga bampira at kayang humabol sa kakayahan ng diyosa."
Tumayo siya at bahagyang umatras. Hindi ko alam kung ano ang sinabi niya ngunit bigla na lamang lumapit sa akin ang ilang mga naka-itim na bampira at hinila ako patayo. I bit my lips and tried to struggle ngunit pinagtawanan lamang nila ako dahil sa pagiging mahina ko. Mahigpit ang hawak ng dalawang bampira sa magkabilang braso ko.
Si Austin na lamang ang pag-asa ko. Siya na lamang ang makatutulong sa akin sa ganitong sitwasyon. Lumapit sa akin ang lalaki at pinaglandas ang talim ng kutsilyo sa aking pisngi. Napapikit ako sa hapdi nito at naramdaman ko ang pagkawala ng mga dugo. Nabawasan na naman ako ng dugo at lalo akong manghihina.
Pinahid niya iyon kapagkuwan ay dinala sa bibig at tinikman ang aking dugo. I saw him closed his eyes as he tasted my blood. Nanginginig na ang tuhod ko sa labis na panghihina. Kung hindi lamang ako hawak ng mga bampira ay kanina pa ako napaluhod at sumalampak sa sahig.
"The most delicious blood I have ever tasted!" he exclaimed. I threw a death glare to him ngunit wala siyang pakialam at ngumisi lamang.
"But too bad, papatayin na kita..." he murmured. Humakbang siya palapit at tinutok sa tapat ng aking leeg ang hawak na kutsilyo. Ang kutsilyo na sinasabi niyang tatapos sa akin. I close my eyes. I'm sorry babies..
Bigla akong nakaramdam ng kakaibang init. It's comforting and soothing. Pagmulat ko ay may harang na sa pagitan namin ng lalaki. It's a barrier made of... blue flame. I almost sighed in relief. Parang gusto kong maiyak dahil sa saya na nararamdaman. Napuno ako muli ng pag-asa.
Maliligtas kami. Matatapos ito na ligtas kami.
Biglang tumalsik ang dalawang may hawak sa akin. And later on, they cried in pain as they turned into ashes. Nanlaki ang mata ng lalaki habang nakatingin sa may likod ko. Cold but strong arms embraced me tightly from the back. I closed my eyes as I felt the comfort. Bumuhos ang luha ko dahil sa sobrang mga emosyon na nararamdaman. I felt his breath on my ears. He kissed the back of my ears down to the end of my jaw.
"Baby..." he murmured.
Inalis ko ang yakap niya sa akin at mabilis na humarap sa kaniya. I hugged him tight, so tight that can choke a human but since he's a vampire, he just chuckled.
"I love you.." I uttered.
"I love you too." Hinalikan niya ang aking panga papunta sa pisngi. I sighed and buried my face on the hollow of his neck.
Suddenly, loud clap filled my ear. Followed with sarcastic laugh that gave shiver on me.
"Oh, drama, eh?" nanunuya niyang saad.
Bumitaw ako sa yakap at hinarap siya. Hinapit ako sa bewang ni Austin na ngayon ay may galit ang mata na nakatitig sa lalaki.
"Sige lang, manonood lang naman ako. Pagbibigyan kita my 'dear nephew' to let her feel your love. Now, hug her tight, kiss her non-stop. Mamaya, wala na siya." Unti-unti niyang inalis ang maskara.
I gasped and my eyes widened while staring at him. Ang hugis ng kaniyang mukha, ang pagkadepina ng kaniyang panga at ang kaniyang mga mata ay katulad na katulad kay Austin. But his aura is so dangerous, alam mong may masama siyang gagawin.
Na malayo kay Austin. He maybe stiff and serious, ngunit nakakaintimida lamang siya at nakakatakot sa paraan na alam mong nakatataas siya sa iyo at dapat igalang. Sa paraan na alam mong malakas siya at makapangyarihan.
"Uncle..." Austin seriously said, "You're still alive, huh?" Sarcasm is evident on his voice.
Humaglpak naman ang lalaki sa harap namin at tawang-tawa. Like Austin cracked the best joke in the world.
"Ah! Maybe naalala mo kung paano ko sinaksak ang ama mo! At sinaksak naman ako ng naghihingalo mong ina. Kaya naisip mo na patay na ako, 'di ba?" saad niya.
Austin remained still and he just stared on his uncle.
"Well, a particular race helped me. Binuhay nila ako muli, and oh, just to inform you my dear nephew I'm their representative to kill your wife," saad niya.
Austin tensed up at humakbang para ilagay niya ako sa kaniyang likod.
"I will not let you..." He stiffly said.
But I can sense the promise on his voice for me, that he will never let them kill me.
Ngumisi ito at pinasadahan ang buhok, "Let see." Naghahamon niyang saad.
He's undeniably gorgeous, ngunit walang kwenta iyon lalo na at masama siya.
He gestured something at walang pasabi na sumugod ang mga itim na bampira sa pwesto namin. Austin remained standing at nang malapit na sa kaniya ay nagpakawala siya ng asul na apoy mula sa kaniyang palad at pinatama ito sa mga bampira na iyon.
Nanatiling nakatayo sa gilid ang kaniyang tiyuhin at nanonood. Maya-maya ay sumulyap ito sa akin at ngumisi lalo.
"Magkamag-anak naman tayo, mas matanda at alam kong mas malakas ako sa iyo, ngunit bakit hindi sa akin pinagkaloob ang makapangyarihan na apoy na iyan?" Umiling-iling pa ito.
Tumayo ito nang tuwid kapagkuwan ay nagpalabas ng apoy na normal ang kulay. Uri ng apoy na makikita kahit sa mundo ng mga tao.
"Di bale, pinagkalooban naman nila ako ng kapangyarihan. Ngunit gusto ko muna gamitin ito," aniya at bigla kaming pinatamaan nito.
Austin immediately made a barrier. Lumapit ako sa kaniya at kumapit sa likod. Kahit papaano, ang presensya ni Austin ay nakadagdag sa lakas ko.
Humina ang atake ng kaniyang tiyuhin. Hindi niya iyon sinayang at nagpakawala rin ng apoy. Ngunit agad nakagawa ng panangga ang kaniyang tiyuhin. Subalit mabilis itong nabasag at tumalsik siya palayo.
"Wife..." Nilingon ako ni Austin.
Pagod na ang kaniyang mata ngunit alam kong nananatili siyang malakas para sa akin. He kissed me on my forehead.
"I want you to stay on the corner. I will make a barrier for you. Just stay there and don't do stupid stunts at tumakas para lang makisali. Ayaw ko na mapahamak kayo..." saad niya.
I smile and nodded. Hindi ko na gagawin iyon lalo na at may mga anak ako sa tiyan na dapat protektahan.
"Tatapusin ko na 'to..." he uttered and smiled at me sweetly, "Tapos uuwi na tayo..." saad niya. Nag-init ang sulok ng mata ko. I hugged him tightly and he hug me tighter.
"Take care." I murmured.
He nodded and kissed me on lips once again bago ako pinaalis doon at pumunta sa sulok. After few seconds ay nakakulong na ako sa barrier na ginawa ni Austin para protektahan ako.
He took a glance on me and mouthed 'I love you' at agad kong sinagot. He heaved a sigh bago hinarap ang mga kalaban.
Pinanood ko ang bawat kilos na ginagawa niya. I know Austin can do it! He's so strong and he's so determined to come home with me. May hawak siyang espada na nagbabaga ang talim at bawat nasusugatan nito ay nagiging abo. Mas lalo akong napupuno ng pag-asa.
Hanggang sa tiyuhin na niya ang kaniyang kalaban. Pigil ang hininga ko habang pinapanood ang paglalaban nila. Pantay ang laban ngunit may pagkakataon na napupuruhan si Austin at minsan ang kaniyang uncle.
Biglang sumakit ang ulo ko. Tila lumutang ako sa hangin at hinila ang malay sa ibang dimensyon. Pumasok ang iba't-ibang larawan sa aking utak at tila sinakal ang puso ko sa sakit habang pinapanood ang bawat senaryo. Pinakita sa akin ang mangyayari at mapait ang pakiramdam na pinanood ko 'yon.
Bumalik ako sa reyalidad. Masyado ng napuruhan si Austin. I gasped and leaned my back. I can't just wait here...
Kailangan kong baguhin ang mangyayari.
Pumasok ang kung anu-anong katagang sa aking utak. Hindi ko maintindihan ngunit alam kong iyon ang kailangan ko para maisakatuparan ang nais gawin.
Bumaba ang tingin ko sa malaking tiyan. I will save you babies, from my death.
I closed my eyes tightly at binigkas ang bawat katagang na pumapainlang sa aking isipan. Sumigid ang sakit at kirot sa aking pagkatao. Kinagat ko ang labi upang hindi makagawa ng anumang ingay. Parang pinupunit ang pagkatao ko sa sobrang sakit.
I parted my legs and caressed my bump. Kaunti na lang... I can do this. Bumuhos ang luha ko at humalo doon ang butil ng pawis. Sobra-sobra ang sakit na nararansan ko na kung pwede ay gusto kong mamatay ngunit hindi ngayon. Kailangan ko itong tapusin.
And the pain decreased. I looked down and saw the most beautiful creature I've ever seen. They have their fist closed at bahagyang gumagalaw ito banda sa kanilang pisngi. Napakaganda nila... ng mga anak ko.
Pinahid ko ang luha at bahagyang yumuko para pagmasdan sila. Austin is right, one boy and one girl.
"Patrisha Azriella and Dustin Azriel..." I whispered.
Tila kilala nila ng sarili dahil gumuhit ang ngiti sa kanilang labi. Ngunit nakikisama rin sila sa sitwasyon dahil hindi sila gumagawa ng anumang ingay.
I gasped and dipped down. They look so fragile yet gorgeous. I kissed their forehead at maingat na hinaplos sila.
"Mahal ko kayo mga anak..." bulong ko. Bumuka ang aking bibig at binigkas muli ang kakaibang katagang. Unti-unting nawala ang dalawa at naging gintong butil.
Maingat kong pinulot ang kasing liit ng hinliliit na gintong butil at hinawakan nang mahigpit sa kamay. Unti-unimting bumabagsak ang katawan ko dahil sa labis na panghihina. Alam ko ang kapalit nito... maaari akong mawalan ng malay ng matagal na panahon ngunit ang susunod na mangyayari...
Patuloy ang paglaban ni Austin sa kaniyang tiyuhin. Natatalo na ito. Ngunit lingid sa kaniyang kaalaman, nasa harap ko ang tunay niyang tiyuhin. He's smirking.
"My nephew is such a fool..." he uttered.
Mabilis ang hakbang niya at walang pasabing binasag ang barrier gamit ang kutsilyo at sa isang iglap ay naka-baon na ito sa dibdib ko. Diretso sa puso ko...
I gasped. Sumuka ako ng dugo. Nanlalaki ang mata kong nakatitig sa kaniya at siya naman ay may tagumpay na ngiti. Humalo sa hangin ang amoy ng aking dugo. And I know this time, nakatingin na sa amin si Austin.
"Lauren!" he shouted in horror. Mas lalong ngumisi ang lalaki at mas binaon ang kutsilyo.
Sa isang iglap, may nakabaon na rin na espada sa kaniyang tiyuhin hanggang sa naging abo 'to. I breath hard, gasping for air. Lumapit sa akin si Austin at nilagay ako sa kaniyang kandungan.
I close my eyes and open it again and stared at him lovingly. Oh, my Austin is crying so hard. And it is so painful as I watched his tears streaming like a pool of water. I can feel his pain, his agony. I can feel how much he's hurt. And I'm also hurt as much as he does. But somehow, I am happy.
"Wife..." He uttered.
Pumatak ang mga luha niya sa aking mukha. Napaiyak ako at pilit na hinawakan ang kaniyang mukha. Hinaplos ko ito papunta sa kaniyang perpektong ilong pababa sa malambot na labi. I just want to memorize his face. I want to feel him, even for the last time.
"Don't leave me please...pupunta na tayo sa palasyo. Papagalingin ka nila..." He desperately said.
I coughed blood na lalong nagdala ng takot sa kaniyang mata.
"Hubby... I'm sorry," I started.
Pinakita ko sa kaniya ang dalawang gintong butil na hawak ko. Confusion is written on his face.
"Our babies. K-kapag nailapag mo na iyan s-sa kama, magiging anak na natin sila." I smiled.
I tried to smile, trying to lighten up his aura. Bahagyang nabahiran ng kagalakan ang kaniyang mata sa kabila ng mga luha. But when he glanced at me again, pain and sadness dominated his face.
"Alagaan mo ang anak natin hubby. I know you'll be a great father, dahil napakabuti mong asawa. You're the man that all woman would wish to have. Thank you for all the sacrifices, para sa wagas na pagmamahal... Para sa lahat. Patawarin mo ako..." Umiling siya.
"Stop it! Don't speak like you're leaving.." He gritted his teeth and kissed me on the forehead.
"Because I will, hubby.." I uttered. He gasped and tightened his grip on me like he's afraid to lose me. I shut my eyes tightly.
Bumilis ang paghinga ko. I can feel it. My time has come. Ito ang nakita ko sa pangitain ko kanina lang. Na may nakatakdang mamatay ngayong gabi. Kahit ano pang gawin na pagpigil, nakatakda iyon. At pinili ko ito, ang kamatayan ko.
"No, wife. Don't leave me. I am begging, please. Uuwi na tayo, right? Our babies need you! Hindi ko kaya kapag iniwan mo ako. Damn, this is so painful. You're fucking hurting me, baby. Stop this now, hindi ko na kaya. I'm begging you wife, pinapatay mo na rin ako. Hindi ko kaya. I love you so much, don't ever leave me again. Lagi mo na lang ba ako iiwan? Pagod na ako maiwan, mahal ko, so please I'm begging. Stay with me forever..." Kumapit ako sa leeg niya at sinubsob ang mukha sa kaniyang dibdib. Nanginginig ang katawan niya dahil sa pag-iyak.
Napapikit ako at pilit na ngumiti, hindi kaya na makita siyang lumuluha.
"Hubby... sing for me.." I uttered, iniwasan ang napakasakit niyang pakiusap.
Kasi kung kaya ko lang, kung pwede lang, hinding-hindi ko siya iiwan. But I can't do anything.
I heard him gasped.
"I want the song 'Your Love'..." I tried to chuckle but blood dripped out.
Unti-unting bumagal ang tibok ng puso ko. Napangiti ako nang humigpit ang yakap niya at huminga nang malalim.
'Your the one that never let me sleep,
To my mind, down to my soul you touch my lips.
You're the one I can't wait to see,
With you here by my side I'm in ecstasy..
Tears are streaming down from my eyes habang pinapakinggan ang pagkanta niya. His voice is trembling, punong-puno ng sakit at lungkot. Pati ang kanta na dapat ay may lakip na saya kapag isinasatinig. Pumatak ang mga luha niya at dumikit sa aking balat. He's hurting. I'm sorry hubby..
'I'm all alone without you,
My days are dark without a glimpse of you.
But now that you came into my life I feel complete,
The flowers bloom, my morning shines and I can see..
He cried hard ngunit pinipilit niyang kumanta. Nanginginig ang ang boses niya at pumipiyok but he still continued singing.
Unti-unting hinihila ang malay ko paalis sa katawan. I will miss you Austin. Kayo ng mga anak ko na hindi ko man lang maaalagaan. Masakit din naman 'to para sa akin but I can't do anything about this.
I guess this is really my end..
Your love is like the sun,
That lights up my whole world
I feel the warmth inside.
Your love is like the river,
That flows down through my veins
I feel the chill inside..
Hinabol ko ang paghinga. Sunod-sunod ang naging pag-ubo ko ng dugo and I felt the intense pain piercing on my heart. He stopped singing. I looked up and stared at him. I smiled while staring at his scared expression.
"I love you, Austin hubby. Take care. M-mahal na mahal kita at lagi ko kayong babantayan. Please be happy, live happily with our son and daughter....goodbye."
And my heart stopped beating. Tumahimik ang paligid. Tumigil ang aking paghinga. Tumigil ang mundo ko.
I heard him called my name, crying and shouting it multiple times. But I can't even utter a word anymore.
Patawarin mo ako sa pag-iwan sa inyo, Austin. Kasi kung hindi ko ginawa, ikaw ang mawawala. The premonitiom showed that you will be killed, and I changed the fate. Mamamatay rin naman ako kapag namatay ka. Mas mabuti na gumawa ako ng paraan, I saved our children and I saved you Austin..
I love you..
Goodbye.
And I fell into a deep slumber, never had a chance to open my eyes again.
*****
Supladdict<3