Hoofdstuk 22 ~ Grindelwald
Opgedragen aan SassyUnderworldHunt.
Kingsley Shacklebolt verscheen later die dag in Grimmauld Place. Onder luid protest van Sirius verschijnselden we naar een groot, hoog stenen gebouw.
'Wat is dit?' vroeg ik aan Kingsley. Kingsley snoof zijn neus op en keek naar het hoogste punt van het gebouw.
'Nurmengard,' fluisterde hij. 'Een gevangenis die uw grootvader gebouwd heeft voor zijn vijanden.'
'En nu zit hij er zelf opgesloten?' vroeg ik verbaasd. 'Wat ironisch.' We liepen samen naar het verroeste hek dat de ingang blokkeerde. Kingsley schoof het opzij en hield de deur voor me open.
'Ik blijf hier op de uitkijk staan,' zei Kingsley. 'Hij zit in de bovenste cel. Succes, Luciana.' Ik knikte nerveus en liep de gevangenis binnen. Het leek erop alsof er al in geen jaren iemand binnen was geweest. De stenen vloer had scheuren, de deuren waren voor de helft weggerot en de enige lichtbron die er was knipperde aan en uit. Ik kwam al snel in het trappenhuis terecht en klom trede voor trede omhoog. Het gebouw had enorm veel verdiepingen en ik nam zo nu en dan een adempauze. Mijn conditie was enorm achteruit gegaan en ik at voor twee. Uiteindelijk was ik boven. Slechts één deur stond nog overeind en ik wist dat hij erachter zat. Met een simpele spreuk openden de tientallen sloten. Ik duwde de deur open en zag een ineen gevallen figuur in de hoek zitten.
Het leek precies op mijn droom. De man keek op. Hij leek me te herkennen, maar hij zocht naar iets wat hem zou overtuigen van zijn gedachte.
'Uhm, hallo,' zei ik onzeker. 'Ik ben Luciana, uw... kleindochter.' De ogen van de man werden groter.
'Ja, nu zie ik het,' lachte hij schamper. 'Sprekend mijn zoon. Vertel me, kind. Waaraan heb ik je bezoek te danken?'
'Is...uh... er iemand bij u geweest?' vroeg ik hem. 'Voldemort, bijvoorbeeld?' Hij keek me verrast aan en haalde zijn wenkbrauw op.
'Nee,' antwoordde hij. 'Jij bent mijn eerste bezoeker in jaren. Heeft Albus je gestuurd?' Ik knikte.
'Hij denkt dat er iets is met mij, waar u vanaf weet,' zei ik. 'Iets wat Voldemort wil weten.'
'Ah,' lachte hij. 'Ik zie al hoe het zit.' Ik wachtte op een uitleg. Iets wat me verder kon helpen.
'Ik weet veel over Albus Dumbledore,' ging hij verder. 'Ik ken hem al jaren. En in deze jaren ben ik veel over hem te weten gekomen. Zo weet ik ook wat zijn zwakke plekken zijn. Wat ervoor nodig is om hem te vernietigen.'
'En wat heb ik hier mee te maken?'
'Jij, mijn kindje, bent mijn nalatenschap.'
'Hoe bedoelt u?'
'Zelfs de meest machtige tovenaars leven niet voor eeuwig,' vertelde hij. 'Ik weet dat mijn eind eraan komt, maar Albus lijkt het eeuwige leven te hebben. Niets of niemand kan hem stoppen, behalve ik.' Het bleef even stil. Ik snapte nog steeds niet wat zijn punt was. 'Zoals ik al zei, komt mijn eind eraan. Als ik sterf, sterft alle informatie met mij mee. Tenzij...'
'Tenzij wat?'
'Tenzij ik alle informatie doorgegeven heb aan een familielid. Aan jou.'
'Aan mij? Maar ik weet van niets?' zei ik angstig. 'Waarom zou ik Headmaster Dumbledore willen vernietigen?'
'De vergane jaren hebben je zacht gemaakt, Luciana. Maar er zijn genoeg mensen die zulke informatie graag in handen willen hebben.'
'Voldemort,' fluisterde ik. De naam brandde in mijn mond.
'Precies.'
Ik hoorde voetstappen in de gang. Het zou Kingsley kunnen zijn, maar hij had me verteld dat hij buiten bleef. Ik dook weg in het donkerste hoekje dat ik kon vinden, net voordat de deur openvloog. De openstaande deur zorgde ervoor dat ik verborgen was voor de binnendringer. Ik keek voorzichtig langs de deur af en zag de man waarvoor ik vreesde. Voldemort. Het was precies zoals in mijn droom. Hij richtte zijn staf op Grindelwald, die hem lachend uitdaagde. Vreemd genoeg vertelde Grindelwald niet dat ik achter de deur zat. Waarom niet? Hij wilde toch dat er iemand was om Albus te vermoorden?
Ik kroop verder weg in het donker. Ik probeerde mijn ademhaling zo stil mogelijk te houden. Langzaam maar zeker raakte ik in een paniekmodus. Ik voelde allerlei kriebels over mijn lichaam en ik zweer dat er iets langs mijn benen af glibberde. Ik focuste me op Voldemorts stem.
'Waar is ze?' herhaalde hij voor de zoveelste keer. Grindelwald spuugde naar Voldemorts schoenen, waardoor Voldemort zijn staf greep en de meest vreselijke spreuk uitsprak. Groen licht vulde de kamer en ik kon alleen maar geschokt toekijken. Ik heb zojuist iemand dood zien gaan. Ik heb zojuist mijn grootvader dood zien gaan. Voldemort gromde en stak zijn staf weer weg. Nu pas zag ik de slang aan zijn voeten.
'Wat zeg je, Nagini?' zei hij met zijn rasperige stem. 'Hier?' Voldemort draaide zich abrupt om en liep naar de deur. Ik zakte ineen en verborg mijn gezicht in mijn handen. Voldemort trok de deur voor me weg en alles werd zwart.
~*~*~
Ik opende mijn ogen en dacht dat ik blind geworden was. De duisternis achter mijn oogleden verdween niet. Ik probeerde te knipperen en zag in de verte iets dat leek op een lichtbron. Ik liep erop af, maar zag niet waar ik liep. Mijn voet bleef vastzitten en ik viel over iets heen. Een zacht gegrom klonk en ik voelde iemand bewegen. Ik kroop snel achteruit totdat ik tegen ijzeren tralies aan botste.
'Waar ben ik?' vroeg ik aan het bewegende gestalte. Mijn ogen begonnen langzaam aan het licht te wennen.
'Malfoy Manor,' antwoordde een krakende stem. 'De kerkers om precies te zijn.'
'Meneer Ollivander?'
'De enige echte,' lachte hij pijnlijk. 'Wie bent u?'
'Luciana White,' antwoordde ik. Ik liet mijn echte achternaam maar achterwege.
'Ah,' mompelde Ollivander. 'Ebony, 24 centimeter, Dragon Heartstring.'
'U kent mijn stafafmetingen?' vroeg ik hem verbaasd. 'Ik kan me niet herinneren dat ik ooit bij u een staf heb gekocht.'
'U niet. Maar uw vader wel. Generaal White. Ik zag hem in de dinerzaal zitten, toen ik daar voor het laatst was.'
'Generaal White is mijn vader niet,' zuchtte ik. De oude man keek me aan. 'Lang verhaal.'
'Waarom zit u hier, Luciana?' vroeg Ollivander. Ik deed mijn mond open om te antwoorden, maar plots ging de deur van de kerkers open. Een brandend licht viel in de gang tussen de cellen. Ik kroop snel naar het achterste van de cel en keek naar de persoon die binnenkwam. Hij opende de deur van mijn cel en bleef in de opening staan.
'Luciana,' zei hij enkel.
'Peter,' antwoordde ik bot.
'De Dark Lord wil je zien.' Hij liep naar me toe en greep me bij mijn bovenarm vast. Toen ik rechtop stond, beval hij me te lopen.
'Peter? Herken je me nog? Waarom doe je dit? Laat me alsjeblieft gaan,' smeekte ik hem. Peter reageerde niet, maar duwde me enkel een paar passen vooruit. Ik liep de trap op naar de begane grond van het landhuis. De deur van de dinerzaal pronkte recht voor me. Peter opende de deur, duwde me naar binnen, en sloot de deur weer met een knal.
Well shit...
~*~*~
Sirius ijsbeerde gefrustreerd door de woonkamer van Grimmauld Place. Headmaster Dumbledore nipte aan zijn kop thee.
'Ga toch zitten. Kamillethee helpt tegen de zenuwen,' zei hij als verstandig man. Sirius luisterde echter niet en liep door. Kingsley en Lucy hadden allang terug moeten zijn. Hoe lang kon dat gesprek nou duren? Net toen Sirius iets terug wilde zeggen, hoorde hij een geluid in de gang.
'Eindelijk,' mompelde hij in zichzelf terwijl hij naar de gang rende om Lucy te begroeten. Toen hij echter alleen Kingsley zag staan, kreeg hij argwaan.
'Waar is ze?' vroeg hij. Kingsley liep zonder iets te zeggen langs hem af. Hij liep de woonkamer in en fluisterde iets tegen Dumbledore. Sirius zag zijn gezicht betrekken. De oude man werd iets bleker dan dat hij al was.
'Waar is ze?' herhaalde hij. Deze keer met een zekere vlaag van woede door zijn stem.
'Luciana wordt vermist.'
[A/N]
Guess who's back!
Spoiler: It's me.
Jongens ik heb jullie hulp nodig.
1. IK HEB EEN ENORM WRITERSBLOCK. Ik wil het boek niet te lang uitrekken, dus hebben jullie nog dingen/situaties waarvan jullie zeker willen dat ze er nog in komen? Plottwists? Verhaalideeën?
2. Ik ben op zoek naar een meisjesnaam... gewoon voor een vriendin... niets... bijzonders *wink*