ΟΜΓ #1 ΣΤΟ FANFICTION?????
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΣΟ ΤΟΣΟ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ, ΣΑΣ ΥΠΕΡΑΓΑΠΩ!!!❤️❤️❤️
Ειλικρινά δεν εχω λόγια,όλα αυτα χάρη σε ΕΣΑΣ!!!
Kira's Pov
"Λυπούμαστε όμως μόνο συγγενείς μπορούν να δουν τον ασθενή." Ήταν τα λόγια του γιατρού.
Αμέσως μετά από αυτό, ένιωσα το απαλό άγγιγμα του Taehyung που περνούσε το χέρι του στη μέση μου και με έσπρωχνε ελαφρά προς την έξοδο.
Δεν ήθελα να φύγω αν δεν τον έβλεπα όμως γνώριζα πως όσο κι αν επέμενα και διαμαρτυρόμουν, δε θα επέφερε κανένα αποτέλεσμα.
"Τουλάχιστον είναι καλά..." ψιθύρισα στον εαυτό μου.
Προσπαθούσα να με πείσω πως δεν πείραζε ακόμα κι αν δεν τον έβλεπα, πως αφού ήταν καλά και θα επέστρεφε γρήγορα όλα ήταν εντάξει.
Αλλά όχι, δε μου έφτανε να ξέρω αν είναι καλά.
Ήθελα να ξέρω ποιος μαλάκας τόλμησε να τον πειράξει, πως έγινε το ατύχημα κι αν θα μπορούσε να είχε αποτραπεί.
Ο Taehyung με πήγε σπίτι μου και προσπάθησε να με κάνει να φάω.
"Δεν πεινάω."
Ευτυχώς, δεν επέμενε. Με συνόδευσε πάνω στο δωμάτιό μου και με έβαλε να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου.
"Καλό θα ήταν να κοιμόσουν λίγο." Μου είπε. "Εγώ θα είμαι εδώ μέχρι να γυρίσει η θεία σου."
Κατέβασε το παντζούρι του δωματίου μου αλλά όταν πήγε να φύγει τον φώναξα, πριν προλάβει να κλείσει την πόρτα πίσω του.
"Taehyung?"
Γύρισε αμέσως.
"Ναι Κίρα;" ρώτησε.
"Μπορείς να μείνεις εδώ μαζί μου;"
Με τον Tae ήμουν πιο δεμένη από ότι με τους άλλους φίλους μας. Ήταν πάντα εκεί για να με ακούσει και να με συμβουλέψει και με είχε βοηθήσει και πολλές φορές σε θέματα με τον Yoongi.
Εκείνη τη στιγμή τον χρειαζόμουν, χρειαζόμουν τον φίλο μου και το αίσθημα σιγουριάς που μου παρείχε. Αυτό που με έκανε να πιστεύω πως ότι κι αν συνέβαινε, δε θα με εγκατέλειπε ποτέ.
Ένιωθα μόνη μου, μην έχοντας ακόμα μιλήσει με τον αγαπημένο μου και με την θεία μου να μην είναι κοντά μου αυτή τη δύσκολη στιγμή.
Ο Taehyung κούνησε το κεφάλι του καταφατικά και ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου, χωρίς να μπει μέσα από τα σκεπάσματα μαζί μου όμως.
Εγώ σύρθηκα κοντά του και χώθηκα μέσα στην αγκαλιά του. Έκρυψα το πρόσωπό μου μέσα στο στέρνο του, όπως έκανα και με τον Suga. Όμως αυτό ήταν τελείως διαφορετικό φυσικά γιατί ο Tae δεν ήταν αναπληρωματικός του.
Έτσι κι αλλιώς δε θα μπορούσε να είναι.
Ο Suga ήταν ένας και μοναδικός.
Στο σχολείο, οι μέρες κατά την απουσία του θα ήταν αβάσταχτες αν δεν ήταν τα παιδιά. Με έκαναν να γελάω και πάλι και κάθε μέρα μαθαίναμε νέα του Suga.
Θα έπερνε εξιτήριο πολύ σύντομα και μετά από δύο εβδομάδες θα επέστρεφε και πάλι στην καθημερινή του ρουτίνα.
Άρχισα να μετρώ αντίστροφα τις μέρες μέχρι τότε. 20,...19,...18,...17.
Όλοι οι μαθητές είχανε μάθει για το ατύχημα και η Nari δε μπορούσε να μην μου την πει για το σχετικό.
"Εσύ έφταιγες έτσι; Σε εσένα ερχόταν εκείνη την νύχτα, το ξέρω." Μου είπε μια μέρα στο διάλειμμα.
Ένα σας λέω, καλά που ήταν εκεί ο Namjoon και ο Jimin για να με κρατήσουν, αλλιώς θα της είχα σπάσει τα μούτρα.
"ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ!" Φώναζα και σύντομα μαζεύτηκε πλήθος γύρω μου. Οι φίλοι μου με αποσύρανε γρήγορα.
"Και προς ενημέρωσή σου, δεν πήγαινε στην Κίρα!" Της μίλησε απότομα ο Jimin και της έβγαλε και τη γλώσσα.
Αυτό ήταν κάτι που πονούσε εξίσου. Το ότι δεν ερχόταν σε εμένα παρόλο που θα 'πρεπε γιατί είχαμε κανονίσει.
Δε μπορούσα να μην ζηλεύω που προτίμησε το άψυχο αντικείμενο από εμένα.
"Αχ θα την πνίξω! Μα καλά, τι ζόρι τραβάει πια;" προσπάθησα να ηρεμήσω όταν αργότερα φτάσαμε στους άλλους.
"Φαίνεται δεν είναι και τόσο nari τελικά." Σχολίασε ο Jungkook.
Του έριξα ένα ερωτηματικό βλέμμα και μου εξήγησε.
"Nari είναι ένα είδος λουλουδιού." Απάντησε στο ερώτημά μου.
"Α κατάλαβα. Ε λοιπόν όχι δεν είναι! Πιο πολύ προς γαϊδουράγκαθο φέρνει!" Είπα την κακία μου και τα αγόρια γέλασαν.
"Να πω πως δεν χεις δίκιο, θα πω ψέματα!" Γέλασε και ο Namjoon.
"Την παλιό καριόλα!" Κορόιδεψε με τη σειρά του ο Jungkook.
"JEON JUNGKOOK! ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ!" Του πάτησε μια φάπα ο Jin και όλοι σκάσαμε στα γέλια.
"Εσείς φταίτε! Εσείς του μαθαίνετε τέτοιες λέξεις του μικρού!!!"
Εκτός από αυτά, οι επιδόσεις μου στα μαθήματα έσπασαν ρεκόρ καθώς κατάφεραν να πέσουν κατά πολύ μέσα στις δύο αυτές εβδομάδες. Πως τα κατάφερα, ούτε εγώ δεν ήξερα.
Το μόνο που ήξερα ήταν πως...
Νύσταζα.
Υπερβολικά πολύ για να διαβάσω. Το μυαλό μου έμπαινε σε μια λειτουργία πλήρης αποχαύνωσης και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε ότι κι αν έλεγε ο καθηγητής. Πολλές φορές τα μάτια μου θόλωναν στο σημείο που δεν μπορούσα να διαβάσω από την ανικανότητά τους να εστιάσουν στα γράμματα.
Έτσι παρατούσα τις ασκήσεις αφού δεν καταλάβαινα καν τις εκφωνήσεις.
Όμως δεν ήταν μέχρι που με πήρε ο ύπνος στο μάθημα της ιστορίας που ο καθηγητής με έστειλε στο γραφείο του Διευθυντή.
Ντρεπόμενη να πάω, έκανα κοπάνα και δεν πήγα σχολείο ούτε την επόμενη μέρα προσποιούμενη την άρρωστη. Έβαλα την θεία μου να δικαιολογήσει τις απουσίες μου που όλο και πλήθαιναν.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως χωρίς εκείνον γύρω μου, έπερνα την κάτω βόλτα. Και θα είχε δίκιο φυσικά αφού εκείνος ήταν η αιτία των προβλημάτων μου αλλά και η πηγή της δύναμής μου.
Γιατί δεν μπορούσα πλέον να κλείσω μάτι τα βράδια;
Γιατί έβλεπα εφιάλτες όπου τον έχανα.
Και τρόμαζα τόσο πολύ! Ξυπνούσα θέλοντας να τον βρω στην αγκαλιά μου αλλά φυσικά ποτέ δεν γινόταν κάτι τέτοιο.
Η θεία μου επέμενε να με πάει στον γιατρό.
"Μπορεί να έχεις μετατραυματικό σοκ." Μου είχε πει.
"Άντζι! Δεν είμαι τρελή, δεν χρειάζομαι ψυχολόγο!" Φώναζα.
"Μα δεν είπα κάτι τέτοιο..." πήγαινε να πει κάθε φορά πριν κλειστώ στο δωμάτιό μου και στον εαυτό μου.
Εύχομαι να είχα δεχτεί να πάω στον γιατρό. Γιατί έτσι δεν θα αναγκαζόμουν να μιλήσω με την μητέρα μου.
"Είναι ψυχολογικό τραύμα καλή μου. Το περιστατικό που συνέβει σε επιρρέασε άσχημα και συνεχίζει να έχει επιπτώσεις πάνω σου γιατί ακόμα δεν έχεις μιλήσει μαζί του. Είναι φίλος σου ο νεαρός;"
"Είναι το αγόρι μου μαμά." Είπα εκνευρισμένη.
Το ότι δεν ήξερε τίποτα για εμένα και την καινούργια μου ζωή, παρόλα αυτά επέμενε να το παίξει μητέρα και να με στηρίξει από την άλλη άκρη της γης με εξαγρίωνε ακόμα περισσότερο.
"Έτσι εξηγείται..." μουρμούρισε. "Νομίζω πως θα ήταν καλύτερα αν έβλεπες έναν ψυχολόγο όπως πρότεινε η θεία σου."
Εκεί ήταν που το έχασα τελείως.
Σάλταρα, αγρίεψα.
"Μα γιατί δεν μπορείτε να καταλάβαιτε πως όλα θα είναι μια χαρά μόλις γυρίσει εκείνος?!?"
Καυτά δάκρυα θυμού και λύπης μαζί απειλούσαν να κυλήσουν από τα μάτια μου.
"Και εξάλλου, σιγά το ψυχολογικό τραύμα! Ακόμα κι αν είναι θα το ξεπεράσω μόνη μου όπως έκανα και με το προηγούμενο!" Φώναζα στο τηλέφωνο.
"Ξεχνάς πως μου είχες δημιουργήσει κι εσύ ένα, μαμά;" η φωνή μου ράγισε. "Όταν μου πήρες τον αδερφό μου; Ξεχνάς πόσο δύσκολο μου ήταν να ανοιχτώ σε κάποιον και να κάνω φίλους; Κι όλα αυτά εξαιτίας σας!"
"Κίρα, εγώ-"
"ΟΧΙ!" Ούρλιαξα. "ΟΧΙ ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΑΚΟΥΣΩ!"
Τώρα τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι.
"Γιατί πάλι ψέματα θα μου πεις! Ποιος ήταν αυτός ο Κορεάτης στη φωτογραφία, μαμά; Δεν το ήξερα ποτέ πως ζούσες κι εσύ εδώ..." πρόσθεσα καθώς ηρεμούσα.
Έκλεισα το τηλέφωνο μην αντέχοντας άλλο. Τόσα ψέματα πια, γιατί δε γινόταν μια φορά να μου πει την αλήθεια;
Μικρή, φοβόμουν μην γίνω σαν εκείνες τις επαναστατικές έφηβες που απομακρύνονταν από τους γονείς τους και στο τέλος μαλώνανε και το έσκαγαν και δε τους ξανάβλεπαν ποτέ.
Τώρα όμως έχω συνειδητοποιήσει πως αυτό ακριβώς έγινα. Αποστασιοποιήθηκα όμως δεν έφταιγα εγώ. Οι γονείς μου με απώθησαν.
Ξαφνικά, ο αέρας γύρω μου έγινε ανεπαρκείς για τα πνευμόνια μου και έτρεξα έξω, μέσα στο κρύο της νύχτας να πάρω μια ανάσα.
Τα μάτια μου έπεσαν απευθείας πάνω σε ένα γκράφιτι. Πως δεν τον είχα προσέξει πιο πριν;
'Ένα βράδυ θα πάρω τους καλύτερούς μου δαίμονες και θα έρθω να σε κλέψω!!!' Έγραφε και είχε από κάτω την υπογραφή του.
Πότε το έκανε;
"ΕΛΑ!" Φώναξα και πραγματικά ένιωθα τρελή εκείνην την στιγμή αφού συνομιλούσα με τον τοίχο. "Έλα πάρε με! Νομίζεις δεν θέλω;"
Αχ και να μπορούσα να το σκάσω μαζί του! Να φύγω μακριά από όλους και από όλα, έγνοιες, σκοτούρες, προβλήματα.
Εκεί που δεν το περίμενα, άκουσα μια φωνή από πίσω μου.
"Θα ερχόσουν;"