ΔΕΝ ΉΘΕΛΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΌΛΑ αυτά, ήταν ένα απλό κανονικό κορίτσι και έχασε τα ίδια και περισσότερα από μένα, δεν μου είπε τίποτα, γιατί δεν ξέρει τι πάει να πει ειλικρίνεια, γιατί μεγάλωσε σε ένα ψεύτικο κόσμο, πρέπει να την βρω !
" Ευχαριστώ Ολίμπια " Της χαμογελάω, την αγκαλιάζω και βγαίνω τρέχοντας από το γραφείο.
Εκείνη έχει μείνει ακίνητη, είμαι σίγουρη πως κάτι ήθελε να πει αλλά το μετάνιωσε.
Μόλις βγήκα, είδα τον Ντάμπλντορ να περιμένει υπομονετικά απέξω, χωρίς να βγάζει άχνα, σήκωσε το κεφάλι μονάχα αφού άνοιξε η πόρτα.
" Λοιπόν πήγε καλά ; " Ρωτάει με ένα στοργικό χαμόγελο.
" Καλύτερα από όσο νόμιζα ! " Απαντάω και καβαλάω την κουπαστή της σκάλας για να κατέβω πιο γρήγορα κάτω.
Ενθουσιασμό θέλετε να το πείτε, αδρεναλίνη, χαζομάρα ; Δεν ξέρω, όπως εσείς προτιμάτε, όμως εγώ τρέχω στους διαδρόμους με ένα μονάχα προορισμό.
Να βρω την Τζαζ...
Πρέπει να μιλήσουμε για πολλά θέματα, αλλά πρώτα από όλα πρέπει να μάθει τι είδα στην κιβωτό των στοχασμών, πρέπει να μάθει για το χάρισμα της, απλώς πρέπει...
Είμαι έξω πια από το Χόγκουαρτς και κατηφορίζω προς την άμαξα που μένουν οι Μπομπατόν.
Όμως δεν είναι μέσα, είμαι σίγουρη πως εκείνη δεν είναι μέσα.
Αν την ξέρω όσο καλά πιστεύω ότι το κάνω τώρα θα βρίσκεται στις αρχές του μαύρου δάσους. Θα σκέφτετε αν της αξίζει να μπει μέσα και να χαθεί, ώστε να μην ξανανακατευτεί στην ζωή μου και την κάνει χειρότερη.
Αλλά δεν έφταιγε εκείνη τελικά, δεν έπρεπε να της φωνάξω, να της θυμώσω, να της απαγορεύσω να με βλέπει.
Δεν ήταν δικό της το λάθος, ήταν του μυαλού της, του υπερφυσικού μυαλού της. Εξάλλου η ζωή μου θα χειροτέρευε έτσι και αλλιώς απλώς εκείνη το έκανε λιγάκι πιο εύκολο.
Καλά σιγά όσο είμαστε μαζί όλα μπορούν να φτιάξουν... Σωστά ;
Μόλις φτάνω εκεί την βλέπω, όπως είχα προβλέψει, να στέκεται μπροστά από το τοίχος των δέντρων δίχως να ξέρει αν θέλει να προχωρήσει.
" Τζέσικα... " Της λέω αδύναμα και διστακτικά, καθώς η χρειά της φωνής μου παλλόταν στον αέρα.
Γυρνάει απότομα το πρόσωπο της και με κοιτάει τρομοκρατημένα.
Την κοιτάω στα μάτια, όμως εκείνη κάνει ένα βήμα πίσω, φοβάται να με αντιμετωπίσει, φοβάται μήπως με ξαναθυμώσει, φοβάται μήπως με χάσει.
Δεν μιλάω, έχω τόσα πολλά να πω, αλλά δεν ξέρω πως να αρχίσω.
Τελικά ανοίγω τα χέρια μου, σαν αετός που ετοιμάζεται να πετάξει και περιμένω να έρθει κοντά μου.
Εκείνη με βλέπει εξεταστικά με τα γαλάζια μάτια της να τρέμουν και ύστερα έρχεται τρέχοντας στην αγκαλιά μου.
" Συγγνώμη, δεν ξέρω γιατί τα κάνω όλα αυτά... " Μου ψιθυρίζει.
" Μην μου ζητάς συγγνώμη, δεν φταις εσύ για την καταστροφή μας... " Της λέω ψύχραιμα, όμως φαίνεται εκείνη να τρομάζει με την απόφαση μου να χρησιμοποιήσω την λέξη καταστροφή.
Αλλά ταιριάζε, όλα όσα έχουν συμβεί, όλα όσα συμβαίνουν ακόμα, εξαπλώνονται παντού σαν τη νύχτα πάνω από τα κεφάλια μας, παραμονεύοντας για να μας καταστρέψουν...
Ή θα τους τρελάνω ή θα τρελαθώ, επαναλαμβάνω μια ερώτηση που μου είχα κάνει στον εαυτό μου πριν πολύ καιρό.
Μάλλον το δεύτερο... Όταν τελειώσουν όλα, αποκλείεται να είμαστε ίδιες, αλλά δε θα σταματήσω...
" Θέλω να συνεχίσουμε την αναζήτηση Τζαζ, δεν θα ηρεμίσω ποτέ αν δεν σιγουρευτώ πως το δίκαιο κέρδισε, αν δεν δω αυτόν τον άνθρωπο, τον άνθρωπο που για εγωιστικούς λόγους τα διέλυσε όλα, πίσω από τα κάγκελα της φυλακής ή το κρύο χώμα του νεκροταφείου ! " Αναφωνώ με πάθος, χωρίς να με ενδιαφέρει αν με άκουγε οποιοσδήποτε.
" Ξέρεις κάτι, είσαι πολύ εκδικητική για δεκαεπτά... " Μου απαντάει και ένα στραβό χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο της.
" Και εσύ πολύ πληγωμένη για δεκαεπτά. " Της λέω σιγανά και την ξανακλείνω στην αγκαλιά μου.
[...]
" Τζαζ εννοώ Κλόι, όχι Κλόι που απευθύνομαι στην Τζαζ, ααααργκ, πρέπει να σου βρούμε καινούριο σώμα επειγόντως ! " Λέω σχεδόν φωνάζοντας καθώς κοιτάζω επιτακτικά την Τζαζ.
" Μα πάνω που είχα συνηθίσει να είμαι η Σπιλπ. " Διαμαρτύρεται.
" Σφιλπ. " Την διορθώνει ο Βιν αδιάφορα, με τον οποίο τελικά η Τζαζ τα βρήκανε και τώρα είναι ξανά φίλοι.
" Ναι, όμως όσο και αν εσένα σε βολεύει και εκείνος δεν έχει πρόβλημα να σε βλέπει ως Κλόι, όλο το υπόλοιπο σχολείο έχει, εκτός και αν σκόπευεις να το διατυμπανίσεις σε όλους στο Χόγκουαρτς. " Της απαντάω μαλώνοντας την.
" Εντάξει σόρυ και πιάνου τυχερού την μορφή θα πάρω ; " Δέχεται, καθώς παίρνει διάφορες γκριμάτσες που υποτίθεται θα με προσέβαλαν.
" Ρώτησα την Ερμιόνη για το ποιος είναι ο πιο ήσυχος και αδιάφορος κοιτώνας του Χόγκουαρτς, στην αρχή μου είπε για το Ράβενκλοου, αλλά σύμφωνα μετά τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχεις για να είσαι μαθητής του, εεε να θα ξεχώριζες κατά πολύ... "
" Γιατί θα είμαι η πιο όμορφη και λαμπερή ! " Λέει και περιστρέφεται δύο φορές γύρω από τον εαυτό της και πεταρίζοντας τις βλεφαρίδες της.
Ο Βιν που την τσεκάρει με την άκρη του ματιού του, πνιγεί ένα γέλιο.
" Όχι, επειδή αυτοί είναι ιδιοφυίες και εσύ όχι. " Της λέω κοροϊδευτικά, ανασηκώνοντας τα φρύδια μου και αφήνοντας ένα υποτιμητικό γελάκι να μου ξεφύγει.
" Λοιπόν άκου τι σκέφτηκα Θα πάμε στο νοσοκομείο και θα βρούμε έναν μαθητή του Χάφλπαφλ, ο όποιος δεν μπορεί να βγει ακόμα γιατί αναρρώνει. "
" Πες μου ότι το Χάφλπαφλ είναι ο κοιτώνας που φοράει κίτρινο !; " Με ρωτάει έχοντας στο πρόσωπό της σχηματισμένη μια ανησυχία.
" Γεπ. " Αποκρίνομαι.
" Μα δεν μου πάει καθόλου το κίτρινο. " Αντηλέγει σαν καμία ντίβα.
" Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί, το θέμα να κρυφτείς με ασφάλεια, χωρίς να τραβήξουμε όλα τα βλέμματα της προσοχής πάνω μας, αντιλαβού ; "
" Καλά εντάξει αλλά να ξέρεις είναι ένα έγκλημα της μόδας ! "
" Μπορώ να ζήσω και έτσι. " Της λέω περιστρέφοντας τα μάτια μου.
Την ησυχία του δωματίου την χαλάει η Φλερ, η οποία μπαίνει ταραγμένη στο δωμάτιο.
" Βαλ έλα αμέσως εδώ έχουμε συμβούλιο ! " Φωνάζει επιτακτικά.
" Εγώ και εσύ μόνο ; " Διαπιστώνω.
" Όχι εγώ εσύ και οι πατούσες μας με δουλεύεις ρε Βαλ τώρα ;
" Εντάξει συγγνώμη, τι εγινε και είσαι έτσι ; "
" Η πρώτη δοκιμασία... " Απαντάει ταραγμένη.
" Είναι σε λίγες μέρες, παρακάτω. " Την παροτρύνω να συνεχίσει, βλέποντας το άγχος της.
" Είναι δράκοι ! " Αναφωνεί.
" Τι θες να πεις ; " Τσιρίζω.
" Ότι θα μας κεράσουν παγωτό χονάκι. " Μου λέει με μια δόση ειρωνείας στην φωνή της.
" Χα - Χα πολύ αστείο. Και εσύ πώς το έμαθες ; "
" Μου το είπε η κ. Μαξίμ. " Απαντάει καθώς γυρνάει από εδώ και από εκεί τα μάτια της αγχομένα.
Μέσα μου, θέλω να την ρωτήσω πως το έμαθε η Ολυμπία, αλλά ξερω πως δεν είναι της παρούσης.
" Τώρα τι θα κάνεις ; " Λέω τελικά.
" Πραγματικά.. Δεν έχω ιδέα ! "
" Ο περισσότερος κόσμος... "
" Δεν με βοηθάς. " Παραπονιέται.
" Γιατί κάθε μέρα ξέρεις, οι κολλητές μου παίρνουν μέρος σε μάχες με δράκους με κίνδυνο να σκοτωθούν. "
" Γίνε λίγο πιο αισιόδοξη. " Με παρακαλεί, ενώ τρέμει το κάτω χείλος της.
" Συγγνώμη αγαπητή μου, επέτρεψε μου να δω τον οδηγό : Πως να σώσεις την κολλητή σου από τα νύχια ενός δράκου ! " Την ειρωνεύομαι.
" Δεν υπάρχει τέτοιος οδηγός, δοκίμασε το : Πως να βοηθήσεις κάποιον από τα δόντια ενός τέρατος. " Απαντάει σε στιλ ξερόλα.
" Γιατί υπάρχει αυτός ! "
" Μπρίτζετ Κόουστελ, εκδόθηκε το 1794, από τις εκδώσεις ερευνητές με σκούπα. " Συνεχίζει με το ίδιο υφάκι.
" Σοβαρολογείς ; " Γουρλώνω τα μάτια μου, περιμένοντας απάντηση.
[...]
" Καημένη Φλερ, κυριολεκτικά δεν θα ήθελα να είναι στην θέση της " Λέει ο Βιν, με λυπημένο ύφος.
" Ναι, αλλά θα τις ήθελες τις χίλιες γαλέρες..." Απαντάω αναφερόμενη στο έπαθλο του τρίαθλου.
" Καλά και ποιος δεν θα τις ήθελε !; " Πετάγεται η Τζαζ.
" Moi... " Της λέω διακόπτοντας από την ονειροπόληση.
" Εσύ μένεις και σε έπαυλη, μην το ξεχνάμε αυτό ! Τονίζει και καλά πικραμένος ο Βιν.
" Εμμ ρωτά και εμάς. " Παίρνει το μέρος του η υποτιθέμενη θυγμένη Τζαζ.
" Βρε άντε από δω, πάμε να βρούμε κάποιον να αντικαταστήσουμε την Τζαζ και αφήστε τα λεφτά για τους πρωταθλητές. " Αναφωνώ γεμάτη σοβαρότητα.
Αυτοί σταματάνε αμέσως να μιλάνε και με ακολουθούν σιωπηλά μέχρι τη νοσοκόμα.
Η διαδρομή ήταν πολύ μικρότερη από ότι νόμιζα και δεν μου άφησε αρκετό χρόνο να σκεφτώ, όμως δεν παύει να νιώθω άγχος και αγωνία.
Θα βρούμε κάποιον που να μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε για να πάρει η μορφή του η Τζαζ ή θα είμαι αναγκασμένη να βλέπω τα μούτρα της Κλόι κάθε μέρα ;
Μόλις φτάνουμε χτυπάω δυστακτικά την πόρτα. Μια αδύνατη γυναίκα ντυμένη στα λευκά μου ανοίγει.
" Γεια σας παιδιά, πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω ; " Μας απευθύνει τον λόγω χαμογελαστά.
" Εμ να ο φίλος μου από εδώ πονάει την κοιλιά του και αναρωτίομασταν αν μπορείτε να τον βοηθήσετε. " Της απαντάω όσο πιο ευγενικά μπορώ και σπρώχνω τον Βινς προς το μέρος της.
Αυτός στην αρχή μπερδεύτηκε με το ξαφνικό, αλλά έπειτα συνήλθε και προσποιήθηκε πως δήθεν υπέφερε.
Ηθοποιό πρέπει να τον κάνουμε, μια χαρά παίζει τον άρρωστο...
" Μα φυσικά και μπορώ, φέρτε τον μέσα, σίγουρα θα έχω κάτι που θα σταματήσει αμέσως τον πονόκοιλο. " Μας ανακοινώνει και μας ανοίγει την πόρτα για να μπούμε μέσα.
Hola Mambos
Και όχι δεν πεθανα τελικά...
Ξέρω, ξέρω έχω να ανεβάσω υπαρβολικά πολυ καιρό, αλλά για να είμαι ειληκρινείς δεν είχα και πολύ όρεξη.
Σόρυ...
Τέλος πάντων επιστρέψαμε σε κανονικό χρόνο και τα επόμενα κεφάλαια, όταν με το καλό τα ανεβάσω, θα είναι ποο ανάλαφρα.
1) Η Βαλ συγχώρεσε τη Τζαζ, σωστή ή λάθος κίνηση ;
2) Συμπαθείται τον Βιν ;
Παρακαλώ αφήστε ένα αστεράκι ⭐ ή ένα σχόλιο 💬
Ευχαριστώ