HIS PERSONAL WIFE.
... because being yours forever was never easy.
Written by Ella L./modernongmariaclara. All Rights Reserved. 2012.
----------------------
(No prologue, sorry)
CHAPTER 1.
KATHRYN'S POV
DANIEL JOHN FORD MONTENEGRO. 1992 - 2012. MAY HE REST IN PEACE.
Hindi. Hindi totoong patay siya. Kung hindi siya buhay, bakit may Book 2? At kung hindi siya buhay, hindi na ako makakapagkwento sainyo ngayon.
Dahil baka patay na rin ako.
Pero hindi ako binigyan ng chance na isalaysay ang buhay ko ulit para i-promote ang pagsusuicide at pagpapakamatay para sa taong mahal mo.
Binigyan ako ng chance dahil, alam ng lahat, na kahit nawala man si Daniel Montenegro ng 2 taon?
Mahal ko pa rin siya.
At gagawin ko ang lahat para maalala niya ako.
Pagkatapos ng encounter ko sa kanya sa kalsada kanina. Agad-agad na pumunta ako sa bahay nila Tito Rommel. Pagkapasok ko ng bahay nila, halos kulang na lang maglupasay ako sa sahig para lang makumbinsi siya na buhay nga ang anak niya. Buhay nga si DJ.
"Tito, please. Believe me!"
"We don't have proof, Chandria. We don't have proof that he's alive! And for Christ's sake, baka mamaya guni-guni mo lang yun. Or worse, it's just a piece of your wide imagination!"
"Tito. Please, believe me. Nakita ko siya with my own eyes! Hindi malabo ang mata ko! At nakausap ko siya. Don't tell me I'm just imagining things."
Hinilot niya ang sentido ng ulo niya at napabuntong-hininga. "Chandria. I know it's hard to accept the fact that Daniel's dead. But please, don't make it hard for me too."
"Pero tito! I'm not making things up!"
Kinuwento ko lahat, mula sa pagbisita ko sa puntod niya, mula sa nangyari sa kalsada, at nung nakausap ko siya at sinabi niya na hindi niya ako kilala.
"Tito Rommel! I'm telling you the truth! DJ is alive! He is alive! Nakita ko siya kanina! I'm not hallucinating nor imagining things!" pilit kong kinukumbinsi si Tito Rommel. Hindi siya naniniwala sakin. Akala niya siguro nagsisinungaling ako. Pero hindi ko naman siya masisisi.
He buried his face in his hands. "Chandria, hindi mo pa rin ba matanggap na wala na si Daniel? Pilit mo lang na sinasaktan ang sarili mo."
"Tito! Please, believe me! I saw his birthmark okay? I'm not joking or making things up! May proof ako na siya yun! And Tito..." tinuro ko yung puso ko. "Naramdaman ko na siya yun. Kahit two years na ang nakalipas, alam kong siya yun."
Tumayo siya at napasinghap, bago niya nilabas yung cellphone niya. May dinial siyang number sa cellphone niya, may tatawagan siguro.
Lumabas muna siya ng office niya at naghintay naman ako. Maya-maya, bumalik na siya at tinignan ako ng mabuti.
"If what you're saying is right, Chandria. Then let's first have a DNA test on his buried body. Matagal na dapat natin 'tong ginawa. I'm sorry kung hindi ko naisip yun unang-una pa lang."
"I understand Tito Rommel. Thank you for listening to me." tinapik lang ako sa braso ni Tito Rommel.
"Sana nga buhay pa ang anak ko. Sana nga."
"Tito, call me kapag may balita na ha? About DJ's DNA test."
"I will Chandria. Now, if you'll excuse me. May mga aayusin pa ako sa office. Eat first before you leave." um-oo na lang ako at nagpasalamat.
Pagkatapos kong kumain, umalis na ako ng bahay ni Tito Rommel. Umuwi na lang ako ng bahay at nakita ko si mommy at kuya Neil na nakaupo sa living room. Si mommy, umiinom ng kape.
"O Ryn-ryn, bakit ganyan mukha mo? Ang saya mo ah." sabi ni kuya Neil. Umupo ako sa gitna nila.
"Kamusta anak? Kamusta pagbisita mo sa puntod ni Daniel?" nako, pati pala si mommy. Magugulat sa sasabihin ko.
Tinignan ko sila parehas, at ngumiti ako.
"Buhay si DJ."
Natapon yung kapeng iniinom ni mommy dahil sa gulat.
"A-ano Ryn-ryn?!
"Paano nangyari yun anak?!"
"Nakita ko siya kanina pagkatapos kong pumunta sa cemetery..." at kinuwento ko na sa kanila ang nangyari sakin kanina.
Parehas silang nagulat. Lalo na si kuya Neil.
"Kung totoong buhay siya, Ryn-ryn. Sino yung nakalibing sa puntod ni Daniel?"
"Sabi ni Tito Rommel. Ipapacheck niya yung buried body. DNA testing para lang sigurado." nagsisisi tuloy ako at hindi ko naisip yun.
Masyado sigurong masakit yung nangyari, kaya nakalimutan ko na may utak pa ako.
"Kung totoo man yan, anak. Na buhay si Daniel. Masaya ako para sayo." niyakap ako ni mommy.
"Thanks mommy. I just hope that he's really alive. Ayoko na ulit umasa mommy. Ayoko na ulit bumalik yung sakit na naramdaman ko nung nawala siya."
"Bakit ako hindi niyo sinasama sa family hug? Sama ako!" yumakap rin si kuya. Kahit kelan talaga, isip-bata 'to.
After a week, tinawagan ako ni Tito Rommel. Lumabas na daw ang result ng DNA testing sa buried body sa puntod ni DJ.
At, alam niyo ba kung anong result?
NEGATIVE.
Hindi si DJ ang nakalibing. Hindi katawan niya. Lumabas na isang nagnangalang 'Carlo Rodriguez' ang may-ari ng katawang yun.
Agad na nireport namin ang kapalpakan ng ospital na pinagdalhan ng buried body. Humingi naman sila ng patawad samin at tatanggapin nila ang karapatang parusa sa nagawa nila.
Ang pinagtataka namin, sino yung Carlo Rodriguez na yun? Hindi kilala ni Tito Rommel. At hindi naman guest ng engagement party nila Julia at DJ yung lalaking yun.
Naaawa ako sa parents ni Carlo Rodriguez. Pero bakit ganun? Wala man lang naghanap sa taong yun?
And once the truth finally prevails, the media and press people will make a scene.
In just three days. Lahat ng balita, tungkol sa balitang buhay si DJ. Puro interviews si Tito Rommel. At syempre, kasama na rin ako.
Dahil ako ang nakakita. Dahil ako ang nakahanap sa kanya.
Maganda na rin siguro 'to. Dahil sa atensyon na nakukuha ng mga pamilya namin sa media. Mas madaling mahahanap si DJ.
Maraming nagsasabi na baka nagkaroon ng amnesia si DJ dahil sa aksidente. Marami namang nagsasabi na baka pagod na si DJ sa mga problemang kinahaharap nila, na naisipan niyang tumakas sa luma niyang buhay at mamuhay na lang ng tahimik.
Pero ako? Wala akong pakielam.
Buhay siya.
Kung hindi niya man ako maalala?
Gagawin ko ang lahat. Maging akin lang siya ulit.
--------------------------------
THIS IS THE BOOK 2 OF HIS PERSONAL SLAVE. PLEASE READ THE FIRST BOOK FIRST AS THIS IS THE CONTINUATION OF THEIR STORY. THANK YOU.