Άνοιξε την πόρτα του δωματίου του χωρίς καν να χτυπήσει πρώτα και μπήκε μέσα φουριόζα.
Ο Ντάρσυ που καθόταν στην ίδια θέση εδώ και μία ώρα, μπροστά απ' το παράθυρο γύρισε απότομα να δει ποιος είχε εισβάλει έτσι στο χώρο του.
Η εικόνα της Έιμι με τα μακριά μαλλιά κολλημένα στο πρόσωπο και τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλα,με την κοφτή ανάσα που πάλευε να βγει απ'τα στήθη της,να τον κοιτά με τα χέρια σταυρωμένα στη μέση της ήταν κάτι που θα τον στοίχειωνε από δω και μπρος.
Στην αρχή γούρλωσε τα μάτια του θυμωμένος,μετά απλά γύρισε την καρέκλα του πλάτη σε εκείνη και συνέχισε να κοίτα έξω απ' το παράθυρο.
Ενώ είχε πάρει φόρα με σκοπό να του τα ψάλει που είχε αρνηθεί να τη συναντήσει, η εικόνα του την έπιασε εξ απήνης.
Δεν έμοιαζε σε τίποτα το καχεκτικό αγόρι των παιδικών της χρόνων.
Μπροστά της τώρα είχε έναν άντρα. Έναν άντρα γυμνασμένο,με φαρδιές πλάτες και στιβαρά μπράτσα και γοητευτικό όσο τίποτα άλλο.
Μπροστά του δεν μπορούσε να είναι εκείνο το κορίτσι που ήταν τότε.
Συνηδητοποίησε ξαφνικά πως δεν ήταν πλέον παιδιά. Πώς εκείνη ήταν μία γυναίκα κι εκείνος, ω! Θεέ μου εκείνος ήταν ο πιο όμορφος άντρας που είχε συναντήσει ποτέ στη ζωή της.
"Ντάρσυ. Πόσο άλλαξες!",είπε μονάχα ενώ δεν έλεγε να πάρει τα μάτια της από πάνω του.
Η καρέκλα του γύρισε μαλακά προς το μέρος της. Την κοίταξε από πάνω ως κάτω. Τίποτα δεν θύμιζε εκείνο το κορίτσι του τότε, που έκανε τρία ολόκληρα χρόνια να βγάλει απ'το μυαλό του.
Αυτή τη γυναίκα θα έκανε πολύ περισσότερο να την ξεπεράσει. Ίσως να μην την ξεπερνούσε ποτέ.
"Γιατί ήρθες Έιμι?",τη ρώτησε κοιτάζοντας τη στα μάτια.
"Τι εννοείς,Ντάρσυ κάποια στιγμή έπρεπε να επιστρέψω στην οικογένεια μου. Δεν μπορούσα να μείνω μία ζωή στο θείο μου",δεν ήταν χαζή. Όχι ήταν ένα πανέξυπνο θηλυκό και είχε καταλάβει ακριβώς τι την ρωτούσε.
"Ναι φυσικά έπρεπε. Και ήρθες να με δεις Έιμι?".
"Φυσικά, ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι κάποτε σωστά?",του απάντησε εκείνη κάνοντας ακόμα πως δεν καταλαβαίνει που το πάει ο Ντάρσυ.
"Και με τον Έντουαρντ ήσουν φίλη, αλήθεια τον συνάντησες τον Έντουαρντ?",όχι δεν είχε σκοπό να υποκύψει σε εκείνη άλλη μία φορά.
"Ήρθα να δω εσένα πρώτα,αλλά αν δεν θες άστο καλύτερα",είπε εκείνη πεισματικά κι έκανε να φύγει μην αντέχοντας άλλο το ειρωνικό βλέμμα με το οποίο την κοίταζε.
"Περίμενε",τη σταμάτησε πριν ανοίξει την πόρτα. Εκείνη γύρισε και τότε μπόρεσε να δει πως τα μάτια της γυαλιζαν, ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Απ' τη μία ένιωσε μία ικανοποίηση που την έφερε σε τέτοια κατάσταση,εκείνος ήταν σε χειρότερη όταν τον άφησε τότε,αλλά απ'την άλλη η καρδιά του πονούσε να τη βλέπει έτσι.
"Τι θέλεις? Δεν τελείωσες με τα ειρωνικά σου σχόλια?".
Ναι είχε καταφέρει να την πληγώσει με τη συμπεριφορά του όχι άθελά του. Το ήθελε και το έκανε, χρόνια περίμενε αυτή τη στιγμή μα πάλι βλέποντας την έτσι μετάνιωσε.
"Ίσως το βράδυ έρθεις για φαγητό. Θα φροντίσω να είναι κι ο Έντουαρντ".
Έκανε μία υπόκλιση μπροστά του "θα έρθω",είπε μονάχα και έφυγε τρέχοντας απ'το δωμάτιο του όπως είχε έρθει.
Διέταξε να τον κατεβάσουν κάτω και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να βγει στον κήπο. Δεν ήταν σκοπός του μα η καρδιά του τον οδήγησε στο μέρος της τελευταίας συνάντησης του με την Έιμι.
Ήταν στο συντριβάνι,στο μέρος του κήπου με τις τριανταφυλλιές.
"Τι έγινε βγήκες επιτέλους από το δωμάτιο? Είπα δεν θα σε ξαναδούμε ποτέ",ο Έντουαρντ πείραζε μονίμως τον Ντάρσυ αλλά εκείνος δεν νοιαζόταν. Ήξερε πως όσο κι αν τον πείραζε καταβάθος τον αγαπούσε.
"Να που βγήκα λοιπόν".
"Σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή",συνέχισε στον ίδιο τόνο ο Έντουαρντ.
"Καλά,άστα αυτά τώρα. Το απόγευμα φρόντισε να είσαι εδώ. Θα έχουμε επισκέψεις".
"Α, μπα! Και ποιόν περιμένουμε παρακαλώ που θα πρέπει να είμαστε όλοι εδώ?",ήταν περίεργος να μάθει,μιας και ο Ντάρσυ είχε να βγει μία βδομάδα απ' το δωμάτιο του, πότε πρόλαβε να καλέσει κάποιον?
"Την Έιμι Άνταμς".
"Όχι!! Την ανιψιά της Φελίσια? Εκείνο το μικρό κοκαλιάρικο κοριτσάκι που προτιμούσε την ανιαρή παρέα μαζί σου παρά το τρελό παιχνίδι με εμένα?"
"Τι έγινε μεγάλε βγάζουμε παράπονο τώρα για τα παιδικά μας χρόνια?",τον πείραξε ο Ντάρσυ.
"Τι παράπονο έχει ο Έντουαρντ απ' τα παιδικά σας χρόνια?".
Ο κόμης Μάξγουελ είχε κάνει την εμφάνισή του απ' το πουθενά και ακούγοντας την κουβέντα των γιων του θέλησε να παρέμβει.
"Εδώ ο γιος σου. Κάνει παράπονα για την Έιμι πως προτιμούσε την παρέα μου από εκείνου".
"Την Έιμι Άνταμς? Την ανιψιά της Φελίσια? Είχε φύγει για την Αμερική αν θυμάμαι καλά".
"Καθώς φαίνεται επέστρεψε πατέρα κι ο μικρός από δω δεν έχασε την ευκαιρία να την καλέσει σε δείπνο".
"Θα χαρώ πολύ να τη δω. Έντουαρντ φρόντισε να μην λείπεις απ' το δείπνο απόψε. Θα σας δω εκεί",είπε ενώ έφυγε αφήνοντας τους γιους του να συνεχίσουν την ψευτοκόντρα τους.
"Ελπίζω να αξίζει μικρέ,γιατί είχα αλλά σχέδια απόψε".
Ο Έντουαρντ έφυγε αφήνοντας τον Ντάρσυ πάλι μόνο. Βυθίστηκε στις σκέψεις του. Η τεράστια αλλαγή της Έιμι δεν τον είχε αφήσει ανεπηρέαστο.
Έκανε έναν γρήγορο υπολογισμό στο μυαλό του, τώρα θα πρέπει να ήταν,μα φυσικά είκοσι χρονών. Την περνούσε μόλις τέσσερα χρόνια.
Η σκέψη του άλλαξε. Ήταν αραγες ελεύθερη? Σε αυτή την ηλικία τα περισσότερα κορίτσια έχουν ήδη παντρευτεί.
Ίσως να ήταν αρραβωνιασμένη,σκέφτηκε πάλι.
Χαμογέλασε με την πρωινή της εικόνα. Έδειχνε έξαλλη όταν ανέβηκε στο δωμάτιο του.
Μια δεσποινίς με ευέξαπτο χαρακτήρα.
Αυτή ήταν η Έιμι που ήξερε κι όσο κι αν είχε πάρει μαθήματα καλής συμπεριφοράς,ο ευέξαπτος χαρακτήρας της δεν κρυβόταν.
"Εδώ είσαι παλικάρι μου",η Φελίσια έριξε την κάπα στην πλάτη του Ντάρσυ και έτριψε τους ώμους του με τά χέρια της.
Πάντα προστατευτική μαζί του,δεν έπαψε ποτέ να τον προσέχει,με υπερβολικό τρόπο κάποιες φορές αλλά και πάλι εκείνον δεν τον πειράζε η δική της υπερβολή.
"Έχει παντρευτεί Φελίσια?",ρώτησε χαμένος στις σκέψεις του.
"Ποιός παλικάρι μου?".
"Η Έιμι, είναι παντρεμένη?".
Γύρισε και τον κοίταξε εξεταστικά. Πρώτη φορά τον έβλεπε έτσι. Ή μάλλον όχι. Τον είχε ξαναδεί τόσο σκεπτικό πολύ παλιά τότε που...
"Όχι παλικάρι μου. Ελεύθερη είναι ακόμα. Μα σύντομα θα πρέπει να το κάνει γιατί είναι ήδη είκοσι χρονών".
Ο Ντάρσυ κύλησε την καρέκλα του προς το σπίτι χωρίς να της πει κάτι άλλο. Έκατσε παρά πίσω να τον κοιτά να απομακρύνεται και η πρωινή της σκέψη ξεπήδησε πάλι στο μυαλό της.
Μωρέ λες? Μπα δεν πιστεύω...,είπε εντέλει και τον ακολούθησε στο σπίτι.
Ο Ντάρσυ είχε ζητήσει κάτι νόστιμο να μαγειρευτεί για το δείπνο και είχε φροντίσει να βάλει τα καλά του.
Έδειχνε τόσο όμορφος στο μπλε του κοβαλτίου σακάκι του και το λευκό του πουκάμισο με φραμπαλα στα μανίκια και στο λαιμό.
Κατέβηκε και συνάντησε στη μεγάλη σάλα τον Έντουαρντ και τον πατέρα του που κάπνιζαν πούρο πίνοντας κονιάκ.
"Τι έγινε μικρέ μας μοστραρεις για γαμπρός?", πέταξε ο Έντουαρντ για να πάρει μία αγριεμμένη ματιά απ' τον αδερφό του.
"Έντουαρντ",ο κόμης Μάξγουελ σε αυστηρό τόνο παρενεβει αλλά ο Ντάρσυ ήδη είχε φτάσει δίπλα του και του έριχνε μία μπουνιά στο μπράτσο.
"Ωχ,ελάτε τώρα ούτε μία πλάκα δεν μπορούμε να κάνουμε".,γκρινιαξε εκείνος.
Ο μπάτλερ μετά από λίγο ανακοίνωνε την άφιξη της δεσποινίς Έιμι Άνταμς κι έτσι οι άντρες έστρεψαν την προσοχή τους αλλού.
Μέσα σε ένα απαλό ροζ καφέ φόρεμα με δαντέλα σε πιο σκούρα απόχρωση και τα μαλλιά μισά πιασμένα επάνω και τα υπόλοιπα να πέφτουν σε ανάλαφρες μπούκλες στο στήθος της,μπήκε στην αίθουσα η Έιμι χαμογελαστή και χωρίς ίχνος ντροπής.
Ο Έντουαρντ ξερό κατάπιε μόλις την είδε, γιατί αλήθεια ήταν πως αν και είχε γνωρίσει ου και λίγες γυναίκες τέτοια ομορφιά δεν είχε ξαναδεί.
Μέχρι κι ο κόμης Μάξγουελ γοητεύτηκε απ' την παρουσία της κοπέλας.
Ο Ντάρσυ έμεινε παρα πίσω να την κοιτά αινιγματικά,καθώς οιάλλοι δύο άντρες έσπευσαν να την καλώς ορίσουν.
"Έιμι Άνταμς. Που να με πάρει και να με σηκώσει αν σε έβλεπα στο δρόμο δεν θα σε αναγνώριζα",όπως πάντα ο Έντουαρντ δεν ήταν καθόλου φειδωλός στις εκφράσεις του.
"Παιδί μου,χαρά μας που θα σε έχουμε μαζί μας απόψε. Πέρασε",της είπε ο κόμης παίρνοντας τη από το χέρι και οδηγώντας τη στην τραπεζαρία.
Ο Έντουαρντ εξακολουθούσε να την κοιτά σαν υπνοτισμένος. Αυτό βέβαια δεν πέρασε απαρατήρητο απ' τον Ντάρσυ που ένιωσε ένα τσίμπημα στην καρδιά. Ζήλια, ήταν το γνώριζε καλά αυτό το συναίσθημα. Το είχε νιώσει ξανά,μαζί της, πριν οχτώ χρόνια. Τότε, που τον άφηνε καμιά φορά για να παίξει με τον Έντουαρντ.
Το ίδιο τσίμπημα και τότε, ζήλιας και θυμού.
Τώρα όμως είχε μεγαλώσει και γνώριζε καλά πως εκείνη η εποχή είχε περάσει πρό πολλού. Το φιλί και το...Σ' αγαπώ της Έιμι τότε, άνηκαν πλέον στο παρελθόν.
Τότε εκείνη δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο δύσκολη είναι η ζωή ενός ανάπηρου άνδρα. Ήταν παιδί και σκεφτόταν αθώα όπως όλα τα παιδιά άλλωστε .
Προχώρησε την καρέκλα του στη κενή θέση της τραπεζαρίας.
Ο Έντουαρντ έκατσε δίπλα της ενώ εκείνος την είχε απέναντί του.
"Λοιπόν Έιμι πως ήταν η Αμερική? Τι διδάχτηκες εκεί?",ο κόμης Μάξγουελ ρωτούσε από ενδιαφέρον και μόνο. Σεβόταν το κορίτσι που ήταν ανιψιά της Φελίσια. Και μόνο γι αυτό άξιζε τον σεβασμό του κι ας ανήκε σε μία πολύ κατώτερη κοινωνική τάξη από την οικογένεια του.
Η Φελίσια όμως ήταν για εκείνον οικογένεια. Της χρωστούσε αιώνια ευγνωμοσύνη που κράτησε τον γιο του ζωντανό, παραμερίζοντας το δικό της πένθος .
Η Φελίσια είχε χάσει το δικό της παιδί ενάμιση μήνα πριν αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να δώσει την ψυχή της ολόκληρη για να σώσει το μωρό της νεκρής κυράς της .
Τι κι αν ήταν καχεκτικό,τι κι αν έμενε ανάπηρο για την υπόλοιπη ζωή του. Θα ήταν τουλάχιστον ζωντανό,εκείνη θα το κρατούσε ζωντανό με κάθε κόστος.
"Δεν μοιάζει σε τίποτα με την Αγγλία μας κύριε. Πάντα νοσταλγούσα τον τόπο μου κι ας μην μου έλειψε ποτέ τίποτα εκεί",στη λέξη νοσταλγούσα, κοίταξε τον Ντάρσυ, κι εκείνος ανταπέδωσε το κοίταγμα νιώθοντας το βλέμμα της να τον καρφώνει.
"Χαίρομαι που δεν ξέχασες τον τόπο σου,παιδί μου. Και τι διδάχτηκες εκεί?"
"Γραφή και ανάγνωση,πιάνο και ζωγραφική και λίγα γαλλικά. Δεν ήμουν και πολύ καλή σε αυτό",είπε σκανταλιάρικα η Έιμι γελώντας.
"Και έχεις κάνει το ντεμπούτο σου Έιμι?", πετάχτηκε ο Έντουαρντ, αλλάζοντας κουβέντα φέρνοντας τη στα μέτρα του.
"Ναι πριν δύο χρόνια",είπε περήφανα η Έιμι.
"Πριν δύο χρόνια και ακόμη ανύπαντρη? Ή μήπως,είσαι παντρεμένη Έιμι?".
"Όχι Έντουαρντ,δεν είμαι παντρεμένη και δεν έχω σκοπό να παντρευτώ σύντομα",του απάντησε εκείνη εμφανώς ενοχλημένη απ'το σχόλιο του.
Όταν τελείωσε το δείπνο οι τέσσερις τους πήγαν στη σάλα, εκεί η Έιμι προσπάθησε να πλησιάσει τον Ντάρσυ αρκετές φορές,εκείνος όμως την απέφευγε ευγενικά.
Ο Έντουαρντ απ' την άλλη τη γυρωφερνε όλο το βράδυ.
Την πολιορκούσε με ερωτήσεις και τρελαινόταν να την βλεπει να εκνευρίζεται γιατί ερχόταν σε δύσκολη θέση από αυτές .
Όταν ήρθε η ώρα να φύγει ο Ντάρσυ την χαιρέτησε ψυχρά και ανέβηκε στο δωμάτιο του,ενώ απ' το παράθυρο του παρακολουθούσε τον Έντουαρντ να τη συνοδεύει ως έξω και να την αποχαιρετά με ένα θερμό χηροφίλημα.
Αναστεναξε βαριά και αφού έβγαλε μόνο το σακάκι και την πουκαμίσα του έκατσε στο κρεβάτι. Σήμερα δεν ήθελε τη βοήθεια κανενός κι ας κοιμόταν με το παντελόνι και με τα πόδια να κρέμονται από το κρεβάτι.
Δεν θα το έβαζε κάτω όμως. Ήταν πολεμιστής αυτός,έτσι τον έλεγε πάντα η Φελίσια. Όχι δεν ήθελε να σκεφτεί τη Φελίσια τώρα. Αν σκεφτόταν αυτή θα σκεφτόταν και την Έιμι και δεν ήθελε να τη σκέφτεται άλλο.
Έπιασε τα πόδια του και γέρνοντας προς τα πίσω το σώμα του,τα έβαλε πάνω στο κρεβάτι.
Ναι,τα είχε καταφέρει. Δεν ήταν τόσο δύσκολο.
Ξάπλωσε στο μαξιλάρι και πέρασε τα χέρια πίσω απ το κεφάλι. Κάποιες μέρες τον κούραζε πολύ το σώμα του,η κατάσταση του ήταν ανυπόφορη.
Η πόρτα άνοιξε για μία στιγμή και η Φελίσια έκανε την εμφάνισή της.
"Παλικάρι μου, να σε βοηθήσω ήρθα μα βλέπω πως με πρόφτασε άλλος. Μα να σε βοηθήσω με το παντελόνι σου".
"Όχι να μην με βοηθήσεις με τίποτα. Και δεν με βοήθησε κανείς,μόνος μου ξάπλωσα. Και από δω και πέρα θα το κάνω μόνος μου συνεχώς".
Η Φελίσια τον κοίταξε. Αυτή η ξαφνική αλλαγή του κάπου οφειλόταν και μάλιστα αυτή η αιτία είχε και όνομα. Δεν ήταν χαζή κάτι συνέβαινε μεταξύ τους. Δεν της το βγαζες απ το μυαλό.
"Όπως επιθυμείς παλικάρι μου",είπε στεναχωρημένη που δεν ήθελε τη βοήθεια της πλέον, κι έκανε να φύγει.
"Φελίσια, μπορείς να μου φέρεις λίγο νερό σε παρακαλώ", δεν του άρεσε να την πληγώνει. Ήθελε να την ηρεμήσει καταλάβαινε την ανάγκη της να τον περιποιείται.
"Τρέχω παλικάρι μου",είπε εκείνη
"Φελίσια δεν χρειάζεται να τρέξεις. Εδώ είμαι δεν θα πάω πουθενά",της είπε χαρίζοντας της το πιο ζεστό του χαμόγελο.
"Ναι παλικάρι μου,δεν θα πας πουθενά",του απάντησε εκείνη κι έφυγε πιο ήρεμη αυτή τη φορά για να φέρει το νερό που της ζήτησε.